"Hi, MA," bati ko sa ina. Hinalikan ko siya sa pisngi saka inabot sa kanya ang binili kong wine.
"Thanks, hijo." Ngumiti siya sa akin. "Where's your Dad?" tanong niya sa akin.
"I'm sure he's on his way," sagot ko sa ina. "Nauna na ako sa kanya dahil may tinatapos pa siyang trabaho."
Ayokong magsinungaling sa ina subalit hindi ko rin kayang sabihin sa kanya ang totoo. Tama nang nalaman niya ang tungkol sa pambababae ni Dad.
I knew she's been through a lot of already. I don't want add more pain to her. Noong magkausap kami ni Mama pag-uwi ko ay umiiyak siyang humingi ng tawad sa akin. She even kneeled and begged for my forgiveness. And I can't stay mad at her for too long.
"I cooked some of your favorite, hijo," baling sa akin matapos niyang ibaba ang wine sa counter.
Pinagmasdan ko ang mga putahe na nakahanda sa mesa. I noticed kare-kare and seafood paella, two of my favorite dishes. The rest were all Dad's. Nakangiting bumaling ako sa ina.
"Thanks, Ma."
My mother was not the perfect mother nor housewife but she's the best for me. Sa kanilang dalawa ni Dad, she was the pampering one. Maybe that's the reason I was more of a mama's boy. She gave up her career in the theater to be a full-time housewife. She devoted her life taking care of me and my father. Subalit sa kabila ng pagiging maybahay ay hindi niya napabayaan ang sarili. She was still undeniably beautiful despite her age. Hindi ako magtataka kung hanggang ngayon ay may mga lalaki pa rin ang nagkakainteres sa kanya.
Kasabay niyon ay hindi rin ako makapaniwala na magagawa siyang ipagpalit ni Dad sa ibang babae.
I witnessed how my parents loved each other for many years. Hindi ako makapapayag na masira nang ganon-ganon lang ang pagsasama ng mga magulang.
"Kumusta si Ada, hijo?" tanong sa akin ni Mama. "Wala ba siyang balak umuwi dito sa bansa? I miss her."
Ada was very close to my mother. Tulad namin ni Ada ay malapit na magkaibigan din ang mga magulang naming dalawa.
"She's busy with work," sagot ko sa ina.
Pumalatak ang ina. "She's just as workaholic as you."
Well, that's true. That's the reason why Ada and I both agreed with our set-up right now.
"Craig, don't you feel something for Ada?" Bumaling sa akin ang ina. "Are you two really just friends?"
Bahagya akong natawa sa tanong ng ina. "You're being nosy, Ma."
"Well, you're at the marrying age now, hijo. If you'd bring home a woman, I want it to be like Ada." Ngumiti ang ina. "Or maybe Ada itself." She looked at me. "You know Craig, a strong foundation of love is friendship." Ngumiti ang ina. "Tingnan mo kami ng Daddy mo, nagsimula kami sa pagiging magkaibigan."
My mother always says Ada and I are a perfect match.
We’ve known each other since kids. We understand each other. She knows almost everything about me. My parents like her, especially Mom. Matagal na sinasabi ni Mama na kung mag-aasawa ako, sana ay katulad ni Ada ang babaeng papakasalan ko.
I thought of Ada. She's everything a man could ask for. Beautiful, sophisticated, smart, and she's also really great in bed. Mom was right. She'd be a great partner someday.
Bahagya akong natawa. "Ma, I'm just twenty-five."
Huminto ako nang dumating si Dad. I looked at him. Nakatupi na ang suot niyang long-sleeved polo hanggang sa siko. I silently greeted my teeth.
"Dad," bati ko sa ama.
Binati niya ako bago siya sumulyap kay Mama. I looked at Dad and I knew that something had really changed. Dad used to kiss my mother on the cheek every time he went home from the office. Now, he barely threw her a look. So, this was the silent treatment my mother has been talking about.
"I prepared some of yours and Craig's favorite food," nakangiting wika ng ina. "Let's eat."
Pasimple kong pinanood si Dad na naupo sa kabisera. It was seven already. He spent two hours in his mistress. Hindi ko alam kung paano niya nagawang umaktong normal sa harap namin pagkatapos niyang manggaling sa kabit niya. He was disgusting.
“So, dad how’s your meeting?” kaswal na tanong ko sa kanya habang nagsasalin ng kanin sa plato.
Natigilan siya sa akmang pagsalin ng ulam. “Well, good…" Tumikhim siya. "We finished early. Medyo na-late lang ako ng uwi dahil inabutan ng traffic sa daan.”
Traffic, my ass.
"How was your stay in South Korea? It was a three day convention, right?" I wonder kung isinasama rin niya ang babae niya kapag lumalabas siya ng bansa katulad ng ginagawa nila ni Mama.
"I didn't get the chance to roam around the city. I mostly stayed in the hotel." Tumingin sa akin ang ama. "How about you, hijo? How was your flight?"
Nagkibit ako ng balikat. "Well, I was asleep the whole time of my flight." Naglagay ako ng paella sa plato at tinikman iyon. "Wow, I missed this." Bumaling ako sa ina. "Your paella is still the best, Ma."
"Thanks, hijo," sabi sa akin ni Mama. "You should try this one." Inabot niya sa akin ang plato ng baked mussels. "Ikaw naman kasi, madalang pa sa patak ng ulan kung umuwi ka dito."
"Umuuwi ako every year," depensa ko sa ina. "Last Christmas lang ako hindi nakauwi dahil buong akala ko ay nasa Japan ang mga magulang.
"At sa tingin mo, sapat na iyong isang beses sa isang taon? You are our only child. It's high time you moved back here in the coumtry." Nagpatuloy sa litanya niya si Mama. "Hindi na kami bumabata ng daddy mo."
Tumikhim si Dad. Pareho kaming napatingin no Mama sa kanya.
"Your mother's right, Craig," wika ng ama. "This old man needs your help in the company. Madali na akong mapagod."
Old man, huh. Bakit, masyado ka bang pinapagod ng kabit mo? Napahigpit ang hawak ko sa tinidor.
"Well, that's why I'm now here, right?" Ngumiti ako sa kanila bago bumalik sa pagkain. But I stopped when I noticed that he was barely eating anything.
"Dad."
"What is it, son?"
"I noticed you're not eating." Kinuha ko ang bowl ng caldereta at inabot sa kanya. "It's your favorite, right?" Pareho kaming mahilig ng ama sa native Filipino cuisine. Samantalang si Mama ay mahilig sa pasta dishes.
"I'm still full, hijo," pagdadahilan niya sa akin. "But since it's my favorite." Tinanggap niya ang bowl at nagsalin sa plato niya.
Still full? Bakit? Ano ang ipinakain sa 'yo ng babae mo?
Pabiro akong ngumiti. "Magtatampo si Mama niyan kapag hindi ka kumain ng luto niya."
I acted as if I'm oblivious of what's happening between them. Although it's very obvious. Dad wasn't even looking at mom. He was avoiding her gaze. I can't believe this has been going on for a year now. Pakiramdam ko ay hindi ko na kilala ang mga magulang, especially Dad. Muling umahon ang galit ko sa kanya.
Uminom ako ng tubig para kalmahin ang sarili.
“By the way, I have a gift for you. Since hindi ako nakauwi last Christmas, consider this as my late Christmas gift." Habang kumakain kami ay binuksan ko ang wallet at inilabas ang isang ticket. "I booked you to a month-long caribbean cruise.”
"Oh, hijo!" masayang bulalas ni Mama. "That's so sweet of you. Matagal-tagal na rin kaming hindi nakakapagbakasyon ng Daddy mo."
Bumaling ako kay Daddy na walang reaksyon sa mga nangyari. "Dad?" untag ko sa kanya. "Something wrong?"
Ibinaba niya ang hawak na kubyertos at bumaling sa akin. "Well, I don't think this is a good time to go on a vacation, hijo. I can't leave the company right now."
“Come on, Dad. You and Mom deserve a big break from everything. Especially you. It seems like you've been very busy lately.”
Bumuntong-hininga ang ama. "You know, I've been caught up with a lot of responsibilities since your Ninong Arnulfo got sick."
Ang tinutukoy nito ay ang kumpadre na si Ninong Arnulfo na siya ring vise presidente ng kompanya. Nagkasakit ito last year at ilang buwang nahinto sa pagtatrabaho.
"But he's doing good now." Nang magpunta ako sa opisina ng ama kanina ay dumaan rin ako kay Ninong Arnulfo. Ilang buwan na rin daw simula nang makabalik ito sa trabaho.
“Come on, Carlos. You’ve been burned up with work," pangungumbinsi ng ina kay Dad. "Masyado ka nang nagiging workaholic."
Dad looked at my mother. "I didn't have a choice, Arabella."
“But I'm here now," sagot ko sa ama. Ibinaba ko ang hawak na wineglass, kasabay ay pagaling sa akin ni Dad. “Get a break from work, Dad. Let me handle the company for now. Problem solved, right?" Ngumiti ako.
"I appreciate your help, hijo." My father looked at me. "Pero hindi ko basta-basta maiiwan sayo ang kompanya. Hindi mo pa alam ang pasikot-sikot sa negosyo natin."
"Well, nadyan naman si Tita Mindy. And Ninong Arnulfo. I'm sure they'll guide me." I raised my brow. "Well, unless, you don't trust me, Dad." Nakipagsukatan ako ng tingin sa ama. Come on, Dad. "Am I right, you just don't trust me enough, Dad?"
"Of course, I trust you, Craig." Mabilis na sagot niya. "You are my son." Isang buntong-hininga ang pinakawalan ng ama. "I just don't want you to get burdened with the responsibilities…"
"Dad, I'm your son. I can handle it." Ngumiti ako. “I promise Dad, you'll have nothing to worry about. The company will be in safe hands. I'll make you proud.”
"I know you will, son." Dad smiled at me.
"So, it's settled then." Pareho kong tiningnan ang mga magulang. "You two are going on a vacation. Cause if not, I'm going back to the States tomorrow and I won't go home for the next ten years."
"Fine, fine," sagot ng ama. "You don't have to threaten us, son."
Bumaling ako kay Mama. I gave her a meaningful look.
Mom knows about my plan. Three days ago, nasabi ko na sa kanya ang plano kong pagsamahin sila ni Daddy sa isang cruise.
"Your Dad won't agree with this, hijo." nag-aalalang sagot sa akin ni Mama. "Ni hindi nga niya ako kinikibo. We've been sleeping in different rooms for almost a year now."
"Don't worry, Ma. Ako ang bahala kay Dad," sagot ko sa ina. "I'll make him agree with this." I smiled at her. “Just do everything to make up with Dad. Ako na rin ang bahala sa kabit niya. Sisiguraduhin ko na pagbalik nyo dito, wala na siyang babalikan." I clenched my jaw. "I will get rid of his mistress.”
“What would you do?” nag-aalalang tanong ni Mama. “Will you give her money to stay away?”
I smirked. “No. I won't do that.” That whore doesn't deserve every single penny of my Dad's money. She deserved nothing.
“Please, don't do anything stupid, Craige…” bilin niya sa akin.
Ngumiti ako sa ina. “Don't worry, Ma. Just trust me.”
“HI, Ma’am! Free taste po. Baka gusto niyo.”Pagpasok ko sa entrance ng supermarket ay nilapitan ako ng isang saleslady. May hawak siyang tray ng cookies at biscuits.Tipid akong ngumiti sa kanya bago umiling. Itinulak ko ang cart papunta sa canned goods section.Pagkatapos ng klase ko kanina ay dumiretso ako sa supermarket para mamili ng supplies. Kaunti lang ang balak kong pamilihin dahil halos dalawang buwang mawawala si Carlos. Pinuntahan niya ako kahapon sa unit ko. Nagpaalam siya sa akin na dalawang buwan siyang mawawala ng bansa. Ayon kay Carlos, niregaluhan siya ng anak na si Craig ng ticket sa isang Caribbean cruise at hindi niya iyon nagawang tanggihan."Mabuti iyon," Ngumiti ako sa kanya. "Magkakaroon ka ng oras para sa
“I CAN'T wait to finish my project and follow you there…” wika sa akin ni Ada na kausap ko sa video call. "Ang tagal ko na ring hindi nakakapagbakasyon sa Pilipinas." Narinig ko ang buntong-hininga niya. "I miss the beaches there. God, I think I already forgot what Boracay looks like.""Don't worry. I'll bring you there once this family fiasco thing of mine is over." I smiled at her.Pagkatapos kong makapag-ayos ng gamit sa nilipatang unit ay tinawagan ako ni Ada. I rented the unit next to Dad's and his mistress. This was all part of my plan."I'm already looking forward to it, Craig," she said, pouting her lips. "By the way, kailan ang alis nila Tita Arabella?" tanong ni Ada. Siya ang nagbigay sa akin ng idea na pagsamahin ko sa isang cruise ang mga magulang.
"MISS, what do you want to drink?"Napakurap ako sa lalaking kaharap. "Ha?"He smiled. "Alam kong nandito tayo sa coffee shop pero hindi ko alam kung anong paborito mong timpla ng kape."Napatingin ako sa nakangiting mga mata niya. Pamilyar sa akin ang singkit na mga matang iyon. Pamilyar sa akin ang boses niya. Ang mala-anghel niyang mukha. It was him. Ang lalaki sa supermarket."Caress?" tawag niya sa akin.Napamaang ako. Teka… bakit kilala niya ako?Bago pa ako makasagot sa tanong niya ay unti-unti na siyang
“THANK you for today, Miss Caressa.” paalam sa akin ni Jiwon, ang five year old Korean kid na isa sa mga estudyante ko. Tinuturuan ko siya ng English online. Nakita ko ang pagkaway niya mula sa screen ng laptop.Nagtuturo ako ng English language sa mga Korean at Japanese preschooler kapag wala akong pasok sa university. Naghanap ako ng part-time job dahil ayokong umasa na lang kay Carlos. Hindi ko matanggihan ang mga ibinibigay niya sa akin pero ayoko na manatiling nakaasa sa kanya. Sobra-sobra na ang lahat ng naitulong niya sa akin. Isa pa, alam kong hindi habang-buhay ay nandyan si Carlos para sa akin. Kahit natatakot ako ay kailangan ko pa ring paghandaan ang araw na kailangan ko nang umalis sa buhay niya.“You're welcome, Jiwon. See you next week." Kinawayan ko ang estudyante mula sa screen ng laptop.
"JUST stay still," wika sa akin ni Andrew pagkatapos niyang initin ang dala kong bagoong. "Let me prepare for everything."Inilapag niya iyon sa mesa kasabay ang isang bowl ng kare-kare."Hindi. Tulungan na kita.""Don't." He shook his head. "Let me do this, Caress," Sumulyap siya sa akin. "Ikaw na ang nagluto kaya maupo ka na lang muna." Pagkatapos niyang ilapag ang bandehado ng kanin sa mesa ay ipinaghila niya ako ng silya. "Sit here, please."Wala akong nagawa kundi sumunod sa kanya. Naupo ako silya.Pinanood ko siyang ilapag sa tapat ko ang plato at kubyertos. Pagkatapos niyang ilapag pitsel ng orange juice at tubig ay hinila niya ang silya sa harap ko at naupo roon. "Now, we can finally eat."
"LOKI, 'wag ka na magpasaway," sambit ko sa alaga. Yumuko ako at hinaplos ang mukha niya. "Tara na, please."Muli kong ginalaw ang leash na ikinabit ko sa kanya subalit nanatiling nakaupo sa tapat ng pinto ang alaga.Buong araw nang matamlay si Loki. Nang mapansin ko kanina na mahina rin siyang kumain ay nagsimula na akong mag-alala sa kanya. Nagpasya na akong dalhin siya sa vet. Pero pagdating namin sa labas ng unit ay bigla siyang nahiga siya sa tapat ng pinto.Bumuntong-hininga ako at pinagmasdan ang alaga. Kung kaya ko lang siyang buhatin, eh."Hey."Natigilan ako nang marinig ang pamilyar na boses ni Andrew. Mula kay Loki ay nag-angat ako ng tingin sa kapitbahay. Nakatayo siya sa tapat ng unit niy
"BE good here, Loki," bilin ko sa alaga. Suhestiyon sa akin ng vet na tumingin kay Loki kailangang mag-stay doon ng alaga pansamantala para obserbahan. Mas mabuti na rin iyon para matingnan siyang mabuti ng doktor. Kapag nasa unit siya ay hindi ko siya mababantayang mabuti."I'll miss you." Isang beses ko pa siyang hinalikan bago ko siya iwan."How was he?" tanong sa akin ni Andrew nang makita ko siya sa waiting area ng clinic. Mula sa pagkakaupo sa sofa ay tumayo siya at lumapit sa akin.Sinabihan ko siya kanina na pwede na siyang umalis pagkatapos kaming ihatid ni Loki. But he stayed."Kailangan pa siyang obserbahan dito ng ilang araw," sagot ko sa kanya. "Pero sabi naman ng doktor, wala akong dapat ipag-alala."
"HAPPY birthday, Loki," masayang bati ko sa alaga. Niyakap ko siya at hinalikan. Pagkatapos ay bumaling ako ang cake na nasa harap namin. Hinipan ko ang ilaw sa kandila at muling hinalikan ang alaga.Pagkatapos ng klase ko kanina ay dinalaw ko si Loki sa clinic. Ngayon kasi ang birthday niya: March 28. Well, technically, it's not really his birthdate. Iyon ang date kung kailan napulot namin ni Mama si Loki five years ago kaya iyon na rin ang araw kung isine-celebrate namin ang birthday niya.Nang makita ako ni Loki kanina ay sinalubong niya agad ako ng halik. Taliwas noong iwan namin siya ni Andrew doon ay masigla na si Loki ngayon. Sabi ng vet ay magaling na ang alaga mula sa virus na tumama sa kanya. Pagkatapos niya akong bigyan ng vitamins ay binigyan niya ako ng go signal na pwede ko nang iuwi ang alaga.