Everett’s POVTumayo si Tito Gerald at hinarap ang lahat at nagsalita. “As you all know, today marks a significant change in the company. Everett has fulfilled the last stipulations of his father’s will. He’s married, he has a child... and so, as per his father’s wishes, I will be stepping down as CEO effective immediately.”I watched him closely as he said those words. There was a flicker of reluctance, but also resignation. He couldn’t fight it anymore. I had won.“This company will now be under the full leadership of Everett,” dagdag niya at naramdaman ko ang bigat ng bawat salita niya. “I trust you will all give him the same support you’ve given me over the years.”After the brief speech, everyone turned to me. It was my turn. I stood up, adjusting my suit jacket, and faced the room.“Thank you, Tito,” I began, nodding in his direction. “And thank you, everyone, for being here today. This company has been a part of my life for as long as I can remember. My father built this empire
Everett’s POV“Sir Everett,” narinig kong tawag ng assistant ko habang kumakatok sa pinto. “Everything’s ready at the event hall.”I turned to her, nodding. “Perfect. Make sure everyone’s comfortable and that the entertainment is top-notch.”“Yes, sir. The catering team has already set up, and the performers are rehearsing as we speak. The event should start in about an hour.”“Good,” I replied, adjusting the cufflinks on my suit. I chose an all-black ensemble, sleek and sharp, fitting for the night. I was going for a powerful yet approachable look. Tonight, I wasn’t just a CEO; I was Everett—the man who had finally earned his place at the top and wanted to share it with everyone who had helped him along the way.The event hall was massive, a place fit for billionaires, but tonight it was filled with the laughter and excitement of my staff. Chandeliers glittered from the high ceiling, casting a soft glow over the marble floors. Tables were laid out in elegant fashion, draped with whit
Everett’s POVAs the night progressed, I took the stage. The music died down, and the crowd turned their attention towards me. Standing in front of everyone, I felt the weight of the moment—but not in a burdensome way. It was a reminder of how far I’d come, how far we all had come.“Good evening, everyone,” I began, my voice echoing throughout the hall. “First of all, I want to thank each and every one of you for being here tonight. This celebration isn’t just about me becoming CEO. It’s about all of you—the people who make this company what it is.”I paused, scanning the room. “I couldn’t have gotten here without the support of my team. We’re like a family, and I want you all to know that I appreciate every single one of you.”There was a round of applause, and I felt a surge of pride.“I want tonight to be a reminder that this company isn’t just about business. It’s about people. It’s about making sure we’re all taken care of, that we grow together, and that we enjoy the journey. So
Misha’s POVNasa conference room ako ng isa sa mga Tani luxury hotels namin. Maluwag ang kuwarto, may mga glass walls na nagpapakita ng napakagandang view ng lungsod sa labas. Pero hindi iyon ang importante ngayon. Pinuno ng mga upuan ang lamesa sa harap ko, at ang bawat isa ay okupado ng mga managers at supervisors ng iba’t ibang hotels namin. I can see the tension in their eyes, but they trust me, and that’s all that matters.Nang ipasa sa akin ni Everett ang responsibility na ito, hindi ako nagdalawang-isip. Alam kong kaya ko, at alam kong kailangan ng pamilya namin na pagtuunan ko ng pansin ang ganitong mga bagay. Sino pa nga ba ang magtutulungan kundi kaming mag-asawa?Si Everett ang CEO ng company ng luxury car, habang ako naman ang CEO ng mga luxury hotel namin.“Good morning, everyone,” I started. My voice echoed slightly in the large room. “I’ve called this meeting to address a few things. I want to hear from each of you—honestly—about the most pressing issues you’ve been fac
Misha’s POVTatlong taon na ang lumipas mula nang ipanganak ko si Everisha. Tatlong taon na ring hindi nagpaparamdam sina Tita Maloi, Tito Gerald, at ang mga pinsan ni Everett—sina Teff, Eff, at Rei. Sila ang mga kamag-anak ni Everett na kahit kailan ay hindi naging mabait o suportado sa amin. May kung anong maitim na plano palagi ang mga iyon, at sa tuwing may family gathering noon, nararamdaman ko ang kanilang mga matang tila lagi akong binabantayan, pero ngayon, parang nalusaw sila sa hangin. Buti na lang at wala na silang pakialam sa amin.Ngayong tatlong taon na si Everisha, hindi ko maiwasang mag-isip na kailangan ko nang tutukan ang mga businesses namin. Hindi lang dahil sa responsibilidad, kundi dahil gusto ko rin namang ibigay ang lahat para sa pamilya ko. Kaya naman, nang inalok ako ni Everett na maging CEO ng Tani Luxury Hotels, hindi ako nagdalawang-isip.“Ano ka ba, Everett,” sabi ko sa kanya noon, “kaya ko ‘yan! Para saan pa’t ginawa mo akong asawa mo kung hindi mo rin a
Misha’s POV“I missed you today,” bulong niya habang hinihila ako palapit sa kama.“Oh, talaga?” biro ko. “Pero hindi ka ba napapagod sa trabaho!” dapat kunyareng pakipot ako. Aba, siyempre, kahit mag-asawa na kami, dapat may ganito pa rin akong paglalandi.“Hindi,” sagot niya na mas malapit na ngayon ang mga labi niya sa akin. Lalo atang tumitigas ang mahabang bagay sa loob ng boxer short niya. Mas lalo akong kinikilig. “This... is what I really missed.”Bago pa ako makapagsalita ulit, naramdaman ko na ang mga halik niya sa leeg ko. “Everett, you really have to—” Pero hindi ko na natapos ang sasabihin ko. Nawala na ang pagod ko at napalitan ng kakaibang init. Lagi namang ganito si Everett; alam niya kung paano ako pasayahin kahit anong oras ng araw, o kahit gaano pa ako kapagod.Habang hinahalikan niya ang leeg ko, dahan-dahan naman niyang pinapasok sa loob ng panty ko ang kamay niya. Paano pa ako makakagalaw kung alam na niya kung paano ako mag-stay sa ginagawa namin. Heto na naman
Misha’s POVNang magising ako kinaumagahan, narinig ko na ang tunog ng mga paa ni Everisha na patakbo sa hallway. Tumatawa siya habang hinahabol ni Everett. Nagtago ako sa ilalim ng kumot, nakangiti habang naririnig ang tawanan ng mag-ama. Agad-agad akong nagbihis kasi baka makita niya akong walang saplot. Hindi nagtagal, bumukas ang pinto at biglang sumampa si Everisha sa kama.“Mommy, daddy said you’re still sleeping!” sigaw ng anak namin, habang sumampa sa likuran ko. “But you’re awake now!”“Oh no, nahuli mo ako,” sabi ko habang tumatawa rin. Hindi ko maiwasan na mapangiti nang makita ko si Everett na nakatayo sa gilid ng kama, nakangiti rin at kumakaway pa, palibhasa’t nag-enjoy kagabi. Sa kalibugan, nakatulog na sa ibabaw ko habang nakapasok pa ang hotdog niya sa perlas ko. Ibang klase talaga. Ako pa ang naghugot kagabi.Pagkatapos ng almusal, nakaupo kami sa sala habang pinag-uusapan ang mga plano para sa weekend. Nagpasya kaming magbakasyon ng ilang araw sa isa sa mga luxury h
Misha’s POVPagkatapos ng swimming, dumiretso kami sa restaurant ng hotel para mag-dinner. Dapat relax na sana, pero si Everisha, hyper pa rin. Nag-order siya ng spaghetti na halos kalahati ng noodles ay napunta sa table, at ang sauce, sa mukha niya. Si Everett naman, hindi mapigilang magtawa habang pinupunasan ang anak namin.“Daddy, look! I’m like a clown!” sabi ni Everisha sabay ngiti habang punong-puno ng spaghetti sauce ang mukha.“Yes, sweetheart, a very cute clown,” sabi ni Everett, habang ako naman ay hindi na rin mapigilan ang tawa. Sobrang saya ng moment na iyon, parang wala kaming problema sa mundo.Pagkatapos ng ilang minuto, matapos ang feast na naganap sa mukha ni Everisha, finally, tahimik na siyang nakatulog sa stroller niya habang umiinom kami ni Everett ng wine.“Finally, some peace and quiet,” sabi ko habang nakatingin kay Everett.“Yeah, but it’s never boring with her around,” sabi niya habang iniikot ang wine glass niya. “Just like you. Never boring.”Napangiti ak
Mishon POVNgayong araw na ang alis ko dito sa Paris para umuwi muna pa-Pilipinas.Ito ang unang beses na uuwi ako sa Pilipinas habang naka-stay sa Parisna, kaya excited ako pero may halong lungkot—lalo na dahil hindi ako ihahatid ni Ada sa airport."I’ll just cry if I see you leave, so I’ll stay here." ‘Yon ang sabi niya kanina habang niyayakap ako nang mahigpit.Natawa na lang ako at hinaplos ang buhok niya. "I’ll be back soon, babe. Don’t miss me too much.""No promises."Kahit hindi siya sumama sa airport, alam kong suportado niya ang pag-uwi ko. At higit sa lahat, pinagkakatiwalaan ko siya.Nakadalawa naman siya ng sunod sa akin sa kama nitong mga nagdaang araw kasi sure akong kahit pa paano ay naging masaya siya bago ako umuwi. Heto nga at parang pagod na pagod at inaantok ako, masyado si Ada. Nung masanay na siya sa pakikipaglaro sa akin sa kama, nawili na, siya pa minsan ang nag-aaya kaya natatawa na ang ako sa tuwing bigla-bigla ay mag-aaya siya.Habang wala ako, nakaatang ki
Ada POVDati, hindi ko akalain na magiging ganito kasarap ang pakiramdam ng tumulong sa iba. Ngayon, habang tinitingnan ko ang excited na mukha ni Yanna, alam kong isa ito sa mga bagay na gusto kong ipagpatuloy—ang makita ang mga pinsan kong unti-unting naaabot ang mga pangarap niya.May Nakapansin na kay Yanna, kaya masaya ako.Kahapon lang, nag-photoshoot kaming tatlo nila Yanna at Verena sa isang simpleng shoot lang na ginawa namin para magpapansin sa social media at sa mga possible endorsers.At hindi lang basta napansin si Yanna—may nag-email na mismo sa kanya!Pagdating ko sa flower farm ni Mama Franceska, nakita kong tumakbo palapit sa akin si Yanna, hawak-hawak ang cellphone niya. Kitang-kita ko ang saya sa mukha niya na parang bata na nanalo sa isang contest."Ada! Ada! Look! I got an email!" sigaw niya habang humahangos sa pagtakbo.Napangiti ako at inabot ang phone niya. Pagbukas ko ng email, nakita ko ang offer para kay Yanna.Isang shampoo brand ang gustong gawing model s
Mishon POVHindi ko alam kung paano ko ipapaliwanag ang nararamdaman ko ngayon. Habang nakatayo ako sa gitna ng Tani Wine Shop, napapalibutan ng mga bakanteng shelves at walang natirang kahit isang bote ng wine, nanginginig ang kamay ko—hindi dahil sa kaba, kundi sa sobrang saya.Ubos. Sold out!Halos hindi ako makapaniwala. Kanina lang, puno ang shop ng mga bisita, celebrities, wine lovers at curious customers. Siksikan. Maingay. Masaya. Lahat din ay nagkakagulo sa pagtikim.Ngayon, ay halos parang dinilaan ng sawa ang buong lugar. Wala nang laman ang mga display racks, wala nang natirang stock sa storage at kahit ang staff ko ay hindi makapaniwala.Bigla akong napahawak sa ulo at napatawa."Oh my god… We did it," bulong ko sa sarili ko.Napatigil ang lahat ng staff ko sa ginagawa nila at napatingin sa akin. Hindi ko na napigilan—napasigaw ako sa sobrang saya."WE DID IT!"Nagpalakpakan ang lahat, may ilan pang napatalon sa tuwa. May mga yumakap sa isa’t isa, at ang ilan sa kanila, g
Ada POVOras naman para suportahan at pasayahin ko naman ang boyfriend ko. Ngayong araw, hindi lang ito tungkol sa isang grand opening ng shop ni Mishon—ito ay tungkol din sa pagtulong na pasikatin ang business niya. At gamit ang power ng pagiging sikat ko, gagamitin ko ang social media mamaya para tulungan siya.Matagal na niyang pinaghirapan ito, at ngayon, sa wakas, binubuksan na niya ang unang wine shop ng Tani Wine Company sa sentro ng Paris. Hindi ko palalampasin ang pagkakataong ito para ipakita ang buong suporta ko.At hindi lang ako ang pupunta. Kasama ko sina Yanna at Verena, at kahit hindi namin ito planong gawing isang modeling event, gusto kong siguraduhin na magmumukha kaming tatlong diyosa sa gabing ito.Maaga pa lang, pinatawag ko na ang glam team namin.Habang nakaupo sa harap ng salamin, sinisipat ko ang bawat kilos ng makeup artist ko. Gusto kong perfect ang look ko mamaya. Sa gilid ko, si Yanna at Verena ay parehong nakapikit habang inaayusan din."I love this look
Mishon POVMatagal ko nang pinapangarap na magkaroon ng sariling wine shop nung nasa Korea pa ako sa manisyon namin doon at ngayong araw, natupad na iyon. Para sa mga kagaya kong rich kid, oo, madali lang isipin na magkaroon ng ganito, pero hindi ganoon kadali pala kasi marami kang kailangang dapat ayusin. At proud ako sa sarili ko kasi nagawa ko ito ng maayos kahit minsan ay may mga pagkakamali rin.Nakahanap ako ng isang malaking shop sa sentro ng Paris, sakto sa vision ko para sa Tani Wine Company. Dati itong isang pizzeria, pero ngayon, gagawin ko itong isang eleganteng wine shop na may modernong disenyo—isang lugar kung saan mararamdaman ng mga tao ang kalidad at halaga ng alak na ginawa ko sa sarili kong farm.Oo, mahal ang renta, pero hindi ako nagdalawang-isip. Sa halip na magrenta lang, binili ko na ang buong property. Mas malaking puhunan, pero mas maganda dahil akin na ito nang tuluyan.Nakatayo ako ngayon sa harap ng shop habang pinagmamasdan ang lumang signage ng pizzeria
Ada POVAng flower farm ng mama ko ang napili kong lugar para sa pagtuturo ko kung paano lumakad sa runway stage kina Yanna at Verena. Malawak ang espasyo dito, tahimik at presko ang hangin—perfect setting para sa runway training. Isa pa, gusto kong maging mas komportable ang dalawa sa pagmo-model at mas madaling matuto kung relaxed ang paligid.Sa ilalim ng mainit ngunit hindi matinding sikat ng araw, nakatayo sina Yanna at Verena sa gitna ng daan na papunta sa flower garden. Ako naman ay nasa harapan nila, nakapamewang at nakangiti."Alright, ladies. Today, I’m going to teach you different types of runway walks," panimula ko. "It’s not just about walking—it’s about presence, confidence and knowing how to carry yourself."Tumango si Yanna, habang si Verena naman ay may bahagyang ngiti sa labi. Kahit hindi pa siya sanay, kita ko ang excitement sa mga mata niya."First, the classic runway walk," sabi ko at saka ako humakbang paharap. "Keep your shoulders back, your head high, and let y
Mishon POVAng pagtayo ng Tani Wine Company sa Paris ay isang pangarap na unti-unting nagiging realidad na ngayon. Matapos makuha ang opisyal na pag-apruba para sa pagbebenta ng aming alak, nagsimula na akong mag-focus sa branding, packaging at sa opisyal na operasyon ng kumpanya ko.Ngayong natapos na ang pagpapatayo ng unang opisyal na opisina malapit sa aming ubasan, oras na upang mag-hire ng mga propesyonal na tutulong sa akin sa pagbuo ng Tani Wine Company bilang isang premium brand.Maagang dumating ang mga bagong empleyado sa opisina at ngayon ay opisyal ko silang sasalubungin bilang CEO nitong Tani Wine Company. Sa isang conference room na may malalaking bintanang tanaw ang vineyard, pinulong ko ang mga key members ng branding at packaging team.“Welcome to Tani Wine Company,” panimula ko habang nakatayo sa harapan nila. “We have worked hard to get to this point, and now we’re taking our wines to the next level. That means exceptional branding, packaging, and presentation. I n
Mishon POV Sa wakas, dumating na ang araw na maaari ko nang ilabas sa merkado ang mga unang batch ng alak mula sa aking ubasan. Ngunit bago iyon, kailangan ko munang tiyakin na ang lahat ay naaayon sa mga regulasyon ng Pransya. Sa aking pagkaalam, ang mga alak na ibinebenta sa Pransya ay kailangang sumunod sa mga pamantayan ng Institut National de l'Origine et de la Qualité, ang ahensyang responsable sa pagkontrol ng mga produktong may Appellation d'Origine Contrôlée. Maaga akong nagising at agad na tinawagan ang aking assistant na si Marlo upang ipaalam ang mga hakbang na kailangan naming gawin. Magiging busy na ako kasi ito na ang simula ng pag-abot ko sa pangarap ko. "Marlo, kailangan nating tiyakin na ang ating mga alak ay sumusunod sa mga pamantayan ng INAO bago natin ito ilabas sa merkado. Maaari mo bang alamin ang proseso para sa pagsusuri at pag-apruba ng ating mga produkto?" "Opo, Sir Mishon. Agad kong sisimulan ang pag-research tungkol dito at kukunin ang lahat ng kinak
Ada POVDahil sa pagbabalik ni mama sa buhay namin, at sa pagtanggal sa trono ni Sora na mama ni Verena, naisip ko na kailanman ay hindi na magkakasundo ang Mama Franceska ko at si Verena.Si Verena—ang anak ng taong sumira sa buhay ng Mama ko noon. Kahit pa hindi kasalanan ni Verena ang mga ginawa ni Sora, hindi ko rin masisisi ang Mama kung bakit hindi niya agad pinansin si Verena kasi sinabi ko rin sa kaniya kung anong naging trato nito sa akin nitong mga nagdaang buwan. At dahil doon, kaya siguro nagalit o nagtampo din sa kaniya si mama.Pero nitong mga nakaraang araw, may napansin akong pagbabago. Napansin kong kahit paano, nagiging mabuti na ang Mama kay Verena. Kapag lunch o dinner, lagi niyang tinatawag si Verena para isabay sa pagkain namin.Hindi ito ‘yung tipong pilit lang o dahil anak pa rin siya ni papa. Ramdam kong genuine ito."Verena, come eat with us," madalas kong marinig na tawag ni Mama kapag nakikita niyang nasa malayo lang ito.At kahit pa minsan ay tila nag-aala