Misha’s POVPagkatapos ng swimming, dumiretso kami sa restaurant ng hotel para mag-dinner. Dapat relax na sana, pero si Everisha, hyper pa rin. Nag-order siya ng spaghetti na halos kalahati ng noodles ay napunta sa table, at ang sauce, sa mukha niya. Si Everett naman, hindi mapigilang magtawa habang pinupunasan ang anak namin.“Daddy, look! I’m like a clown!” sabi ni Everisha sabay ngiti habang punong-puno ng spaghetti sauce ang mukha.“Yes, sweetheart, a very cute clown,” sabi ni Everett, habang ako naman ay hindi na rin mapigilan ang tawa. Sobrang saya ng moment na iyon, parang wala kaming problema sa mundo.Pagkatapos ng ilang minuto, matapos ang feast na naganap sa mukha ni Everisha, finally, tahimik na siyang nakatulog sa stroller niya habang umiinom kami ni Everett ng wine.“Finally, some peace and quiet,” sabi ko habang nakatingin kay Everett.“Yeah, but it’s never boring with her around,” sabi niya habang iniikot ang wine glass niya. “Just like you. Never boring.”Napangiti ak
Misha’s POVUmaga nun, at kagigising ko pa lang. Nakapikit pa ang mga mata ko habang unti-unting nag-a-adjust sa liwanag ng bedroom namin. Malamig ang hangin na pumapasok mula sa bintana, pero may kung anong mabigat sa dibdib ko. Hindi ko maintindihan kung bakit, pero parang may mali sa araw na ‘to. Kinapa ko ang cellphone ko sa tabi ng kama, automatic na routine ko ‘yon sa umaga. Ilang notipikasyon ang bumungad agad sa screen, pero may isang headline ang bumungad sa akin na parang suntok sa sikmura.Breaking News: Isang sikat na swimming pool resort ang sumabog.Napabalikwas ako ng bangon. Agad kong pinindot ang notification at doon ko nakita ang mga larawan ng swimming pool resort na iyon. Ang kauna-unahang swimming pool resort ko... nasunog. Winasak ng pagsabog. Ang kauna-unahang swimming pool resort na minahal ko at pinaghirapan kong itayo noon, tila nabura lang sa isang iglap.“N-No…” Nag-echo ang bulong ko sa kuwarto, na parang ang tinig ko mismo ay ayaw paniwalaan ang nakita.H
Misha’s POVPagkauwi ko sa mansiyon namin ni Everett, halos hindi ko na maramdaman ang mga binti ko sa sobrang pagod. Gabi na at ang dilim ng paligid ay parang bumabalot din sa pakiramdam ko—mabigat, walang sigla at puno ng panghihinayang. Hindi ko inakala na magiging ganito kalaki ang pinsalang dulot ng trahedya sa swimming pool resort. Hindi ko pa rin matanggap na lahat ng mga staff na iyon—mga taong matagal na naming staff sa trabaho—ay wala na.Isa-isa ko silang pinuntahan sa kani-kanilang bahay, sa mga pamilyang iniwan nila. Hindi ko maipaliwanag ang pakiramdam ng pagharap sa mga magulang, asawa, at mga anak ng mga namatay. Pinilit kong maging matatag, pero sa loob-loob ko, bumabagsak ako sa bigat ng sitwasyon. Sa bawat bahay na binisita ko, ramdam ko ang lamig ng tanong sa mga mata ng mga naulila—mga tanong na hindi ko kayang sagutin. Paano nga ba nangyari iyon? Bakit sila?At bilang tugon, daan-daang milyong piso ang inilabas namin. Iyon na lang ang naisip naming paraan para ka
Misha’s POVIsang linggo lang ang nakalipas mula nang sumabog at masunod ang swimming pool sa resort namin. Isang linggo lang... Pero para bang ang dami nang nagbago. Halos hindi pa nga ako nakakabalik sa normal na routine ko, pero heto na naman. Isa na namang trahedya ang nangyari. This time, farm naman ng mga magulang ko ang nadamay.Nandito ako ngayon sa gilid ng kalsada, nakatingin sa mga abo at uling na iniwan ng sunog. Ang farm na dati ay kulay luntian at buhay na buhay, ngayon ay wala na. Mga hayop... mga tanim... lahat nawala. Wala namang nasaktan, walang namatay. Pero hindi ko maiwasan ang pakiramdam na parang unti-unti kaming inuubos. Parang isa-isa, lahat ng mahalaga sa akin ay ginagawan nila ng problema.Humigpit ang hawak ko sa mga braso ko habang pilit pinipigil ang panginginig ng katawan ko. “Hindi ‘to coincidence,” bulong ko sa sarili ko. Hindi ko na alam kung sino ang dapat sisihin, pero ang pakiramdam ko, ako ang target. “Parang may gustong magpabagsak sa akin, paran
Misha’s POVSa mga nakaraang linggo, tila isang masalimuot na mundo ang nabuo sa paligid naming pamilya. Ang bawat araw ay puno ng takot at pag-aalala, kaya’t napagdesisyunan namin ni Everett na si Everisha ay mag-home school na lang. Mahirap na ang labas, lalo na’t kasabay na rin ang takot na dulot ng mga insidente sa paligid. Kahit ako, hindi na ako lumalabas nang wala ang limang bodyguard na kasama. Maging si Everett, ay ganoon din. Laging may kasamang mga bodyguard, para sa kaligtasan.Ngunit sa kabila ng mga pagsubok na ito, patuloy pa rin ang pagdating ng mga masasamang balita, isa kasi sa mga staff ko sa Tani Luxury Hotel ay wala na. Kaninang umaga, naisip kong parang hindi na matatapos ang mga pagsubok na ito. Ang executive assistant ko na si Trixie ay nabangga kagabi at nahulog sa bangin. Napakasipag at napakabait pa naman ni Trixie. Ang hirap niyang palitan kasi talaga namang alam na alam na niya ang mga gagawin.Pero kailangan kong magpalit na kasi kailangan ko talaga. Kaag
Misha’s POVNgayong araw, hindi maalis sa isip ko ang isang plano para mas mapalakas pa ang kita ng Tani Luxury Hotels. Bilang CEO, responsibilidad kong tiyakin na ang bawat hakbang namin ay magdadala ng tagumpay at lalo pang magpapalawak ng aming pangalan sa industriya. Ngunit sa panahon ngayon, iba na ang laro. Hindi lang serbisyo ang bumebenta, kundi ang imahe—ang tatak na kayang magbigay ng kakaibang karanasan.Habang tinitingnan ko ang mga financial reports na ipinasa ng marketing department, hindi ko maiwasang mapaisip ng mas malalim. Hindi sapat ang mga tradisyonal na paraan ng pag-aanunsyo para makuha ang atensyon ng bagong henerasyon ng mga travelers. Kailangan ng bago—kailangan ng isang mukha, isang pangalan na kakatawan sa kagandahan at karangyaan ng Tani Luxury Hotels.Isang tao lang ang nasa isip ko: si Cassian Monteverde. Ang pinakasikat na fashion model ngayon hindi lang sa Pinas kundi pati na rin sa ibang bansa. Halos lahat ng gala, fashion week, at exclusive na event a
Misha’s POVHabang hinihintay ko ang pagdating ni Cassian, sinimulan kong pag-isipan ang magiging daloy ng aming pag-uusap. Alam ko na hindi ako puwede maging agresibo—kailangan kong ipakita ang halaga ng aming alok, ngunit kailangan ding ipakita ang respeto sa kaniyang kalagayan sa industriya. Mahalaga na makuha ko ang kaniyang tiwala at interes, hindi lang bilang isang professional model, kundi bilang isang tao.Ilang sandali pa, narinig kong bumukas ang pinto ng conference room at tumayo ako mula sa aking upuan. Si Belladonna ang unang pumasok, sumenyas na dumating na si Cassian.Biglang kumabog ang dibdib ko. CEO ako pero feeling ko parang ako ang mag-a-apply ng trabaho. Aba naman, si Cassian kasi ito. Nahihiya kasi ako at natatakot na baka hindi niya tanggapin ang alok ko.Kasunod niya ni Belladonna na pumasok si Cassian Monteverde, at parang bumagal ang oras sa pagdating niya. Matangkad, matipuno, at puno ng kumpiyansa ang bawat galaw. Parang isinilang talaga siya para sa spotli
Misha’s POVMatapos sabihin ni Cassian na mukhang nasa parehong direksyon ang mga plano namin, nakahinga ako nang maluwag. Ngunit alam kong hindi pa tapos ang laban. Marami pang kailangang ayusin at tiyakin bago kami makapag-finalize ng lahat.“Thank you, Cassian. We’ll make sure to coordinate with your team and move things along smoothly,” sagot ko habang sinisikap na manatiling professional, kahit sa loob-loob ko’y tuwang-tuwa na ako. Ang pagkakaroon ng Cassian Monteverde bilang mukha ng aming hotel chain ay isang malaking hakbang para sa aming brand.Bago kami maghiwalay, nagkapalitan pa kami ng ilang mga detalyadong usapan. Siya ay magpapadala ng kaniyang legal team para suriin ang kontrata at magbigay ng feedback kung may mga bagay na gusto nilang baguhin. Sinasabi niyang malaki ang tiwala niya sa aming kampanya, at alam niyang mayroong malaking potensyal ang proyektong ito, ngunit mahalaga pa ring malinaw sa lahat ang mga legal na aspeto.Pagkalabas ni Cassian sa opisina ko, agad
Misha’s POVHindi ko mapigilan ang panginginig ng kamay ko habang nakatitig sa screen ng cellphone ko. Ang bagong message na natanggap ko ay para bang isang dagok na muli sa aming pamilya. “Kung gusto niyong makabalik si Everisha, palayain niyo si Maloi sa kulungan.”Hindi na namin kailangan pang mag-usap ni Everett. Alam naming dalawa na wala kaming ibang pagpipilian. Para sa anak namin, handa kaming gawin ang kahit ano.“Everett,” tawag ko sa kaniya habang nasa kabilang kuwarto siya, hawak ang laptop niya. Pumasok siya agad sa kuwarto namin, kita ko ang pag-aalala sa mukha niya.“What is it?” tanong niya habang pinupunasan ang mga mata niya. Halatang hindi rin siya nakatulog nang maayos kagabi.Ipinakita ko ang text message. Agad na tumalim ang tingin niya, at parang gusto na niyang basagin ang telepono sa galit.“This is absurd!” sigaw niya. “Do they think they can control us like this? But we have no choice, do we?”Tumango lang ako, hindi makapagsalita. Hindi ako kailanman naging
Misha’s POVAng oras ay tila naging kalaban ko. Ang bawat minuto na lumilipas ay parang kutsilyong bumabaon sa dibdib ko. Nasa sala ako, nakaupo sa gilid ng sofa, hawak ang cellphone na halos hindi ko na mabitiwan mula nang mawala si Everisha. Sa kabilang bahagi ng kuwarto, si Everett ay nakatayo, halatang hindi mapakali habang kausap ang isa na namang investigator sa telepono.Ilang oras na kaming tumatawag sa iba’t ibang tao—mga kakilala, kaibigan, koneksyon sa negosyo, at maging ang mga taong hindi namin kilala pero maaaring makatulong. Sa bawat tawag namin, pilit kong pinipigilan ang manginig ang boses ko. Pero kahit anong gawin ko, ramdam pa rin ng kausap ko ang takot at pag-aalala ko.“Please, kung may alam ka kung paano kami matutulungan, sabihin mo na agad,” sabi ko sa isa sa mga kakilala kong nasa abroad.“Wala akong masyadong impormasyon, Misha. Pero itutuloy ko ang pagtatanong dito. I’ll call you if I find anything,” sagot niya sa kabilang linya.Pagkababa ko ng tawag, napa
Misha’s POVTahimik ang umaga. Ang liwanag ng araw ay dumadampi sa kurtina ng aming kuwarto, at ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin mula sa aircon. Nakahiga pa ako sa kama, ini-enjoy ang ilang minuto ng kapayapaan bago bumangon para harapin ang mga bagong hamon ngayong araw.Pero ang katahimikan ay mabilis na naglaho nang tumunog ang cellphone ko. Dinampot ko ito na nakalapag sa may table na nasa gilid ng kama namin ni Everett.Pagkakita ko sa screen, may isang hindi kilalang numero ang nagpadala ng message. Pagbukas ko ng message, agad akong kinabahan. Isang larawan ang nakita ko—ang bahay namin sa ibang bansa na kung saan ay doon nakatira sina Everisha at ang mga magulang ko. Sa larawan, kitang-kita ang malaking manisyon, pero may kakaiba dito. Parang sinadya ng kumuha ang anggulo para ipakitang sinusubaybayan ang loob at labas ng bahay.Kasama sa larawan ang mama at papa ko sa hardin, at sa gilid nila ay si Everisha at si Ate Ada. Nanlamig ang buong katawan ko. Napaupo ako sa
Misha’s POVMaagang-maaga pa lang, abala na ang buong team sa pag-aayos ng malaking event hall ng Tani Luxury Hotel sa Manila. Ito ang araw na matagal ko nang pinaghahandaan—ang unang monthsary ng M&E Skincare. Ito rin ang araw na magaganap ang pa-raffle ng isang luxury car para sa aming mga loyal na customers. Gusto kong ipakita sa lahat kung gaano ko pinahahalagahan ang kanilang suporta.Pagdating ko sa venue, bumungad sa akin ang napakagandang dekorasyon—mga pastel-colored na bulaklak, eleganteng mga ilaw, at isang malaking LED screen na nagpapakita ng logo ng M&E Skincare. Ang buong lugar ay tila nagliliwanag, puno ng energy at excitement.“Ma’am Misha, everything is set,” sabi ni Andrea, ang aking event coordinator ngayon, habang inaayos ang kaniyang headset.“Perfect. Let’s make this day unforgettable,” sagot ko habang tinuturo ang ilang huling detalye sa stage setup.Alas-dos ng hapon nang magsimulang magdatingan ang mga bisita. Ang mga media representatives ay nagkakagulo sa e
Misha’s POVTahimik ang biyahe ko papunta sa kulungan kung saan nakakulong si Tita Maloi. Stress na sa kakaisip si Everett kung sino ba ang nanggugulo, kaya naisip kong kausapin na nang masinsinan si Tita Maloi.Ang araw ay maaliwalas, ngunit tila mas mabigat ang hangin sa paligid ko. Sa mga huling linggo, ang gulo na dinadala sa buhay namin ni Everett ay parang walang katapusan. Ako, masaya lang dahil sa pagbuhos ng blessing sa mga business ko, kaya lang habang nakikita kong stress sa kakaisip ng asawa ko, hindi ko makuhang magsaya tuloy. Hindi pa rin mawala sa isip ko ang sinabi ni Marco, ‘yung taong inutusan ni Everett na magmasid kay Tito Gerald. Ang ulat niya ay malinaw: nagdadalamhati si Tito Gerald, at wala siyang ginagawa laban sa amin. Kaya kung hindi siya, sino?Isa lang ang natitira sa listahan ng mga posibleng kalaban—si Tita Maloi.Ayoko sanang nagpupunta sa ganitong lugar kasi, ewan, parang kinikilabutan ako sa mga presong nakikita. Naisip ko tuloy, paano kaya nasanay n
Everett’s POVHindi ko matanggal sa isip ko ang mga huling salitang sinabi ni Tito Gerald noong huli kaming mag-usap. Ang boses niya, puno ng hinanakit, ay paulit-ulit na tumutunog sa isipan ko.Nag-aalangan ako. Ano nga ba ang totoo? Sa lahat ng bagay na nangyari sa amin ni Misha nitong mga nakaraang linggo, hindi ko na alam kung sino ang kaibigan at sino ang kaaway. Pero isang bagay ang sigurado—kailangan kong malaman ang katotohanan.Nagpasya akong mag-hire ng tao para magbantay sa mansiyon ni Tito Gerald. May kilala akong dating pulis na ngayo’y gumagawa na ng freelance intelligence work. Si Marco, isang maingat at tahimik na lalaki na bihasang magmasid nang hindi napapansin.Sa opisina ko sa Tani Luxury Car Company, ipinaliwanag ko sa kaniya ang plano.“Marco, I need you to infiltrate my uncle’s mansion. Apply as a security guard. Gusto kong malaman kung ano ang ginagawa niya araw-araw. I need to confirm if he’s really behind all the chaos happening to me and Misha,” sabi ko.“Un
Misha’s POVLumipas ang isang linggo matapos kong linisin ang pangalan ng M&E Skincare product laban kay Marlyn. Hindi ko inakala ang bilis ng epekto nito—mula sa pagiging trending topic sa buong Pilipinas. Sa bawat branch ng Tani Luxury Hotel, halos araw-araw nang nagkakaubusan ng stock. Ang bawat shelf, parating bakante sa loob lamang ng ilang oras.Hindi ko mapigilang ngumiti habang nagbabasa ng mga email mula sa marketing team.“Ma’am, out of stock na naman po ang lahat ng branches as of 10 AM,” sabi ng isa sa mga reports.Sa Boracay branch, minuto lang ang tinatagal, out of stock agad, ganoon din sa Palawan kaya kinikilig talaga ako.Pero kasabay ng tagumpay kong ito ay ang mga bago na naman akong responsibilidad. Kailangang samantalahin ang momentum. Ito ang tamang panahon para palawakin ang reach ng M&E.Agad akong umupo sa opisina ko. Nakalatag sa harap ko ang iba’t ibang dokumento: supply agreements, lease contracts, at mga inventory reports. Hinawakan ko ang ballpen ko at na
Everett’s POVPagmulat ng mata ko, unang bumungad sa akin ang tulog na tulog pa rin na si Misha na akala mo ay puyat, samantalang nauna pa siyang makatulog sa akin, saka kadalasan, mas maaga siyang nagigising kaysa sa akin.Nag-inat ako, pilit na binabalikan ang mga balita kagabi na naging trending sa social media, tulog na tulog pa rin siya dahil siguro sa stress nang inabot kahapon. Ang saya-saya pa naman niya nitong mga nagdaang araw tapos may biglang susulpot na maninira.Kinuha ko ang cellphone sa may table para sana mag-check ng mga email o kung anong message na pumasok kagabi habang tulog pa ako. Mabuti na lang at wala.Pero pagdating ko sa social media, nakita ko agad ang isang trending na video. Lumabas na ang katotohanan tungkol sa kasinungalingan ni Marlyn laban sa M&E skin care product. Isang video ang umikot sa social media, kung saan umiiyak si Marlyn habang inaamin ang lahat ng kaniyang ginawa.Napalingon ako kay Misha. Nagulat ako na gising na agad siya, tila narinig
Misha’s POVPinapanood ko ang bawat galaw ni Marlyn habang naka-upo siya sa gilid ng kama. Nanginginig ang kaniyang katawan, namumula ang kaniyang mga mata sa kakaiyak. Alam kong takot na takot siya, pero wala akong pakialam. Ang ginawa niya ay hindi simpleng kasalanan—sinubukan niyang sirain ang pangalan ng M&E, ang produkto kong pinaghirapan at pinundar mula sa dugo’t pawis. Hindi ko papayagan ang katimawaang ginawa niya.Hinawakan ko siya sa braso at marahas na hinila palabas ng kuwarto. Tumilapon ang mga kumot at unan mula sa kama, pero hindi ko iyon inintindi. Ang mahalaga, makuha ko ang hustisya.“Tumayo ka!” utos ko sa malamig at mabagsik na tono. Sumunod naman siya, pero halata ang panginginig ng kanyang mga tuhod.Pagdating namin sa sala, itinutok ko ang baril sa mukha niya. Kasabay nito, inilabas ko ang cellphone ko at binuksan ang camera.“Upo,” sabi ko habang itinuturo ang sofa. Naupo siya agad, tila sunod-sunuran, habang patuloy na umaagos ang luha sa kaniyang pisngi.“Bu