NGAYONG ARAW ang 1st month ni baby.June 05,2024 ko si baby pinanganak. Isang buwan na si baby Venus at nakakatuwa dahil ang lakas niyang dumede,at ang cheeky pa ng pisngi niya. Baka bukas o makalawa ay naglalakad na siya, o di kaya ay nag-aaral na.Ang bilis ng panahon. Hindi ko na namamalayan ang takbo ng oras.At may takot rin ako sa puso ko na hindi ko mawari kung ano. Wala namang kaganapan sa unang buwan ni baby, gusto ko lang ng tahimik na ipagdiwang ang unang buwan ng anak ko.Kahit konting handa lang.Ayaw ko rin na kung sino na lang ang hahawak kay baby, kung maaari ay ako lang o si Mamay ang hahawak sa bata. “Nakatulala ka na naman r’yan, halika at kumain na tayo.” tawag ni Mamay.Tumango lang ako at pumasok na sa kusina karga si baby.Bumili pala si Mamay ng cake para kay baby.Hindi ko na naman mapigilan ang luha ko.Naging emotional na talaga ako laely. Panay iyak ko tuwing gabi, at walang gana sa lahat ng bagay.Ayaw ko ng ganito, ang sikip-sikip sa dibdib.Sa tuwing tinititiga
DALAWANG ARAW na ang lumipas simula nung 1st month ni baby.Hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala sa isip ko kung para saan nga ba ang bulaklak na pinabigay ni sir.Masaya naman ako dahil may bulaklak na natanggap.Pero nalulungkot din kasi hindi siya mismo ang nagbigay.Nilagay ko lang dito sa flower vase ang bulaklak para hindi malanta.Ang bango pa ng amoy.Hindi ako mahilig sa bulaklak at wala akong alam na pangalan ng bulaklak, pero gustong gusto ko itong bulaklak na nasa harap ko ngayon. Ilang linggo ko ng hindi nakita si sir.Sabi ni Mamay ay bumalik raw sa Maynila at hindi pa nakauwi.Hindi ko alam kung bakit hinahanap ko siya.Na mi-miss ko lang siguro ang presensya niya, kahit tatlong araw ko lang naman siyang nakilala.Pero hindi naman ata imposible na magustuhan mo ang isang tao sa loob ng tatlong araw, hindi ba? Nahihibang na nga ata ako.“Ano ang tinatawa-tawa mo d’yan?” biglang sulpot ni Mamay.“Wala po,May may iniisip lang po,” tugon ko agad at umiwas ng tingin.“Asus!Kitang-
MUNTIK na akong mahulog sa inuupuan ko.Mabuti na lang at nahawakan ako ni Roger. Gwapo talaga itong si Roger, matangkad rin, maganda pumorma, moreno, medyo singkit ang mata. Ilang buwan ko rin siyang hindi nakikita. “Kumusta ka na?” pormal na tanong ko sa kanya. “Ikaw ang kumusta na? Nasaan si baby?" Tanong niya at palinga-linga pa sa aking paligid hinanap si baby. “Nasa kwarto lang si baby, natutulog pa.” Sagot ko naman sa kanya. “Nag dinner ka na ba?” “Hindi pa, kaya nga gusto ko pumunta dito eh, dahil alam kung ipagluluto mo ako,” nakangusong wika nito. Ang cute talaga niya kapag nag papa cute. “Nako, tagal na rin na wala akong bisita na dumalaw sa akin dito.Si Mamay naman sobrang busy na sa mansyon. “Ganun talaga.Isa kasi si Mamay na pinagkakatiwalaan ni sir, kaya mahirap makalabas sa mansyon.Sobrang higpit din kasi ni sir,” salita naman niya. “Oo nga e,” sagot ko naman. Naghahanda na ako ng lutuin, wala naman espesyal sa lulutuin ko ngayon.Adobong manok, at gagawa na
AT DITO na nga nag-hapunan ang dalawa.Nasa hapag kainan na ang dalawa at ako naman ay hawak si baby dahil nagising ito at umiyak.Hindi ko na nga napag-tuunan ng pansin ang dalawa sa kusina na kumakain dahil nasa kwarto lang ako pinapatulog ulit si baby.Ng makasiguro na tulog na nga si baby ay lumabas na ako ng kwarto at nagtungo sa kusina kung saan nag-hapunan ang dalawa.Hindi pa nga ako nakaabot sa kusina ay narinig ko na ang boses ni sir at Roger na para bang nag-babangayan.Dahan-dahan akong sumilip at tiningnan kung ano ang pinag-awayan ng dalawa.Dahil hindi ako pwedeng magka-mali sa naririnig ko, nag-away nga ang dalawa.“Ikaw nga diyan sir e,kahit may girlfriend na kayo ay nakikipag-landian ka pa rin kay Rosita.Ako pa kaya na single,” natatawa na nakakaloko na wika ni Roger na para bang inaasar niya si sir. Pero totoo nga ba ang sinabi ni Roger? Na may girlfriend na si sir, at nakipag-landian pa sa akin?“Bakit, bawal ba makipag-landian?Ang sabihin mo ay wala kang laban sa aki
NASA balkonahe kaming tatlo, hindi pa rin umuwi ang dalawa at parang walang balak talaga na umalis ng bahay.Parang nasa bahay lang nila sila,feel a home kasi.Ayaw ko naman na paalisin,ewan ko rin sa sarili ko.Kanina nag-banggayan rin sila pero mabuti na lang at tahimik na.Kapal lang talaga siguro mga mukha nila na maglabas ng mga salita sa harap ko pa mismo. Rinig narinig ko paano nila ako pag-agawan at kung paano nila makukuha ang loob ko. Akala siguro ng dalawang ‘to na makukuha nila ako sa mga salita nilang puro lang kasinungalingan lang naman.Hindi ko na namalayan ang oras dahil sa dalawa.Kaya pala inaantok na ako dahil alas-onse na pala ng gabi. Tumayo na ako at pumasok sa loob at tumungo sa kwarto ko.Bahala na silang dalawa na ubusin ang mga iniinom nila. Nag-iinuman nga pala silang dalawa kanina pa.Tinawagan kasi ni sir ang driver niya na dalhan siya ng alak, mabilis pa sa alas kwatro ang driver na si Jasper, nakadala agad ng apat na case ng beer. Hindi pa nga ata naubos ang
THIRD PERSON POV.ISANG LINGGO na ang nakalipas simula ng napanaginipan ni Rosita si Ven.At simula rin nang gabi na ‘yon ay hindi na naman nagpakita si Ven kay Rosita.Hindi naman maalis sa isipan ni Rosita na baka nag tampo ang lalaki kaya ayaw na nito na magpakita sa kanya.Kagaya noong mga nakaraang buwan.Hindi naman maiwasan ni Rosita na ma-guilty sa kanyang ginawa.At kahit may mga naririnig siyang balita mula sa mga tao sa labas ay hindi naman nagpadala si Rosita.Pinang-hahawak niya kasi ang mga katagang iniwan nito bago lisanin ang kanilang tahanan noong gabing ‘iyon. “I already like you,Rosita.I will pursue you,kahit ilang ulit mo pa akong itulak palayo sayo.Hindi kana mawala sa isipan ko,kaya hayaan mo ako na mahalin ka.” “Ikaw lang ang nagpatibok ng puso ko,kaya panindigan mo ako.” Agad naman ‘yon binura ni Rosita sa kanyang isipan.Dahil may takot siya at pangamba. At ayaw niya rin maging kabit.Busy ang lahat sa mansyon ngayong araw dahil may bisita na darating mula sa iba
THIRD PERSON'S POV Umalis na lang si Rosita sa main entrance at pinalitan na lang ng iba ang pwesto niya. Nakaalalay naman si Roger sa kanya dahil bigla lang siyang nahilo. Dinala naman siya ni Roger sa kabilang kwarto kung saan nandoon lahat ng mga maids. Ngunit walang tao ngayon sa kwarto na ‘yon dahil abalang-abala sa pag-aasikaso sa mga bisita.“Okay ka lang ba?" Nag-aalala na tanong ni Roger sa kanya matapos siyang bigyan ng tubig. “I am okay,bigla lang talaga akong nahilo kanina.” nanghihina na wika niya. Hindi pa rin maalis sa kanya ang mukha ng babae kanina. Pamilya ito sa kanya, and she even called someone else's name.“Hindi ka ba sinaktan ni Miss Dina kanina?” tanong ni Roger. Gulat naman na tumingin si Rosita kay Roger.“Dina?” wala sa sarili niyang sambit. Tumango naman si Roger. “Kilala mo ba s’ya?” desperadang tanong niya kay Roger.“Yes, uhmm..Actually, she’s—” hindi natuloy ang sasabihin nito ng biglang mag-bukas ang pintuan ng kwarto.“Roger and Rosita? Ano sa ting
ROSITA/CAROLINE'S POV MASYADO na ata akong bumibigay, masyado ko na sigurong pinapahalata na may gusto ako kay Ven. Masaya ako dahil gusto niya rin ako, at gusto niya akong makuha. Pero nasasaktan dahil may mauuna nang babae sa buhay niya. Engagement party niya, kaya pala masyadong pinaghandaan. Hindi man lang sinabi ni Mamay na engagement party niya pala, sana hindi na lang ako tumulong at pina-ganda ang events. Parang nag-sisi ako na pumunta pa rito. "Stop it, sir. Your fiance must be waiting for you," matigas na boses kong salita na nagpahinto sa kanyang ginagawa. Napapansin ko lately na natural na lang na lumalabas sa bibig ko ang mag salita ng English. Yes. We almost did it, he was on top of me kissing my neck down to my chest. Nadala ako kaya bumigay ako. Noon gusto kong gawin niya sa akin ang nasa panaginip ko, pero mali pa rin ang ganito. Ayaw ko na maging kabit, kahit sabihin niya pa na ako ang gusto niya at hindi ang fiance niya. Kailangan kong pigilan ang sari
“Surpresa!” sabay-sabay na sigaw ng lahat nang buksan ni Caroline ang pinto. Napaatras naman siya, tila nagulat sa dami ng mga taong nagkakantahan at nagpapalakpakan sa sala. Hindi naman maiwasan ni Caroline ang matuwa, dahil ang iba sa mga bisita ay mga empleyado niya. At kumpleto rin ang kanyang pamilya,.maliban Sa isang tao. Sa gitna ng lahat, si Raven ay nakangiti habang may hawak na ang bunso nilang anak na si Venus.“You thought we forgot, didn’t you?” Raven said with a teasing smile.Bago ang kaganapan, sobrang abala si Caroline sa kumpanya dahil nagkaproblema sila sa isang investor. Dahil sa tindi ng kanyang pagka-busy, hindi na niya namalayan ang paglipas ng mga araw. Isang buwan na pala ang nakalipas, at maraming nangyari sa panahong iyon.Si Diego at Dina ay pumunta na sa ibang bansa para sa operasyon ni Diego. Masaya naman si Caroline dahil sa wakas ay magagamot na ang dati niyang asawa. Para kay Dina naman, magsisimula na ito ng negosyo sa ibang bansa. Tinulungan sila ni
Alam kong may konsensya pa rin si Dina hanggang ngayon, at ako rin naman. Hindi mawala sa isip ko ang mga kasalanang nagawa ko sa kanya. Sobrang dinurog ko siya. Hindi ko nga alam kung paano ako makakabawi sa kanya. "Uhm... ano ba ang susunod nating hakbang? Paano natin mapapasaya si Caroline? Wala akong maisip na pwedeng gawin..." litong sabi ko. "Paano kung ayain natin sina Raven at Caroline mag-date? Sa tingin ko magandang ideya 'yun, di ba?" masiglang mungkahi ni Dina habang nag-iisip pa. "Sa tingin mo, okay lang sa kanya? Hindi kaya siya magalit?" tanong ko nang may pag-aalinlangan. Hindi ko rin kasi masyadong kilala si Caroline, lalo na't hindi naman kami nagtagal. Nakilala ko lang naman si Caroline noon nung sinabi sa akin ni Dad na siya ang papakasalan ko. Dahil sa maganda siya at napakamasipag na babae. Agad rin nahulog ang loob at puso ko sa kanya. Pero nagloko pa rin ako sa kanya. She's the perfect woman na sana, kaso isang akong tanga kaya ngayon wala na siya sa akin.
Mabilis kong iminulat ang aking mga mata, at agad na bumungad sa akin ang puting kisame at amoy ng ospital. Nakakasulasok ang amoy, at ayoko nito. Paano ako napunta sa lugar na 'to? Kasama ko lang si Mamay kanina; baka naman naghahallucinate lang ako. Pero nasa kwarto lang talaga ako ngayon at hindi sa ospital. Ibinaling ko ang aking ulo sa kaliwa at tumingin sa paligid. Nasa ospital nga talaga ako. Pero anong ginagawa ko rito? "Babe, you're finally awake. Thank goodness," bungad na sabi ni Raven. "Pinag-alala mo ako. Sorry..." umiiyak na sabi ni Raven. Kunot-noo ko siyang tinitigan. Ano ba ang problema? "Why are you crying?" mahina kong tanong. “Nasa ospital ka, babe. Hindi ka nagising kagabi, kaya nag-alala ako. Lahat kami nag-alala. Pasensya na, sorry kung napaiyak kita ulit.” “Bakit ka nagso-sorry? Wala ka namang ginawang mali, ah...” tanong ko. “Mamay told me. Umiiyak ka raw, at sobrang sama ng loob ko. Alam ko kasi kung bakit ka umiiyak kahapon. Akala mo siguro may k
[CAROLINE] Bumuhos na naman ang aking mga luha. Kakaayos lang namin, pero may nalaman na naman ako. Bakit ganito? Bakit parang pinaglalaruan ako ng tadhana? Gusto ko lang naman na maging maayos kami, kahit na pinagtaksilan nila ako. Pero bakit hanggang ngayon, patuloy pa rin ang pagsisinungaling? Bakit ganito? Agad akong pumasok sa kotse at humagulgol. Pilit kong inaayos ang lahat—sinubukan kong tanggapin at patawarin sila. Binigay ko ang gusto nila para maayos na. Kahit labag sa loob ko, ginawa ko, para kahit papaano'y maibsan ang bigat ng dinadala ko. Bakit ba ang hirap magpakatotoo? "Why do I have to experience this? Gusto ko nang maayos ang lahat sa amin, tapos bigla na lang malalaman ko na ang murderer ng asawa ko noon ay ang kabit niya pala? This is so frustrating!" Dapat ba akong maawa kay Diego? Pero siguro sapat na itong mga nalaman ko. Tama na ang kadramahan. Gusto nilang magsama, sige, hahayaan ko na sila sa buhay nila. Ibibigay ko na at magpopokus na lang ako sa buhay k
Nagulat si Caroline sa paghingi ng basbas ni Diego sa kanya. She felt something touch her heart, at pakiramdam niya'y napawi ang sakit na kanyang nararamdaman. Hindi sakit at selos ang nararamdaman niya ngayon, kundi saya sa kanyang puso. The way humingi si Diego ng basbas sa kanya ay para bang sigurado na siya kay Dina—na para bang ito ang babaeng habang buhay niyang mamahalin.Tears streamed down her cheeks. Tiningnan niya ang kalagayan ni Dina na wala pa ring malay at pagkatapos ay tumingin kay Diego, na para bang sinasabi, "Please, let us be happy together.""C-Caroline, sorry. Please, don't cry. H-hindi na kita tatanungin tungkol sa bagay na 'yon. I am sorry, masyado lang ata akong desperado," he said in panic as he held Caroline's hand.Akala ni Diego ay galit pa rin si Caroline sa kanilang dalawa. Alam ni Caroline na hindi madaling maghilom ang sugat na dinulot nila."Maybe giving them a chance isn't bad, right?" sa isip ni Caroline.Pinahiran niya ang kanyang mga luha, at mahi
Isang malutong na sampal ang dumapo sa pisngi ni Stiffany nang magkita silang dalawa sa hideout nila. Nagulat si Stiffany sa ginawa ni Dina, sa biglaang pagsampal na hindi niya alam ang dahilan. Dahil dito, sinampal din niya si Dina ng dalawang beses sa magkabilang pisngi. Nanlilisik ang kanilang mga mata, at tila konti na lang ay mag-aaway na sila at magdadambahan."Ano ba ang problema mo?" singhal ni Stiffany kay Dina."Ikaw! Kayo ng mga kuya-kuyahan mo! Ano ang ginawa ninyo kay Diego?" nanlilisik ang mga mata ni Dina habang nagsasalita.Inirapan ni Stiffany si Dina at tinalikuran ito. "He deserves to die," ani Stiffany. "Dahil sa ginawa niya, nawala sa amin ang lahat. Sinumbong niya kay Daddy kung ano ang ginawa namin nina Kuya. Kung tumahimik lang sana siya, hindi siya mapapahamak." Nanggigigil na sambit nito."Paano mo nagagawa 'yon sa kapatid mo? Hindi ba baliw na baliw ka kay Diego? Ano'ng kapahamakan ang ginawa ninyo sa kanya?" sigaw ni Dina. "Mabait si Diego sa inyo, paano ni
Dinala nina Raven at Caroline si Diego sa ospital dahil nahihirapan itong huminga. Kahit ayaw nitong magpadala sa ospital, dinala pa rin nila ito upang magamot din ang mga sugat niya. May bantay sa kwarto niya upang walang sinuman ang makapasok. Mahigpit na ipinagbabawal ang pagpasok sa kwarto ni Diego sa ngayon dahil sa nangyari. Nagsimula na rin mag-imbestiga ang mga pulis sa bahay ni Diego, at nagbigay na rin ng pahayag sina Raven at Caroline. Ayon kay Diego, ang mga kapatid niya ang may pakana ng nangyari sa kanya. Nagpaiwan si Caroline sa ospital upang bantayan si Diego, na hindi pa rin nagigising simula nang dinala nila siya roon. May nais ding malaman si Caroline. Gusto niyang maintindihan kung bakit laging sinasabi ni Diego na masakit ang kanyang ulo. Sinabi rin ni Raven na uminom si Diego ng pain reliever bago sila umalis ng bahay. Hindi siya mapakali, lalo na nang mahawakan niya ang ulo ni Diego at mapansin ang labis na pagkalagas ng buhok nito. Malakas ang kutob niya na
HATING-GABI na nang makatanggap ng tawag si Raven mula kay Diego. Mukhang hinihingal ito at nahihirapan sa paghinga. Nang oras na iyon, nasa kanyang opisina siya sa loob ng bahay, samantalang si Caroline ay natutulog na sa kanilang kwarto. Kunot-noo man si Raven dahil sa biglaang tawag nito, hindi niya magawang balewalain dahil mukhang may nangyari.Mabilis na kinutuban si Raven kaya hindi na siya nagdalawang-isip na tumayo at kunin ang susi ng kanyang kotse. Alam niyang hindi pa sila lubusang nagkakasundo ni Diego, pero hindi na niya ito kalaban ngayon. Wala na siyang kailangang patunayan dahil alam niyang si Caroline at ang mga bata ay sa kanya pa rin"Nasaan ka?" kalmadong tanong ni Raven habang pinapaandar ang kanyang sasakyan."Sa bahay ko, alam mo na kung saan 'to, dahil nakapunta ka na rito noong dinala mo si Matthew," hirap na hirap nitong sabi. Rinig na rinig din ni Raven ang mabigat na paghinga ni Diego.Dinala niya kasi ang bata sa bahay nito isang beses, dahil gustong maki
Natameme si Diego sa narinig. Nagsimulang manginig ang kanyang mga kamay, nanghina ang kanyang mga tuhod, at napaluhod siya. Hindi siya makapaniwala na ang kabit pala ang dahilan ng pagkawala ng panganay niyang anak—at kasalanan niya rin iyon. Isa siyang pabaya na asawa. Napahilamos siya sa kanyang mukha, at sunod-sunod na nagsilabasan ang kanyang mga luha. Tahimik siyang napahagulgol habang ang kanyang mga kamay ay nasa mukha pa rin. Ngayon, mas lalo siyang nagsisisi dahil sa kanyang nagawa. Napakalaki ng kasalanan niya kay Caroline, at hindi katanggap-tanggap ang kanyang ginawa. "Patawad," humihikbing sabi ni Diego. "Walang kapatawaran ang nagawa kong kasalanan sa'yo. Kasalanan ko ang lahat," hagulgol niya. "Patawarin mo ako, Caroline. Labis kitang nasaktan. Napaka-gago kong tao—irresponsable, manloloko, sinungaling. Hindi mo deserve ang isang katulad ko. Nabigo akong maging lalaki para sa'yo, nabigo akong maging ama, at nabigo akong maging asawa. Pinabayaan kita, Caroline," pat