I am lost, again. I've tried my best not to do the same mistake but here I am doing it again. I've tried to be the best version of myself but still, I failed miserably.Hindi na ako nadala. Nabuntis ako na hindi alam ang ama ng anak ko pero hindi pa rin ako natuto. I should have known better. I should have learned from that mistake pero bakit sobrang tigas nitong ulo ko?Para na naman akong bumalik sa mga araw na hindi ko alam ang aking gagawin. Yung araw na litong lito ako. Walang masandalan kundi ang sarili lang. Ganito na lang ba talaga palagi? Palagi na lang ako nasasaktan?Paulit-ulit nalang. Kailan pa ba ako matututo? Ilang sakit pa ba sa puso ang kailangan kong maranasan para matuto ako? Pero kailangan ko ba talaga pagdaanan lahat ng 'to?Why life is always so unfair to me?Am I that bad person? Am I not lovable? Bakit lahat na lang ng taong mamahalin ko iniiwan ako? Lahat ng taong napapalapit sa akin, nawawala. Malas ba talaga ako?Maagang kinuha sa akin ang mga magulang ko.
"I didn't come home just to see you in this situation Ville Margarette. Who's that ass who made you cry huh? Tell me."Nakarating na kami sa bahay pero hindi pa rin matahimik si Kuya Mackoy. Ayaw niya talaga akong tigilan hangga't di ko sinasabi sa kanya ang dahilan bat naabutan niya akong umiiyak kanina. "Wala nga kasi Kuya. Ganda problems lang. Alam mo naman ako, minsan feel ko lang umiyak. Hindi pa rin ako gumi-give up sa artista dream ko alam mo yun?" Pagsisinungaling ko sa kanya. Pero alam ko namang hindi rin naniniwala si Kuya Mackoy sa akin. Sa tingin niya pa lang alam ko na. Baka bukas makalawa malaman ko nalang na may binugbog na ito. Wag naman sana. "Wala yun Kuya, promise wala talaga! Na-miss lang kita kaya naging emotional ako. Ang tagal mo kasing hindi nagpakita sa akin." Sabi ko pero nagkibit balikat lang ito. Inayos niya ang pagkakandong ni Caius sa kanya. "K, if you don't wanna tell me then I'll found it out myself." He scoffed. " And I'll make sure whoever was th
Bleeding, I ran as fast as I could towards the exit stairs. Narinig ko pang tinawag niya ang pangalan ko pero halos talunin ko na ang bawat baitang ng hagdanan para lang makababa agad at makalayo ako sa kanya. Pagkarating ko sa nurse station lahat sila nagulat ng makitang duguan ako. Hindi lang ang kamay ko pati na ang uniporme na suot ko. Ang dugo ko ay tumutulo sa sahig. Parang may kinatay na tao sa dami ng dugong tumutulo doon. "Nurse V! God, you're bleeding. " Ang head nurse ay agad sumalubong pagkakita niya sa akin at tiningnan ang sugat sa kamay ko. "Anong nangyari sayo bakit ka duguan? Nurse, kunin niyo ang emergency kit dali!" May kumuha ng kit at agad nagsilapitan ang mga kasamahan ko. Si Trina at yung mga kabiruan ko kanina ay kita ko ang pag-aalala sa mukha. "Ville..." Maliit kong ngumiti at umiling sa kanila. "Anong nangyari dito Nurse V, bakit ang lalim ng sugat mo?" Natatarantang sabi ni Ma'am Jean. " Oh God, baka may natamaang ugat. Call the doctor, emergency!
My Dear Aelia,I had been hurt so much before that I didn't even believed in that fairy tale of love anymore. But you came into my life and made me believe in it again, without even knowing it. I'm not telling you this because I want to justify my mistakes. But I want to say sorry if I made you feel that way. No amount of words are enough to express how sorry I am and even if I do so, I can't heal the pain I caused you anymore. Sunshine, I know it's going to take time before every wound I caused you will heal and I know it's going to be a long wait. But if waiting means being able to be with you again then know that I am ready to wait for you as long as it takes. I'm so sorry for all the pain, Shine. If I could only turn back the time, I wish I had done better. I wish I am brave enough to tell you everything. I know it's late but I want you to know how sorry I am. I respect how you feel towards me. I respect your hate. I respect your anger. I deserved all that. I miss you already,
"How long are you gonna stay there in Davao, Kuya? Bakit ang dami mong dalang gamit?" Tiningnan ko ang kapatid kong kanina pa madaming tanong sa akin habang nag-eempake ako. I already filed my indefinite leave dahil balak kong magpahinga muna. Balik muna si Kuya Caleb sa dati niyang posisyon bilang Chairman of the board. I don't think I can perform my job well na ganito ang estado na puso at isip ko. It's been a month since Aelia left. At mula nang umalis ito hindi na ako nakakapagtrabaho ng maayos. Araw-araw ko nalang syang naiisip at para akong nababaliw. Lahat ng sulok ng ospital parang nakikita ko ang mukha niya. Kahit saan ako magpunta parang naririnig ko ang boses nya. Ang pang-aasar niya sa akin, ang tawa niya, ang pagsusungit niya.I can't concentrate. I can't focus on my job. Kaunting pagkakamali ng mga staff nagagalit agad ako. I easily get irritated. I get mad even with little mistakes. I'm slowly turning into the person I'm not and I don't want my employees to look at me
"Ayo! Ayo! Mam maayong buntag. Durian delivery para kay Mam Mariposa ug Baby pugi!" [Tao po! Tao po! Magandang umaga po, Ma'am. Durian deliverympo para kay Ma'am Mariposa at Baby pogi!]Oh Mariposa. I smiled when I heard my name. Mula ng dumating ako dito sa Davao Mariposa ang gamit kong pangalan para magpakilala sa mga kapitbahay. Wala lang, na-miss ko lang ang dating tawag sa akin ng mga kaibigan ko. In that way also, feeling ko gumagaan ang pakiramdam ko. Feeling ko parang nasa paligid lang sila at malapit na kaming magkita ulit. Kapag may tumatawag sa aking Mariposa di ko mapigilan ang sariling mapangiti. It's like I'm back to my old self, my old bubbly self. Yung masayahin na Mariposa at puno ng kalokohan. Yung Mariposa nung mga panahon na kahit walang wala kami nina Ate Chichay pero masaya pa rin kaming apat. "Mommy Uncle Banoy is outside, he brought durian daw po. My favorite!" Excited na imporma ng anak ko sa akin. Ang kulay asul niyang mga mata ay kumikislap sa tuwa. Muntik
Despite the hardships we are experiencing right now, life is not going to stop happening.That no matter how much we prepare ourselves for those obstacles, they still have the ability to devastate our lives and derail our best plans. But we have to remember that life does go on.That every day we have a choice.That no matter how difficult the journey may be, it is always worth it to keep fighting, to keep striving, and to keep moving forward.The sun is still going to rise the next day. We will be presented with a new opportunity. Happiness, sadness, grief, failure, everything will come and go. Nothing is permanent and nothing stays forever.I can't change my past anymore but I certainly can change my present and my future and that's what I planned to do now. I have a son and another baby is coming in our lives. I can't let my past mistake define me. I need to stand up and make a choices even how difficult life can be. "Doesn't my daddy loves us?"That question keep on playing in
"Caius is mine." Doc Ralph said with full confidence.Silence filled the place. I was lost for words. Biglang nablangko ang utak ko at nawalan ng sasabihin. Nakatingin lang ako sa kanya. Ang kaninang galit nitong mata ay napalitan ng blangkong emosyon. Parang hindi sya ang Doc Ralph na nakilala ko."Mommy! I saw Tito Alex and his friend. The one I told you with blue—""Ay Ody, saglit samahan mo si Yaya magkuha tayo ng malunggay sa labas."Mabuti na lang at mabilis na nabuhat ni Yaya Selma si Caius palabas ng bahay."But Nana I want to go to Mommy.""Maya na Ody samahan mo muna si Nana." Makahulugan pang tumingin si Nana sa akin. "Tara sa labas. Tingnan natin yung friend ni Tito Alex na sinasabi mo."Pagbalik ng tingin ko kay doc Ralph narinig ko ang pagak nitong tawa habang nakatingin sa pintuan nilabasan ng anak ko. "What are you saying, Doc Recto?" Tanong ko sa kanya. Nabaling ang tingin nito sa akin. Sa mga sandaling ito hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman.I should b
This is the last part, hinati ko sa lima dahil gusto ko ding malaman niyo kung anong ganap sa buhay ng ating pinaka mahangin, pinaka ggss pero pinaka sweet na Blue Eyed Maligno. Sana may napulot kayong aral sa pagmamahalan nina Ford at Margarette. Maraming salamat sa suporta ninyong lahat. See you in my next story, Avangers!Life is short always choose to be happy!Labyu! Amping mong tanan! :)__________________________I though everything was okay between us but my heart crushed when Aelia told me that we can't be together anymore. She don't want me to be part of her life anymore. Ayaw niya na sa akin at kung gusto kong bumawi sa mga bata na lang. She's only good to me because she's doing the kids a favor. She changed a lot. She's no longer the Aelia that I used to know. Hindi na siya ang Aelia na basta na lang pumapayag sa kung ano ang gusto ko. She had her words now. She decides for us, on her own, on her terms.Pero inintindi ko lahat dahil kasalanan ko naman. Mabuti na nga lan
"Kuya! Kuya! You won't believe this. Guess who I bumped into the airport?"Lahat kami natigil at napalingon sa bagong dating at humahangos pa na si Hunter. Kadarating lang nito galing ibang bansa. Nandito kaming magkakapatid ngayon sa opisina ni Kuya Gustavo dahil nagpa-plano kami paano kumbinsihin si Kuya Gaston na magpa-opera ng mata niya. "Woah Kuya! You really won't believe it. I saw..." but he was cut off when Thunder stood up and gave him a meaningful look. ""Why are you just now, Hunter Cole? Take your seat. You're interrupting the meeting." Pormal nitong sabi. "Oh you're having a meeting? I'm sorry. I didn't know. I just have to tell Kuya Ford what I saw in the airport today." Nagtataka akong tumingin sa kanya pero pagtingin ko kay Thunder lalong kumunot ang noo nito sa kakambal niya."So Kuya Ford, here's the thing, when I was on my way out—""Talk about it later, Hunter Cole." Putol ulit ni Thunder kay Hunter. "H-huh?""I said later." Thunder said firmly. Anong proble
But of course I won't allow that. The next morning I asked the HR head to assign Miss Gasis to my office. Sakto lang din dahil tinanggal ko ang magnanakaw kong driver at nag-resign naman ang asawa niya na dating sekretarya ni Kuya Kambal. Kampi talaga sa akin ang tadhana sa pagkakataong ito. Isa pa hindi ako papayag na dededmahin niya ako nang ganun ganun lang. I am Cairo Ford Myers Sandoval and no has ever done that to me. She's a challenge. She's not like any other girls and I want her. Now I am sure that she's not a minor anymore. She's no longer a kid. Call me possessive and territorial but that's who I am. I have to guard my Sunshine. I can't allow someone to have her. That's how our beautiful love story started. Being with my Sunshine is one of the happiest days of my life. Kahit pa sinusungitan niya lang ako ayos na iyon sa akin basta kasama ko lang siya. That day when something special happened between us I feel like I'm the luckiest man on earth. I couldn't wish for more,
"Kiki?" Nanlaki ang mga mata kong tumingin sa kanya. Narinig kong nagsinghapan ang mga studyante dahil sobrang bulgar yung pagkabigkas ni Hunter ng salitang kiki. "Anong kiki?" Lintek na 'to! Ang bastos. Kung anong lumalabas sa bibig. "Kiki like kiki. I don't know what it is but that's what Buwboy called that. "It taste different but yeah it's yummy."Fuck! Kailangan pa ba talagang sabihin yun Hunter Cole?Pagtingin ko sa mga studyanteng nandun pigil na ang mga ngiti sa mga labi ni. Pero ang bebegirl ko, chill lang, no reaction pa rin."Agh! And that unlimited BJ—"Mabilis kong tinakpan ang bibig niya. "Enought. You don't need to say that angmore. There are students here. Ang bastos mo."He looked at me annoyed and confuse. Masungit nitong tinanggal ang kamay kong tumakip sa bibig niya at maldito itong tumingin sa akin. "What bastows? I'm not bastows. You are asking me, what did I eat before coming with you so that's it. I ate kiki-yum with unlimited bj for only sixty nine pesos. A
"What's wrong with you Hunter? Kanina ka pa pabalik-balik sa washroom ah."Naa-alibadbaran na ako sa nakababata kong stateside na kapatid dahil kanina pa labas masok sa washroom. Hindi ako makapag- concentrate sa report na binabasa ko dahil sa kanya. Sinama ko ito galing Davao dahil may kikitain akong kliyente mamaya para sa itatayong bagong branch ng ospital namin. Kaso mula nang dumating kami dito sa hotel si Hunter wala nang ginawa kundi ang maglabas masok sa washroom. Nakabakasyon kasi sila ngayon ng kambal niyang si Thunder dito sa Pilipinas pero ito lang ang sumama sa akin. Si Thunder may sariling lakad. "Kuya, please bring me to the hospital. I think I'm dying." Yudeputa! Dying agad? "Lintian! Naano ka haw?" Tumayo na ako at lumapit sa kanya. Namumutla na ito at pawisan na ang noo habang hawak ang tiyan nya. Magtatanong pa sana ako ulit pero hindi ko na nagawa dahil muli itong tumakbo pabalik sa washroom. Sunod kong narinig ang pagsusuka niya at malakas na tunog ng ut8t
Mabilis na lumipas ang mga araw. Ang saya ng bakasyon namin ng mga bata. Hindi ito nauubasan ng mga kwento tungkol sa mga ginagawa nila ng mga pinsan nila. Kung nag-eenjoy ang mga anak ko kasama ang mga pinsan nila, lalo naman ako.Sobrang saya ng mga araw ko dahil sa horse backriding namin ni Ford. Araw-araw may session kaming dalawa. Kung saan-saan kami nakakarating at syempre kasama na dun sa horseback riding namin alam mo na. Pero syempre nag-iingat kaming dalawa. Hindi na rin kami nawawala ngayon ng cabana. Hindi ako tinitigilan ni Ford, kapag nakabenta tumitira. Kulang na lang na ihi ang pahinga ko. Hindi na nga ito tumutulong sa mga kuya niya dito sa hacienda dahil ayaw lumayo sa akin. Kung tumutulong man, ilang oras lang, umuuwi ito para magmeyenda kuno. Pero ibang meryenda naman ang gusto. Ayaw niyang patalo sa mga kapatid niya na minsan narinig kong nag-uusap kung ilan ang gustong anak nila.Si Kuya Gustavo at Ate Chichay ay magli-lima na ang anak. May kambal, si Hera at
Finally another story has come to an end. We're in the last chapter of the fourth installment of Sandoval Series, Avangers! Maraming salamat sa pagsama niyo sa akin, sa iyakan, tampuhan kiligan, bakbakan at hanapan!Sana may natutunan kayong aral sa kwentong pag-ibig nina Cairo Ford at Ville Margarette. Hanggang sa susunod na kwento ng isa sa mga blue eyed maligno. Daghang Salamat sa inyong tanan!'Til my next story. Amping ta!________________________________"Hold on Baby." Sinunod ko ang sinabi niya, hindi ako gumalaw at niyakap ko ang kamay sa balikat niya. Nasa ibabaw pa rin kami ng kabayo. I'm still straddling him. My both legs are wrapped on his hips while my hands are hugging his nape. His one hand is hugging me preventing me from falling. I'm slowly moving on top of him, grinding, rubbing my wetness making him wet of my juice.Tuluyan na akong nagupok ng apoy ng kamunduhan. Iniliayad ko ang aking katawan at patuloy na gumagalaw na tila sumasayaw sa ibabaw niya. Saksi an
"C'mon Baby, swim with me! The water is so nice. Jump!"Natatakot ako pero parang may kung anong pwersang humihila sa akin para sumama sa kanya. Well it's not bad to be adventurous sometimes, yeah? Wala naman sigurong tao sa parteng ito ng hacienda. "No one's coming here today. I already told the guards."Ah kaya pala malakas ang loob maghubad.Panty at bra lang ang natira sa akin at tuluyan na rin akong tumalon para samahan siya. Pagkatalon ko agad niya akong niyakap. Napuno ng halakhakan namin ang buong paligid. Ang sarap ng tubig, hindi ito malamig.Nagpapaligsahan kaming dalawa kung sino ang magaling lumangoy at sumisid. Marunog akong lumangoy dahil pina-train ako ni Mommy at Daddy nung maliit pa ako pero hindi ako gaano magaling sumisid, talo ako ni Ford. Bigla nalang itong sumusulpot sa harapan ko, nagugulat lang ako kapag niyayakap niya ako sabay hawak sa pagkababae ko. Cairo Ford and his dirty and naughty tricks. Matagal kaming naghaharutan sa tubig nang mag-aya ito sa aking
"Sunshine meet Pocholo. He is an Arabian black horse, my big buddy."The horse neighed as if he understands that Ford is introducing him to me. He is a very handsome black horse. He has a finely chiseled head, dished face, long arching neck and high tail carriage."Poch, this is my Sunshine, the one I'm telling you before, my baby." Ngumiti siya sa akin at nilahad ang kamay para lumapit sa kanya. "Come here Baby. Don't be scared, Pocholo is a nice boy."Tumingin naman sa akin ang kabayo at kahit hindi ito nagsasalita parang sinasabi nito sa aking wag akong matakot sa kanya.Humakbang ako palapit sa kanila at marahang hinaplos ang ulo ng kabayo. "Hi Pocholo! Nice to meet you." I greeted the horse smiling and as if he understands what I said because he moved his head a little. "Woah, that's nice. I like Pocholo, Daddy."Ford smiled and held my hand. "I told you, you will like my big buddy. C'mon let me and Pocholo tour you around the hacienda."With that maingat niya akong pinasakay sa