Chapter Seven

“HI, Ma’am! Free taste po. Baka gusto niyo.” 

Pagpasok ko sa entrance ng supermarket ay nilapitan ako ng isang saleslady. May hawak siyang tray ng cookies at biscuits. 

Tipid akong ngumiti sa kanya bago umiling. Itinulak ko ang cart papunta sa canned goods section.

Pagkatapos ng klase ko kanina ay dumiretso ako sa supermarket para mamili ng supplies. Kaunti lang ang balak kong pamilihin dahil halos dalawang buwang mawawala si Carlos. Pinuntahan niya ako kahapon sa unit ko. Nagpaalam siya sa akin na dalawang buwan siyang mawawala ng bansa. Ayon kay Carlos, niregaluhan siya ng anak na si Craig ng ticket sa isang Caribbean cruise at hindi niya iyon nagawang tanggihan. 

"Mabuti iyon," Ngumiti ako sa kanya. "Magkakaroon ka ng oras para sa mag relax." Nababanggit niya sa akin na madalas siyang mastress ngayon sa trabaho. 

"I don't know if I could enjoy that vacation," sagot ni Carlos. "I don't want to be alone with Arabella. Besides, I'd probably just be thinking of the company." Bumuntong-hininga siya. 

Arabella. That's the name of Carlos' wife. I bet she's as beautiful as her name. Hindi ko mabilang kung ilang beses na nabanggit sa akin ni Carlos ang asawa subalit ni minsan hindi ako nagkalakas ng loob na alamin ang mga bagay tungkol dito. 

Siguro ay natatakot ako na kapag inalam ko ang tungkol sa kanya ay lalo akong balutin ng guilt sa d****b.

"Sus, 'wag mo munang isipin ang trabaho," sa halip ay sagot ko sa kanya. "Nandito naman ang anak mo, di ba? I'm sure hindi niya pababayaan ang negosyo niyo." 

I only knew his son Craig based on Carlos stories. But I've heard a lot of good things about him. Kaya sigurado ako na kagaya rin ni Carlos ang anak nito. 

"Yeah. I trust my son. I know he'd do good." Ngumiti siya nang banggitin ang anak. "I still can't believe he was now ready to take over the company."

Ngumiti ako. "Kaya 'wag ka nang mag-isip ng ano pa naman. Just enjoy your vacation." Alam ko kung gaano ka-proud si Carlos sa anak na si Craig. Madalas niya itong ibida sa akin. 

Hinawakan ni Carlos ang kamay ko. "How about you? Will you be okay here on your own?" 

"Oo naman. Kayang-kaya ko ang sarili," sagot ko sa kanya. "Wala kang dapat ipag-alala sa akin." Bahagya akong napanguso.  "Magiging busy din ako kasi malapit na ang midterms. Ang daming requirements na kailangang ipasa."

"Just don't tire yourself out." Hinaplos niya ang buhok ko. "If you need something, just contact me."

Bahagya akong natawa. "I told you, you have nothing to worry about. I won't have any reason to call you."

"Just in case, Caress."

"Fine," pagsuko ko na lang sa kanya. But of course, I won't call him while he is away. He was with his wife. "Basta, mag-enjoy ka lang sa bakasyon mo, ah. Kalimutan mo muna ang trabaho pansamantala."

Hindi ko namalayang napangiti na ako sa sarili. Carlos…he was really thoughtful. Bago siya umalis ay kung ano-ano ang ibinilin niya sa akin. Kahit anong pag-ayaw ko ay nag-iwan din siya ng malaking halaga ng pera. Isinama ko na lang iyon sa mga dati nang ibinigay niya na iniipon ko lang din naman. 

Iginala ko ang tingin sa hilera ng mga de lata sa harap ko. Una kong kinuha ang mga delata na nasa malapit na estante, bago ako tumingkayad para abutin ang paboritong brand ng corned beef na nasa mataas na estante. 

Bago ako maibagsak ang hawak na delata sa cart ay biglang may bumunggo sa grocery cart ko. 

Napabitiw ako roon. Bahagya iyong umusad ng ilang metro palayo sa akin. 

“I’m sorry.”

Natigilan ako nang marinig ang isang baritonong boses. Napatingin ako sa may-ari niyon. Sumalubong sa akin ang maamong mukha ng isang lalaki. 

Wala sa loob na napatitig ako sa mukha niya. Matangos na ilong. Mapulang mga labi. Makapal na kilay. May kahabaan ang itim na buhok na abot hanggang batok at bahagyang humaharang sa kanyang noo. Bahagyang singkit ang mga mata. 

Natigilan ako nang salubungin niya ang tingin ko. Hindi ko alam kung bakit sa halip na mag-iwas ng tingin ay nanatili ang mga mata ko sa kanya. Tila ba may magnet na humihila sa akin para tingnan siya. 

"I'm sorry, Miss." Tila natauhan ako nang muli siyang magsalita. He was smiling at me apologetically. Napakurap-kurap ako habang patuloy na nakatingin sa mukha ng lalaking kaharap. 

Hindi ko alam kung bakit… hindi ko maalis ang tingin sa mukha niya. Parang may magnet na humihila sa akin… Hindi naman pamilyar ang mukha niya sa akin. I know it was the first time I saw him. I'm sure of it. 

Iyon ang unang pagkakataon na napatulala ako sa harap ng isang lalaki. At iyon din ang unang pagkakataon na nagawa kong makipagtitigan sa isang lalaki na hindi ako nakaramdam ng takot at kaba. 

Habang nakatingin ako sa kanya, wala akong naramdamang kaba sa d****b. Hindi ko naramdaman ang takot na normal kong nararamdaman kapag nakikipag-usap ako sa mga lalaki.

"Miss…"

His voice… it was as gentle as his looks. 

Tumikhim ako at bahagyang ngumiti. "Okay lang." 

Ngumiti siya at tumalikod. Hindi ko napigilang sundan siya ng tingin. Matangkad siya at may kalaparan ang likod. He was wearing a white t-shirt and a pair of jeans. Huminto siya at hinawakan ang cart na nakarating sa dulo ng aisle. 

Doon ko lang na-realize na iyon ang cart ko… at iyon ang hinabol ng lalaki. Nanatili akong nakasunod ng tingin sa kanya hanggang sa pumihit siya pabalik, tulak ang cart ko. 

“Here…" wika sa akin ng lalaki paglapit niya sa akin. 

Napatingin ako sa kamay niya na nakahawak sa handle ng cart. His arms were veiny and very manly. 

"I’m sorry again.” Tumingin siya sa akin at tila nahihiyang ngumiti. 

“O-okay lang.” Hinawakan ko ang cart. “Salamat.” Bahagya akong ngumiti. Bago pa ako muling mapatitig sa kanya ay muli akong tumikhim. "Uh, sige… una na ako."

Itinulak ko ang hawak na cart at nilagpasan siya. Pinigilan ko ang sarili na lingunin ang lalaki. Hindi ko alam kung anong meron sa lalaking iyon. Hindi ko alam kung bakit ganoon ang naging reaksyon ko sa harap niya. Pasimple kong itinapat ang kamay sa d****b. Nakakapagtaka na kalmado iyon. Siguro ay dahil napakaamo ng mukha niya. Parang ang bait-bait niya.

Ipinilig ko ang ulo. Ano bang nangyayari sayo, Caressa? Hindi lahat ng maamo ang mukha ay mabait. Pinilit kong kalimutan ang mukha ng lalaki at ipinagpatuloy ang pamimili.

Habang namimili ng karne sa meat section ay napahinto ako at bahagyang napalinga sa paligid. Pakiramdam ko ay may nakasunod ng tingin sa akin. 

Napailing ako. 

You're being paranoid again, Caress, wika ko sa sarili. 

Minsan ay nagkakaganito ako kapag nasa public places. Pakiramdam ko ay may nanonood sa akin kahit wala naman. Ang sabi sa akin ni Leandra ay baka raw dulot iyon ng aking trauma. She was urging me to seek help from a therapist. Pero hindi pa ako handa sa bagay na iyon. Hindi ko pa kayang balikan ang nakaraan ko at ikwento ang mga iyon sa ibang tao. 

Pagkatapos kong makumpleto ang mga pinabili ay dumiretso ako sa counter para pumila. Dalawa pang customer ang nasa unahan ko. 

“Ma’am, four thousand fifty po lahat," baling sa akin ng cashier matapos niyang i-punch ang lahat ng binili ko. 

Kinuha ko ang tote bag na isinabit ko sa grocery cart. Natigilan ko nang buksan iyon at makitang wala ang wallet ko roon. Paano nangyari iyon, eh, ginamit ko pa iyon pambayad sa taxi kanina? 

“Ma’am…" untag sa akin ng kahera.

Natatarantang bumaling ako sa babae. “T-teka lang, Miss ah. Nawawala kasi iyong wallet ko.” Dinukot ko ang purse sa bulsa ng suot na pantalon at binuksan ang laman niyon. Two hundred pesos lang ang laman ng purse ko. 

“Miss, is there a problem?”

Napalingon ako sa pamilyar na boses na nagsalita. Natigilan ako. It was him. Siya yung lalaki kanina. Iyong nakabunggo sa akin sa canned good section ng supermarket. Siya ang nakapila sa likod ko. 

“Uh, ano, sige mauna ka na…” wika ko sa lalaki. Nahihiyang tumingin ako sa cashier. "Miss, unahin mo na siya. Hahanapin ko lang ang wallet ko."

“Miss, magkano lahat ng pinamili niya?” 

Napatingin ako sa lalaki na ngayon ay kausap na ang kahera. 

"Four thousand fifty pesos po, Sir."

Binuksan ng lalaki ang hawak na wallet at naglabas ng ilang libuhing papel. Iniabot nito iyon sa cashier. 

Napaawang ang labi ko. Hindi ko agad nakuhang makapagsalita. 

"Ma'am, okay na po." Natauhan ako nang muling magsalita ang kahera. Kasalukuyang na niyang inilalagay sa grocery bag ang nga pinamili ko.

Tumingin ako sa lalaki. Agad na nagtama ang mga mata naming dalawa. “T-thank you. B-babayaran kita… hahanapin ko lang iyong wallet ko."

He smiled at me. Muli kong nasilayan ang pagliit ng mga mata niya. "It's okay, Miss."

"Ha? Naku, hindi iyon okay," tanggi ko sa kanya sabay iling. Muli kong binuksan ang hawak na bag. Saan ba kasi napunta ang wallet ko? Sigurado akong dala ko iyon. Iyon pa nga ang ginamit ko nang magbayad ako ng pamasahe kanina, eh. Hindi kaya naiwan ko sa taxi? "Nasan ba kasi yun?"

"Miss." 

Huminto ako sa ginagawa at muling tumingin sa lalaki. Napansin ko na siya na ang inaasikaso ng kahera at nakaharang na ako sa kanya. Kinagat ko ang ibabang labi. “Uh… sandali lang.” Itinulak ko ang cart at itinabi sa gilid bago muling hinalughog ang bag. 

"It's okay. You don't have to pay me." 

Hindi ko namalayang nasa tabi ko na ang lalaki. He was already holding a grocery bag. Napatingin ako sa grocery bag na hawak niya. Mas madami pa ang pinamili ko sa kanya. 

"Ha? Hindi…ang laki ng pinamili ko."

"No. It's really fine." He smiled. Hindi ko alam kung bakit kusang bumaba ang mga mata ko sa mga labi niya. Natural na mapula ang mga iyon. 

“Well, if you really insist on paying me… a cup of coffee will do.”

Napakurap ako. “Uh… pero hindi ko pa nahahanap ang wallet ko.”

He let out an amused chuckle. “No, I’ll pay for us.”

Napamaang ako. He wanted us to have a coffee together? Muli akong napatingin sa mukha niya. He looked kind and harmless. In fact, binayaran niya ang grocery ko. Isang patunay iyon na mabait siya, di ba? 

But he's still a stranger. Kahit mukha siyang mabait, kahit hindi ako nakaramdam ng kaba habang kaharap siya, alam ko na hindi na rin ako dapat pumayag sa alok niya. He was a stranger. I didn't even know his name. 

Come on, Caress. “Uh, ano kasi…" sambit ko sa kanya. Bahagya kong kinagat ang ibabang labi at nag-isip ng dahilan para tumanggi. "Uh, hindi ako nagkakape.” Alanganin akong ngumiti. "At saka may kailangan akong puntahan pagkatapos nito," dugtong ko. "Sorry."

“Oh…”

Bago pa siya makapagpatuloy ay inunahan ko na siya. “Ganito na lang. Kunin ko na lang account number mo, tapos doon ko na lang i-deposit iyong bayad ko," suhestion ko sa kanya. "Okay lang ba?”

“Nah. No need." Umiling siya pagkatapos ay muling ngumiti.  "You really don't have to pay me. But maybe, if we bump into each other next time and I forgot my wallet, you can pay for my groceries."

"Uh… sure," sagot ko kahit alam kong malabo naman kaming magkita pa. Sa tinagal kong nag-gogrocery dito ay ngayon ko lang siya nakita. "Thank you ulit, ah." Bigla akong nahiya na tinanggihan ko ang alok niyang kape. Bigla rin akong na-guilty sa ginawang pagsisinungaling. 

"By the way, how are you getting home?" tanong niya. "May sasakyan ka ba?"

Ngumiti ako. "May pang-taxi pa naman ako."

"I'll go ahead, then." Ngumiti siya at bahagyang kumaway sa akin bago tumalikod.

Nakasunod ang tingin ko sa kanya hanggang sa mawala siya sa paningin ko. I couldn't believe what has happened today. 

Bago umuwi ay dumaan ako sa information desk ng supermarket upang ipagtanong ang tungkol sa nawawalang wallet. "Ma'am, hindi kaya nadukutan kayo?" tanong sa akin ng nasa information service. 

"Ha? Hindi naman." Mag-isa lang naman ako sa taxi kanina. Kung may dumukot man ng wallet ko ay siguradong mararamdaman ko iyon. Ang tanging pagkakataon na napalayo sa akin ang bag ay nang inilagay ko iyon sa grocery cart kanina. 

Natigilan ako nang bumalik sa akin ang engkwentro namin ng singkit na lalaki kanina. Nabunggo niya ang cart ko dahilan upang mapalayo iyon sa akin. Naalala ko na siya ang humabol niyon upang maibalik sa akin. Hindi kaya…

Ipinilig ko ang ulo. Kung kinuha niya ang wallet ko ay bakit niya babayaran ang mga pinamili ko? Isa pa, wala sa hitsura niya ang gagawa ng ganoong bagay. Inalala ko ang maamo niyang mukha. I suddenly felt guilty for suspecting him. Tinulungan na nga niya ako pero nakuha ko pa siyang pag-isipan ng masama.

That's not right, Caress, kastigo ko sa sarili. 

"Sige po, Ma'am," wika ng babae. "Pakiiwan na lang ng contact number mo at kung sakaling may makapulot at magbalik ng wallet mo, matawagan namin kayo agad."

"Salamat," sagot ko bago umalis. Ibinigay ko ang cellphone number sa customer service. Bukod sa perang laman ng wallet ko ay nandoon ang mga importanteng cards ko. Iyon ang higit na concern ko kaysa sa perang laman niyon. 

Pag-uwi ko sa condo ay sinubukan kong muling hanapin ang wallet. Natigilan ako nang makita ang wallet sa loob ng plastic bag ng mga pinamili ko. Kumunot ang noo ko. Wait. Paano…nangyari iyon?