Ada POV Pagpasok ko pa lang sa mansiyon, sinalubong na ako ng malalakas na sigawan mula sa loob. Napapailing agad ako kasi ang toxic na talaga sa bahay. Hindi na ako natutuwa."Where are my jewelry, Sora?!" Sigaw ni Papa habang galit na galit kay mama. Mga alahas naman ngayon. Grabe na si mama. Sobra na talaga.Napahinto ako sa may pinto ng saglit na naguguluhan bago ko naintindihan ang pinag-aawayan nila. Madami kayang kinuha si mama? Nakaka-stress siya, ano bang nangyayari sa kaniya?“Ronan, please! Let me explain!” sagot naman ni Mama na halos desperado ang tono ng boses niya.Napabuntong-hininga ako. Kakauwi ko lang mula sa photoshoot ng shampoo endorsement ko at heto na naman ang gulo sa bahay. Hindi na bago ang mga sigawang ganito, pero ngayon, may kung anong bigat sa pakiramdam ko. Dahan-dahan akong lumapit sa sala at nakita kong nakatayo sa gitna si Papa, pulang-pula ang mukha, habang si Mama naman ay hawak-hawak ang braso niya na pilit siyang pinapakalma. Sa gilid, nakatayo
Mishon POVMatagal ko nang iniisip ang posibilidad na ito, pero hindi ko kayang sabihin kay Ada hangga’t hindi ako sigurado. Ang tanging paraan para malaman ang totoo ay makuha ang buhok ni Aling Franceska at ipa-test ito laban sa buhok ni Ada.Kahapon, habang magkasama kami ni Ada, nagawa kong makuha ang isang hibla ng kanyang buhok nang hindi niya namamalayan. Mabilis lang iyon—isang simpleng galaw ng kamay habang nagbibiro kami at nakuha ko na ang isang hibla na agad kong itinago sa maliit na plastic pouch.Ngayon naman, nandito ako sa flower shop ni Aling Franceska.“Ano nga ulit ang order mo, Mishon?” tanong ni Aling Franceska habang abala sa pag-aayos ng bouquet ng tulips. Ang dami na naman niyang fresh na flower na galing sa flower farm niya.“Two dozen white tulips, Aling Franceska,” sagot ko habang pilit na pinapanatili ang normal na tono ng boses ko.Napatingin ako sa mesa kung saan nakapatong ang isang suklay na halatang gamit na gamit na . Doon pa lang, alam ko na—ito na a
Ada POV Handa na ako para sa photoshoot ngayon. Isa itong malaking project—luxury hats na bagong labas sa market kaya masasabi kong malaki na naman ang kikitain ko. Napili ako bilang isa sa mga ambassador, at hindi ko hahayaang masira ang momentum ko, lalo na ngayong nagiging mas kilala na ako sa industriya ng husto. Nasa loob ako ng walk-in closet ko, tinitingnan ang sarili ko sa salamin. Makinis ang ayos ng aking buhok, simple lang pero elegante naman ang makeup, at naka-casual yet classy outfit para sa biyahe ko papunta sa shoot. Napansin ko na ang fresh ko ngayon. Ganito pala kapag nadidiligan na. Natatawa ako, parang gusto ko na ulit magpakama kay Mishon. Nami-miss ko na agad marinig ang mga ungöl niya. Ngayon, gets ko na kung bakit ang ibang tao ay adïk na adïk sa pakikipag-sëx, masarap naman pala. Pagkatapos ay lumabas ako at bumaba patungo sa dining area para mag-almusal. Alam kong mahaba ang araw na ito, kaya sinigurado kong hindi ako aalis nang gutom. Wala akong ganang m
Ada POV Pagod man ako sa buong araw ng photoshoot, hindi ko maitatangging nag-enjoy ako. Kahit paano, nakapagpahinga rin ako sa bigat ng drama sa bahay. Pero pagdating ko sa mansion ulit, agad akong napahinto sa tapat ng pinto. May naririnig akong paghikbi mula sa loob.Pagpasok ko sa sala, nadatnan kong umiiyak ang mama ko habang yakap-yakap ni Verena. Tumulo ang luha niya nang makita niya ako, pero hindi ko alam kung totoo ba o parte lang ng drama niya.Nagtama ang tingin namin ni Verena. She scoffed and rolled her eyes. “Oh look, the queen has arrived,” aniya na may sarkasmo ang boses. Buwisit talaga.Tinaasan ko siya ng kilay. “What’s going on?” tanong ko at saka hinubad ang coat ko at nilapag iyon sa armrest ng sofa.Biglang tumigil sa pag-iyak ang mama ko. Halos sabay silang nagtinginan ni Verena bago ako nilapitan ng mama ko nang mabilis. Bago pa ako makagalaw, hinawakan niya nang mahigpit ang braso ko.Napairap ako sa sakit. “Mom, what the hell—”“Listen to me, Ada.” Lumalim
Ada POVWalang hangin na pumapasok sa silid ko. Pakiramdam ko, kahit may bintana, kahit nakabukas ang ilaw, kahit may espasyo para huminga—parang hinihigpitan ang leeg ko ng isang invisible na tanikala. Mula nang magsimula akong magmodelo, ito ang unang beses na hindi ako pinayagang lumabas. Hindi dahil may sakit ako, hindi dahil may emergency. Kundi dahil ayaw ng mama ko.At hindi ko alam kung kailan ako makakalaya ngayon. Masama pa na nawala na si Papa rito sa bahay kasi lalong lumala. Akala ko pa naman ay ako na ang maghahari-harian sa sarili kong pamamahay, pero baliktad kasi talagang demonyita na itong ina at kapatid ko. Ginagawa nila akong tangan.Kagabi, sinubukan kong magpaalam. Sa mall lang, saglit lang. Pero diretsong tumanggi ang mama ko. Akala ko, kagaya lang ito ng dati, na may mood swings lang siya. Pero hindi. Nang sabihin niyang hindi na ako puwedeng lumabas, hindi niya ako binibigyan ng rason. Parang gusto niya na lang akong ikulong dito habang buhay.At ngayong gabi,
Mishon POVTatlong araw na ah. Anong nangyari?Tatlong araw na simula noong huling beses akong nakatanggap ng message mula kay Ada.Tatlong araw na rin akong nagtataka kung bakit bigla siyang nawala na parang bula.Sinubukan ko siyang tawagan pero wala naman siyang sagot.Nagpadala ako ng messages—walang reply.Ilang beses na rin akong nagpunta sa mansiyon nila, pero sa tuwing makakaharap ko ang mama niya, iisa lang ang sinasabi nito:“She’s on a five-day shoot for a music video.”Bullshit. Ganito si Ada. Hindi siya magkakaligta ng update niya sa akin sa mga nangyayari sa kaniya.Isa pa, hindi rin aabot na tatlong araw na hindi siya magpapakita sa akin. Minsan nga, kapag galing sa trabaho ay tutuloy pa siya sa mansiyon ko para mag-ayang kumain sa labas, pero ngayon ay wala.Wala rin naman akong natatandaan na pinag-awayan namin. Hindi siya galit sa akin at hindi rin ako galit sa kaniya kaya nagtataka na talaga ako sa nangyayari.Kailan pa siya nagkaroon ng ganitong klaseng proyekto na
Ada POVIsang mahinang katok ang gumising sa akin mula sa malalim kong iniisip.Ilang araw na akong nakakulong sa kwartong ito at ang tanging hudyat na buhay pa ako sa mundong ito ay ang pagpasok ng kasambahay namin para dalhan ako ng pagkain.Pinakinggan ko ang paggalaw sa labas. Ilang segundo lang, bumukas ang pinto at pumasok ang isa sa mga kasambahay namin, bitbit ang isang tray ng pagkain. Walang imik itong lumapit sa lamesa at marahang inilapag ang tray. Tumango lang siya sa akin bago mabilis na lumabas muli, iniwang naka-lock ang pinto. Maging ang mga kasambahay namin ay takot kay mama. Kahit anong pakiusap ko na tulungan nila ako ay wala rin silang magawa.Napatingin ako sa tray. Cake na naman, buwisit. Umaga, tanghali, hapon at gabi ay paulit-ulit na lang na cake ang pinapakain sa akin. Nakakabuwisit na rin talaga.Napangiwi ako sa inis. Hindi na ba sila naubusan ng cake? Ilang araw na akong puro cake ang pinapakain nila, parang sinasadya nilang patabain ako para hindi na ako
Mishon POV Maaga akong dumating sa coffee shop. Sinadya kong piliin ang lugar na ito dahil tahimik at malayo sa mata ng publiko. Alam kong magiging mabigat ang pag-uusapan namin at mas mabuti nang walang makialam. Umupo ako sa isang mesa malapit sa bintana, pinagmasdan ang pag-agos ng mga tao sa labas at hinintay ang unang darating. Hindi nagtagal, nakita kong pumasok sa pintuan si Tito Ronan, ang papa ni Ada. Matangkad siya, maayos ang tindig at mukhang palaging composed kahit sa mga hindi inaasahang sitwasyon. Agad niya akong napansin at lumapit sa mesa ko. “Mishon, good to see you, son.” Nakangiti siyang bumati at iniabot ang kamay niya. Mahigpit ko itong tinanggap. “Good to see you too, sir. Please, have a seat.” Umupo siya sa tapat ko at bahagyang inayos ang manggas ng coat niya. Napatingin siya sa akin na tila may gustong itanong. “So, what’s this about? You sounded serious on the phone.” Ngumiti lang ako. “You might want to order coffee first. We’re waiting for one more
Mishon POVNgayong araw na ang alis ko dito sa Paris para umuwi muna pa-Pilipinas.Ito ang unang beses na uuwi ako sa Pilipinas habang naka-stay sa Parisna, kaya excited ako pero may halong lungkot—lalo na dahil hindi ako ihahatid ni Ada sa airport."I’ll just cry if I see you leave, so I’ll stay here." ‘Yon ang sabi niya kanina habang niyayakap ako nang mahigpit.Natawa na lang ako at hinaplos ang buhok niya. "I’ll be back soon, babe. Don’t miss me too much.""No promises."Kahit hindi siya sumama sa airport, alam kong suportado niya ang pag-uwi ko. At higit sa lahat, pinagkakatiwalaan ko siya.Nakadalawa naman siya ng sunod sa akin sa kama nitong mga nagdaang araw kasi sure akong kahit pa paano ay naging masaya siya bago ako umuwi. Heto nga at parang pagod na pagod at inaantok ako, masyado si Ada. Nung masanay na siya sa pakikipaglaro sa akin sa kama, nawili na, siya pa minsan ang nag-aaya kaya natatawa na ang ako sa tuwing bigla-bigla ay mag-aaya siya.Habang wala ako, nakaatang ki
Ada POVDati, hindi ko akalain na magiging ganito kasarap ang pakiramdam ng tumulong sa iba. Ngayon, habang tinitingnan ko ang excited na mukha ni Yanna, alam kong isa ito sa mga bagay na gusto kong ipagpatuloy—ang makita ang mga pinsan kong unti-unting naaabot ang mga pangarap niya.May Nakapansin na kay Yanna, kaya masaya ako.Kahapon lang, nag-photoshoot kaming tatlo nila Yanna at Verena sa isang simpleng shoot lang na ginawa namin para magpapansin sa social media at sa mga possible endorsers.At hindi lang basta napansin si Yanna—may nag-email na mismo sa kanya!Pagdating ko sa flower farm ni Mama Franceska, nakita kong tumakbo palapit sa akin si Yanna, hawak-hawak ang cellphone niya. Kitang-kita ko ang saya sa mukha niya na parang bata na nanalo sa isang contest."Ada! Ada! Look! I got an email!" sigaw niya habang humahangos sa pagtakbo.Napangiti ako at inabot ang phone niya. Pagbukas ko ng email, nakita ko ang offer para kay Yanna.Isang shampoo brand ang gustong gawing model s
Mishon POV Hindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Habang nakatayo ako sa gitna ng Tani Wine Shop, napapalibutan ng mga bakanteng shelves at walang natirang kahit isang bote ng wine, nanginginig ang kamay ko—hindi dahil sa kaba, kundi sa sobrang saya. Ubos. Sold out! Halos hindi ako makapaniwala. Kanina lang, puno ang shop ng mga bisita, celebrities, wine lovers at curious customers. Siksikan. Maingay. Masaya. Lahat din ay nagkakagulo sa pagtikim. Ngayon, ay halos parang dinilaan ng sawa ang buong lugar. Wala nang laman ang mga display racks, wala nang natirang stock sa storage at kahit ang staff ko ay hindi makapaniwala. Bigla akong napahawak sa ulo at napatawa. "Oh my god… We did it," bulong ko sa sarili ko. Napatigil ang lahat ng staff ko sa ginagawa nila at napatingin sa akin. Hindi ko na napigilan—napasigaw ako sa sobrang saya. "WE DID IT!" Nagpalakpakan ang lahat, may ilan pang napatalon sa tuwa. May mga yumakap sa isa’t isa, at ang
Ada POVOras naman para suportahan at pasayahin ko naman ang boyfriend ko. Ngayong araw, hindi lang ito tungkol sa isang grand opening ng shop ni Mishon—ito ay tungkol din sa pagtulong na pasikatin ang business niya. At gamit ang power ng pagiging sikat ko, gagamitin ko ang social media mamaya para tulungan siya.Matagal na niyang pinaghirapan ito, at ngayon, sa wakas, binubuksan na niya ang unang wine shop ng Tani Wine Company sa sentro ng Paris. Hindi ko palalampasin ang pagkakataong ito para ipakita ang buong suporta ko.At hindi lang ako ang pupunta. Kasama ko sina Yanna at Verena, at kahit hindi namin ito planong gawing isang modeling event, gusto kong siguraduhin na magmumukha kaming tatlong diyosa sa gabing ito.Maaga pa lang, pinatawag ko na ang glam team namin.Habang nakaupo sa harap ng salamin, sinisipat ko ang bawat kilos ng makeup artist ko. Gusto kong perfect ang look ko mamaya. Sa gilid ko, si Yanna at Verena ay parehong nakapikit habang inaayusan din."I love this look
Mishon POVMatagal ko nang pinapangarap na magkaroon ng sariling wine shop nung nasa Korea pa ako sa manisyon namin doon at ngayong araw, natupad na iyon. Para sa mga kagaya kong rich kid, oo, madali lang isipin na magkaroon ng ganito, pero hindi ganoon kadali pala kasi marami kang kailangang dapat ayusin. At proud ako sa sarili ko kasi nagawa ko ito ng maayos kahit minsan ay may mga pagkakamali rin.Nakahanap ako ng isang malaking shop sa sentro ng Paris, sakto sa vision ko para sa Tani Wine Company. Dati itong isang pizzeria, pero ngayon, gagawin ko itong isang eleganteng wine shop na may modernong disenyo—isang lugar kung saan mararamdaman ng mga tao ang kalidad at halaga ng alak na ginawa ko sa sarili kong farm.Oo, mahal ang renta, pero hindi ako nagdalawang-isip. Sa halip na magrenta lang, binili ko na ang buong property. Mas malaking puhunan, pero mas maganda dahil akin na ito nang tuluyan.Nakatayo ako ngayon sa harap ng shop habang pinagmamasdan ang lumang signage ng pizzeria
Ada POVAng flower farm ng mama ko ang napili kong lugar para sa pagtuturo ko kung paano lumakad sa runway stage kina Yanna at Verena. Malawak ang espasyo dito, tahimik at presko ang hangin—perfect setting para sa runway training. Isa pa, gusto kong maging mas komportable ang dalawa sa pagmo-model at mas madaling matuto kung relaxed ang paligid.Sa ilalim ng mainit ngunit hindi matinding sikat ng araw, nakatayo sina Yanna at Verena sa gitna ng daan na papunta sa flower garden. Ako naman ay nasa harapan nila, nakapamewang at nakangiti."Alright, ladies. Today, I’m going to teach you different types of runway walks," panimula ko. "It’s not just about walking—it’s about presence, confidence and knowing how to carry yourself."Tumango si Yanna, habang si Verena naman ay may bahagyang ngiti sa labi. Kahit hindi pa siya sanay, kita ko ang excitement sa mga mata niya."First, the classic runway walk," sabi ko at saka ako humakbang paharap. "Keep your shoulders back, your head high, and let y
Mishon POVAng pagtayo ng Tani Wine Company sa Paris ay isang pangarap na unti-unting nagiging realidad na ngayon. Matapos makuha ang opisyal na pag-apruba para sa pagbebenta ng aming alak, nagsimula na akong mag-focus sa branding, packaging at sa opisyal na operasyon ng kumpanya ko.Ngayong natapos na ang pagpapatayo ng unang opisyal na opisina malapit sa aming ubasan, oras na upang mag-hire ng mga propesyonal na tutulong sa akin sa pagbuo ng Tani Wine Company bilang isang premium brand.Maagang dumating ang mga bagong empleyado sa opisina at ngayon ay opisyal ko silang sasalubungin bilang CEO nitong Tani Wine Company. Sa isang conference room na may malalaking bintanang tanaw ang vineyard, pinulong ko ang mga key members ng branding at packaging team.“Welcome to Tani Wine Company,” panimula ko habang nakatayo sa harapan nila. “We have worked hard to get to this point, and now we’re taking our wines to the next level. That means exceptional branding, packaging, and presentation. I n
Mishon POV Sa wakas, dumating na ang araw na maaari ko nang ilabas sa merkado ang mga unang batch ng alak mula sa aking ubasan. Ngunit bago iyon, kailangan ko munang tiyakin na ang lahat ay naaayon sa mga regulasyon ng Pransya. Sa aking pagkaalam, ang mga alak na ibinebenta sa Pransya ay kailangang sumunod sa mga pamantayan ng Institut National de l'Origine et de la Qualité, ang ahensyang responsable sa pagkontrol ng mga produktong may Appellation d'Origine Contrôlée. Maaga akong nagising at agad na tinawagan ang aking assistant na si Marlo upang ipaalam ang mga hakbang na kailangan naming gawin. Magiging busy na ako kasi ito na ang simula ng pag-abot ko sa pangarap ko. "Marlo, kailangan nating tiyakin na ang ating mga alak ay sumusunod sa mga pamantayan ng INAO bago natin ito ilabas sa merkado. Maaari mo bang alamin ang proseso para sa pagsusuri at pag-apruba ng ating mga produkto?" "Opo, Sir Mishon. Agad kong sisimulan ang pag-research tungkol dito at kukunin ang lahat ng kinak
Ada POVDahil sa pagbabalik ni mama sa buhay namin, at sa pagtanggal sa trono ni Sora na mama ni Verena, naisip ko na kailanman ay hindi na magkakasundo ang Mama Franceska ko at si Verena.Si Verena—ang anak ng taong sumira sa buhay ng Mama ko noon. Kahit pa hindi kasalanan ni Verena ang mga ginawa ni Sora, hindi ko rin masisisi ang Mama kung bakit hindi niya agad pinansin si Verena kasi sinabi ko rin sa kaniya kung anong naging trato nito sa akin nitong mga nagdaang buwan. At dahil doon, kaya siguro nagalit o nagtampo din sa kaniya si mama.Pero nitong mga nakaraang araw, may napansin akong pagbabago. Napansin kong kahit paano, nagiging mabuti na ang Mama kay Verena. Kapag lunch o dinner, lagi niyang tinatawag si Verena para isabay sa pagkain namin.Hindi ito ‘yung tipong pilit lang o dahil anak pa rin siya ni papa. Ramdam kong genuine ito."Verena, come eat with us," madalas kong marinig na tawag ni Mama kapag nakikita niyang nasa malayo lang ito.At kahit pa minsan ay tila nag-aala