“Nanginginig ka na naman.”
Wala sa sariling napatingin si Lorraine sa nagsalita at bumungad sa kanya ang lalaking tumulong sa kanya sa panahong kailangan na kailangan niya ng tulog. Tipid siyang ngumiti rito at tinanggap ang inalok nitong isang tasa ng gatas.
“Thank you,” she said. “Wala lang. I just remember what exactly happened to me way back years ago. It just came flashing inside my head. It's awful.”
Everything is still vivid. Lahat ay parang kahapon lang nangyari. And those memories are hunting her day and night. Ngunit sa halip na panghinaan ng loob, ito ang nagbibigay sa kanya ng lakas para bumangon.
Babawiin niya ang kanyang anak. Babawiin niya ito.
“Take a seat.”
Umupo naman sila sa couch at agad na sumimsim siya sa kapeng pinagtimpla sa kanya ni Aldrin. He was the doctor who saved her from hell that day. Ito ang lumigtas hindi lang sa kanya ngunit pati na rin sa anak niyang isa.
Nilapag niya ang tasa sa mesa at tumingin kay Aldrin. “How was the Philippines?”
Kakauwi lang nito galing sa Pinas dahil abala ito sa pag-aasikaso sa negosyong naiwan nito sa bansa. He stayed there for almost month. Matagal-tagal na rin. Negosyante si Aldrin at marami na rin itong napatayong negosyo sa ibang panig pa ng mundo. But mostly, it’s all about hospital. He’s a doctor and that explains everything.
Aldrin heaved a deep breath. “It was still the same country we left years ago.”
Mapait siyang ngumiti. “I see.”
“Mommy…”
Sabay na dumapo ang kanilang paningin sa nagsalita at bumungad sa kanya si Bullet. Mukhang kakagising pa lang nito at busy pa sa paghikab. Lorraine immediately composed her smile as he walked up to her. Niyakap niya naman ang bata at hinalikan ang buhok nito.
Yumakap pabalik ang batang na sa apat na taong gulang pa lang. Humilig ito sa kanyang balikat at agad niyang hinaplos ang buhok nito.
After giving birth to Bullet, it was Aldrin who helped her escape that hellish life-like in the Philippines. Dito siya tumira sa California at dito niya na rin pinalaki ang anak niyang si Bullet. Katulong niya si Aldrin sa lahat ng bagay and to be honest, hindi na niya alam kung gaano na kalaki ang naitulong sa kanya ng binata.
But she’s thankful. Kung hindi dahil dito, hindi niya alam kung saan siya pupulutin. Hindi siya makakabangon. And now that she’s finally awake to the fact that she was used, not just by her so-called husband, but also her family, she wanted justice.
And she wanted her baby girl back. She wanted Bullet’s twin back. And she’s going to get her, by hook or by crook.
“Are you going to take me to school today?” mahinang tanong ng kanyang anak.
She hummed. “Do you want me to take you to school?”
Agad na tumango ang bata. Napangiti siya dahil doon. Ramdam niya ang tingin na ginagawad ni Aldrin sa kanya kaya siya nag-angat ng tingin dito. Aldrin smiled at her.
“Do you want me to make you some milk, Bullet?” tanong ni Aldrin.”
“No need. Nanny is making it for me,” kaswal na sagot ni Bullet.
Mahina siyang napailing at hinaplos ang buhok ng anak. “Go and take a bath. I’ll be the one to take you to school today.”
Tumango si Bullet at humalik sa kanyang pisngi bago ito umalis sa kanyang kandungan at bumalik sa silid. Nang sila na lang maiwan ni Aldrin ay muling bumalik ang seryoso niyang ekspresyon sa mukha.
Napansin ito ng binata dahilan para mapahugot ito ng malalim na hininga. “Are you still going to get back to them?”
“I have to,” she said. “Kukunin ko lang ang anak ko.”
“But isn’t it too dangerous? Kakalabin mo ang pamilya mo, Lorraine. And your twin… makakaharap mo silang muli.”
Mahina siyang natawa at tumingin sa kawalan. “Hindi ako naghanda ng ilang taon para lang matakot na makaharap silang muli. In fact, I’ve been waiting to meet them again. Hindi na ako ang Lorraine na tinatapak-tapakan nila noon. A tool to fill what my twin lacks of. Not anymore.”
“You’re scaring me,” sambit ni Aldrin at natawa. “But I’m always behind your back. And I’ll support you for whatever you want to do.”
“Thank you.” She smiled sweetly. “Kukunin ko lahat ng kinuha sa ‘kin. And fortunately, may interest.”
Napailing na lang ang kaibigan niyang si Aldrin sa kanya. Muli siyang sumimsim sa kape at tumingin sa kanyang pambisig na relo.
Right after a year, after her postpartum stopped, she immediately took a step to rise back again. She started a small business and now… it’s globally known. And right now, she’s planning to visit the company she invested in using her new identity.
Rain Farren.
And guess where that is?
“Anong gagawin mo sa kanila?” tanong ni Aldrin. “Your smile is creeping the hell out of me.”
“Ruin their life,” she whispered and smiled as she looked at him. “Like how they ruined mine.”
“Kailan ka aalis?”
“Bukas,” she said and smiled. “Hinintay lang kitang makauwi para mabantayan mo si Bullet.”
Napatango ito. Kahit papano ay malapit ang loob ng bata kay Aldrin kahit na minsan ay sobrang lamig nito makitungo. Something na namana nito sa ama. Ang pagiging malamig.
Humugot ng malalim na hininga si Aldrin at ngumiti sa kanya. Muli silang binalot ng nakakabinging katahimikan. But that silence is very comfortable. Kasi alam niyang naiintindihan siya ng binata. Naiintindihan nito kung saan siya nagmumula. And she appreciates that. So much.
Tumingin siya rito. “Thank you, Aldrin.”
He looked at her and frowned. “For?”
“For everything you did. For saving me. And for always having my back.”
“Don’t mention it.” Tipid itong ngumiti. “Because just like you, you’re the only family that I have. I’m going to do anything to take good care of you and Bullet. Until my very last breath, Lorraine.”
Hinagkan niya ang kanyang anak sa noo at kumaway. Tipid namang tumango si Bullet at tumalikod na para pumasok sa classroom. She immediately turned into Bullet’s nanny. Tipid siyang ngumiti rito.“Please take good care of Bullet,” she said. “Call me if anything happens, okay?”Tumango ito. “No problem, Miss.”Tinapik niya ang balikat nito at humugot ng malalim na hininga saka siya nagsimulang maglakad patungo sa kanyang sasakyan. May iilang bumati sa kanya na sinasagot niya lang ng ngiti.As soon as she stepped inside her car, she immediately closed the door. Binaba niya ang kanyang suot na sunglasses at nilapag ito sa cup holder sa kanyang tabi. She started the engine of the car and maneuvered it out of the place.“Good morning, Miss Farren!” the guard greeted her with a smile on his face.Ngumiti lang siya rito at muling nagpatuloy sa pagmamaneho. Diretso lang ang kanyang daan patungo sa kanyang company. Kampante lamang siyang nagmamaneho habang panay ang tingin sa labas ng bintana.
“For how long?” Bullet asked with a frown.She smiled and caressed her son’s face. “Just give me two months, son.”For a five year old, Bullet is intelligent. Mabilis itong makaintindi ng mga nangyayari sa kanyang buhay at isa na roon ang pagiging aware nito na kailangan niyang umalis para magawa ang kanyang mga plano.Bullet took a deep breath and nodded his head. “I’m going to miss you.”Hinaplos niya ang buhok nito at hinalikan ang noo bata. “Me too. Take care while mommy’s gone. I’ll be back sooner with her.”Hindi lingid sa kaalaman ni Bullet na mayroon siyang kapatid. Palagi niya itong sinasabi sa anak. Ngunit hindi niya binanggit dito kung paanong nawala sa kanya ang kambal nito. She just told her son that he has a sister.At ito ang dahilan kung bakit siya aalis.“I love you,” Bullet said.“I love you too.” Hinagkan niyang muli ang buhok nito.Niyakap niya muna nang mahigpit ang anak sa huling pagkakataon. Paniguradong ma-mi-miss niya ito. Ngunit kailangan niyang bumalik. Hind
“No!”He looked at his daughter and bit his lower lip. Tumingin siya sa kanyang asawa na ngayon ay prenteng nakaupo sa sofa at abala sa phone. His jaw clenched. Kakauwi niya lang galing sa Venice at ito ang daratnan niya.Hinilot ni Stone ang kanyang sintido. “Lorraine.”The woman lifted her gaze and looked at him. Tinaliman niya ang kanyang tingin at agad naman nitong nakuha ang ibig niyang sabihin. Agad din namang nabalik ang tingin niya sa hagdanan nang padabog na pumanhik ang kanilang nag-iisang anak na babae, si Lorelei.Lorraine stood and looked at him. “Kanina ka pa ba?”“What the hell was that all about?” malamig niyang tanong nito.“Don’t worry about it. She’s just throwing tantrums,” sambit nito at ngumiti. “Do you want something to eat or drink? Kailan ka pa nakauwi?”Sa halip na sagutin ang tanong nito, naramdaman niya ang pag-ring ng kanyang phone mula sa kanyang bulsa. He immediately turned his back at her and pulled out his phone from his pocket.Tinignan niya ang calle
Dumiretso siya sa condo na binili ng kanyang sekretarya malapit lamang sa Bonifacio Global City. And to be honest, the idea of seeing the people who used to betray her excites her. How are they going to react once they find out she’s back. Alive and well. And ready to take them down.Pagpasok niya sa condo ay hindi niya maiwasang mamangha. She praised her good secretary inside her mind. Grace really never fails to give her the most comfortable travel ever! Kaya’t hangga’t sa maaari, ibibigay niya ang mga bagay na deserve nito.Her phone started vibrating inside her pocket. Agad niya itong kinuha at tinignan ang caller. Sumilay ang ngiti sa kanyang labi nang makita ang pangalan ni Aldrin. She immediately answered the call as she sat on the couch in her lounge area.“Hey, Aldrin.”“Na sa Pinas ka na?”“Yes,” she replied. “And I met someone in the plane before arriving here.”“Really? Who?”Lorraine bit her lower lip. “A good friend of mine before. Pero hindi niya naman ako napansin o na
Hindi na mabilang ni Lorraine kung ilang tao na ang lumapit sa kanyang sasakyan sa labas para kunan ng litrato. Well, it’s a Lambo. Hindi na nakakapagtaka ‘yon. Hindi niya rin naman sinisita at hinahayaan niya na lang. It’s just a car. She have lots of it in California.Nandito siya sa loob ng Morning Star café. Isa ito sa mga na-miss niyang puntahan dito sa Pinas. Laking pasalamat niya na lang at hindi pa ito nagsasara. At kung sakali mang magsara ito, she’s more than willing to buy this café to keep it going. Nakakapanghinayang lalo na sa mga tulad niyang maraming alaala rito sa café na ito.“Here’s your order, ma’am.”Napatingin siya sa nagsalita at bumungad sa kanya ang mukha ng isang babaeng nakasuot ng uniporme. Maingat nitong nilapag ang dessert na kanyang binili kanina. Tipid siyang ngumiti rito at tumango.“Thank you.” Maingat niyang tinabi ang kanyang tasa ng kape para bigyan ng espasyo ng dessert na sinerve sa kanya.“You’re welcome po. Feel free to call for our attention i
Tahimik na pinagmamasdan ni Lorraine and tablet na kanyang hawak. Na sa loob sila ngayon ng sasakyan niya. Her car is heavily tinted. Kahit maraming kumukuha ng litrato sa labas ay wala siyang pakialam. As long as they’re inside her car, she is safe.“This is all her schedule?” tanong niya rito. “I don’t find anything interesting.”“Here.” Ini-swipe ni Kara ang screen at bumungad sa kanya ang mga litrato. “They’re all receipts.”Umangat ang kanyang kilay. “Receipts?”“Resibo sa mga perang ninanakaw nila ni Miss Lorraine sa kompanya ng mga Miller. This is also the account where they send the money.”“Wow,” mahinang usal niya. “They have the guts to steal money, huh.”“Yes po,” sambit nito at humugot ng malalim na hininga. “I also know something about Miss Lorraine what will put her to her doom, together with Miss Joanna.”“Let me hear it, then.” Tumingin siya rito na parang nanghahamon. “I want to know.”Mariin nitong kinagat ang ibabang labi bago sumagot. “Lorraine is not really Miss
Matapos niya sa simbahan ay agad siyang nagtungo sa boutique na sinabi sa kanya. Pagbaba niya ng sasakyan ay nakita niya ang mga mamahaling sasakyan din na nakahilera sa tabi ng kanyan. Pinagkibit balikat niya na lang ito.Well, at least hindi nag-iisa ang sasakyan niya, ‘di ba? Hindi na masyadong big deal tignan dahil maraming mamahaling sasakyang sa tabi nito. Kaya’t kampante siyang iwanan ito rito. At saka, mayroon namang guwardiyang nandito sa paligid.Pagpasok niya sa loob ng boutique ay agad na napatingin sa kanya ang mga taong na sa paligid. She took off her sunglasses and smiled. Sanay na sanay na siya sa atensyon. Wala rin namang rason para makaramdam siya ng pagkahiya dahil pinagmamalaki niya kung sino siya ngayon.“Hello!” a woman greeted her. “How may I help you?”“Hi,” she politely replied. “I have a reservation here for gown fitting. Under the name of Rain Farren.”“Rain Farren?” tanong nito at agad na umawang ang labi nito. “You’re Miss Rain Farren?”She nodded her head
“I’m so sorry about that,” saad ni Samantha habang sinusukatan siya. “She really has some bad temper.”Tahimik na tumango si Lorraine at humugot ng malalim na hininga. “I understand. I know her.”“You do?” tanong nito at tumingin sa kanya. “Well, kahit sino naman siguro ay nakakakilala sa kanya. She’s the wife of Mr. Stone Miller. Of course, kilala niyo siya.”She nodded her head. “Yeah. I heard about her a lot.”Ngumiti si Samantha at humugot naman siya ng malalim na hininga. Pinaangat ni Sam ang kanyang braso para sukatin ang kanyang dibdib. Tahimik siyang sumunod sa mga sinabi ni Sam.Laura is still outside. Rinig niya pa rin ang mga pagmumura nito at reklamo tungkol sa kanyang sasakyan sa labas. As if naman iuusog niya ang kanyang sasakyan. Her car got there first. Sinabi rin ni Samantha na wala naman dawng favoritism sa parking lot ng boutique since a lot of people are coming here to buy dress.“I love your sizes,” sambit nito. “Hindi ako mahihirapan… oh, wait. Do you understand
Mabilis ang tibok ng kanyang dibdib habang nakatitig sa kawalan. Hindi niya magawang apakan ang pedal ng kanyang sasakyan dahil sa labis na panginginig. She didn’t know that after all this years, ganoon pa rin ang impact sa kanya ng dating asawa. Her knees are still trembling and her heart is pounding fast and loud.“Fucking traitor,” usal niya habang hawak ang kanyang dibdib.Yes, her heart is such a traitor. Ilang taon din ang kanyang pagtatago at pilit na binabaon sa limot ang kanyang nararamdaman para rito. Ngunit ganon lang? Sa isang sulyap, parang bumalik sa kanya lahat.Mariin niyang pinikit ang mga mata at tinapik ang dibdib.“You have no rights to beat for someone who doesn’t give a damn about you,” pangangaral niya sa kanyang puso.She took a very deep breath and opened her eyes. Nang magkaroon na siya ng lakas ay agad na niyang inapakan ang silinyador at minaneho ito pauwi. Pagdating niya sa kanyang condo ay agad niyang nilatag ang dress sa ibabaw ng kama at tinitigan ito n
I love it!” she exclaimed while looking at the dress.Samantha giggled and smiled at her. “I’m so glad you loved it. Napili rin ‘yan ni Miss Lorraine kahapon ngunit nasabi kong nakuha mo na. And we all know someone like her doesn’t want to have someone to share something with. At lalo na sa lahat, ayaw rin nilang mayroon kapareho. She immediately discarded this design as soon as I told her you chose this one.”Mas lalong lumawak ang ngisi niya sa labi. “I see. May I see her design? I’d like to see if I like her gown than mine.”Bumakas ang pagkalito sa mukha nito. “May I ask why?”Nagkibit balikat lang siya. “I just want to know.”Ngumiwi ito. “Medyo bawal po ‘yan sa rules namin, lalo na’t sa isang VIP. But since you’re close friends with the owner of this boutique and one of the investors of this brand, I’ll make an exception for you. Come.”Mas lalo siyang napangisi nang sumang-ayon agad ito. Nang tumayo ito ay agad siyang sumunod. Tahimik niya lamang itong sinundan patungo sa kung
Hindi maalis ang ngisi sa kanyang labi habang naglalakad. Those simple words would surely ignite her twin sister's curiosity. At 'yon ang gusto niyang mangyari. Gusto niyang maging curious sa kanya ang kanyang kapatid. Gusto niyang mabaliw ito kakaisip Kung sino siya.Sino nga ba siya?Siya Lang naman itong sisira sa mga buhay ng mga ito. She's going to rush them. Sisiguraduhin niya 'yon.Dumiretso si Lorraine sa niyang branch sa Manila para mag-check ng mga dapat niyang i-check. Sa totoo Lang ay wala naman siyang ibang gagawin dito sa Pinas kundi mambwisit sa kanila. At sino ang isusunod niya?Her eyes darted at the woman picking some of her rejuvenating sets. Nakakunot ang noo nito na para bang hindi nito nagugustuhan ang nakikita. Pasimple siyang lumapit dito habang suot ang kanyang sunglasses. Nagkukunwari rin siyang namimili ng mga bibilhin."What kind of product is this?" tanong nito at binuksan ang takip. Something that is strictly forbidden here in her store."If you're curiou
“I’m so sorry about that,” saad ni Samantha habang sinusukatan siya. “She really has some bad temper.”Tahimik na tumango si Lorraine at humugot ng malalim na hininga. “I understand. I know her.”“You do?” tanong nito at tumingin sa kanya. “Well, kahit sino naman siguro ay nakakakilala sa kanya. She’s the wife of Mr. Stone Miller. Of course, kilala niyo siya.”She nodded her head. “Yeah. I heard about her a lot.”Ngumiti si Samantha at humugot naman siya ng malalim na hininga. Pinaangat ni Sam ang kanyang braso para sukatin ang kanyang dibdib. Tahimik siyang sumunod sa mga sinabi ni Sam.Laura is still outside. Rinig niya pa rin ang mga pagmumura nito at reklamo tungkol sa kanyang sasakyan sa labas. As if naman iuusog niya ang kanyang sasakyan. Her car got there first. Sinabi rin ni Samantha na wala naman dawng favoritism sa parking lot ng boutique since a lot of people are coming here to buy dress.“I love your sizes,” sambit nito. “Hindi ako mahihirapan… oh, wait. Do you understand
Matapos niya sa simbahan ay agad siyang nagtungo sa boutique na sinabi sa kanya. Pagbaba niya ng sasakyan ay nakita niya ang mga mamahaling sasakyan din na nakahilera sa tabi ng kanyan. Pinagkibit balikat niya na lang ito.Well, at least hindi nag-iisa ang sasakyan niya, ‘di ba? Hindi na masyadong big deal tignan dahil maraming mamahaling sasakyang sa tabi nito. Kaya’t kampante siyang iwanan ito rito. At saka, mayroon namang guwardiyang nandito sa paligid.Pagpasok niya sa loob ng boutique ay agad na napatingin sa kanya ang mga taong na sa paligid. She took off her sunglasses and smiled. Sanay na sanay na siya sa atensyon. Wala rin namang rason para makaramdam siya ng pagkahiya dahil pinagmamalaki niya kung sino siya ngayon.“Hello!” a woman greeted her. “How may I help you?”“Hi,” she politely replied. “I have a reservation here for gown fitting. Under the name of Rain Farren.”“Rain Farren?” tanong nito at agad na umawang ang labi nito. “You’re Miss Rain Farren?”She nodded her head
Tahimik na pinagmamasdan ni Lorraine and tablet na kanyang hawak. Na sa loob sila ngayon ng sasakyan niya. Her car is heavily tinted. Kahit maraming kumukuha ng litrato sa labas ay wala siyang pakialam. As long as they’re inside her car, she is safe.“This is all her schedule?” tanong niya rito. “I don’t find anything interesting.”“Here.” Ini-swipe ni Kara ang screen at bumungad sa kanya ang mga litrato. “They’re all receipts.”Umangat ang kanyang kilay. “Receipts?”“Resibo sa mga perang ninanakaw nila ni Miss Lorraine sa kompanya ng mga Miller. This is also the account where they send the money.”“Wow,” mahinang usal niya. “They have the guts to steal money, huh.”“Yes po,” sambit nito at humugot ng malalim na hininga. “I also know something about Miss Lorraine what will put her to her doom, together with Miss Joanna.”“Let me hear it, then.” Tumingin siya rito na parang nanghahamon. “I want to know.”Mariin nitong kinagat ang ibabang labi bago sumagot. “Lorraine is not really Miss
Hindi na mabilang ni Lorraine kung ilang tao na ang lumapit sa kanyang sasakyan sa labas para kunan ng litrato. Well, it’s a Lambo. Hindi na nakakapagtaka ‘yon. Hindi niya rin naman sinisita at hinahayaan niya na lang. It’s just a car. She have lots of it in California.Nandito siya sa loob ng Morning Star café. Isa ito sa mga na-miss niyang puntahan dito sa Pinas. Laking pasalamat niya na lang at hindi pa ito nagsasara. At kung sakali mang magsara ito, she’s more than willing to buy this café to keep it going. Nakakapanghinayang lalo na sa mga tulad niyang maraming alaala rito sa café na ito.“Here’s your order, ma’am.”Napatingin siya sa nagsalita at bumungad sa kanya ang mukha ng isang babaeng nakasuot ng uniporme. Maingat nitong nilapag ang dessert na kanyang binili kanina. Tipid siyang ngumiti rito at tumango.“Thank you.” Maingat niyang tinabi ang kanyang tasa ng kape para bigyan ng espasyo ng dessert na sinerve sa kanya.“You’re welcome po. Feel free to call for our attention i
Dumiretso siya sa condo na binili ng kanyang sekretarya malapit lamang sa Bonifacio Global City. And to be honest, the idea of seeing the people who used to betray her excites her. How are they going to react once they find out she’s back. Alive and well. And ready to take them down.Pagpasok niya sa condo ay hindi niya maiwasang mamangha. She praised her good secretary inside her mind. Grace really never fails to give her the most comfortable travel ever! Kaya’t hangga’t sa maaari, ibibigay niya ang mga bagay na deserve nito.Her phone started vibrating inside her pocket. Agad niya itong kinuha at tinignan ang caller. Sumilay ang ngiti sa kanyang labi nang makita ang pangalan ni Aldrin. She immediately answered the call as she sat on the couch in her lounge area.“Hey, Aldrin.”“Na sa Pinas ka na?”“Yes,” she replied. “And I met someone in the plane before arriving here.”“Really? Who?”Lorraine bit her lower lip. “A good friend of mine before. Pero hindi niya naman ako napansin o na
“No!”He looked at his daughter and bit his lower lip. Tumingin siya sa kanyang asawa na ngayon ay prenteng nakaupo sa sofa at abala sa phone. His jaw clenched. Kakauwi niya lang galing sa Venice at ito ang daratnan niya.Hinilot ni Stone ang kanyang sintido. “Lorraine.”The woman lifted her gaze and looked at him. Tinaliman niya ang kanyang tingin at agad naman nitong nakuha ang ibig niyang sabihin. Agad din namang nabalik ang tingin niya sa hagdanan nang padabog na pumanhik ang kanilang nag-iisang anak na babae, si Lorelei.Lorraine stood and looked at him. “Kanina ka pa ba?”“What the hell was that all about?” malamig niyang tanong nito.“Don’t worry about it. She’s just throwing tantrums,” sambit nito at ngumiti. “Do you want something to eat or drink? Kailan ka pa nakauwi?”Sa halip na sagutin ang tanong nito, naramdaman niya ang pag-ring ng kanyang phone mula sa kanyang bulsa. He immediately turned his back at her and pulled out his phone from his pocket.Tinignan niya ang calle