Unang Pahina

UNANG PAHINA

Larsen Cleo Point Of View

“LUMAYAS ka na! Wala na akong pake sayo! Break na tayo! Wala kang kwenta! Wala kang kwentang girlfriend! Layas! Lumayas ka na! Ayoko nang makita ang pagmumukha mo! Layas!”

Sunod-sunod tumama sa aking mukha at sa aking katawan ang mga damit at mga gamit na hinagas ng aking boyfriend na si William. Nanghihina na nakaupo ako sa may tapat ng pinto ng apartment namin. Patuloy sa pag dausdos ng mga luha sa mga mata ko habang pilit na nagmamakaawa sa kaniya.

“W-Wil, huwag mong gawin sa akin ito… Parang awa mo na…” pagmamakaawa ko. “Wa-Wala akong ibang mapupuntahan… Wil, patawarin mo na ako… please?”

“Bahala ka sa buhay mo!” Sigaw niya at patuloy na hinahagis sa akin ang mga gamit ko. “Wala akong girlfriend na kasing walang kwenta mo! Nagsisisi ako na niligawan kita! At mas lalong nagsisisi ako na naging girlfriend ko ang isang tulad mo! Sana hindi na lang kita nakilala! Sana hindi na lang tayo nagkita! 

Sana hindi na lang naging tayo!”

Bawat salita na binibigkas niya ay winawasak ang puso ko. Bawat salita na binabato niya ay 'tila pinapatay ako. Alam kong galit siya ngunit hindi ko alam ang dahilan. Wala akong kaalam-alam kung bakit na naman siya galit. At wala kong kaalam-alam kung bakit niya ito sinasabi ngayon sa akin. 

Hindi ako perpektong girlfriend ngunit hindi rin naman akong masamang girlfriend. Ginawa ko ang lahat para pasayahin siya. Ni hindi ko iniisip ang mga sasabihin ng ibang tao basta mapasaya ko lamang siya. Iniwan ko ang pamilya ki na nasa probinsya para sa kanya. Ganun ko siya kamahal. Kaya hindi ko maintindihan kung bakit siya ganito.

Alam kong puro kami away nitong mga nagdaan na mga araw. Hindi natatapos ang buong araw na wala kaming pag-aawayan kahit na simpleng bagay. Ngunit kahit na ganun, kahit na away kami nang away, hindi ko pa rin nanaisin na mawalay sa kaniya. Hindi ko gugustuhin na makipaghiwalay sa kaniya. Ayoko! Hindi ako papayag! Hindi kami pupwede maghiwalay! 

Gumapang ako palapit sa nakasaradong pinto ng apartment namin. Hindi ko pinansin ang ibang kasamahan namin na pinapanood ako. Wala akong pake sa mga bulungan namin. Pagchismisan man nila ako, wala na akong pake! Ang mahalaga ngayon ay si William, ang boyfriend ko!

“Wil, p-parang awa mo na! Wil! B-Buksan mo ang pinto! Mag-usap tayo! Please! Wil! Mag… mag-usap tayo, Wil!” Malakas na hinampas ko ang pinto at tinatawag ang pangalan niya ngunit hindi niya ako magawa na pagbuksan ng pinto o kahit sagutin man lang. “W-Wil, parang awa mo na…”

Halos magmakaawa ako para pagbuksan niya ng pinto. Inubos ko ang natitirang lakas para mapapayag siyang kausapin ako. Ngunit hindi niya ako pinagbigyan. Ni hindi niya muli akong pinagbuksan ng pintuan. Kasabay nang pag-agos ng mga luha ko ay ang pagkawasak ng puso ko.

Sobrang sakit! 

Sobrang sakit ng nangyayari sa aming dalawa. Mahal na mahal ko siya. Kahit ano ay gagawin ko basta siya ang kapalit ay gagawin ko. Maski sariling buhay ko ay isusugal ko para sa kanya. Hindi ko kayang mawala siya! Hindi ko kayang mawala siya sa akin! Hindi ko kaya!

Ilang oras akong naghihintay na buksan niya ang pinto. Sumapit ang dilim at bumuhos ang ulan na tila ba dinadamayan ako sa aking nararamdaman. 

Wala ng luha na lumalabas sa mga mata ko. Hindi ko man nakikita ang itsura ngunit alam kong namamaga na ang nga mata sa pag-iyak. Nakasandal ang likod ko sa malapit na semento katabi ng pinto ng apartment namin. Nagbabakasakali ako na lalabas si William at nagbabago ang isip niya. Panatag ako na magbabago ang isip niya. Alam kong hindi niya ako matitiis. Mahal kaya ako nun!

Dumaan pa ilang oras na nakaramdam na ako ng pagod at antok. Nanghihina na ang katawan ko at nagugutom. Huling kain ko ay kaninang tanghali pa kaya grabe ang tunog ng sikmura ko ngayon. Tiniis ko ang gutom at nanatili na hinintay na lumabas si William.

Pitik mata na naghihintay ako sa kanya. Hindi ako susuko. Hindi ako aalis hanggang hindi kami nagkakaayos. Wala naman akong ibang mapupuntahan dito kung hindi siya. Wala akong ibang pamilya kung hindi siya. Kaya hindi ako aalis dito! Maghihintay ako!

Ilang minuto pa akong naghihintay hanggang sa wakas ay narinig ko na bumukas ang pinto. Mas mabilis pa sa paglunok ang ginawa kong pagtayo at pag titig kay William. 

“W-Wil…”

Nakasuot na siya ng itim na jacket at jeans na mukhang papasok na sa trabaho. Dumaloy ang sigla sa mukha ko at kasiyahan sa puso nang makita siya. Sabi ko na nga ba, eh! Hindi niya ako kayang tiisin! Hindi niya talaga ako matitiis! Mahal niya ako eh—

“Pinalayas na kita, 'di ba?”

Agad na naputol ang kasiyahan na nararamdaman ko sa sinabi niya. His words stabbed straight to my heart. Wala talaga siyang pake sa akin? Bakit ganyan na lang siya magsalita? Does he know I am hurting because of his words? Alam niya bang nanghihina ako sa mga salita na sinasabi niya sa akin? 

“W-Wil… please… mag-usap tayo… ayusin natin 'to, please?” Sinubukan kong hawakan ang kamay niya ngunit agad niya iyong tinabig. I don't want us to be like this anymore. Gusto ko lang ibalik ang anong meron kami. 

“Bitaw!”

Gulat na tinignan ko ang kamay niya bago tumingin sa mukha niya. 

“Wil…”

“Lumayas ka na, Cleo! Break na tayo! Tumigil ka na!” Tumalikod siya at sinarado ang pinto ng apartment namin. “Bahala ka na sa buhay mo!”

Akmang lalakad siya palayo nang hawakan ko siya sa braso. 

“Wil naman… b-bakit ba? Ano na naman ba ang k-kasalanan ko? Wil… sabihin mo at aayusin ko… patawarin mo na ako, Wil…parang awa mo na… w-wag naman ganito oh…”

Tinanggal niya ang kamay ko na nakahawak sa braso niya at galit na hinarap ako. Masama na tumingin ang mga mata niya sa akin. 

“Tumigil ka na, Cleo, ano ba! Hindi ka ba marunong umintindi!? Tapos na tayo! Break na tayo! Wala na! Wala nang tayo! So stop being like this! Umalis ka na!”

Umiling-iling ako. Muling dumaloy ang mga luha sa mga mata ko. Hindi… Ayoko… hindi! 

“H-hindi… hindi ako papayag! Hindi pwede!” sigaw ko habang umiiyak. “Hindi tayo maghihiwalay! Ayoko! A-ayoko, Wil… hindi pwede… huwag…”

Ngumisi siya ngunit ang inis ay kitang-kita ko sa kanyang mga mata. “Ayaw mo? Bakit? Ikaw ba dapat ang masusunod sa relasyon natin? Ha?”

Tumiklop ang mga bibig ko, hindi makahanap ng sasabihin. 

“Kapag sinabi kong break na tayo, break na tayo!” huling saad niya bago mabilis na naglakad palayo.

Agad akong sumunod sa kaniya. Habol-habol ko siya hanggang sa makababa kami ng apartment building. 

Sinubukan kong hawakan siya at pigilan ngunit hindi siya nagpapigil. Tuloy-tuloy lang siya sa paglalakad hanggang sa marating namin ang labas ng apartment. Tuloy-tuloy ko siyang hinabol hanggang sa makarating kami sa kanto kung saan kami madalas naghihintay ng masasakyan na jeep. 

“Kausapin mo na ako, Wil, please!” 

Hindi siya kumibo. Nakatingin lamang siya sa kalsada at naghihintay ng dadaan na jeep. Mabuti na lamang at hindi na naulan. 

“Please naman, Wil, oh! Kausapin mo na ako!”

Hindi pa rin siya nagsalita. Sinubukan kong hawakan siya ngunit umatras siya. Tinignan niya ako ng masama at muling iniwas ang tingin. 

“Wil, please!” 

“Wala ka bang hiya?!” sigaw niya sa akin. “Hindi mo ba nakikita ang itsura mo ngayon? Nakakahiya ang itsura mo! Lumayo ka nga sa akin!”

Dumapo ang mga mata ko sa suot. Simpleng sandong puti ang suot ko ngunit puno na ito ng mantsa at ang pants kong suot ay may mga talsik ng putik. Punong-puno rin ng putik ang mga paa ko. Hindi ko na naalala na magsuot ng kahit anong tsinelas para lang mahabol siya. 

“Huwag ka nang sumunod sa akin! Sinasabi ko sa iyo, Cleo, tatamaan ka na talaga!”

Hindi ko namalayan na may jeep na palang nakahinto sa tapat namin. Agad na sumakay si Wil sa may unahan at mabilis na umalis ang jeep.

Wala akong ibang magawa kung hindi habulin ang jeep na sinasakyan niya. Hindi pa rin ako susuko. Kailangan namin mag-usap. Kailangan namin magkaayos. Kailangan namin magkaayos. 

“Wil!”

Sinubukan kong habulin ang jeep ngunit sobrang bilis ng takbo nun. Muling bumuhos ang ulan habang walang tigil kong tinatakvo ang kalsada para habulin ang jeep na sinasakyan niya.

“Wil!”

Sinubukan kong manatiling malakas para habulin siya. Ngunit dahil nga nanghihina na ang katawan ko at wala pa akong kain, mahina na ang katawan ko.

“Wil!”

Halos maubusan ako ng hininga hanggang sa mapaupo na lang ako sa may kalsada at walang ibang nagawa kung hindi panoorin ang paglayo sa akin ng sinasakyan ni Wil. 

Bumuhos ang panibagong luha sa mga mata ko. Hindi ko akalain na mangyayari na naman ito. Hindi ito ang unang beses na may ganitong pagtatalo kami. Lagi kaming nag-aaway na minsan ay inaabot ng ilang araw bago kami magkausap at magkaayos. Hindi rin ito ang unang pagkakataon na may mga masasakit na salita siya na sinabi sa akin.

Ngunit kahit na ganoon, mahal ko pa rin siya. Hindi ko pa rin kaya na mawala siya. Siya na ang buhay ko. Hindi ko kakayanin na mawala siya.

Bumuhos ang luha kasabay ng pagdadalamhati ko. Sa gitna mismo ako ng kalsada nakaupo. Nakaririnig ako ng mga reklamo at sigawan ngunit wala akong pake. May ibang motorista, mga jeepney driver at mga taong nasa loob ng kani-kanilang sasakyan na pinapaalis ako. 

Hindi ko alam ilang minuto o oras akong nakaupo sa kalsada. Patuloy pa rin ang ulan sa pagbuhos na tila dinadamayan ulit ang nararamdaman ko. 

Ilang saglit pa nang maramdaman ako ng antok. Kusang bumahsak ang katawan ko sa basa at malamig na kalsada. Nanghihina na ang buong katawan ko at kumalam na ng husto ang tiyan ko. Hindi ko na alam ano ang gagawin ko ngayon. Hanggang sa tuluyan nang pumikit ang mga mata ko.

Bago tuluyan sumara ang talukap ng mga mata ko, naramdaman ko ang pag-angat ng katawan ko at ang mga bisig na binuhat ako. Mahigpit na yumakap ako dito nang maamoy ko ang amoy ni Wil. Titignan ko na sana kung sino ang bunuhat sa akin ngunit bago ko pa makita, pumikit na ang mga mata ko nang tuluyan. 

“Wil…”

Georgel Kien Point Of View

“The fudge is she doing there?!” 

I saw a woman lying in the middle of the road. I was wondering earlier why there's traffic so I guess this is the answer. Ano namang drama ng babaeng 'to? Did she watch too many dramas to do this? Bakit siya nakahiga riyan!? Is she even aware she's causing long traffic?! 

Ilang beses akong bumubusina ngunit wala yatang balak na umalis siya roon. Masisira na lang ang manibela ko sa kakahampas ngunit para siyang walang naririnig! I'm tired as hell and I want to rest after doing a lot of workloads! Tapos may ganito pa! Kung minamalas ka nga naman oh! 

“Damn!” gigil na hinampas ko nang paulit-ulit para bumusina ngunit hindi pa rin siya kumilos para umalis. “Fudge!”

Galit na tinanggal ko ang seatbelt at pabalang na lumabas ng sasakyan. I don't know what's got into me! Basta na lang akong lumapit sa babae at sinubukan siyang tawagin. Hindi ko pinansin ang malamig na buhos ng ulan na bumabasa sa suot kong puting longsleeve at sa black pants. I want this damn woman to leave the road! Anong akala niya pagmamay-ari niya ang kalsada? Why is she even lying in there? 

“Miss.”

Hindi siya sumagot at hindi rin siya gumalaw. Inis na huminga ako ng malalim. Calm down, Kein, just calm down. I sighed once again. Mas lumapit pa ako para mas marinig niya. 

“Hey, miss.” I called her once again but still I got no response. 

Tinitigan ko nang mabuti ang likod niya. She's wearing a white sando and black jogging pants. Expose na expose ang napakaganda niyang balat. Wala rin siyang suot na tsinelas at sobrang dumi ng mga paa niya. 

Agad akong lumapit sa kaniya at walang sabi na binuhat siya. Hindi ko alam bakit sumagi sa isip ko na buhatin siya. Maybe because I am tired and want to go home to rest? 

“Wil…” bulong niya. 

I was shocked when she started holding me tighter as if she didn't want me to let her go. 

“What?” asik ko. “Hey, wake up, miss.” 

I tried waking her up but she had already passed out. 

“Hey.”

I stared at her face. She has a beautiful round face, a small and pointed nose, and cute and thin lips. She looked exhausted and tired. May napansin din akong pasa sa mga braso at ilang sugat sa kaniya. Was she bullied by some guys or something? Why does she look like this? What happened to her?

“Hey, man! Your car is blocking our way!” 

“Bud, get that woman and throw her away.” 

“Go, bro, give her a lesson!”

Mas lalo akong nainis sa mga sigaw ng iba't ibang tao sa paligid. Damn them! Bakit hindi nila gawin mga sinasabi nila?! I'm not their slave to order me! Fuck them! 

My eyes are still on the woman. I don't know her reason why she's lying there but whatever it is, she's so wrong for doing this. May tao bang nasa tama ang pag-iisip ang gagawin ang ginagawa niya ngayon? She's insane for doing this!

“Bahala na nga!” 

I had no choice but to carry her to my car. Basang-basa kami pareho kaya nabasa rin ang upuan ng sasakyan ko. People thank me for doing such a thing yet I ignored them. Fuck them all! Kung nakakaabala pala, bakit hindi nila gawaan ng paraan! All they did was talk shits and do nothing at all! Damn people!

Pumasok ako ng sasakyan at agad na binuhay ang makina. I looked at her and saw she's not wearing a seatbelt so I removed mine and put the seatbelt on her before driving my car away. 

I keep looking at her through the small mirror to check if she's going to wake up. But she didn't. Napansin kong nilalamag siya kaya hininto ko saglit ang sasakyan at tinabi para bigyan siya ng jacket. 

Kinuha ko ang coat ko sa may backseat at ginamit iyon para hindi siya lamigin. Hininaan ko rin ang aircon ng sasakyan ko bago muling pinatakbo ito. 

“What's wrong with me?” I chuckled as I realized what I did and drove away. Why am I doing this? Baliw na ba ako? I have never done things like this before. So why am I doing this right now?! Fuck! I must be really tired of doing things I have never done before. 

Sa condo ako dumiretso. Binuhat ko ulit siya papunta sa unit ko. All the eyes are on me from people I passed by. Hindi ko sila pinansin at agad na pumasok ng elevator.

Once I reached my unit, I opened the door and went straight to my room. Dahan-dahan ko siyang binaba sa kama at agad na tumawag ng service. 

“Can I ask a lady to come up here?” Nakatingin ako sa mahimbing na babae na natutulog sa kama ko ngayon habang nasa tenga ang cellphone. “I need to ask for a favor.”

[Yes, sir. Coming up.] Sagot ng nasa kabilang linya bago pinatay ang tawag. 

I stared at the woman lying in my bed. Umiwas ako ng tingin nang makita ang maganda at maputi niyang leeg at dibdib. My eyes stayed on her beautiful face. Maganda siya kahit na mukha siyang gusgusin tignan ngayon. She really has the beauty that even dirt can't cover it up. Bumaba ang mga mata ko sa mapupula niyang labi. 

Shit! Anong ginagawa ko?!

Mabilis akong lumabas ng kwarto at hinintay ang service. 

Dumating ang service at inutusan ko siyang palitan ang suot ng babae. Thankfully, there's the clothes of Ginalyn, my sister, here. I gave it to the service and left them for a while. Fuck! So what am I gonna do to her now?! I'm screwed! 

Written by DBardz