UMIIKOT ang lahat ng nakikita ko dahil sa labis at hindi makataong kaligayahang sinimulang ihambalos ni Marius sa pagkababae ko. Lalong naging maalab ang sagupaang iyon sa pagitan namin dalawa. Dahilan kaya lalong naging pangahas ang nobyo ko sa paraan niya ng pag-angkin sa akin.“God you are so good! Mmmmnnn!” ang paulit-ulit kong sinasambit habang ang mga mata ko ay nanatiling nakadilat at nakatitig sa lalaking pawisan na nagtatrabaho sa ibabaw ko.Napakasarap naman talaga ng ginagawa niya. Sa sobrang sarap niyon hindi ko na mahanap ang tamang adjective na pwede kong gamitin upang mailarawan ang nangyayari sa akin.Nanginginig ang buo kong katawan. Para akong kinukuryente dahil sa masarap na kilabot na paulit-ulit pang humahaplos sa kabuuan ko.“Yes! Ohhhh!” sigaw ko nang bigla at sa hindi ko napaghandaang pagkakataon ay sinorpresa ako ni Marius ng isang malalim at buong pananalasa.Napatitig ako sa kanya sa nangyaring iyon. Pagkatapos ay nakita kong sumilip sa mga mata niya ang amu
NARINIG ko naman ang sinabing iyon ni Marius. Pero mas nanaig sa akin nang mga sandaling iyon ang kaligayahang tila ba walang katapusang nagsasalimbayan sa kabuuan ko.Puro kalandian ang nasa isip ko nang mga oras na iyon. At iyon din ang dahilan kaya mas pinagbuti ko pa ang ginagawa ko.Sensuwal ang sumunod pang mga tagpo sa loob ng kamalig. Si Marius, walang kapaguran at tila ba walang hangganan ang ginawa nitong pagkikipagsagupaan sa akin. Pakiramdam ko wala na ngang katapusan ang namamagitang sagupaan ng aming mga katawan. Ako habang nakaibabaw kay Marius ay naghahabol na ng paghinga. Pero malayo o wala sa plano ko ang huminto.Ginalingan ko ng husto sa ibabaw ni Marius. Binigyan ko siya ng dahilan para pagnasaan pa niya ako ng husto.Oo, masaya akong mahal ako ni Marius. At ang katotohanang iyon ang nagbibigay sa akin ng dahilan para magpatuloy sa buhay. Syempre aside sa anak ko at sa iba ko pang mahal sa buhay. Pero aminin ko man o hindi gusto ko rin na sana ako lang at ta
“Salamat, Sam,” any masayang sambit ni Marius habang nanatili nitong hindi pinakakawalan ang mukha ko.Gusto ko rin iyon. Gusto ko ang pakiramdam ng mainit niyang mga palad sa magkabila kong pisngi. Pakiramdam ko kinakalma nito ang nababalisa kong puso.“Thank you, Marius,” ang isinagot ko kay Marius.“Sa lalong madaling panahon gusto kong maikasal tayo, Sam. Okay lang ba iyon sa iyo?”Tinanong ako ni Marius kahit alam kong alam naman niya kung ano ang sagot ko doon.“Sa lalong madaling panahon? Ibig sabihin in two week, ganoon ba?” tanong ko sa kanya.“Yeah, ganoon nga. Okay lang ba iyon sa’yo?” tanong muli sa akin ni Marius.Hindi ko sure kung ginagawa iyon ni Marius dahil gusto niyang magkaroon ng assurance na totoo sa loob ko ang isinagot ko. Pero sa huli napansin ko sa mga ngiti niya na parang naglalambing lang siya.“Oo naman. Walang problema sa akin iyon. Sa totoo lang kung ang pagmamahal ko sa iyo ang gagawin kong basehan eh gusto ko sa lalong madaling panahon maikasal rin nam
“HELLO, good morning!” Masiglang tinig ng isang babae ang narinig ko. Nasa sala ako noon. Nagbabasa ako ng libro. Malapit sa malaking bintana na naka-pwesto ang rocking chair kung saan ako nakaupo. “Lena,” iyon lang ang isinatinig ko. Mabilis kong naramdaman ang pamilyar na disgusto. At dahil nga hindi ko gustong ipahalata iyon kay Lena, minabuti kong ibalik ang pansin sa akin binabasa. “Si Nana Lourdes ba ang sadya mo?” pormal kong tanong sa kanya. Hindi ko man nilingon pero naramdaman ko ang pagpasok ni Lena sa kabayahan. Bukod pa roon ay gumawa rin ng ingay ang suot nitong tsinelas sa narra planks na sahig. “Ikaw ang talagang sadya ko dito, Sam,” ang isinagot niya kaya ako mabilis na napalingon rito. “Ako?” taka habang nagsasalubong ang mga kilay kong tanong. Tumango-tango si Lena na nang mga sandaling iyon ay nakaupo na sa silyang hinila nito palapit sa kinaroroonan ko. Habang nakatitig ako sa kanya ay nakita ko ang malaking pagkakahawig niya kay Nana Lourdes. Mabait naman
MASAMA ang loob ko. Kailangan kong aminin iyon kahit sa sarili ko lang. At sa parteng ito kailangan ko ring aminin na nanalo si Lena. Dahil kung hindi, mananatili akong nagpapanggap.Sa huli kong naisip ay natigilan ako.Pwede! Pwede kong ipagpatuloy ang lahat ng ito.Hindi naman kailangang malaman ni Marius na okay na ako. Hindi niya kailangang malaman na nagbalik na ang alaala ko.Pero ang tanong, hanggang kailan ko ba kayang panindigan ang ganito?Hanggang kailan ko makakayang itago sa kanya ang totoo? Pati na rin ang sakit na nararamdaman ko dahil sa nalaman ko?Nasa ganoong ayos ako nang biglang pumasok sa kwarto namin ang lalaking laman ng isip ko.Agad akong lumingon sa kanya. Habang siya ay nakangiting humakbang palapit sa akin.“Okay ka lang?” tanong niya sa akin nang makalapit.Hindi ako makapag-isip ng pwede kong sabihin. Kaya tumango nalang ako. Nang halikan ako sa noo ni Marius ay napapikit ako. Pagkatapos ay naramdaman kong nag-init ang sulok ng mga mata ko. Pero gaya ng
KINABUKASAN si Marius na ang inabutan kong abala sa paghahanda ng almusal. Alam ko kung bakit. Dahil kasi sa ginawa ni Lena kahapon ay kinausap na muna ni Marius si Nana Lourdes na huwag na munang magpunta ng bahay. Hindi ko naman ginusto iyon. Ang totoo, desisyon iyon ng nobyo ko. Sinubukan ko siya pigilan dahil wala naman alam si Nana Lourdes sa pinaggagawa ng pamangkin nito. Pero hindi pa rin nakinig si Marius.“Good morning!”Iyon ang naging masayang pagbati sa akin ni Marius kinaumagahan.Gaya ng nakagawian ko na. Nakaligo na ako nang bumaba. Si Marius tapos ng i-set ang mesa.“Halika na para makaluwas na tayo,” sabi pa niyang hinila ang isang silya para paupuin ako.Ngumiti lang ako sa kanya saka sumunod.“Hindi mo na talaga pinapasok si Nana Lourdes?” sabi ko nang simulan niyang lagyan ng sinangag ang plato ko.Nagkibit lang muna ng mga balikat niya si Marius. “Pansamantala. Hindi ko gusto ang ginawa ng pamangkin niya. Although tama ka naman. Walang kinalaman ang matanda pero i
MASAMANG-masama ang loob ko nang mga sandaling iyon. At alam ko na sa kabila ng lahat ay nauunawaan ni Marius kung bakit ako nagkakaganito.“S-Sam, please naman huwag mong gawin ito,” ang nagsusumamong sambit ni Marius.Nagsimula na kasi akong mag-empake noon. Habang patuloy ako sa tahimik na pag-iyak.Wala akong alam na gawin kundi ang umiyak. Sa totoo lang, iyon lang naman talaga ang kaya ko kahit noon pa. Iiyak lang ako. Hindi ko siya kayang saktan kahit kung tutuusin galit na galit ako sa kanya.“Sam, please naman hayaan mo naman akong magpaliwanag. Makinig ka sa’kin please,” muli ay nagsusumamong winika ni Marius na sinundan ako papasok ng walk in closet.Hindi ako sumagot. Isa-isa kong kinuha mula roon ang lahat ng mga personal kong gamit.Pagkatapos ay lumabs muli ako para ilagay ang lahat ng iyon sa maleta ko.“Huwag mo nalang muna akong kulitin, Marius,” nang hindi ako makatiis ay iyon na ang ipinakiusap ko sa kanya.“Sam,” aniya.Bakas pa rin sa tono ng pananalita ni Marius
“O, Marius napatawag ka?”Si Lana iyon nang sagutin nito ang tawag niya.Kasalukuyan siyang nakatayo nang mga sandaling iyon sa labas ng condominium unit ni Sam. Dalawang araw mula nang ihatid niya ang dalaga ay nanatiling hindi nito sinasagot ang mga tawag at text messages niya. Worried na siya kaya naisipan niyang pumunta rito para i-check kung kumusta ang dalaga.“Tumawag ba sa inyo si Sam? Or nagpunta ba siya diyan sa inyo?” ang magkasunod niyang tanong.Kung tutuusin ito na ang last option na naisip niya. Hangga’t maaari kasi hindi niya gustong idamay sina Andrew at Lana sa gulong kung tutuusin ay siya naman talaga ang may gawa. Pero wala na siyang iba pang maisip na paraan. Bukod pa sa katotohanang wala rin naman ibang pupuntahan si Sam maliban sa kapatid nito.“Si Sam? Hindi eh. Teka, hindi ba at kayong dalawa ang magkasama?” sagot naman ng kaibigan niyang nasa kabilang linya.Mabilis niyang nabakas sa tono ng pananalita ni Lana ang pag-aalala.“My god,” ang sa halip ay naisago