Kabanata 4

“No!”

He looked at his daughter and bit his lower lip. Tumingin siya sa kanyang asawa na ngayon ay prenteng nakaupo sa sofa at abala sa phone. His jaw clenched. Kakauwi niya lang galing sa Venice at ito ang daratnan niya.

Hinilot ni Stone ang kanyang sintido. “Lorraine.”

The woman lifted her gaze and looked at him. Tinaliman niya ang kanyang tingin at agad naman nitong nakuha ang ibig niyang sabihin. Agad din namang nabalik ang tingin niya sa hagdanan nang padabog na pumanhik ang kanilang nag-iisang anak na babae, si Lorelei.

Lorraine stood and looked at him. “Kanina ka pa ba?”

“What the hell was that all about?” malamig niyang tanong nito.

“Don’t worry about it. She’s just throwing tantrums,” sambit nito at ngumiti. “Do you want something to eat or drink? Kailan ka pa nakauwi?”

Sa halip na sagutin ang tanong nito, naramdaman niya ang pag-ring ng kanyang phone mula sa kanyang bulsa. He immediately turned his back at her and pulled out his phone from his pocket.

Tinignan niya ang caller at nakita ang pangalan ng kanyang sekretarya. He was about to answer it when Lorraine spoke.

“Is it your secretary?” tanong nito. “Kakauwi mo lang, Stone. Yang babae mo na naman ang ini-entertain mo?”

Nilingon niya ito dala ang kanyang nakakunot na noo. “What the hell are you even talking about?”

Umangat ang kilay nito. “Bakit? Hindi ba totoo? That’s the reason why you spent most of your time in your office. Kasi nandoon ang sekretarya mo.”

His jaw clenched. Ngunit sa halip na makipag-argumento ay pinili na lang niyang muli itong talikuran. Naglakad siya patungo sa hagdanan dahil pupuntahan niya ang kanyang anak bago siya magpahinga.

Na sa gitnang parte na siya ng hagdanan nang sagutin niya ang tawag ang sekretarya. “What?”

“Sir, good news!” sambit nito na para bang sabik. “Miss Farren accepted the invitation letter. And according to what her secretary said, Miss Farren will personally attend the celebration.”

“Good,” he replied. “Have everything ready for the event. I’m counting on you.”

Matapos niyang sabihin ‘yon ay agad niyang tinapos ang tawag. Muli niyang sinilid ang phone sa bulsa at saktong nakatuntong siya sa pangalawang palapag. Dumiretso siya sa pinto ng silid ng kanyang anak at kinatok ito

“It’s me, daddy. Open the door.”

Agad namang bumukas ang pinto at bumungad sa kanya ang anak na nakayuko. He took a very deep breath and bent down to carry her. Yumakap naman ito sa kanyang leeg at siniksik ang mukha sa kanyang dibdib.

“You’re home,” she whispered.

Hinaplos niya ang buhok nito at humakbang papasok ng silid ng anak. He made sure to lock the door behind him and walked toward the bed. Umupo siya sa kama at pinakandong sa kanya ang anak niya.

Stone wiped the tears on her cheeks. “Why are you crying?”

Hindi umimik ang bata. Sa halip ay nakatitig lang ito sa kanya. Ang mga mata nito ay parang maraming gustong sabihin ngunit tikom ang bibig nito. He took a very deep breath and held her arm when she suddenly winced.

Nangunot ang kanyang noo at agad namang umayos sa pagkakaupo ang bata. Stone didn’t hesitate to pull her sleeves up and saw a bruise. Naramdaman niya ang pag-init ng kanyang ulo sa nakita.

“Where did you get this?” he asked his daughter.

“Don’t be mad at mommy, daddy.” Tears started forming on Lorelei’s eyes. “She didn’t mean it.”

Umigting ang kanyang panga. Nagbaba siya ng tingin sa pasá nito sa braso. “Paano mo ‘to nakuha?” malumanay niyang tanong.

Ngumuso ang bata. “Nasiko po ako ni Mommy. Tumama ako sa table.”

He immediately pulled his daughter for a tight hug. Hinaplos niya ang buhok nito para pakalmahin ang bata kahit na nagngingitngit siya sa galit. Gusto niyang saktan si Lorraine sa ginawa nito sa kanilang anak.

“Calm down, daddy. I’m fine,” alo ng kanyang anak. “Can I come with you tomorrow to the office? I promise to behave.”

He stared at his daughter. Kitang-kita niya ang kagustuhan nitong makasama sa kanya sa opisina. Walang pagdadalawang isip siyang tumango rito at tipid na ngumiti. “Of course, you can come with me.”

Yumakap muli si Lei sa kanya. H******n niya ang ulo nito at humugot ng malalim na hininga.

“I miss you, daddy. Can you sleep beside me? I’m scare of monsters.”

“Sure,” he immediately responded. “I’ll go and change first, okay?”

“Okay.”                       

Muli niyang hinalikan ang noo nito at humugot ng malalim na hininga. Bumaba ang bata mula sa kanyang kandungan at ngumiti sa kanya. Tumayo naman siya at lumabas ng silid nito.

Nang makalabas siya ay pilit niyang kinakalma ang sarili. He wanted to go down and slap that woman but he couldn’t. Because she’s his wife and she’s still Lei’s mother. Kahit anong pagngingitngit sa galit niya rito ay pinipigilan niya ang sarili.

But Lorraine wasn’t like that before. She’s the kindest woman he’d known. Considerate, soft spoken, and kind. But in a span of twenty-four hours after giving birth, she changed. Parang hindi na ito ang Lorraine na kilala niya.

Minsan napapatanong siya, may mali ba? Pakiramdam niya ay may hindi tama. Ngunit baka haka-haka nila lamang ang mga bagay na ‘yon. She is Lorraine. Sadyang pinapakita lang nito ang totoo nitong magaspang na pag-uugali.

He took a very deep breath and massaged his temple. Naramdaman niya ang pag-vibrate ng kanyang phone kaya naman naputol ang kanyang pagmomonologo. He pulled out his phone from his pocket and looked at his screen.

It was a message from his secretary.

Binasa niya kaagad ito at nang makita niya ang pangalan ni Rain Farren ay bumilis ang tibok ng kanyang dibdib. Hindi niya alam kung ano ang meron sa Rain Farren na ito at parang gusto niya itong personal na makilala.

Maybe because of her influence. Dahil gusto niyang ligawan ang kompanya nito na makipag-collab sa kanilang negosyo para mas lalo pang lumaki ang kanilang business. At bukod doon, he’s curious about her hidden identiy.

Sinubukan na niyang ipakalkal ang impormasyon nito ngunit tila ba’y protektadong-protektado ito. And that made him wonder… who is this Rain Farren? She just suddenly bloomed out of nowhere.

But whoever the person is, he couldn’t wait to meet her personally.