Chapter Nine

"MISS, what do you want to drink?" 

Napakurap ako sa lalaking kaharap. "Ha?" 

He smiled. "Alam kong nandito tayo sa coffee shop pero hindi ko alam kung anong paborito mong timpla ng kape."

Napatingin ako sa nakangiting mga mata niya. Pamilyar sa akin ang singkit na mga matang iyon. Pamilyar sa akin ang boses niya. Ang mala-anghel niyang mukha. It was him. Ang lalaki sa supermarket. 

"Caress?" tawag niya sa akin. 

Napamaang ako. Teka… bakit kilala niya ako?

Bago pa ako makasagot sa tanong niya ay unti-unti na siyang nawala sa paningin ko. Nagising ako nang maramdaman na may dumampi sa mukha ko. Nang idilat ko ang mga mata ay tumambad sa akin ang mukha ni Loki. He was licking my face. 

"Hi," bati ko kay Loki na tumigil sa ginagawa nang makitang gising na ako. "Good morning."

Napapikit ako nang ilapit niya ang mukha sa akin at halikan ako. It was his way of greeting me in the morning. Habang hinahaplos ko ang mukha ni Loki ay naalala ko ang panaginip ko. 

I dreamt about that guy in the supermarket. Sa panaginip ko, nagkakape raw kami sa coffee shop. It was a very vivid dream. He was wearing a white polo shirt and black slacks. I clearly remembered how his angelic face smiled at me. Bumangon ako mula sa kama at tinapik ang mukha. Hindi ko na dapat pa iniisip ang lalaking iyon. Bumaling ako sa alaga. "Let's go, Loki," pag-aya ko sa kanya. Sabay kaming lumabas ng kwarto.

Nakasunod sa akin ang alaga hanggang sa pinto ng banyo. Pagkatapos kong maghugas ng mukha at magtoothbrush ay dumiretso kami sa kusina. Nilagyan ko ng pagkain ang food bowl ni Loki. 

Pinapanood ko ang alagang kumain nang tumunog ang cellphone ko na nakapatong sa kitchen counter. Nakita ko mula sa screen na si Leandra ang tumatawag. Nagtatakang sinagot ko iyon. 

"Good morning, Caress!" bungad niya sa akin nang magkita kami sa screen. 

"Good morning," bati ko kay Leandra. "Bakit napatawag ka?" nagtatakang tanong ko. Hindi siya tumatawag sa ganitong oras kaya nagtataka ako ngayon. 

Mukha lang din siyang bagong gising. She was in Perth, Australia right now. And Perth has the same time zone as Manila. 

Isang taon na ring nakatira sa Australia si Leandra kasama ang fiance nito. Noong nagtatrabaho pa ang kaibigan bilang escort service ay nagkaroon ito ng customer na half-Australian. Na-in love kay Leandra ang lalaki at ganoon din naman ang kaibigan. It was a whirlwind romance for the two of them. Pagkatapos alukin ng kasal si Leandra ng nobyo nito ay sumama ang kaibigan sa Australia. Doon na rin nito ipinagpatuloy ang pag-aaral. Last month nga ay kinasal na si Leandra sa fiance na si Patrick. 

"I have news to tell you!" excited na sambit ko. "Guess what it is, Cresia."

Bahagya akong napanguso. "Alam mo namang hindi ako magaling manghula. Kung anuman iyan, sabihin mo na." Bahagya akong natawa. 

I heard her laughter from the other line. "Well...I just found out that I'm pregnant!" 

"Really?!" masayang bulalas ko. "Congrats, Leandra."

Nakita ko ang pagtawa niya sa kabilang linya kasabay ng pagpunas ng luha sa sulok ng mata. "Hindi ko pa sinasabi kay Patrick," pagkukwento niya. "I just found out when I took another pregnancy test this morning. And you're the first one I called."

"I'm so happy for you, Leandra." Noong nakaraan pa niya sinasabi sa akin na nagpaplano na ito at ang asawa na magkaanak. Parehong solong anak si Leandra at si Patrick kaya raw gusto ng asawa na habang bata at makarami sila.

Nakita ko ang pagnguso niya sa akin sa kabilang linya. "Siguraduhin mo lang na aattend ka na sa binyag ng anak ko. Kung hindi, itatakwil na talaga kita bilang bestfriend ko."

Bahagya akong napanguso. "Promise. Hindi ko na kakalimutang mag-advance leave." Nagtampo sa akin si Leandra nang hindi ako nakadalo sa kasal niya at ng asawa noong nakaraang buwan. They even helped me with my visa and plane ticket but in the end, I still failed to attend their wedding. Hindi ako natuloy umalis dahil hindi ako nakapag advance leave sa part time job ko. 

Nakita ko kung paano niya pabirong inikot ang mga mata. "Ikaw naman ang kumusta dyan?" tanong niya sa akin. 

Nagkibit-balikat ako. "Okay naman. Medyo busy lang sa school works."

"And how are you and Carlos?" Bahagyang umangat ang kilay niya sa tanong. 

Natigilan ako sa tanong niya. Leandra knew everything about my life. Siya ang napagkukuwentuhan ko ng mga nangyayari sa buhay ko. She was the only person who knew about my relationship with Carlos. Kahit ang nararamdaman ko para sa lalaki ay alam ng kaibigan. 

"Nasa bakasyon siya ngayon." Ikinuwento ko sa kanya na dalawang buwan si Carlos sa ibang bansa kasama ang asawa nito. 

"Caress…" Nakita ko ang pagseryoso ng mukha ni Leandra. "Naisip mo ba…na paano kung magkaayos si Carlos at ang asawa niya sa bakasyon na iyon?" nag-aalalang tanong niya. "Hindi ka ba natatakot?" 

Natigilan ako sa tanong ng kaibigan. Sa totoo lang, naisip ko na ang bagay na iyon. Hindi impossible na magkaayos si Carlos at ang asawa nito sa trip na iyon. Lalo na't nararamdaman ko na mahal pa rin ni Carlos ang asawa. "Natatakot," mahinang sagot ko kay Leandra. "Pero wala naman akong magagawa kung sakaling mangyari iyon."

Noon pa man ay alam ko na kung ano ang lugar ko sa buhay ni Carlos. Ni minsan ay hindi ko hinangad at hindi ako nagbalak na agawin siya sa asawa niya. Sapat na sa akin ang mga oras na inilalaan niya sa akin. Sapat na sa akin na hindi niya ako nakakalimutan. Kontento na ako na ipinaparamdam niya sa akin na importante ako sa kanya. 

At alam ko rin naman na hindi imposibleng dumating ang araw na magkaayos sila ng asawa. At alam kong kapag dumating ang araw na iyon ay posibleng mawala na ako sa buhay niya. 

Kung sakaling magkaayos sila ng asawa niya sa trip na iyon, ako na ang kusang lalayo kay Carlos. Kahit na may nararamdaman ako para sa kanya, hindi ako magiging hadlang sa kaligayahan niya. 

"I just want him to be happy," sambit ko kay Leandra. 

Leandra shook her head. "You're a martyr, Caress," sagot sa akin ng kaibigan. "Kung ganyan din lang ang gagawin mo, bakit hindi ka pa umalis sa poder niya? Siya na rin mismo ang nagsabi 'di ba? Hindi mo kailangang pagbayaran lahat ng naitulong niya sa iyo. You don't have to feel guilty if ever you leave now, Caress. And I'm sure Carlos would understand that. Hindi ka niya pipigilan kapag nagpaalam ka sa kanya. You know, you can go here in Australia anytime. Tutulungan ka namin ni Patrick na makapagsimula ng bagong buhay rito."

Umiling ako sa kaibigan. "I can't leave him, Leandra," sambit ko. "Aalis lang ako sa buhay ni Carlos kapag siya na mismo ang nagtaboy sa akin o kapag nakita kong hindi na niya ako kailangan."

Hanggang kailangan pa ako ni Carlos, hindi ako aalis sa tabi niya. I owed him my life. I owed him everything I have right now. Mananatili ako sa tabi niya hangga't kailangan niya ako. Iyon na lang ang kabayaran ko sa lahat ng ginawa niya para sa akin. 

Bumuntong-hininga ang kaibigan. "You'll just get hurt in the end, Caress."

"I know." Ngumiti ako kay Leandra. "Don't worry about me, Leandra. Kaya ko ang sarili ko."

Alam kong masasaktan ako pero sigurado akong balewala na ang sakit na mararamdaman ko kumpara sa lahat ng pinagdaanan ko. I've already been through worst. 

"Fine. Just inform me if you ever change your mind," wika sa akin ni Leandra. "Where's Loki, by the way?"

Bumalik ang ngiti ko nang banggitin niya ang alaga. "Busy sa pagkain." Lumapit ako kay Loki at itinapat sa kanya ang screen ng cellphone. Hinaplos ko ang ulo ng alaga gamit ang isang kamay. "Loki, kinukumusta ka ni Tita Leandra."

"Hello, Loki…Gosh, you're getting bigger and bigger," sambit ni Leandra. 

"Eh, paano. Wala itong ibang ginawa kundi kumain at matulog ko," sagot ko habang hinahaplos ang alaga. 

"Anyway, Cresia. I have to go," maya-maya pa ay paalam sa akin ng kaibigan. "I'll call you soon." 

"Bye, Leandra." Pagkatapos ang tawag ni Leandra ay ibinaba ko ang cellphone sa kitchen counter. Binuksan ako ang cupboard at inilabas mula roon ang paborito kong flavor ng coffee grounds. 

Nagpainit ako tubig at nagtimpla ng kape gamit ang French press. 

Contrary to what I said yesterday to the guy at the supermarket, I love coffee, especially the smell of it. Nakakapagpakalma sa akin ang aroma ng kape. 

Napangiwi ako sa sarili nang maalala ang pagsisinungaling na ginawa ko kahapon. 

Hindi naman niya malalaman na nagsinungaling ka sa kanya. 

Nagsalin ako ng brewed coffee sa mug at nagpunta sa veranda. Sumalubong sa akin ang tanawin ng bundok ng Rizal.

Napangiti ako habang pinagmamasdan ang tanawin sa harap ko. Inilapit ko ang hawak na tasa ng kape sa bandang ilong at inamoy ang mabangong aroma ng kape. 

Dito ako madalas na tumambay sa umaga dahil mula rito ay tanaw ko ang sunrise. I sipped on my coffee while watching the rise of the sun. 

"Why do you love the sunrise so much?" tanong sa akin ni Carlos habang pinapanood namin ang pagsikat ng araw. Iyon ang unang beses na nakasama ko siyang pagmasdan ang sunrise. Ilang beses kong nabanggit sa kanya na mas gusto ko ang sunrise kaysa sunset. 

Inabutan ko siya ng kape. He always likes his coffee black and without any sugar. 

Ngumiti ako at bumaling sa papasikat na araw sa harapan. 

"Mas gusto ko ang sunrise kasi para sa akin, sinisimbolo niya ang pag-asa. Bagong simula. Ipinaalala niya sa kain na pagkatapos ng dilim, laging may sisikat na liwanag." Tumingin ako sa kanya at ngumiti. 

“Good morning.”

Muntik na akong mapatalon sa gulat nang makarinig ako ng isang boses. The voice came from the veranda of other unit. Kahapon ay may narinig akong naglilipat doon. Mahigit isang buwan na rin mula nang napansin ko na bakante ang kabilang unit. It's former owner was a woman in her thirties. Ilang beses din kaming nagkikita dito sa veranda at nagkakasabay sa elevator pero hanggang tango at ngiti lang ang nagagawa namin sa isa't-isa. Well, I just hope the new owner of this unit next to mine was just like my old neighbor. 

Subalit napamaang ako nang ibaling ko ang tingin sa kabilang unit.

"I-ikaw?" Hindi makapaniwalang gagad ko. It was him. It was the guy at the supermarket. He was standing on the veranda next to mine. Paano nangyari iyon? 

Nagtama ang mga mata naming dalawa. Tulad noong unang beses kong sinalubong ang mga mata niya, wala akong naramdamang kaba sa d****b.

“Hey… it’s you!” Bahagyang namilog ang mga mata niya habang nakatingin sa akin.  Surprised was also evident on his face. “You live here?”

Napatango ako. "Uh… oo. Dito ako nakatira." Ngayon ko lang napansin ang suot niya. He was wearing a white shirt and a boxer shorts. His hair was still a bit messy. Kung ganoon ay… 

“Ikaw yung bagong lipat?” hindi makapaniwalang tanong ko sa kanya. What a coincidence. Sino ang mag-aakala na magkikita pa kami ng lalaki. Kanina lang ay laman pa siya ng panaginip ko. Magiging kapitbahay ko pala siya. 

“Yeah. Kakalipat ko lang kahapon." An amused smile formed on his lips. "I thought I’d never see you again. But here we are.” He chuckled. "What a coincidence."

Kumunot ang noo ko. Iyon ba ang dahilan kung bakit nasa panaginip ko siya? Pahiwatig ba iyon na makikita ko ulit siya? At hindi lang basta makikita, kundi magiging kapitbahay pa. "O-oo nga eh." Bahagya akong ngumiti. 

Napansin ko na bumaba ang mga mata sa hawak ko. Mula sa mug na nasa kamay ko ay ibinalik niya ang tingin sa mukha ko. 

“So… you’re drinking coffee?” tanong niya, nakita ko kung paanong magkasabay na umangat ang kilay at isang sulok ng mga labi niya. 

Napaawang ang labi ko. ‘Sorry, hindi ako nagkakape…’ naalala ko ang sinabi ko sa kanya kahapon nang tanggihan ko siya sa alok niya. Naalala ko pa ang sinabi ko sa sarili na hindi naman niya malalaman ang tungkol sa pagsisinungaling ko dahil imposible na magkita kaming muli. 

Well, I should have known that nothing is impossible. 

Wait, paano niya nalaman na kape ang iniinom ko?

He can smell it, Caress.

Naramdaman ko ang pag-iinit ng magkabilang pisngi. I shouldn't have made that lie yesterday. That's stupid of me. 

Sino ba naman kasi ang mag-aakalang magkikita pa kami? At magiging magkapitbahay pa? Gusto kong pumikit sa matinding kahihiyan. 

“Uh, ano…" Kinagat ko ang ibabang labi. "Yung totoo, umiinom talaga ako ng kape." pag-amin ko sa kanya. “Tumanggi lang ako sa 'yo kahapon kasi hindi ako komportableng nakikipagkape sa hindi ko kilala.” Naramdaman ko ang pag-iinit ng mga pisngi. Kahit hindi ko nakikita ang sarili ay sigurado akong namumula iyon ngayon. Nag-iwas ako ng tingin. 

“It's okay." I heard him say. "I'm basically a stranger, so I completely understand why you had to decline my offer.” 

Ibinalik ko ang tingin sa kanya. He was smiling at me. His smile was the same smile he gave me in my dream.  It was warm and pleasant. At hindi ko alam kung bakit muntik na akong matulala. 

Lumapit siya sa railings ng veranda. Then he stretched his whole arms to my direction as if trying to reach me. “Let me introduce myself. I'm Andrew Sandoval.”

Napakurap-kurap ako sa ginawa niya. Ibinaba ko ang mga mata sa nakalahad niyang kamay. Gusto niyang makipagkamay sa akin? 

"Oh, sorry, ang hassle pala," sambit niya. 

Akma yatang babawiin niya ang kamay nang magsalita ako. "H-hindi, okay lang." 

Ibinaba ko ang mug ng kape sa maliit na table sa veranda, pagkatapos ay lumapit ako sa railings at inabot ang kamay niya. His hand was firm and warm. Hindi ko maintindihan kung bakit may naramdaman akong tila kuryenteng gumapang nang magdikit ang mga palad naming dalawa. Subalit sa kabila niyon ay tipid akong ngumiti sa kaharap. 

"My name's Caress. Nice to meet you, uh… Andrew." 

Pagkatapos niyon ay mabilis ko ring binawi ang kamay ko. Subalit sa pag-atras ko ay hindi sinasadyang nasanggi ko ang mesita sa likod ko. Natumba ang mug na ipinatong  ko roon. Kasabay ng paglikha ng tunog ng nabasag na mug ay nakita ko ang pagsungaw ni Loki mula sa sliding door ng veranda. 

Bago pa makalapit sa akin ang alaga ay pinigilan ko na siya. "Loki, stay there," saway ko sa alaga. Baka makatapak siya ng bubog. 

“Caress…you okay?” 

Narinig ko ang boses ni Andrew. Bumaling ako sa kanya at nahihiyang ngumiti. “Sorry, ano… lilinisin ko lang…”

“Do you need help?”

“Ha? Hindi. Kaya ko na ito.” Pumasok ako sa loob at mabilis na kumuha ng panlinis. Dala ang walis at dustpan ay bumalik ako sa veranda. 

Pinulot ko muna ang piraso ng nabasag na mug, bago pinunasan ang tumapong kape sa sahig. 

"Hey, be careful. Baka masugatan ka."

Natigilan ako nang marinig ang boses ni Andrew. 

Bumaling ako sa gawi niya at bahagyang ngumiti. I found out that he was watching me while sipping from his cup of coffee. Naramdaman ko ang pag-init ng pisngi. Pakiramdam ko, bawat tingin niya ay tumatagos sa akin. I don't like it when I'm being watched by people. It made me feel uneasy. 

It's okay, Caress. He's harmless. 

Kagat ang labing inalis ko ang tingin sa kanya at ipinagpatuloy ang ginagawa. 

"I'm sorry, Caress." Narinig kong wika ni Andrew nang matapos ako sa ginagawa. 

Natigilan ako at nagtatakang bumaling sa kanya. "Bakit ka nag-so-sorry?" 

"I feel like it was partly my fault." He said. "I ruined your morning coffee."

"Ha? Hindi." Umiling ako at bahagyang natawa para pagtakpan ang nararamdamang hiya. "Ano…clumsy lang talaga ako." Tumayo ako at ngumiti sa kanya. "Saka paubos na rin naman iyong kape ko kanina. No worries."

Lumabas si Loki at tuluyang nagpunta sa akin. "Tapos ka ng kumain?" Yumuko ako at hinaplos ang alaga. Isang tahol lang ang sagot sa akin ni Loki. 

"Oh, you have a dog." 

Tumingin ako kay Andrew. I found him looking at my dog. "Ah, oo, si Loki."

Mula sa alagang aso ay bumaling sa akin si Andrew. "Akala ko, boyfriend mo yung kausap mo kanina." 

Napaawang ako sa narinig, pagkatapos ay bahagyang natawa. "Ah, hindi. Uh, si Loki lang ang kasama ko dito sa unit." Napatingin ako sa alaga nang dilaan niya ako sa binti. "Anong problema mo? Gutom ka pa, huh?" Ginulo ko ang buhok niya. "Ang dami mo nang nakain, ah."

"You're cute."

"Ha?" Muli akong napabaling kay Andrew. 

"Your dog. It's cute." He was talking about my dog but his eyes were directly looking at me. I didn't know why my cheeks turned red. 

"Ah, oo." Sumulyap ako sa alaga bago ibinalik ang mga mga sa lalaki. "Ah, sige… pasok na kami. May pasok pa kasi ako." 

"Sure." He replied with a smile. "I have to prepare for work, too."

"Come on, Loki," wika ko sa alaga, subalit nakita kong inunahan na niya ako sa loob. Kinuha ko ang dustpan at basahan at sumunod sa kanya. Bago ako tuluyang makapasok sa loob ay muli akong tinawag ako ni Andrew. Hawak ang basahan at dustpan, lumingon ako sa kanya.

There was a smile on his handsome face. 

Handsome? 

Well, yeah. Hindi ko maikaila na talagang guwapo ang lalaki. 

“Nice to meet you again, Caress.”

Ngumiti ako. "Same here, Andrew."