Misha’s POVPagkarating ko sa bahay ni Everett mula sa pinuntahan kong meeting mall, ramdam ko ang pagod sa buong katawan ko. Pero nang makita ko siyang nakaupo sa sofa, tila naglaho lahat ng nararamdaman kong pagod. Tumayo siya at mabilis akong sinalubong ng mahigpit na yakap. Ramdam ko agad ang init ng katawan niya, ang pag-aalala.“Kamusta ang pag-iikot mo sa mall?” tanong niya habang nakayakap sa akin. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin ang natanggap kong balita kanina.“Okay naman,” sagot ko habang pilit na ngumiti kahit may bumabagabag sa akin. Naramdaman niya yata ang pag-aalinlangan ko kaya bigla niya akong hinawakan sa balikat at tinitigan nang mataman.“May problema ba, Misha?” tanong niya habang puno ng pag-aalala ang mukha niya. Hindi ako makatingin nang diretso sa mga mata niya. Alam kong kailangan kong sabihin ang totoo.“May nalaman ako kanina,” panimula ko habang iniwasan ang titig niya. “Sinuspinde mo ang tito mo sa pagiging CEO sa kompanya.” Bumigat ang dibdib ko
Misha’s POVPagdating namin sa Tagaytay, agad akong sinalubong ng malamig na simoy ng hangin. Pinili ni Everett ang isang restaurant na may magandang tanawin ng Taal Lake. Tahimik, payapa at tila naglalaho ang lahat ng alalahanin sa bawat hagod ng hangin sa mga balat namin.“Nagustuhan mo ba dito?” tanong niya habang tinutulungan akong umupo sa mesa. Ang sweet talaga niya, hindi niya hinahayaan na ako ang gumalaw ng sarili ko lang.“Oo, sobrang ganda,” sagot ko habang tinitigan ko siya nang matagal. “Pero, ikaw talaga, gumastos ka naman. Yung huling gastos mo sa swimming pool resort ko, grabe na. Hindi ba’t sabi ko na tipid muna?”“Ginagawa ko ‘to dahil gusto kitang maging mapasaya, Misha. Hindi pera ang mahalaga sa akin, ikaw. Saka, hello, Everett Tani, magtitipid. Bilyonaryo ‘tong mapapangasawa mo, Misha. Hindi tayo dapat magtipid.” Tumayo siya at lumapit sa akin habang hinaplos ang buhok ko. “Kailangan mo ng pahinga at hindi lang iyon mula sa trabaho mo sa swimming pool resort mo k
Misha’s POV“Hindi totoo ‘to… Ayaw kong maniwala…” Bulong ko sa sarili ko habang nakatitig sa screen ng laptop. Nasa harap ko ang viral post tungkol swimming pool resort ko. Iba’t ibang litrato ng swimming pool at mga kuwarto, lahat ay puno ng mga mapanirang komento. Malibag daw ang tubig ng mga pool, madumi raw ang mga kuwarto. Pero sa mga araw na nakaraan lang, sinigurado kong malinis ang lahat. Paano ito nangyari?Ramdam ko ang mabigat na galit at takot na bumibigat sa dibdib ko, pero pilit ko itong pinapakalma. Hindi ako puwedeng magpa-apekto nang ganito. Buntis ako at alam kong nararamdaman din ng anak namin ni Everett ang bawat pintig ng emosyon ko. Pero ang hirap. Parang gusto ko na lang umiyak at mawala sa mundong ito kahit sandali lang. Napatakip ako sa bibig ko, pinipigilan ang pagsabog ng mga hikbi ko.Napansin agad ni Everett ang pagbabago ng mukha ko. Nakaupo siya sa tabi ko, inaalalayan ang likod ko habang hinihintay ang kahit na anong salita mula sa akin.“Misha, anong
Misha’s POV“Si Rei.”Halos manlambot ako sa gulat. Si Rei, ang pinsan na naman ni Everett. Ang taong nagtatago sa likod ng masayahing mukha, pero malalim ang galit sa amin, lalo na kay Everett.“Pero bakit? Bakit niya gagawin ‘to sa atin? Bakit palagi siyang nanggugulo?”“Jealousy, inggit at galit.” Napatigil si Everett habang pinagmamasdan ako. “Mish, alam mo namang matagal nang may problema si Rei. Siya ang nagpakalat ng mga larawan, pero hindi siya nag-iisa. May mga tauhan siyang binayaran para sadyang dumihan ang mga pool at mga kuwarto bago nila kunan ng litrato.”Doon na tuluyang bumuhos ang luha ko. Parang may mabigat na batong nawala sa dibdib ko, pero may kapalit na sakit. “Ang resort ko, ang pangarap ko…”“Lilinisin natin lahat ‘to. Hindi tayo papatalo sa ganitong klaseng tao.”Umiling ako at pinahid ang mga luha. Sigurado akong lagot na naman si Rei sa pinsan niya. Iba pa naman gumanti si Everett kapag alam niyang mga pinsan niya ang nangugulo.“Gagawa tayo ng hakbang para
Misha’s POVPuno ng mga sasakyan ang paligid ng mall nang kami ay dumating ni Ate Ada. Inihinto ng driver namin ang sasakyan sa tapat ng grocery entrance. Mas mabilis kasi agad kaming nakapasok sa mall ni Ate Ada. Medyo mabigat ang pakiramdam ko—hindi ko kasi alam kung ano ang magiging reaksyon ni Everett sa gagawin kong cake para sa kanya. First time ko siyang igagawa ng ganoon kaya’t pinilit kong huwag magpakita ng kaba kay Ate Ada.“Ano bang plano mo sa Sabado, hija?” tanong ni Ate Ada habang isinusuksok ang bag sa braso ko. Kilala ko na ang tono niyang iyon, pinipilit niya lang akong pakalmahin.“Magbe-bake kami ni Everett. Hindi ba sabi ko sa’yo, ita-try namin ‘yung strawberry cake na gusto niyang matikman?” Siyempre, gusto kong magpakitang gilas sa ibang bagay kay Everett. Para naman makita niyang marami rin akong kayang gawin sa buhay ko.“Ah, kaya pala dinala mo ako rito. Sige, tara na at nang makapamili na tayo.”Sumunod ako kay Ate Ada habang pumasok kami sa loob ng grocery
Misha’s POV“Ano, bakit ka gumagawa ng eskandalo? Gusto mo bang makulong? Hindi mo kilala kung sino ang babaeng binabangga mo?” pananakot pa ni Teff sa babaeng ‘yon.“Ah, eh, k-kasi?” Humina ang boses niya. “Pasensya na... sige na, sa kaniya na ‘yan.” Bahagya siyang umatras, parang natauhan sa paninigaw ni Teff sa kaniya.“Kilala kita, staff kita sa isang business ko, bago pa ako tuluyang magalit, umalis ka na.” Hindi nagpatumpik-tumpik si Teff sa pagtaboy sa kaniya.Habang papaalis ang babae, isa-isa na ring umalis ang mga taong nanunuod sa amin. Hindi ako makapaniwala na mismong si Teff ang magtanggol sa akin. Para kasing hindi ito normal para sa kanya, lalo na’t ang pagkakakilala ko sa kanya ay palaging puno ng ere at may sariling mundo.“Salamat, Teff,” mahina kong sabi nang tuluyan nang makaalis ang babae.Ngumiti siya sa akin—ngiti na may halong sarkasmo at tila may pinaplano. “Huwag mo nang isipin iyon. Wala akong balak na pabayaan ang pinsan ko, lalo na sa mga ganitong bagay.”
Misha’s POVSabado na. Excited akong gumising dahil sa wakas, ito na ang araw na gagawa kami ng cake ni Everett. Matagal ko nang gustong subukan ang strawberry cake at noong huli kaming mag-usap, napag-usapan namin na subukan na lang namin itong gawin mismo. Nasa kusina na ako, naka-apron na may maliit na print ng mga bulaklak, habang inaayos ko ang mga gamit para sa aming pagluluto.Maya maya pa ay dumating na siya, sumilip si Everett sa kusina. Nakangiti siya, suot ang paborito niyang polo shirt, mukhang handang-handa na sa aming baking-baking-an.“Good morning, Misha! Ready ka na ba sa ating cake experiment?” tanong niya nang lapitan ako. Napakabango nitong lalaking mapapangasawa ko. Napakaguwapo pa, wet look pa siya kaya mas hot siyang tignan ngayon.“Oo naman!” sagot ko habang nag-aayos na ng mga sangkap sa lamesa. “Alam mo, ‘yung strawberries na binili ko sa mall, mukhang perfect na para dito.”Tumingin si Everett sa akin na may halong pagtataka. “Bakit kaya strawberries ang gust
Misha’s POVNakaupo ako sa opisina ko, tanaw mula sa bintana ang malawak na swimming pool ng resort ko. Hindi ko maiwasang mapangiti habang pinagmamasdan ang malinis na tubig, kuminang ito sa ilalim ng sikat ng araw. Pakiramdam ko, nagsisipag pa lalo ang mga tagalinis ng resort ko kasi araw-araw, sobrang linis palagi ng kahit anong lugar dito sa resort, ang gagaling ng mga staff na nakuha ko.Mabuti na lang at payag pa rin si Everett na mag-office-office-an ako dito sa resort. Kahit ang totoo ay ayaw na niya, kumuha nalang muna raw ako ng ibang hahawak nito habang pinapalaki ko ang tiyan ko. Kaya lang sinabi ko sa kaniya na ang boring ang sa bahay kapag nandoon ako. Ang ending, nandito rin si Ate Ada, nakabantay sa akin at handa akong pagsilbihan anumang oras. Kumbaga, si Ate Ada ang taga-report kay Everett ng mga nagaganap sa akin. Pero, siyempre, dahil close na kami, kapag may mali pa rin akong nagagawa, pinagtatakpan pa rin niya ako. Ayaw niya rin kasi na nag-aaway kami ni Everett.
Samira POVPagkagising ko kinabukasan, ramdam ko pa rin ang bigat ng pagod sa katawan ko dahil sa nangyari kagabi, pero mas nangingibabaw ang gaan sa dibdib ko. Sa wakas, ligtas na si Ahva, at si Don Vito naman ay nagpapahinog sa ospital at malapit-lapit na ring makulong na. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na matapang—kahit sa loob-loob ko ay halos gusto ko nang bumigay sa pagod at gutom kagabi.Paglabas ko ng kuwarto, dumiretso ako sa hallway. Doon, nagulat ako nang pagbukas ko ng pinto ng kabilang kuwarto ay lumabas si Mama Ada. Diretso niya akong nilapitan.“Samira, ija,” mahinahon ang boses niya, pero may lungkot at saya na halong-halo sa mga mata niya. Akala ko magtataray na naman siya, pero bigla niya akong niyakap. Hindi lang basta yakap—mahigpit pa ang ginawa niya at dama ko ang init ng pasasalamat niya.“Thank you, Samira. Thank you so much,” bulong niya habang bahagyang nanginginig ang boses niya. “I’m really, really sorry sa lahat ng naging ugali ko sa ‘yo. I was so w
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para
Miro POVMas lalo akong nahiya sa sarili ko kasi sina Samira pa talaga ang nakahuli kay Don Vito. Sina Samira at ang mga manang na ‘di hamak na mas malakas ako. Grabe, hindi ko alam ang mararamdaman ko, basta kahihiyan ang unang nararamdaman ko. Pero ang mahalaga, heto na, nahuli na nila si Don Vito at totoong-totoo na ito.Ilang linggo na naming hinahabol si Don Vito at ngayon, sa wakas ay mapapasa-kamay ko na rin siya. Ngunit higit sa lahat, isang mukha lang ang gusto kong makita—si Ahva.Nang tignan ko si Don Vito, napangiwi ako. Mukhang na-torture na siya nila Samira at ng mga manang. Kaawa-awa ang sinapit nito.“Where is she? Where’s Ahva?” tanong ko agad kay Samira habang pinagmamasdan ang paligid ng kagubatan. Nakatayo si Don Vito, duguan, nakaposas at binabantayan ng mga Manang at ng ilang pulis. Ngunit wala talaga si Ahva.Napayuko si Samira. Napalunok siya ng laway. Halatang hindi niya alam kung paano ako haharapin.Pero bigla namang nagsalita si Don Vito, kahit kitang-kita
Samira POVSa dami ng pinagdaanan ko sa kamay ni Don Vito, hindi ko akalaing darating ang araw na makikita ko siyang nakagapos, duguan at walang kapangyarihang manakit pa.Ang mga kamay ko ay nanginginig pa habang nakatingin ako sa kaniya. Pero hindi ito takot. Hindi rin ito awa. Hindi niya deserve ng awa. Matagal nang naubos ang awa ko para sa hayop na ito. Ang nararamdaman ko ngayon ay galit na walang ibang pupuntahan kundi ang pagganti. Kinuha ni Don Vito ang lahat ng mahal ko sa buhay, kaya humanda siya kasi parating na siya sa impyerno.“We should call the authorities after this,” sabi ni Manang Luz habang hawak-hawak ang kutsilyong may bahid ng dugo.Tumango ako. “Yes. But not until we get what we deserve.”Isang bilyong piso kasi ang makukuha namin. Ganoon kalaki ang halagang nakataya sa ulo ni Don Vito. Sa tagal ng panahong pinaghaharian niya ang takot, kasinungalingan at karahasan, ngayon ay may kapalit na presyo ang ulo niya. At upang makapag-umpisa ng bagong buhay, kailanga
Third Person POVMadilim na ang paligid nang muling lumitaw si Manang Luz, hila-hila niya sa damuhan ang walang malay na si Samira. Hindi alam nila Samira at ng mga manang, nitong nagdaang araw ay nagbalik-loob siya kay Don Vito dahil sa pangako nitong isang bilyong piso na ibabayad sa kaniya, basta maging spy lang siya at sundin ang mga gusto niyang mangyari. Kaya ngayon, nasilaw siya at kahit ano pang utos ni Don Vito ay susundin niya.Nang makita ni Don Vito si Manang Luz, agad itong napabangon mula sa pagkakasandal sa matabang puno ng mangga. Kahit sugatan at halos hindi na makatayo, pilit pa rin siyang naglakad palapit na tila isang sundalong handang salubungin ang tagumpay dahil napasunod niya si Manang Luz.“You’re really my kind of people, Luz,” masayang bati ni Don Vito na halos hindi makapaniwala na darating si Manang Luz na kasama ang bagong bihag nila.“You promised a billion. For that kind of money, I’ll follow anything you say,” sagot ni Manang Luz, diretso habang walang
Samira POVTahimik ang paligid habang kami ni Manang Luz ay patuloy na naglalakad sa madilim na bahagi ng kagubatan na ito. Gutom na, uhaw na rin kaya kung magpapatuloy ang mga manang na sumama sa amin, mapapagod agad sila at tiyak na manghihina, paano pa sila makakaluban kung kailan nakita na namin sina Don Vito ay mahina na sila. Kahit malamig ang hangin, nanatiling pawisan ang likod ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa kaba o sa pagod. Pero bakit nga ba ako kakabahan kung alam kong mahina na sina Don Vito.Ah, baka ang kaba na nararamdaman ko ay kapag nalaman ni Miro na nagsarili kami ng plano, oo, siguro ay ‘yun ang iniisip ko.“Are you okay?” tanong sa akin ni Manang Luz nang pabulong.Tumango lang ako. “Yeah... I’m fine, medyo iniisip ko lang si Miro. Hanggang ngayon, parang wasak na wasak siya. Tuliro, palaging galit at halatang wala nang gagawin kundi mag-inom at magmukmok na lang sa kuwarto niya.”Bumuntong-hininga si Manang Luz. “Kung bakit ba naman kasi hindi na lang tumulong
Miro POVHindi ko alam kung anong oras na ako nakatulog. Basta ang huli kong naaalala, tulala akong nakatitig sa kisame habang hawak pa rin ang bote ng alak. Paulit-ulit kong iniisip ang lahat ng nangyari. Si Don Vito. Si Ahva na hanggang ngayon ay nawawala at pati na rin ang pagkamuhi sa akin ni Mama Ada.Pero bigla akong nagising nang bumukas ang pinto ng kuwarto namin ni Samira. Hindi ko na halos ramdam ang tama ng alak nang pumasok sina Tito Zuko, Tito Sorin, at Tito Eryx.“Miro, you need to wake up,” seryoso ang boses ni Tito Zuko habang mabilis na lumapit sa akin.Napabangon naman agad ako kasi sa tono palang nang pagsasalita ni Tito Zuko ay mukhanng may problema nga. “What happened?”Tumingin si Tito Sorin sa akin na halatang nagpipigil ng inis. “Samira took the old women. The soldiers just reported it. Pinainom nila ng pampatulog ang mga soldier mo para makatakas sila.”“What?!” Napamura ako. “Damn it, Samira!”Tumayo agad ako at lumapit sa cabinet para magpalit ng damit. “Why
Samira POVSobrang tahimik ng paligid. Tanging ang huni ng mga kuliglig at ang kaluskos ng mga dahon sa ilalim ng aming mga paa ang maririnig. Malamig ang simoy ng hanging ngayong gabi pero pawisan kami dahil halos kanina pa kami naglalakad. Maliwanag ang sinag ng buwan sa langit at kahit wala kaming bitbit na flashlight, sapat na ang liwanag nito para makita namin ang daan.Ako na lang ang nagtatabas ng mga malalaking damo para makalakad kami ng maayos. Ako ang may hawak ng itak at ako ang nangunguna sa paglalakad.“We have to move quietly,” bulong ko sa mga manang habang tinuturo ang mas madamong bahagi ng gubat. “Don Vito might have scouts watching.”Wala sa kanila ang nagpakita ng takot. Si Manang Luz, Manang Cora, Manang Luciana, Manang Josie, Manang Percy at Manang Rowena—lahat sila ay handang sumugod nang walang pag-aatubili. Kahit may edad na ang iba, kahit mabagal na ang galaw ng ilan, kapansin-pansin ang apoy sa kanilang mga mata. Apoy ng galit, ng paghihiganti at ng kabayan
Samira POVHabang papasok ako sa mansiyon kung saan naroon ang mga manang, biglang tumunog ang phone ko. May natanggap akong message galing sa isang unknown number. Isa ‘yung larawan. At isang location pin kaya nagulat ako.Sa ilalim ng isang malaking puno, nakahiga doon si Don Vito—mukhang mahina, may benda sa ulo at mukhang walang malay. Halos hindi ko siya makilala sa unang tingin ko. Ang dating makapangyarihan, demonyo sa buhay ni Miro, ngayon ay parang napabayaan at hinagupit ng tadhana. Ang itsura niya, parang kaawa-awa, pero kung sa gaya lang din niya na sobrang sama, walang awang dapat maramdaman ang kahit sinong makakakita sa kaniya dahil halos libo-libong buhay ang nawala dahil sa kahayupan niya.“Who sent this?” tanong ko tuloy sa sarili ko habang nakatitig pa rin sa screen. Nakapasok na ako sa loob ng mansiyon, tuwang-tuwa na naman ang mga manang nang makita ako.Pero sa halip na matakot ako sa natanggap kong message, nakaramdam ako ng kakaibang saya kasi hindi na namin ka