Ikaapat na Pahina

Ikaapat na Pahina

Georgel Kien Point Of View

“Thank you for accepting my offer, Mr. Lee.”

Tumayo ako at nakipag kamay ako sa client at business partner na si Mr. Lee. We met in Q restaurant as he requested and tackled the proposal my company offered to him. We cleared everything and he finally accepted my offer. 

“Looking forward to working with you, Mr. Juanillo,” he said.

I smiled and nodded my head. “I will not disappoint you, Mr. Lee. I am grateful to have you as ons my business partners.”

"I am glad to hear that.”

Lumabas kami ng VIP section nitong restaurant habang nag-uusap tungkol sa company niya. 

“As you know my company is really doing great today…”

Hindi ko maintindihan pa ang mga sumunod na sinabi ni Mr. Lee nang mapansin ang mga kumpol na mga customer. I got curious so I tried looking behind them and saw a woman sitting on the floor.

My eyes widened when I saw a familiar face. Anong…. Anong ginagawa niya rito? I told her to go home. Bakit nakaupo siya riyan?!

“Ah, Mr. Lee, I need to go,” I said. “Something came up.”

“Go ahead.”

Mabilis na lumapit ako sa kumpol na mga tao. Napailing ako nang makita na siya nga ang babaeng tinulungan ko. Hilig niya ba talaga ang gawin ito? Umupo sa public places? Umupo sa semento? Just what kind of habit it this? Ngayon lang ako nakadiskubre ng ganitong gawain. 

“Excuse me, excuse me.”

Once again, I found myself walking towards her. It is the same scenario that happened yesterday. Damn! Ano ba itong ginagawa ko? Bakit tutulungan ko na naman siya sa pangalawang pagkakataon?

“What are you doing?! Bakit ka umiiyak diyan?”

Tumayo ako sa harap niya. She slowly removed her hands on her face. 

And damn! 

Bigla akong naawa nang nagtama ang mga mata namin at  makita ang namumula niyang mga mata at ang walang tigil na pagdaloy ng luha niya. She looked really hurt. What happened to her to be like this?

“Come one. Get up. We are leaving.”

Instead of getting up, she kept on crying. Yumuko siya at muling umiyak.

I sighed.

Dahan-dahan na humakbang ako palapit sa kaniya. Umupo ako at hinawakan siya sa balikat. I tried to guide her to get up but she is not helping herself.

“Hey, come on. A lot of people are looking at you now. Get up and come with me.”

She slowly shook her head. I sighed once again. She really looked stupid right now. People are staring at mumbling while staring at us. I had no choice but to do the thing I know that can help us to get out of here.

“You left me no choice but to do this.”

I heard people gasping as I carried her in a bridal style. Humakbang ako paalis sa pwesto niya. Nakita ko na siniksik niya ang mukha sa dibdib ko. Hinayaan ko lang siya hanggang sa marating namin ang sasakyan ko. 

Marahan na binaba ko siya at pinaupo nang maayos bago ko sinarado ang pinto at umikot para sumakay sa driver seat. Once I closed the door, the silence and only her sniffing and crying sound could be heard inside my car. 

Kinuha ko ang tissue sa backseat at inabot sa kaniya. Umiiyak na kinuha niya ang tissue at umiiyak na nakadungaw sa bintana ng sasakyan ko. 

"What happened?” Hindi ko maiwasan na magtanong. "Why are you being like this? Why did I find you sitting on the floor again? Did something happen to you?”

Sa dami kong tanong, ni isa ay wala akong natanggap na sagot mula sa kanya. She keeps on shaking her head and sniffing. Ayaw niyang magsalita o ibahagi kung anong nangyari sa kaniya. 

“Did you eat?”

This time, she looked at me and shook her head. 

“Well, let's order.”

Inistart ko ang sasakyan at mabilis na umalis sa parking lot. Dumaan ako sa pinakamalapit na fast food chain at nag take out. After I received the food, I start my car again and went straight to my unit. 

Tahimik siyang kumakain sa sala ng mga tinake out ko. I just came out of the shower and changed my clothes into a comfortable sando and shorts. 

Pinupunasan ko ang buhok nang umupo ako sa single couch. Tahimik din ako sa pagpupunas ng buhok nang bigla siyang nagsalita. 

“Why can't he give me another chance?” biglang sabi niya. “Ganun-ganun na lang? Matapos nang matagal naming pagsasama, iiwan niya na lang ako para sa babaeng iyon?!”

I could hear the disappointment and sadness in her voice. Tahimik akong nakinig sa kaniya. All I do is to stare at her and listen to everything she is going to say. 

“Bakit naman ganun siya? Hindi niya na ba ako mahal? Mas mahal niya na ba ang babaeng iyon kaysa sa akin? Hindi… hindi ko kaya na mawala siya sa akin, eh… hindi ko kaya…”

Hsr voice cracked as she said the last two lines of her sentence. And she burst into tears once again. 

Tumayo ako at kinuha ang tissue sa may kabinet sa kusina. Bumalik ako sa sala at inabot sa kanya. Tahimik kong pinanood siya. 

“Bakit? Ikaw?” She suddenly looked at me with those swollen eyes. “Hindi mo ba gagawin ang lahat para sa taong mahal mo? Kahit nakakahiya, kahit na ikababa ng dignidad mo, gagawin mo para sa taong mahal mo hindi ba?”

Hindi ako sumagot. I let him burst out what she is feeling inside. That will help her to ease her mind. 

“I sacrifice everything for him eh… iniwan ko lahat para sa kanya… kahit na… kahit na…” Umiling-iling siya na parang hindi alam ang sasabihin. “Mahal ko siya, eh… mahal na mahal…”

Bigla siyang tumahimik at umiyak lang nang umiyak. Hindi ako umalis sa tabi niya. I keep her company without saying any words. I just keep listening to whatever she wants to say. 

“C-Can I stay here again…” paos ang boses na tanong niya. “W-Wala akong ibang pupuntahan, eh…”

I nodded quietly. “Stay here if you have nowhere to go. You're welcome here.”

Marahan na tumango siya. “T-Thank you for… for helping me a-again…”

Tumango ako. 

Muli kaming natahimik na dalawa habang lumalalim ang gabi. I can't imagine how terrible she's feeling right now. I just knew she really is in pain because of someone. She probably loves that guy that she's being like this. 

Larsen Cleo Point Of View

Tahimik akong nakakapit sa dulo ng kumot at nakatulala sa may kisame ng kwarto niya. Sobrang sakit ng puso ko ngayon. Witnessing your loved one loving, protecting and choosing someone is so hurtful. He chose her over me. Iniwan niya lang ako kanina na parang wala kaming pinagsamahan na dalawa. Bakit niya pinili ang babaeng iyon kaysa sa akin? Bakit niya ako iniwan at pinili na sumama sa malanding 'yon? Paano niya akong iwan ng ganun? 

Paano nagawa sa akin ito ni Wil? 

I did everything to make him satisfied. Laha ginagawa ko para hindi siya magalit at hindi ako iwan. I did everything for him to love me. I did everything! So why? Why does he still choose someone and not me? 

Ang sakit, eh! 

Sobrang sakit! 

Agad kong pinunasan ang mga luha nang marinig na bumukas ang pinto ng kwarto. Bago pa man pumikit ang mga mata ko, nagtama ang mga mata namin. 

“Stop crying and sleep. Magpahinga ka na,” he said.

Umiwas ako ng tingin nang naglakad siya patungo sa kabinet. Binalot ko ng kumot ang mukha hanggang sa ilong at saka pumikit. But I can't just sleep knowing what happened earlier. Hindi ako pinapatulog ng puso ko dahil sa sakit na nararamdaman ko. 

Muli akong dumilat at sakto na nakita ko siyang humihiga na rin sa gilid ko. We put three pillows in between. He suggested it. Ayos lang naman sa akin kahit wala nyan ngunit siya ang masusunod dahil kwarto at unit niya ito. 

“Rest now,” sabi niya at humiga. “Namamaga na ang mukha mo kakaiyak.”

Pinunasan ko ang mga luha gamit ang kumot bago binaba ang kumot hanggang sa dibdib ko. Muli akong tumitig sa kisame habang inaalala ang mga nangyari kanina. 

“S-Sana panaginip lang lahat ng ito…” bulong ko. “Sana… sana paggising ko… okay pa rin kaming dalawa…”

I heard him sigh. Ngunit hindi ko siya tinignan.

“Mahal ko siya kaya… kaya patatawarin ko siya kapag humingi siya ng tawad. Gagawin ko…. Gagawin ko ang lahat para sa kanya. Ganun ko siya… k-kamahal.”

“He must be lucky then? I guess.”

Bumaling ako sa kanya. Nagtatanong ang mga mata na tinignan ko siya.

“S-Sa tingin mo…?” utal-utal na saad ko. 

“Maybe,” hindi siguradong sagot niya. “You said you can do everything for him so I guess he is lucky to have you. Yet he's hurting you like this? I think he's lucky to have you and you are not lucky to have him.”

Puzzled, I keep staring at him. Hindi ako lucky na mayroon akong Wil sa buhay ko? Bakit naman? He did everything for me back then. Just like how I choose him over my family, he also chooses me over his family. That's why kaming dalawa na lang ang magkaagapay sa buhay. At kaya hindi ko siya kayang iwan… dahil siya na lang ang mayroon ako.

Masayang-masaya kami noon. Ngunit hindi ko alam kung paano nasayang ang mga taon na pagsasama namin at nauwi kami sa ganitong lagay. Ang tanging natatandaan ko lang ay parati siyang umaalis ng gabi at dinadahilan na trabaho ang pinupuntahan at naniwala naman ako. May kutob na ako nun ngunit hindi ko pinansin dahil may tiwala ako sa kaniya. I trust him wholeheartedly. Na kahit magduda o magalit sa kanya ay hindi ko magawa dahil nga mahal ko siya. 

At matapos ng ilang araw ay tuloy-tuloy na away ang nangyari sa amin dahil lagi siyang galit sa akin kahit hindi ko alam ang dahilan. Doon nagsimula siyang magsabi sa akin ng masasakit na salita, pinapalayas ako at sinasaktan. 

Ngunit.. ngunit kahit na ganun… mahal ko pa rin siya, sh… mahal na mahal pa rin… 

“What's your name, by the way?” biglang tanong ng lalaking nasa gilid ko. “It's our second time sleeping together so I think I have the right to at least know your name.”

Pinunasan ko muna ang mga luha bago sinagot ang tanong niya.

“Larsen Cleo is my name,” saad ko. “Twenty years old at mahal na mahal si Wil.”

I saw him smirking. “I just ask you your name, not your asshole boyfriend.”

“Ikaw?” tanong ko. “Anong pangalan mo?”

“Georgel Kien but I prefer calling myself by my first name,” he said. “Twenty-five years old if  you want to know my age.”

"Kuya nga,” I blurted out. 

“What?”

“Sabi ko, kuya. You're two years older than me, so Kuya kita.”

“The fuck!” Sumama ang mukha niya. “Don't call me kuya, Georgel is fine.”

“Kuya Geor—”

“Don't add Kuya.” Mariin na saad niya. “Georgel will do.”

Napangiti ako nang makita ang galit sa mukha niya. Mabilis pala talaga siyang mainis.

“Okay, Georgel,” ani ko. “Thank you, Georgel.”

“Tsk.” Umiwas siya ng tingin. “You will pay me back. You will be the one to cook breakfast and clean the plates we will use tomorrow. You will do everything that I want you to do to pay me back until I get satisfied.”

“Okay, kuya.”

Masamang tumingin siya sa akin ngunit hindi na nagsalita. Tinalikuran niya ako dahilan para matawa ako ng mahina. 

Written by DBardz