บทที่9

"เซลีน หนูมีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าลูก"น้ำเสียงอ่อนโยนของมารดาเอ่ยถามขึ้น เพราะเธอสังเกตเห็นแววตาของเซลีนลูกสาวอันเป็นที่รักไม่สดใสเหมือนเมื่อก่อน อีกทั้งยังเอาแต่นั่งเงียบเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างตั้งแต่เดินทางมาถึงบ้านหลังใหญ่

"หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะคุณแม่"เธอหันหน้ามาตอบมารดา แม้จะพยายามทำตัวให้ดูร่าเริงแต่ก็ไม่สามารถปิดบังคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนอย่างท่านได้

"มีอะไรอยากจะระบายกับแม่ไหมลูก"เพียงแค่ท่านเกริ่นขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนประโยคนั้นแสดงถึงความเป็นห่วงก็ทำเอาลูกสาวอย่างเธอน้ำตาไหล

บุตรสาวอันเป็นที่รักพุ่งเข้ากอดมารดา น้ำตาที่อัดอั้นเอาไว้ไหลอาบหน้า

"หนูเริ่มเหนื่อยแล้วค่ะคุณแม่ ฮึก"

"..."

"ราล์ฟเขาไม่ได้รักหนูเลย"

"..."

"ในสายตาของราล์ฟ หนูเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่น่ารำคาญคนนึงเพียงเท่านั้น ตลอดสองปีที่อยู่ด้วยกันมาหนูพยายามที่จะเข้าไปอยู่ในใจของราล์ฟแล้ว ฮึก แต่หนูก็ทำไม่ได้"ใบหน้าอวบอิ่มซบลงบนแผงอกของมารดาผู้ให้กำเนิด ความรู้สึกอัดอั้นถูกระบายออกมาจนผู้เป็นมารดาน้ำตาซึม

เธอรู้ดีว่าลูกสาวอย่างเซลีนรักราฟาเอลมากขนาดไหน รักจนยอมชายหนุ่มได้ทุกอย่างแม้กระทั่งยอมทนเห็นอีกฝ่ายเดินควงผู้หญิงคนอื่น โดยที่ผู้เป็นแม่อย่างเธอไม่สามารถเข้าไปช่วยอะไรลูกได้เลย

"ถ้าไม่ไหว กลับมาอยู่บ้านของเราดีไหมลูก"

"คุณแม่ขา"

"แม่ก็เจ็บปวดไม่แพ้หนูเลยเซลีนที่จะต้องมานั่งเห็นหนูร้องไห้แบบนี้"คนเป็นลูกสะอึกเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วเห็นดวงตาแดงก่ำของมารดา

"ถ้าหากไม่ไหวก็ถอยออกมานะลูก ยังมีแม่ที่ยังรักและไม่คิดจะทิ้งหนูไปไหน"

"พ่อด้วย"ทั้งสองหันไปมองยังหน้าประตูห้องรับแขก ร่างสูงใหญ่ของอังเดรนักธุรกิจใหญ่ยืนอยู่ ก่อนชายวัยกลางคนจะเดินเข้ามาโอบกอดร่างของภรรยาและลูกสาวเอาไว้ด้วยความรักความหวงแหน

"ถ้าไม่ไหวก็กลับมา พ่อกับแม่ยังอยู่ตรงนี้นะเซลีนลูกรัก"

"ฮึก ขอบคุณนะคะคุณพ่อ ฮึก"อังเดรปวดใจหนัก เขาคิดผิดเองที่ให้ลูกสาวแต่งงานกับผู้ชายไม่เอาไหนอย่างราฟาเอล สองปีที่ผ่านมาทุกการกระทำของทั้งคู่อยู่ในการเฝ้าดูของเขาอยู่ตลอด แต่ที่เขาไม่ยื่นมือเข้าไปเพราะอยากให้ทั้งสองได้จัดการปัญหาด้วยตัวเองแม้ภายหลังคนเป็นพ่อจะต้องอดทนเห็นน้ำตาของลูกสาวไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เขาอยากให้เซลีนเข้มแข็งมากพอที่จะจัดการปัญหาทุกอย่างเองได้

"วันนี้อาจารย์ที่ปรึกษาของลูกต่อสายมาหาพ่อ"อังเดรพูดขึ้นในระหว่างที่ทั้งสามนั่งรับประทานอาหารเย็นทำให้เซลีนต้องเงยหน้าขึ้นมองบิดา

"อาจารย์ที่ปรึกษาอยากให้ลูกไปแลกเปลี่ยนประสบการณ์ชีวิตที่นั่น อาจารย์ท่านเห็นถึงความสามารถในการเรียนของลูก"

"คุณพ่อคิดว่ายังไงคะ"เซลีนวางช้อนลงเธอเอ่ยถามความคิดเห็นจากบิดา

"พ่อแล้วแต่ลูก ลูกโตพอที่จะตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองได้แล้ว"เซลีนนั่งเงียบ เธอยังคิดไม่ตกกับสิ่งที่อาจารย์ที่ปรึกษาเสนอมา

"อันที่จริงพ่อเองก็คิดเรื่องนี้ก่อนที่ลูกจะตัดสินใจสอบเข้ามหาวิทยาลัยในเมืองไทยด้วยซ้ำ"

"หมายความว่ายังไงคะ"

"พ่อขยายกิจการไปเปิดบริษัทที่นั่น พ่อจึงอยากให้ลูกย้ายไปเรียนที่นู่นควบคู่กับการดูแลบริษัทให้พ่อไปด้วย"

"ที่รักคะ ลูกยังเด็ก"มารดาอย่างบุษบาเอ่ยแทรกทำให้ผู้เป็นสามีต้องสงบนิ่ง ก่อนที่ท่านจะเริ่มพูดขึ้นใหม่อีกครั้ง

"พ่อเคารพสิทธิ์ในการตัดสินใจของลูกเสมอนะเซลีน แต่พ่ออยากจะให้ลูกคิดให้ดี ๆ"

'อลิเซีย หนูเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการเรียนดี ทางอธิการบดีและอาจารย์คนอื่น ๆ ได้เห็นถึงความสามารถของหนู ทางมหาวิทยาลัยของเราจึงอยากส่งตัวหนูไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนของภาคเรียนนี้'

'นักศึกษาแลกเปลี่ยนเหรอคะอาจารย์'

'ใช่จ้ะ ทางมหาลัยของเราอยากส่งเสริมเด็กเรียนดีให้ได้มีประสบการณ์ในการเรียนต่างภาคพื้นของการศึกษา ทางอธิการบดีและอาจารย์ท่านอื่นต่างเห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า หนูคือคนที่จะได้รับสิทธิ์นี้'

'...'

'ทางมหาวิทยาลัยไม่ได้คิดที่จะดูถูกฐานะของครอบครัวหนูเลยนะอลิเซีย เพียงแต่ว่า'

'หนูเข้าใจค่ะ'อาจารย์ที่ปรึกษาถอนหายใจโล่ง เพราะสถานะทางบ้านของเด็กผู้หญิงคนนี้ทุกคนต่างรู้ดีว่าเธอจะสามารถย้ายไปเรียนมหาวิทยาลัยดัง ๆ ด้วยตัวเองก็ได้โดยไม่ต้องให้ทางมหาวิทยาลัยคัดเลือกให้ไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยน

'ไว้หนูจะลองเก็บไปคิดดูอีกทีนะคะ'ตอนนั้นเธอยังไม่สามารถให้คำตอบกับอาจารย์ที่ปรึกษาได้ อีกใจก็อยากไปอีกใจก็ไม่อยากอยู่ไกลจากชายหนุ่ม

แต่ตอนนี้ดูเหมือนความพยายามของเธอยิ่งแย่ แม้แต่คนรอบกายยังบอกให้เธอยอมแพ้แล้วถอยออกมา แต่เธอยังอยากจะขอสู้ต่ออีกสักนิดถ้าหากไม่ไหวต่อให้ปวดใจสักแค่ไหนเธอก็คงต้องยกธงขาวขอยอมแพ้

"วันนี้ฉันเห็นราล์ฟขับรถกลับมารับนังน้ำเหนือ"ภายในห้องนอนมีหญิงสาวร่างอวบอิ่มกำลังนั่งคุยสายกับเพื่อนรักอย่างทับทิม ใบหน้าอ่อนหวานไร้ซึ่งความสดใสไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยสักนิด

"เมื่อเช้ามันพาเธอไปไหนมาเซลีน"

"ราล์ฟพาเราไปทานข้าว"

"กรุงเทพฝนจะตกห่าใหญ่ล่ะมั้งทีนี้ ไอ้ราล์ฟพาเธอไปทานข้าว"ทับทิมเค้นเสียงหัวเราะในลำคอด้วยความที่ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เซลีนเล่ามา ราฟาเอลไม่เคยใส่ใจเซลีนขนาดนั้นตั้งแต่สองคนแต่งงานอยู่กินด้วยกันมา

"อะไรเข้าสิงมัน มันถึงได้กลับมาทำดีกับเธอแบบนี้อีก"

"เปล่าหรอกทับทิม"

"หมายความว่าไง"

"ราล์ฟยังคงเป็นราล์ฟคนเดิม ยังคงเป็นราล์ฟที่ไม่เคยสนใจความรู้สึกของเราเหมือนเดิม"

'เอาแบบเดียวกับน้ำเหนือมาก็ได้'

กรอบดวงตาคู่สวยเริ่มแดงก่ำ ความน้อยใจกระแทกเข้าจุกอก เธอก็ยังคงเป็นเธอคนโง่ที่ต่อให้เขาจะทำร้ายมากขนาดไหนแต่ก็ยังคงทน ส่วนเขา รังเกียจเธอยังไงก็ยังคงร้ายและรังเกียจเธออยู่แบบนั้น

"มันทำอะไรเธออีกเซลีนบอกฉันมา ฉันจะไปเอาเลือดหัวมันออก"

"เปล่าหรอก ราล์ฟไม่ได้ทำอะไรเราเลย"

'เพียงแค่เขาเอาเธอไปเป็นตัวสำรองของคนรักอย่างน้ำเหนือก็เท่านั้นเอง ทับทิม'