Kabanata 5

"Ho! Anong sinabi niyo?"

"You heard me Ligaya…"

"Tini-test niyo po ba ako, senyora? Kasi kung 'oo', hindi po ang sagot ko. Pure po ang intensyon ko at hindi ko sisirain ang tiwala niyo—"

"I'm being serious, Ligaya." Putol ng senyora sa kanya. "I want you to seduce my son and marry him."

"Pero senyora baka nakakalimutan niyo, single mom ako. Hindi sa kinokonsidera ko ang offer niyo sa akin, pero 'di ba kayo bothered sa idea na may anak ako?"

Tumayo ang senyora at lumapit kay Ligaya, kinuha nito ang dalawang kamay niya at mahinang pinisil. "It doesn't matter. Tulad ng sinabi ko na, gusto kita para sa anak ko Ligaya," tugon ng senyora at ngumiti.

Isang malungkot na ngiti ang tugon ni Ligaya. "Salamat, po. Nakakataba ng puso na malamang ganyang ang tingin niyo sa akin, pero hindi ko po magagawa ang gusto niyo senyora."

"Why, not?"

"Anak niyo po dapat ang dapat magpasya tungkol sa bagay na iyan." Pinagpalit ni Ligaya ang mga posisyon ng mga kamay nila. Siya na ngayon ang nakahawak sa dalawang kamay ng senyora. 

"Alam ko na ginagawa niyo ho ito dahil nag-aalala kayo sa iyong anak. Alam ko po na gusto niyo lang masiguro na mayroon siyang makakasama kapag wala na kayo, pero senyora, bigyan niyo po sana ng kalayaan ang senyorito na pumili ng babae makasama sa habang-buhay, nawala na po sa kanya ang kalayaan na makapag lakad, huwag niyo rin po sanang alisin sa kanya ang kalayaan niyang pumili ng mapapangasawa, iyong babae pong mahal niya at nagmamahal rin sa kanya."

Mapait na ngumiti ang senyora. "You're right. Pasensya na kung nilagay kita sa alanganing sitwasyon."

"Okay, lang po. Ina rin ako kaya naiintindihan ko ang nararamdaman niyo, senyora. We just want what we think is the best for our son."

Tumango ang senyora. Inabot nito ang pisngi ni Ligaya. "Oo naman, and I really think you are the best for my son. I'm sure kung magagawa mo siyang akitin, walang duda magaganda at gwapo ang magiging anak ninyo. Eh, kung gapangin mo na lang kaya ang unico iho ko? Magpabuntis ka sa kanya—"

"Senyora!!" Na iskandalong saway ni Ligaya sa senyora.

'Kung alam niyo lang talaga, matagal ko nang natikiman ang anak niyo at may unico iho na rin kami,' sa isip ni Ligaga.

"Nagbibiro lang ako, iha." Binitawan nito ang pisngi niya. "Sige na, mauna na kayo ni Maria na kumain, susunod na lamang ako," dagdag ng senyora at tinalikuran siya. Muli itong naupo sa harap ng tukador.

"Lalabas na po ako senyora," paalam ni Ligaya.

Paglabas ni Ligaya ng silid, nagulat siya nang makita si Dmitri, pabalik na ang binata sa silid nito. Agad niya itong tinulungan ngunit timaboy lamang siya ng binata.

"I can return to my room. I don't need your help!" bulyaw ng binata kaya napabitaw si Ligaya sa wheelchair.

"Pero trabaho ko na tulungan kayo, senyorito," dahilan ni Ligaya at muling tinulak ang wheelchair ngunit sinigawan lang ulit siya ng binata. "Hindi ko po alam kung bakit kayo nagkakaganyan, pero huwag niyo naman po sana akong masyadong pahirapan. Hindi sa nagrereklamo ako pero baka po kasi matanggal ako sa trabaho dahil sa mga ginagawa niyo, may anak akong binubuhay kaya hindi ko po afford na mawalan ng hanap-buhay lalo pa't ako lang ang inaasahan sa amin."

Hindi nagsalita si Dmitri. At dahil walang natanggap na pagtutol sa kanyang pasyente, muling tinulak ni Ligaya ang wheelchair ng binata. Ngunit nang makapasok sila ng silid agad siyang pinaalis ng binata.

"You can leave now, and please, pakisabi kay mama na wala akong ganang kumain," malamig nitong sabi at mag-isang dinala ang sarili sa balcony.

Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Ligaga. "Masusunod, senyorito."

7 ng gabi nang pumanik sa kanyang sariling silid si Ligaya pagkatapos kumain ng dinner at tulungan si Maria sa mga gawain nito sa kusina, at dahil ayaw kumain ng pasyente niya at ayaw rin siyang makita, maagang natapos ang trabaho ni Ligaya sa unang araw niya sa mansion ng mga Ivanovsky. Nakapaglinis na siya ng katawan at nagpalit na ng pantulog nang maisipan niyang tawag ang ina para kausapin ang anak.

"Mabuti naman anak at 'di mo nakalimutan na tumawag," sagot ng Nanay Nora niya sa kabilang linya. "Kumusta ang unang araw mo sa trabaho?"

"Ayos lang naman po, nay. Si Ruslan? Tulog na ba siya?"

"Oo, eh. Sayang nga at hindi mo naabutan. Hinintay pa naman niya ang tawag mo, napagod siguro sa paglalaro kaya nakatulog."

"Ganun po ba?" Nanghihinayang na tugon ni Ligaya. Excited pa naman siyang marinig ang boses ng kanyang anak. Isang araw pa lang silang hindi nagkikita pero miss na niya si Ruslan ng sobra, hindi na siya makapaghintay na matapos ang isang linggo at makapag-rest day.

"Oo nga pala, anak. Bumisita dito kanina si Nicanor, may mga dala siyang laruan at prutas para kay Ruslan," saad ng ina niya. Si Nicanor ang anak-anakan ng kanyang itay ito ang nagsilbing assistant ng tatay niya sa kopra nilang negosyo. Masugid din na manliligaw ni Ligaya ang lalaki.

"Hindi pa rin pala siya sumusuko," stressed na naupo si Ligaya sa gilid ng kanyang kama. "Binasted ko po siya, nay. Mainam na 'wag na kayong tatanggap ng kahit ano mula sa kanya sa susunod."

"Pero anak, hindi mo ba talaga kayang bigyan ng chance si Nicanor? Mabuting tao siya. Maasahan at mapagmahal sigurado akong magiging mabuting ama siya kay Ruslan," himok pa ng Nanay Nora niya.

"Nay, hindi responsibilidad ni Nicanor ang anak ko. Marami namang babae r'yan, iyong hindi second hand. Isa pa, 'di namin kailangan ni Ruslan—"

"Ligaya, kailangan ni Ruslan ng ama. Walang bata ang gustong lumaki na walang nanay o tatay. Kailangan mo rin ng makakatulong sa buhay, paano na lang kung wala na ako? Sino ang makakatulong mo sa pag-aalaga kay Ruslan? Kung binigo ka ng tatay ni Ruslan dati, 'wag mo namang isara ang pinto ng puso mo sa iba. Pag-isipan mo ang mga sinabi ko, Ligaya. Para rin sa iyo itong mga sinasabi ko."

"Naiintindihan ko kayo, nay. Kailangan ko lang talaga ng panahon. Sige po, kailangan ko ng ibaba ang tawag," paalam ni Ligaya at binaba na ang tawag. Pagod siyang nahiga sa kanyang kama at tumitig sa kisame, paano niya kaya ipapaliwanag sa ina niya ang tungkol kay Dmitri?

Nasa malalim na pag-iisip si Ligaya nang may kumatok sa kanyang pinto. Dali-dali siyang bumangon at binuksan iyon at nagulat siya ng makita si Dmitri.

"Senyorito…"