Mishon POVMatagal ko nang iniisip ang posibilidad na ito, pero hindi ko kayang sabihin kay Ada hangga’t hindi ako sigurado. Ang tanging paraan para malaman ang totoo ay makuha ang buhok ni Aling Franceska at ipa-test ito laban sa buhok ni Ada.Kahapon, habang magkasama kami ni Ada, nagawa kong makuha ang isang hibla ng kanyang buhok nang hindi niya namamalayan. Mabilis lang iyon—isang simpleng galaw ng kamay habang nagbibiro kami at nakuha ko na ang isang hibla na agad kong itinago sa maliit na plastic pouch.Ngayon naman, nandito ako sa flower shop ni Aling Franceska.“Ano nga ulit ang order mo, Mishon?” tanong ni Aling Franceska habang abala sa pag-aayos ng bouquet ng tulips. Ang dami na naman niyang fresh na flower na galing sa flower farm niya.“Two dozen white tulips, Aling Franceska,” sagot ko habang pilit na pinapanatili ang normal na tono ng boses ko.Napatingin ako sa mesa kung saan nakapatong ang isang suklay na halatang gamit na gamit na . Doon pa lang, alam ko na—ito na a
Ada POV Handa na ako para sa photoshoot ngayon. Isa itong malaking project—luxury hats na bagong labas sa market kaya masasabi kong malaki na naman ang kikitain ko. Napili ako bilang isa sa mga ambassador, at hindi ko hahayaang masira ang momentum ko, lalo na ngayong nagiging mas kilala na ako sa industriya ng husto. Nasa loob ako ng walk-in closet ko, tinitingnan ang sarili ko sa salamin. Makinis ang ayos ng aking buhok, simple lang pero elegante naman ang makeup, at naka-casual yet classy outfit para sa biyahe ko papunta sa shoot. Napansin ko na ang fresh ko ngayon. Ganito pala kapag nadidiligan na. Natatawa ako, parang gusto ko na ulit magpakama kay Mishon. Nami-miss ko na agad marinig ang mga ungöl niya. Ngayon, gets ko na kung bakit ang ibang tao ay adïk na adïk sa pakikipag-sëx, masarap naman pala. Pagkatapos ay lumabas ako at bumaba patungo sa dining area para mag-almusal. Alam kong mahaba ang araw na ito, kaya sinigurado kong hindi ako aalis nang gutom. Wala akong ganang m
Ada POV Pagod man ako sa buong araw ng photoshoot, hindi ko maitatangging nag-enjoy ako. Kahit paano, nakapagpahinga rin ako sa bigat ng drama sa bahay. Pero pagdating ko sa mansion ulit, agad akong napahinto sa tapat ng pinto. May naririnig akong paghikbi mula sa loob.Pagpasok ko sa sala, nadatnan kong umiiyak ang mama ko habang yakap-yakap ni Verena. Tumulo ang luha niya nang makita niya ako, pero hindi ko alam kung totoo ba o parte lang ng drama niya.Nagtama ang tingin namin ni Verena. She scoffed and rolled her eyes. “Oh look, the queen has arrived,” aniya na may sarkasmo ang boses. Buwisit talaga.Tinaasan ko siya ng kilay. “What’s going on?” tanong ko at saka hinubad ang coat ko at nilapag iyon sa armrest ng sofa.Biglang tumigil sa pag-iyak ang mama ko. Halos sabay silang nagtinginan ni Verena bago ako nilapitan ng mama ko nang mabilis. Bago pa ako makagalaw, hinawakan niya nang mahigpit ang braso ko.Napairap ako sa sakit. “Mom, what the hell—”“Listen to me, Ada.” Lumalim
Ada POVWalang hangin na pumapasok sa silid ko. Pakiramdam ko, kahit may bintana, kahit nakabukas ang ilaw, kahit may espasyo para huminga—parang hinihigpitan ang leeg ko ng isang invisible na tanikala. Mula nang magsimula akong magmodelo, ito ang unang beses na hindi ako pinayagang lumabas. Hindi dahil may sakit ako, hindi dahil may emergency. Kundi dahil ayaw ng mama ko.At hindi ko alam kung kailan ako makakalaya ngayon. Masama pa na nawala na si Papa rito sa bahay kasi lalong lumala. Akala ko pa naman ay ako na ang maghahari-harian sa sarili kong pamamahay, pero baliktad kasi talagang demonyita na itong ina at kapatid ko. Ginagawa nila akong tangan.Kagabi, sinubukan kong magpaalam. Sa mall lang, saglit lang. Pero diretsong tumanggi ang mama ko. Akala ko, kagaya lang ito ng dati, na may mood swings lang siya. Pero hindi. Nang sabihin niyang hindi na ako puwedeng lumabas, hindi niya ako binibigyan ng rason. Parang gusto niya na lang akong ikulong dito habang buhay.At ngayong gabi,
Mishon POVTatlong araw na ah. Anong nangyari?Tatlong araw na simula noong huling beses akong nakatanggap ng message mula kay Ada.Tatlong araw na rin akong nagtataka kung bakit bigla siyang nawala na parang bula.Sinubukan ko siyang tawagan pero wala naman siyang sagot.Nagpadala ako ng messages—walang reply.Ilang beses na rin akong nagpunta sa mansiyon nila, pero sa tuwing makakaharap ko ang mama niya, iisa lang ang sinasabi nito:“She’s on a five-day shoot for a music video.”Bullshit. Ganito si Ada. Hindi siya magkakaligta ng update niya sa akin sa mga nangyayari sa kaniya.Isa pa, hindi rin aabot na tatlong araw na hindi siya magpapakita sa akin. Minsan nga, kapag galing sa trabaho ay tutuloy pa siya sa mansiyon ko para mag-ayang kumain sa labas, pero ngayon ay wala.Wala rin naman akong natatandaan na pinag-awayan namin. Hindi siya galit sa akin at hindi rin ako galit sa kaniya kaya nagtataka na talaga ako sa nangyayari.Kailan pa siya nagkaroon ng ganitong klaseng proyekto na
Ada POVIsang mahinang katok ang gumising sa akin mula sa malalim kong iniisip.Ilang araw na akong nakakulong sa kwartong ito at ang tanging hudyat na buhay pa ako sa mundong ito ay ang pagpasok ng kasambahay namin para dalhan ako ng pagkain.Pinakinggan ko ang paggalaw sa labas. Ilang segundo lang, bumukas ang pinto at pumasok ang isa sa mga kasambahay namin, bitbit ang isang tray ng pagkain. Walang imik itong lumapit sa lamesa at marahang inilapag ang tray. Tumango lang siya sa akin bago mabilis na lumabas muli, iniwang naka-lock ang pinto. Maging ang mga kasambahay namin ay takot kay mama. Kahit anong pakiusap ko na tulungan nila ako ay wala rin silang magawa.Napatingin ako sa tray. Cake na naman, buwisit. Umaga, tanghali, hapon at gabi ay paulit-ulit na lang na cake ang pinapakain sa akin. Nakakabuwisit na rin talaga.Napangiwi ako sa inis. Hindi na ba sila naubusan ng cake? Ilang araw na akong puro cake ang pinapakain nila, parang sinasadya nilang patabain ako para hindi na ako
Mishon POV Maaga akong dumating sa coffee shop. Sinadya kong piliin ang lugar na ito dahil tahimik at malayo sa mata ng publiko. Alam kong magiging mabigat ang pag-uusapan namin at mas mabuti nang walang makialam. Umupo ako sa isang mesa malapit sa bintana, pinagmasdan ang pag-agos ng mga tao sa labas at hinintay ang unang darating. Hindi nagtagal, nakita kong pumasok sa pintuan si Tito Ronan, ang papa ni Ada. Matangkad siya, maayos ang tindig at mukhang palaging composed kahit sa mga hindi inaasahang sitwasyon. Agad niya akong napansin at lumapit sa mesa ko. “Mishon, good to see you, son.” Nakangiti siyang bumati at iniabot ang kamay niya. Mahigpit ko itong tinanggap. “Good to see you too, sir. Please, have a seat.” Umupo siya sa tapat ko at bahagyang inayos ang manggas ng coat niya. Napatingin siya sa akin na tila may gustong itanong. “So, what’s this about? You sounded serious on the phone.” Ngumiti lang ako. “You might want to order coffee first. We’re waiting for one more
Ada POVMabigat ang bawat hakbang ko pababa ng hagdan. Desidido na akong tumakas ngayon. Oo, isu-sure kong makakatakas na ako ngayon at hindi ko na kaya na puro cake na lang ang kinakain ko, magkakasakit pa ako sa diabetes kapag nagpatuloy ito.Mahigpit ang hawak ko sa baril na nakuha ko sa kwarto ni Papa. Pakiramdam ko, kahit malamig ang metal sa palad ko, parang nag-aapoy ang buong katawan ko sa kaba. Hindi ko alam kung ano ang naghihintay sa ibaba. Pero isa lang ang sigurado ko—kailangan kong makaalis.Tahimik sa ibaba.Napahinto ako sandali at pinakinggan ang paligid. Walang ingay, walang galaw.Lumingon ako sa kaliwa at kanan, tinatantiya kung may ibang tao sa paligid. Nang masiguro kong wala, mabilis akong gumalaw, dumaan sa gilid ng sofa at tuluyang nakalapit sa pinto.Kailangan ko na lang itong buksan.Pero bago ko pa magawa iyon—"Where do you think you’re going, sweetheart?"Nanlaki ang mga mata ko. Mula sa lapas ng pinto, lumitaw ang Mama ko. Kasama niya si Verena at pareho
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac
Samira POVWala pa man ang gulong magiging dala ni Vic, pero ang balita tungkol sa pagbabalik niya ay sapat na para yanigin ang katahimikan ng lahat. Ngunit kahit na natatakot ang lahat, hindi kami puwedeng manatiling walang ginagawa. Walang nakakaalam kung ano ang mga kaya niyang gawin kaya halos parang nanganga pa kami.Sa totoo lang, hindi kami nahirapang pabagsakin si Don Vito, walang masyadong labanan na nangyari, kasi dito pala kami mapapasabak ng husto kay Vic. Pero sana, gaya nang pagbabagsak namin kay Don Vito, ganoon din kadali ang kay Vic.Kaya ngayon, dinala ko sina Mama Ada at Ahva sa garden ng mansiyon para simulan ang isang bagay na mahalaga naming gawin ngayon, at ito ay ang matuto na rin silang lumaban.“Okay, start with your stance,” sabi ko habang pinaposisyon ko si Ahva at Mama Ada. “Feet shoulder-width apart. Arms up. Chin down.”“Like this?” tanong ni Mama Ada, na medyo nag-aalangan habang tinaas ang dalawang kamay.“Yes, ganiyan nga. Pero relax lang po, Mama. Hi
Samira POVPawisan at halos humihingal kaming dalawa ni Miro matapas ang umaatikabong pagse-sëx. Galing si Miro sa isang event at tipsy ito nung umuwi. Pagpasok niya rito sa kuwarto namin, bigla na lang naglambing. Hanggang sa magtanggal na kami ng saplot at wala na akong nagawa kundi ang magpaubaya na lang.Matutulog na dapat ako, pero biglang nag-vibrate ang cellphone ko sa may nightstand. Mabilis ko iyong kinuha, akala ko ay notification lang mula sa social media, pero natigilan ako nang makita ang pangalan na naka-flash sa screen.Si Ramil, tumatawag. Nung una, inisip ko na baka ibang tao, baka may nakakuha lang ng phone niya. Pero nang sagutin ko ang tawag niya, doon na ako lalong nagulat.Buhay pa nga si Ramil.“Ramil?” mahinang tawag ko sa kaniya na halos pabulong lang.“Samira,” bulong rin niya mula sa kabilang linya at agad kong naramdaman ang takot sa boses niya. “Walang oras para magpaliwanag, pero nakatakas ako nung dakpin ako ng mga tauhan ni Don Vito nun. Nung hinahabol
Samira POVMaaga pa lang, tinawag na ako ni Mama Ada. Nagtaka naman ako kung anong kailangan niya. Nakakatawa kasi may gagawin sana kami ni Miro, pero dahil hindi naka-lock ang pinto at tinatawag ako ng isang kasambahay, nahinto tuloy. Pero mukhang mahalaga ang sasabihin niya kaya pinuntahan ko siya kahit kagigising ko palang.Pagkakita ko sa kaniya sa sala sa ibaba, sinalubong niya ako ng maganda niyang ngiti.“Samira, come with us today. Let’s do something fun,” sabi niya habang nakangiti at nakaayos na ang buhok. Kasama niya nun si Ahva, na sa wakas ay masaya na rin at palaging nakatawa.Napatango na lang ako, kahit may kinakabahan. Hindi ko kasi alam kung saan kami pupunta. Hindi na rin kasi ako nakapagtanong. Hindi ako sanay na isinasama nila sa mga ganitong lakarin. Pero habang tinitingnan ko ang ngiti ni Mama Ada, ramdam ko na tanggap na niya talaga ako. Hindi na ako outsider, kundi parte na ng pamilya nila.Nung magpaalam ako kay Miro, natuwa pa siya. Sinabi niya na magandang
Miro POVKapwa kami good mood ni Samira habang umiinom ng milktea, sakay kami ni Samira ng itim na van ko at papunta kami ngayon sa tinutuluyang mansiyon ng mga manang.Habang nasa biyahe, panay ang tingin ko kay Samira. Ang ganda niya sa ayos niya ngayon. Nakakatuwa kasi napag-trip-an siya ni Ahva na ayusan. Naka-light makeup siya, nakakulot ang buhok at naka-dress din. Napilit siya ni Ahva na maging ganito kahit ang totoo ay hindi siya sanay. Pero para sa akin, ibang Samira ang kasama ko. I mean, hindi naman sa sinasabi kong parang iba, maging ako kasi ay hindi makapaniwala na ganito siya kaganda at ka-sexy kapag nakabihis ng maganda at kapag nakaayos ang mukha at buhok. Nawala tuloy bigla ang pagiging assassin cool niya. Kumbaga, parang tanggal angas niya ngayon.Papunta kami ngayon sa mga manang kasi ngayong araw na namin ibibigay ang isang bilyong piso na pabuya sa kanila para sa pagkakahuli nila kay Don Vito. Napapailing pa rin ako hanggang ngayon. Hindi ko pa rin kasi lubos mai
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para