Kabanata 3

Hindi maipaliwanag ni Ligaya ang kanyang damdamin. Walang tigil sa pagkabog ng mabilis ang kanyang dibd*b, ito ang unang beses na nagkita sila ni Dmitri pagkatapos ng nangyari sa kanila ng gabing iyon. Limang taon rin ang lumipas, bahagya itong pumayat ngunit namumukudtangi pa rin ang kagwapuhan nito. Nakakalungkot nga lang at nakaupo na ito sa wheelchair ngayon, at ayon sa kwento ng senyora, malala ang kinasangkutan nitong aksidente.

"May problema po ba sa kanya?" hindi napigilan ni Ligaya na magtanong, para kasing walang narinig si Dmitri, 'di man lang ito kumibo at nanatiling nakatingin sa malayo.

"He had selected memory loss. Ang mga nawalang alaala sa kanya ay iyong mga nangyari sa kanya noong pumasok siya ng huling taon niya sa kolehiyo at bago ang aksidente, bukod sa mga paa niya at memorya na nawala, may trauma rin si Dmitri, hindi gaanong nagsasalita at madalas siyang tulala," malungkot na paliwanag ng senyora.

Nadurog ang puso ni Ligaya sa narinig. Sa loob ng limang taon nagtanim siya ng sama ng loob sa lalaki dahil nawala itong parang bula. Hindi niya ito nobyo, ni wala silang malalim na ugnayan ng lalaki, ngunit nasaktan pa rin siya nang mawala itong bigla pagkatapos nitong malaman ang tungkol sa ipinagbubuntis niya. Hindi niya alam na ganito pala ang nangyari sa ama ng anak niya. Wala siyang kaalam-alam na nasa kabilang Barangay lang ang taong hinahanap niya at nagdurusa.

"Hi, Dmitri! It's a pleasure to meet you. Ako pala si Ligaya," pagkausap niya sa lalaki. Alam niyang hindi siya nito makikilala kaya minabuti niyang magpanggap na ito ang unang pagkakataon na nakilala niya ang lalaki.

"Li...gaya…"

Nagkatinginan si Ligaya at ang senyora nang bigla itong magsalita, pareho nilang ikinagulat ang naging tugon ni Dmitri. Hindi nila inakala na narinig nito ang sinabi niya.

"Anak! S-sabihin mo ulit." Lumuhod ang senyora sa harap ng anak at hinawakan ang magkabila nitong pisngi. "Magsalita ka ulit, please."

"Senyora, huminahon lang ho kayo." Inawat ni Ligaya ang senyora. "H'wag po natin siyang biglain at pilitin," anya at tinulungan ang senyora na tumayo. "Magandang senyales ho na nag-response siya sa sinabi ko, ngunit hindi makakabuti sa kondisyon ng anak n'yo kung pipilitin natin siya."

"Senyora, tubig po." Nag-alok ng tubig ang mayordoma, 'di naman ito tinanggihan ng senyora. "Gusto niyo po bang ihatid ko na lang muna kayo sa inyong silid?"

"Hindi, okay lang ako Maria." Tanggi ng senyora at naupo sa rattan lounge. "Mabuti pa ay ihatid mo muna si Ligaya sa kanyang silid."

"Masusunod, senyora. Babalik din ako agad pagkatapos kong ihatid ang dalaga," saad ng mayordoma bago nilingon si Ligaya. "Sumunod ka sa 'kin, neng…"

Sa second floor ng bahay dinala si Ligaya ng mayordoma, pagkatapos ay huminto sila sa harap ng saradong pinto ng silid sa dulong bahagi ng hallway.

"Ito ang pinahandang kwarto ng senyora para sa 'yo, sana ay magustuhan mo," imporma ng mayordoma at binuksan ang pinto.

"Sigurado ho kayong ito ang magiging kwarto ko? Bakit parang guest room ito?" Nagduda na si Ligaya nang dalhin siya sa second floor. Ngunit bakit naman siya bibigyan ng senyora ng silid tuluyan na para sa mga guest?

"Gusto ng senyora na maging komportable ka sa bahay na ito, at katabi ng silid mo ang silid ng senyorito. Naisip kasi ng senyora na mabilis mong matutugunan ang senyorito kung magkatabi kayo ng silid," mahabang paliwanag nito. "Sige, maiwan na muna kita dito para makapag-ayos ka ng mga gamit mo, babalikan ko lang ang senyora sa ibaba."

Nang iwan si Ligaya ng mayordoma agad nag-unpack siya ng kanyang mga gamit. Ilang damit lang naman ang dala niya kaya mabilis lang siyang natapos. Sunod na sinuri ni Ligaya ang buong silid, komplete ang kwarto mula sa kama at cabinets, may maliit na lounged kung saan pwede siyang tumambay at mag-relax pagkatapos ng duty niya. Meron din sariling banyo ang kanyang kwarto at halos kumpleto iyon sa necessities, may heater ang shower niya at bathtub. Pagkatapos niyang suriin ang loob ng ng banyo, lumabas si Ligaya ng balcony, ngunit hindi pa nag-iinit ang paa niya sa sahig ng balcony nang kumatong ang mayordoma at inimbitahan siya ng pananghalian.

"Nagustuhan mo ba ang iyong silid?" tanong ng senyora nang maupo si Ligaya sa hapagkainan. Naglalagay ng ulam ang senyora sa sarili nitong plato.

"Opo, ngunit hindi po ba't masyado iyong marangya para sa isang caregiver na tulad ko?"

"I want you to be comfortable as possible in this house. Hindi biro ang maging caretaker lalo na sa kondisyon ng anak ko. S’ya sige, kumain ka na at kailangan mo ng lakas para magtrabaho," wika ng senyora at matamis na ngumiti.

Hindi nakikita ni Ligaya si Dmitri, marahil ay nasa kwarto na niya ang lalaki. Hindi niya rin kasi ito nakita sa pool area kung saan niya ito unang nakita kanina.

"Senyora, gusto ko lang sanang malaman. Ano ho ba ang nangyari sa dating caretaker ng anak niyo?" Na-curious bigla si Ligaya. Hindi naman siya ang tipong nagtatanong ng mga ganito, pero hindi niya maiwasan, gusto niyang magkaroon ng background sa mga dating nagsilbi kay Dmitri para naman alam niya kung panong approach ang gagawin sa lalaki.

"Ilang buwan nang walang caretaker si Dmitri, ako at si Maria lang ang nagsasalitan na alagaan siya. Masipag naman si Joan, maayos niyang naalagaan ang anak ko pero wala akong nakikitang improviments kay Dmitri, masyado ring malikot ang kamay niya kaya wala akong choice kundi ang tanggalin siya."

Tumango-tango si Ligaya. "Problema nga po kong may kasama sa bahay na malikot ang kamay. S'ya nga pala senyora, gusto ko lang malaman kung naglista kayo ng mga bagay na karaniwang ginagawa ni D— ang ibig kong sabihin ng senyorito. Katulad na lang ng routine niya sa umaga, mga hilig niyang gawin at mga pagkain na bawal sa kanya. Kailangan ko kasi ang mga iyon para maayos na maalagaan ang anak niyo."

"Yes, nakalista lahat sa notebook. Nasa kwarto ko, ibibigay ko sa iyo mamaya. Bago ko pala makalimutan…” Ibinaba ng senyora ang hawak na water goblet sa mesa. “Sa bathtub naliligo si Dmitri, ayaw niya ko kasi ng bed bath, hindi ako kontento sa papahid-pahid lang ng basang towel. H’wag kang mag-alala hindi mo naman siya kailaangan na buhatin, kaya na niyang maligo sa sarili niya. Ihanda mo lang ang paliliguan niya tuwing umaga at bago matulog. Ihanda mo rin ang mga gagamitin niya sa pagligo, tulungan mo rin siyang magtanggal ng kasuotan, at  pagkatapos ay ikaw rin ang magsuot sa kanya ng damit.”

Napalunok si Ligaya. “S- sige ho, senyora.”  

Nakalimutan niya ang tungkol sa bagay na ito. Hindi naman big deal sa kanya ang pagpapaligo sa pasyente ng opposite s*x, trabaho naman niya iyon bilang caregiver ni Dmitri, ang nakakailang lang sa sitwasyon niya ay makikita niya ang hubad na katawan ng binata, makikita niya ang bagay na iyon na siyang nagpalimot sa kanya sa reyalidad ng buhay at nagdala kay Ruslan sa mundo. Handa ba siyang makita iyong muli?

Pagkatapos mananghalian nilibot si Ligaya ng mayordoma sa mansion, tinuro ni Maria sa kanya ang mga bagay na kailangan niyang malaman, ang rutina ng mag-inang Ivanovsky sa araw-araw at background ng pamilya. Nalaman ni Ligaya na divorced ang senyora sa asawa nito, hindi raw nagkasundo ang dalawa sa maraming bagay at sa huli’y nagpasyang maghiwalay. Agad napawalang bisa ang kasal ng mga ito dahil sa Russia nagpakasal ang dalawa.

“Kung ganun ay single mother din ang senyora tulad ko.”

“Sa tingin ko nga ay nagkaroon ng malaking papel ang pagiging single mother mo sa pagkaka-hire ng senyora sa iyo.”

“Nakikita marahil ng senyora ang sarili niya sa akin.”

Nakapanlulumo na malaman na lumaki si Dmitri na wala ang ama sa tabi nito, at katulad ng ama ay mukhang ganun din ang mangyayari kay Ruslan. Isipin pa lang ni Ligaya ay nadudurog na ang puso niya, gustuhin man niyang sabihin sa binata ang tungkol sa anak nila ay wala naman ito sa kundisyon, may kinakaharap itong mahirap na pagsubok, bukod pa roon ay wala siyang lakas ng loob para magtapat sa lalaki lalo't hindi siya nito matandaan.

"Sasabihin ko na lamang kapag bumuti na ang kanyang kalagayan," pagkausap ni Ligaya sa sarili.

"May sinasabi ka ba, neng?"

"W- wala naman ho."

"Ganun, ba? Ang akala ko kasi ay may tanong ka. Oh, s'ya ihatid na kita sa kwarto ng senyorito, oras ng nagpaligo niya," imporma ni Maria at nanguna sa paglakad.

Parang tinatambol na drum ang kabog sa d*bdib ni Ligaya habang paakyat sila ng pangalawang palapag ng bahay. Kinakapos siya sa paghinga sa bawat hakbang patungo sa silid ni Dmitri. Ang mga palad niya ay nanlalamig, hindi mawala sa isip niya ang sinabi ng senyora, 'Tulungan mo rin siyang magtanggal ng kasuotan', isipin pa lang niya na huhubaran niya si Dmitri nanginginig na ang mga kamay niya sa kaba.

"Narito na tayo, kagaya ng sinabi ko kanina magkatabi lang kayo ng silid ng senyorito." Binuksan ni Maria ang pinto at pumasok. Sumunod naman si Ligiya at nakita niya agad si Dmitri sa wheelchair nito, nasa balcony ang lalaki may binabasa itong libro. "Nasa ibabaw ng study table ng senyorito ang notebook na hinihingi mo sa senyora."

"Sige, maraming salamat ho."

"S'ya sige, maiwan na kita dito at marami pa akong dapat gawin sa ibaba. Ikaw na ang bahala sa senyorito,  madalas mo siyang makita na tulala pero pwede mo naman siyang kausapin, minsan ay nakikinig siya at nagsasalita."

"Ganun po, ba?" Nilingon ni Ligaya ang lalaki.

"H'wag kang mag-alinlangan na tawagin ako kapag may kailangan ka," bilin ng mayordoma saka lumabas ng silid.

Pagkatapos isara ang pinto ng kwarto, nilapitan ni Ligaga si Dmitri, naupo siya sa sariling mga paa sa harap ng binata at sinubukan na kausapin ang lalaki na nakatutok lang ang atensyon sa binabasang libro.

"Mahilig ka pa lang magbasa," panimula ni Ligaya upang kunin ang atensyon ng lalaki ngunit bigo siya. "Anong libro ba ang binabasa mo?" Sinubukan niyang muli ngunit hindi talaga siya pinapansin ng binata.

"Ang bilis mo lang nakuha ang atensyon ko nang gabing iyon, pero hindi man lang kita magawang mapalingon sa akin ngayon. Hindi mo ba talaga ako naalala?" malungkot na tanong ni Ligaya sa lalaki. "Dmitri, ako ito, si Ligaya."

Mula sa libro, nalipat ang tingin ng binata sa kanya. "It's a pleasure to meet you too, Ligaya."