Everett’s POVTumayo si Tito Gerald at hinarap ang lahat at nagsalita. “As you all know, today marks a significant change in the company. Everett has fulfilled the last stipulations of his father’s will. He’s married, he has a child... and so, as per his father’s wishes, I will be stepping down as CEO effective immediately.”I watched him closely as he said those words. There was a flicker of reluctance, but also resignation. He couldn’t fight it anymore. I had won.“This company will now be under the full leadership of Everett,” dagdag niya at naramdaman ko ang bigat ng bawat salita niya. “I trust you will all give him the same support you’ve given me over the years.”After the brief speech, everyone turned to me. It was my turn. I stood up, adjusting my suit jacket, and faced the room.“Thank you, Tito,” I began, nodding in his direction. “And thank you, everyone, for being here today. This company has been a part of my life for as long as I can remember. My father built this empire
Everett’s POV“Sir Everett,” narinig kong tawag ng assistant ko habang kumakatok sa pinto. “Everything’s ready at the event hall.”I turned to her, nodding. “Perfect. Make sure everyone’s comfortable and that the entertainment is top-notch.”“Yes, sir. The catering team has already set up, and the performers are rehearsing as we speak. The event should start in about an hour.”“Good,” I replied, adjusting the cufflinks on my suit. I chose an all-black ensemble, sleek and sharp, fitting for the night. I was going for a powerful yet approachable look. Tonight, I wasn’t just a CEO; I was Everett—the man who had finally earned his place at the top and wanted to share it with everyone who had helped him along the way.The event hall was massive, a place fit for billionaires, but tonight it was filled with the laughter and excitement of my staff. Chandeliers glittered from the high ceiling, casting a soft glow over the marble floors. Tables were laid out in elegant fashion, draped with whit
Everett’s POVAs the night progressed, I took the stage. The music died down, and the crowd turned their attention towards me. Standing in front of everyone, I felt the weight of the moment—but not in a burdensome way. It was a reminder of how far I’d come, how far we all had come.“Good evening, everyone,” I began, my voice echoing throughout the hall. “First of all, I want to thank each and every one of you for being here tonight. This celebration isn’t just about me becoming CEO. It’s about all of you—the people who make this company what it is.”I paused, scanning the room. “I couldn’t have gotten here without the support of my team. We’re like a family, and I want you all to know that I appreciate every single one of you.”There was a round of applause, and I felt a surge of pride.“I want tonight to be a reminder that this company isn’t just about business. It’s about people. It’s about making sure we’re all taken care of, that we grow together, and that we enjoy the journey. So
Misha’s POVNasa conference room ako ng isa sa mga Tani luxury hotels namin. Maluwag ang kuwarto, may mga glass walls na nagpapakita ng napakagandang view ng lungsod sa labas. Pero hindi iyon ang importante ngayon. Pinuno ng mga upuan ang lamesa sa harap ko, at ang bawat isa ay okupado ng mga managers at supervisors ng iba’t ibang hotels namin. I can see the tension in their eyes, but they trust me, and that’s all that matters.Nang ipasa sa akin ni Everett ang responsibility na ito, hindi ako nagdalawang-isip. Alam kong kaya ko, at alam kong kailangan ng pamilya namin na pagtuunan ko ng pansin ang ganitong mga bagay. Sino pa nga ba ang magtutulungan kundi kaming mag-asawa?Si Everett ang CEO ng company ng luxury car, habang ako naman ang CEO ng mga luxury hotel namin.“Good morning, everyone,” I started. My voice echoed slightly in the large room. “I’ve called this meeting to address a few things. I want to hear from each of you—honestly—about the most pressing issues you’ve been fac
Misha’s POVTatlong taon na ang lumipas mula nang ipanganak ko si Everisha. Tatlong taon na ring hindi nagpaparamdam sina Tita Maloi, Tito Gerald, at ang mga pinsan ni Everett—sina Teff, Eff, at Rei. Sila ang mga kamag-anak ni Everett na kahit kailan ay hindi naging mabait o suportado sa amin. May kung anong maitim na plano palagi ang mga iyon, at sa tuwing may family gathering noon, nararamdaman ko ang kanilang mga matang tila lagi akong binabantayan, pero ngayon, parang nalusaw sila sa hangin. Buti na lang at wala na silang pakialam sa amin.Ngayong tatlong taon na si Everisha, hindi ko maiwasang mag-isip na kailangan ko nang tutukan ang mga businesses namin. Hindi lang dahil sa responsibilidad, kundi dahil gusto ko rin namang ibigay ang lahat para sa pamilya ko. Kaya naman, nang inalok ako ni Everett na maging CEO ng Tani Luxury Hotels, hindi ako nagdalawang-isip.“Ano ka ba, Everett,” sabi ko sa kanya noon, “kaya ko ‘yan! Para saan pa’t ginawa mo akong asawa mo kung hindi mo rin a
Misha’s POV“I missed you today,” bulong niya habang hinihila ako palapit sa kama.“Oh, talaga?” biro ko. “Pero hindi ka ba napapagod sa trabaho!” dapat kunyareng pakipot ako. Aba, siyempre, kahit mag-asawa na kami, dapat may ganito pa rin akong paglalandi.“Hindi,” sagot niya na mas malapit na ngayon ang mga labi niya sa akin. Lalo atang tumitigas ang mahabang bagay sa loob ng boxer short niya. Mas lalo akong kinikilig. “This... is what I really missed.”Bago pa ako makapagsalita ulit, naramdaman ko na ang mga halik niya sa leeg ko. “Everett, you really have to—” Pero hindi ko na natapos ang sasabihin ko. Nawala na ang pagod ko at napalitan ng kakaibang init. Lagi namang ganito si Everett; alam niya kung paano ako pasayahin kahit anong oras ng araw, o kahit gaano pa ako kapagod.Habang hinahalikan niya ang leeg ko, dahan-dahan naman niyang pinapasok sa loob ng panty ko ang kamay niya. Paano pa ako makakagalaw kung alam na niya kung paano ako mag-stay sa ginagawa namin. Heto na naman
Misha’s POVNang magising ako kinaumagahan, narinig ko na ang tunog ng mga paa ni Everisha na patakbo sa hallway. Tumatawa siya habang hinahabol ni Everett. Nagtago ako sa ilalim ng kumot, nakangiti habang naririnig ang tawanan ng mag-ama. Agad-agad akong nagbihis kasi baka makita niya akong walang saplot. Hindi nagtagal, bumukas ang pinto at biglang sumampa si Everisha sa kama.“Mommy, daddy said you’re still sleeping!” sigaw ng anak namin, habang sumampa sa likuran ko. “But you’re awake now!”“Oh no, nahuli mo ako,” sabi ko habang tumatawa rin. Hindi ko maiwasan na mapangiti nang makita ko si Everett na nakatayo sa gilid ng kama, nakangiti rin at kumakaway pa, palibhasa’t nag-enjoy kagabi. Sa kalibugan, nakatulog na sa ibabaw ko habang nakapasok pa ang hotdog niya sa perlas ko. Ibang klase talaga. Ako pa ang naghugot kagabi.Pagkatapos ng almusal, nakaupo kami sa sala habang pinag-uusapan ang mga plano para sa weekend. Nagpasya kaming magbakasyon ng ilang araw sa isa sa mga luxury h
Misha’s POVPagkatapos ng swimming, dumiretso kami sa restaurant ng hotel para mag-dinner. Dapat relax na sana, pero si Everisha, hyper pa rin. Nag-order siya ng spaghetti na halos kalahati ng noodles ay napunta sa table, at ang sauce, sa mukha niya. Si Everett naman, hindi mapigilang magtawa habang pinupunasan ang anak namin.“Daddy, look! I’m like a clown!” sabi ni Everisha sabay ngiti habang punong-puno ng spaghetti sauce ang mukha.“Yes, sweetheart, a very cute clown,” sabi ni Everett, habang ako naman ay hindi na rin mapigilan ang tawa. Sobrang saya ng moment na iyon, parang wala kaming problema sa mundo.Pagkatapos ng ilang minuto, matapos ang feast na naganap sa mukha ni Everisha, finally, tahimik na siyang nakatulog sa stroller niya habang umiinom kami ni Everett ng wine.“Finally, some peace and quiet,” sabi ko habang nakatingin kay Everett.“Yeah, but it’s never boring with her around,” sabi niya habang iniikot ang wine glass niya. “Just like you. Never boring.”Napangiti ak
Misha’s POVHindi ko mapigilan ang panginginig ng kamay ko habang nakatitig sa screen ng cellphone ko. Ang bagong message na natanggap ko ay para bang isang dagok na muli sa aming pamilya. “Kung gusto niyong makabalik si Everisha, palayain niyo si Maloi sa kulungan.”Hindi na namin kailangan pang mag-usap ni Everett. Alam naming dalawa na wala kaming ibang pagpipilian. Para sa anak namin, handa kaming gawin ang kahit ano.“Everett,” tawag ko sa kaniya habang nasa kabilang kuwarto siya, hawak ang laptop niya. Pumasok siya agad sa kuwarto namin, kita ko ang pag-aalala sa mukha niya.“What is it?” tanong niya habang pinupunasan ang mga mata niya. Halatang hindi rin siya nakatulog nang maayos kagabi.Ipinakita ko ang text message. Agad na tumalim ang tingin niya, at parang gusto na niyang basagin ang telepono sa galit.“This is absurd!” sigaw niya. “Do they think they can control us like this? But we have no choice, do we?”Tumango lang ako, hindi makapagsalita. Hindi ako kailanman naging
Misha’s POVAng oras ay tila naging kalaban ko. Ang bawat minuto na lumilipas ay parang kutsilyong bumabaon sa dibdib ko. Nasa sala ako, nakaupo sa gilid ng sofa, hawak ang cellphone na halos hindi ko na mabitiwan mula nang mawala si Everisha. Sa kabilang bahagi ng kuwarto, si Everett ay nakatayo, halatang hindi mapakali habang kausap ang isa na namang investigator sa telepono.Ilang oras na kaming tumatawag sa iba’t ibang tao—mga kakilala, kaibigan, koneksyon sa negosyo, at maging ang mga taong hindi namin kilala pero maaaring makatulong. Sa bawat tawag namin, pilit kong pinipigilan ang manginig ang boses ko. Pero kahit anong gawin ko, ramdam pa rin ng kausap ko ang takot at pag-aalala ko.“Please, kung may alam ka kung paano kami matutulungan, sabihin mo na agad,” sabi ko sa isa sa mga kakilala kong nasa abroad.“Wala akong masyadong impormasyon, Misha. Pero itutuloy ko ang pagtatanong dito. I’ll call you if I find anything,” sagot niya sa kabilang linya.Pagkababa ko ng tawag, napa
Misha’s POVTahimik ang umaga. Ang liwanag ng araw ay dumadampi sa kurtina ng aming kuwarto, at ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin mula sa aircon. Nakahiga pa ako sa kama, ini-enjoy ang ilang minuto ng kapayapaan bago bumangon para harapin ang mga bagong hamon ngayong araw.Pero ang katahimikan ay mabilis na naglaho nang tumunog ang cellphone ko. Dinampot ko ito na nakalapag sa may table na nasa gilid ng kama namin ni Everett.Pagkakita ko sa screen, may isang hindi kilalang numero ang nagpadala ng message. Pagbukas ko ng message, agad akong kinabahan. Isang larawan ang nakita ko—ang bahay namin sa ibang bansa na kung saan ay doon nakatira sina Everisha at ang mga magulang ko. Sa larawan, kitang-kita ang malaking manisyon, pero may kakaiba dito. Parang sinadya ng kumuha ang anggulo para ipakitang sinusubaybayan ang loob at labas ng bahay.Kasama sa larawan ang mama at papa ko sa hardin, at sa gilid nila ay si Everisha at si Ate Ada. Nanlamig ang buong katawan ko. Napaupo ako sa
Misha’s POVMaagang-maaga pa lang, abala na ang buong team sa pag-aayos ng malaking event hall ng Tani Luxury Hotel sa Manila. Ito ang araw na matagal ko nang pinaghahandaan—ang unang monthsary ng M&E Skincare. Ito rin ang araw na magaganap ang pa-raffle ng isang luxury car para sa aming mga loyal na customers. Gusto kong ipakita sa lahat kung gaano ko pinahahalagahan ang kanilang suporta.Pagdating ko sa venue, bumungad sa akin ang napakagandang dekorasyon—mga pastel-colored na bulaklak, eleganteng mga ilaw, at isang malaking LED screen na nagpapakita ng logo ng M&E Skincare. Ang buong lugar ay tila nagliliwanag, puno ng energy at excitement.“Ma’am Misha, everything is set,” sabi ni Andrea, ang aking event coordinator ngayon, habang inaayos ang kaniyang headset.“Perfect. Let’s make this day unforgettable,” sagot ko habang tinuturo ang ilang huling detalye sa stage setup.Alas-dos ng hapon nang magsimulang magdatingan ang mga bisita. Ang mga media representatives ay nagkakagulo sa e
Misha’s POVTahimik ang biyahe ko papunta sa kulungan kung saan nakakulong si Tita Maloi. Stress na sa kakaisip si Everett kung sino ba ang nanggugulo, kaya naisip kong kausapin na nang masinsinan si Tita Maloi.Ang araw ay maaliwalas, ngunit tila mas mabigat ang hangin sa paligid ko. Sa mga huling linggo, ang gulo na dinadala sa buhay namin ni Everett ay parang walang katapusan. Ako, masaya lang dahil sa pagbuhos ng blessing sa mga business ko, kaya lang habang nakikita kong stress sa kakaisip ng asawa ko, hindi ko makuhang magsaya tuloy. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang sinabi ni Marco, ‘yung taong inutusan ni Everett na magmasid kay Tito Gerald. Ang ulat niya ay malinaw: nagdadalamhati si Tito Gerald, at wala siyang ginagawa laban sa amin. Kaya kung hindi siya, sino?Isa lang ang natitira sa listahan ng mga posibleng kalaban—si Tita Maloi.Ayoko sanang nagpupunta sa ganitong lugar kasi, ewan, parang kinikilabutan ako sa mga presong nakikita. Naisip ko tuloy, paano kaya nasanay n
Everett’s POVHindi ko matanggal sa isip ko ang mga huling salitang sinabi ni Tito Gerald noong huli kaming mag-usap. Ang boses niya, puno ng hinanakit, ay paulit-ulit na tumutunog sa isipan ko.Nag-aalangan ako. Ano nga ba ang totoo? Sa lahat ng bagay na nangyari sa amin ni Misha nitong mga nakaraang linggo, hindi ko na alam kung sino ang kaibigan at sino ang kaaway. Pero isang bagay ang sigurado—kailangan kong malaman ang katotohanan.Nagpasya akong mag-hire ng tao para magbantay sa mansiyon ni Tito Gerald. May kilala akong dating pulis na ngayo’y gumagawa na ng freelance intelligence work. Si Marco, isang maingat at tahimik na lalaki na bihasang magmasid nang hindi napapansin.Sa opisina ko sa Tani Luxury Car Company, ipinaliwanag ko sa kaniya ang plano.“Marco, I need you to infiltrate my uncle’s mansion. Apply as a security guard. Gusto kong malaman kung ano ang ginagawa niya araw-araw. I need to confirm if he’s really behind all the chaos happening to me and Misha,” sabi ko.“Un
Misha’s POVLumipas ang isang linggo matapos kong linisin ang pangalan ng M&E Skincare product laban kay Marlyn. Hindi ko inakala ang bilis ng epekto nito—mula sa pagiging trending topic sa buong Pilipinas. Sa bawat branch ng Tani Luxury Hotel, halos araw-araw nang nagkakaubusan ng stock. Ang bawat shelf, parating bakante sa loob lamang ng ilang oras.Hindi ko mapigilang ngumiti habang nagbabasa ng mga email mula sa marketing team.“Ma’am, out of stock na naman po ang lahat ng branches as of 10 AM,” sabi ng isa sa mga reports.Sa Boracay branch, minuto lang ang tinatagal, out of stock agad, ganoon din sa Palawan kaya kinikilig talaga ako.Pero kasabay ng tagumpay kong ito ay ang mga bago na naman akong responsibilidad. Kailangang samantalahin ang momentum. Ito ang tamang panahon para palawakin ang reach ng M&E.Agad akong umupo sa opisina ko. Nakalatag sa harap ko ang iba’t ibang dokumento: supply agreements, lease contracts, at mga inventory reports. Hinawakan ko ang ballpen ko at na
Everett’s POVPagmulat ng mata ko, unang bumungad sa akin ang tulog na tulog pa rin na si Misha na akala mo ay puyat, samantalang nauna pa siyang makatulog sa akin, saka kadalasan, mas maaga siyang nagigising kaysa sa akin.Nag-inat ako, pilit na binabalikan ang mga balita kagabi na naging trending sa social media, tulog na tulog pa rin siya dahil siguro sa stress nang inabot kahapon. Ang saya-saya pa naman niya nitong mga nagdaang araw tapos may biglang susulpot na maninira.Kinuha ko ang cellphone sa may table para sana mag-check ng mga email o kung anong message na pumasok kagabi habang tulog pa ako. Mabuti na lang at wala.Pero pagdating ko sa social media, nakita ko agad ang isang trending na video. Lumabas na ang katotohanan tungkol sa kasinungalingan ni Marlyn laban sa M&E skin care product. Isang video ang umikot sa social media, kung saan umiiyak si Marlyn habang inaamin ang lahat ng kaniyang ginawa.Napalingon ako kay Misha. Nagulat ako na gising na agad siya, tila narinig
Misha’s POVPinapanood ko ang bawat galaw ni Marlyn habang naka-upo siya sa gilid ng kama. Nanginginig ang kaniyang katawan, namumula ang kaniyang mga mata sa kakaiyak. Alam kong takot na takot siya, pero wala akong pakialam. Ang ginawa niya ay hindi simpleng kasalanan—sinubukan niyang sirain ang pangalan ng M&E, ang produkto kong pinaghirapan at pinundar mula sa dugo’t pawis. Hindi ko papayagan ang katimawaang ginawa niya.Hinawakan ko siya sa braso at marahas na hinila palabas ng kuwarto. Tumilapon ang mga kumot at unan mula sa kama, pero hindi ko iyon inintindi. Ang mahalaga, makuha ko ang hustisya.“Tumayo ka!” utos ko sa malamig at mabagsik na tono. Sumunod naman siya, pero halata ang panginginig ng kanyang mga tuhod.Pagdating namin sa sala, itinutok ko ang baril sa mukha niya. Kasabay nito, inilabas ko ang cellphone ko at binuksan ang camera.“Upo,” sabi ko habang itinuturo ang sofa. Naupo siya agad, tila sunod-sunuran, habang patuloy na umaagos ang luha sa kaniyang pisngi.“Bu