Matapos niya sa simbahan ay agad siyang nagtungo sa boutique na sinabi sa kanya. Pagbaba niya ng sasakyan ay nakita niya ang mga mamahaling sasakyan din na nakahilera sa tabi ng kanyan. Pinagkibit balikat niya na lang ito.Well, at least hindi nag-iisa ang sasakyan niya, ‘di ba? Hindi na masyadong big deal tignan dahil maraming mamahaling sasakyang sa tabi nito. Kaya’t kampante siyang iwanan ito rito. At saka, mayroon namang guwardiyang nandito sa paligid.Pagpasok niya sa loob ng boutique ay agad na napatingin sa kanya ang mga taong na sa paligid. She took off her sunglasses and smiled. Sanay na sanay na siya sa atensyon. Wala rin namang rason para makaramdam siya ng pagkahiya dahil pinagmamalaki niya kung sino siya ngayon.“Hello!” a woman greeted her. “How may I help you?”“Hi,” she politely replied. “I have a reservation here for gown fitting. Under the name of Rain Farren.”“Rain Farren?” tanong nito at agad na umawang ang labi nito. “You’re Miss Rain Farren?”She nodded her head
“I’m so sorry about that,” saad ni Samantha habang sinusukatan siya. “She really has some bad temper.”Tahimik na tumango si Lorraine at humugot ng malalim na hininga. “I understand. I know her.”“You do?” tanong nito at tumingin sa kanya. “Well, kahit sino naman siguro ay nakakakilala sa kanya. She’s the wife of Mr. Stone Miller. Of course, kilala niyo siya.”She nodded her head. “Yeah. I heard about her a lot.”Ngumiti si Samantha at humugot naman siya ng malalim na hininga. Pinaangat ni Sam ang kanyang braso para sukatin ang kanyang dibdib. Tahimik siyang sumunod sa mga sinabi ni Sam.Laura is still outside. Rinig niya pa rin ang mga pagmumura nito at reklamo tungkol sa kanyang sasakyan sa labas. As if naman iuusog niya ang kanyang sasakyan. Her car got there first. Sinabi rin ni Samantha na wala naman dawng favoritism sa parking lot ng boutique since a lot of people are coming here to buy dress.“I love your sizes,” sambit nito. “Hindi ako mahihirapan… oh, wait. Do you understand
Hindi maalis ang ngisi sa kanyang labi habang naglalakad. Those simple words would surely ignite her twin sister's curiosity. At 'yon ang gusto niyang mangyari. Gusto niyang maging curious sa kanya ang kanyang kapatid. Gusto niyang mabaliw ito kakaisip Kung sino siya.Sino nga ba siya?Siya Lang naman itong sisira sa mga buhay ng mga ito. She's going to rush them. Sisiguraduhin niya 'yon.Dumiretso si Lorraine sa niyang branch sa Manila para mag-check ng mga dapat niyang i-check. Sa totoo Lang ay wala naman siyang ibang gagawin dito sa Pinas kundi mambwisit sa kanila. At sino ang isusunod niya?Her eyes darted at the woman picking some of her rejuvenating sets. Nakakunot ang noo nito na para bang hindi nito nagugustuhan ang nakikita. Pasimple siyang lumapit dito habang suot ang kanyang sunglasses. Nagkukunwari rin siyang namimili ng mga bibilhin."What kind of product is this?" tanong nito at binuksan ang takip. Something that is strictly forbidden here in her store."If you're curiou
Nanginginig ang kanyang mga kamay habang hawak sa phone. Tears are blurring her visions as she tried to dial Stone’s phone. Hindi na niya mabilang kung ilang beses nang mag-beep ang linya na para bang sinasadyang patayan siya ng tawag.And when she dialed his phone number once again, the operator says it’s now out of coverage area. He turned off his phone.She lifted her gaze at the delivery room’s door when she heard loud noises from outside. Agad na hinagilap ng kanyang mga mata ang anak niyang bagong silang pa lamang. Lorraine roamed her eyes all over the place, trying to look for an exit to escape.Ngunit wala. Wala siyang natagpuan.Ganon na lang ang mabilis na pagkabog ng kanyang dibdib nang may sumipa sa pinto at pumasok ang tatlong armadong mga lalaki. Kasunod ng mga ito ay ang babaeng hindi niya inaakalang tatraydor sa kanya, ang pinsan niyang babaeng si Joanna.“Ibigay mo na ang bata, Lorraine,” nakangising usal nito.She looked at her cousin with blurry eyes and filled with
“Nanginginig ka na naman.”Wala sa sariling napatingin si Lorraine sa nagsalita at bumungad sa kanya ang lalaking tumulong sa kanya sa panahong kailangan na kailangan niya ng tulog. Tipid siyang ngumiti rito at tinanggap ang inalok nitong isang tasa ng gatas.“Thank you,” she said. “Wala lang. I just remember what exactly happened to me way back years ago. It just came flashing inside my head. It's awful.”Everything is still vivid. Lahat ay parang kahapon lang nangyari. And those memories are hunting her day and night. Ngunit sa halip na panghinaan ng loob, ito ang nagbibigay sa kanya ng lakas para bumangon.Babawiin niya ang kanyang anak. Babawiin niya ito.“Take a seat.”Umupo naman sila sa couch at agad na sumimsim siya sa kapeng pinagtimpla sa kanya ni Aldrin. He was the doctor who saved her from hell that day. Ito ang lumigtas hindi lang sa kanya ngunit pati na rin sa anak niyang isa.Nilapag niya ang tasa sa mesa at tumingin kay Aldrin. “How was the Philippines?”Kakauwi lang n
Hinagkan niya ang kanyang anak sa noo at kumaway. Tipid namang tumango si Bullet at tumalikod na para pumasok sa classroom. She immediately turned into Bullet’s nanny. Tipid siyang ngumiti rito.“Please take good care of Bullet,” she said. “Call me if anything happens, okay?”Tumango ito. “No problem, Miss.”Tinapik niya ang balikat nito at humugot ng malalim na hininga saka siya nagsimulang maglakad patungo sa kanyang sasakyan. May iilang bumati sa kanya na sinasagot niya lang ng ngiti.As soon as she stepped inside her car, she immediately closed the door. Binaba niya ang kanyang suot na sunglasses at nilapag ito sa cup holder sa kanyang tabi. She started the engine of the car and maneuvered it out of the place.“Good morning, Miss Farren!” the guard greeted her with a smile on his face.Ngumiti lang siya rito at muling nagpatuloy sa pagmamaneho. Diretso lang ang kanyang daan patungo sa kanyang company. Kampante lamang siyang nagmamaneho habang panay ang tingin sa labas ng bintana.
“For how long?” Bullet asked with a frown.She smiled and caressed her son’s face. “Just give me two months, son.”For a five year old, Bullet is intelligent. Mabilis itong makaintindi ng mga nangyayari sa kanyang buhay at isa na roon ang pagiging aware nito na kailangan niyang umalis para magawa ang kanyang mga plano.Bullet took a deep breath and nodded his head. “I’m going to miss you.”Hinaplos niya ang buhok nito at hinalikan ang noo bata. “Me too. Take care while mommy’s gone. I’ll be back sooner with her.”Hindi lingid sa kaalaman ni Bullet na mayroon siyang kapatid. Palagi niya itong sinasabi sa anak. Ngunit hindi niya binanggit dito kung paanong nawala sa kanya ang kambal nito. She just told her son that he has a sister.At ito ang dahilan kung bakit siya aalis.“I love you,” Bullet said.“I love you too.” Hinagkan niyang muli ang buhok nito.Niyakap niya muna nang mahigpit ang anak sa huling pagkakataon. Paniguradong ma-mi-miss niya ito. Ngunit kailangan niyang bumalik. Hind
“No!”He looked at his daughter and bit his lower lip. Tumingin siya sa kanyang asawa na ngayon ay prenteng nakaupo sa sofa at abala sa phone. His jaw clenched. Kakauwi niya lang galing sa Venice at ito ang daratnan niya.Hinilot ni Stone ang kanyang sintido. “Lorraine.”The woman lifted her gaze and looked at him. Tinaliman niya ang kanyang tingin at agad naman nitong nakuha ang ibig niyang sabihin. Agad din namang nabalik ang tingin niya sa hagdanan nang padabog na pumanhik ang kanilang nag-iisang anak na babae, si Lorelei.Lorraine stood and looked at him. “Kanina ka pa ba?”“What the hell was that all about?” malamig niyang tanong nito.“Don’t worry about it. She’s just throwing tantrums,” sambit nito at ngumiti. “Do you want something to eat or drink? Kailan ka pa nakauwi?”Sa halip na sagutin ang tanong nito, naramdaman niya ang pag-ring ng kanyang phone mula sa kanyang bulsa. He immediately turned his back at her and pulled out his phone from his pocket.Tinignan niya ang calle