Paano ko nga ba mauunawaan ang mga sandali? Pakiramdam ko kay bilis ng mga pangyayari. Sa isang iglap, natali ako sa isang kasunduang habang buhay kong iisiping isa lamang bangungot ng reyalidad.Sa sobrang bilis, namalayan ko na lamang ang pamamaalam nila sa akin. “Mag-ingat ka,” sabi ni ina na para bang nasa malayo ako pupunta. “Pakatandaan mo ang mga tinuro ko-” Tumikhim siya at lalong lumapit sa aking tainga. “-sa lalong madaling panahon, nararapat magbunga ang pagmamahalan niyong dalawa.”Pagmamahalan? Nangunot ang noo ko sa kaniyang tinuran, nagtataka man ngunit walang lakas upang isaboses ang mga katanongan. Nakuha ang pansin ko ni ama na pasimpleng nilapitan ang lalaking bumihag sa buhay ko. “Sa makalawa-” Kinuha ng kapatid ang atensiyon ko bago ko pa man maunigan ang sinabi ni ama. Doon ko lang namalayang saglit na pumanhik ang ina sa loob. “Nagpaalam siya, hindi mo ba narinig?” may pagtatakang paliwanag ng kapatid.“N-narinig,” baling ko sa kaniya.Hindi man siya tuluyang
I expect less, kaya hindi na rin ako nadismaya pagkapasok ko sa bahay niya. Pinaalala ko na lamang sa sariling isa lamang akong bilanggo niya. Wala akong karapatan upang mag-inarte. “I have to be a good woman,” bulong ko at pilit na pinalitaw ang ngiti sa labi.“Anong ginagawa mo?” Napansin niya akong nakapikit habang nag-breathe in and out. Hindi na rin naman siya naghintay ng kasagutan at nagpatuloy sa pag-akyat ng naglalakihang Maleta.Ilang sandali akong nakatanga sa kaniya, napalunok nang makatitigan siya ng maigi. Kakaiba lang sa paningin ang makita siyang pawisan ngunit hindi man lang nabawasan ang lakas ng dating. Bago pa man kung saan-saan na mapadpad ang isip ko ay dali-dali akong sumunod sa kaniya. Nang nasa itaas na ay doon ko lang napagtantong iisa lang ang silid na bakante. Ang ibang silid ay may kung anong nakatagong misteryong hindi pinagbubuksan ng lalaki. “Ano bang bahay 'to?” Bulong ko at napansin ang mga duming dumidikit sa may pintuan. “Anong ginagawa mo?” Muli
Kung dati ay halos sambahin ko ang pagiging mabuting babae, sa pagkakataong 'to ay makakaya ko pa kaya? Kung ang ibignitong sabihin ay ang ipilit ang sarili ko sa bagay na hindi ko makakayang gawin. Habang nasa hapagkainan ay wala akong kibo. Hanggang sa binasag niya ang katahimikan, “Ayos ka na ba?”Kunwari ay nagtaka ako ngunit nagtambol na ang dibdib ko. “Anong ibig mong sabihin?” Balik tanong ko sa kaniya ngunit nalihis ang tingin nang masusi niya lamang akong tinitigan.“Hindi ko alam na g-um-rabe ang hardened sickness mo,” sabi niya at halatang may pag-alala.Hindi ko tuloy maunawaan kung anong iisipin. Muli kong naalala ang nangyari kanina. Kakaiba ang hatid ng yakap niya sa akin. At lalong hindi ko maunawaan kung bakit kailangan kong magpanggap na gano'n nga ang nangyari tulad ng iniisip niya. Kaya paano ako maging mabuting babae? Ang madikit nga lang ang katawan sa kaniya ay hindi ko na maintindihan ang sarili. Panay ang tingin niya sa akin ngunit wala siyang sinabi. Naghih
“Ano bang iniisip mo nang pagbuksan mo ng pinto ang isang estranghero?” May bahid ng dismaya sa boses ng lalaki. Hindi man lang niya ako pinagbigyan upang magpaliwanag at agad-agad ang pagbato niya ng mga katanongan. “Liz, I know you hate me, but...how can you be this low?” Napatayo ako sa kinauupuan at saglit na tinago ang hindi ko pa man na-umpisahang sulatan na journal. Hindi ko mawari kung tama ba ang pagkakaintindi ko ngunit halos hindi ko na maunawaan ang kirot na bumangon sa loob ko. Hindi pa siya nakuntento at nagpatuloy, “You entertain a man when we were just married. Paano pa bukas, sa susunod na bukas at sa mga susunod pa?” Napaawang na lamang ang bibig ko. “Akala ko namali lang ako ng dinig,” mahinang sabi ko. Pinakatitigan ko siya ng maigi, “Paano mo pala nalaman ang bagay na 'yan?” Nabasag man ang tinig ay dinaan ko 'yon sa tawa. “Don't tell me that you have some sort of eye in this house?” Nilibot ko pa ang tingin sa paligid. Nangunot lamang ang noo niya. “Don't cha
Hindi ko mawari kung bakit sa nagdaang araw ay panay ang alis niya. Hindi ko tuloy malaman kung dapat ba akong mangamba o magsaya Ngunit dahil roon, nagagawa ko ang mga bagay na dati ay hindi ko magagawa sa tahanan. Bantay sarado kami ng Ina, kaya kung may gusto man akong gawin; nagagawa ko sa likuran ng aming tahanan. Kahit ang mga kapatid ay nahanap ang kagustohan sa sarili nilang paraan.Ngunit tulad ng turo, walang sinuman ang may karapatang tahakin ang daang kanilang ninanais. Lahat ay may nakalaang daang dinidisinyo bago pa man sila isilang sa mundo.“Ngunit mali ang daang ito,” sabi ko at panay ang iling. Katatapos ko lamang basahin ang niluluma nang libro. Sa unang tingin ay akalain mong isang pangaral at karaniwang libro lamang. Ngunit dahil rito'y minulat ang aking kaisipan.Ang pangaral rito'y may malalim na kapahulogan. Maaring walang liwanag sa pupuntahan at pinili mong landas, ngunit ang pagkatoto ay maghahatid sa'yo sa tamang landas...at kakaibang tapang.Matapos sulat
Mapagmasid niyang nilakbay ang masukal na daan, matalim ang mga matang hindi ko maiwasang hindi titigan. Giniya niya akong sumunod at wala akong pag-alinlangan. Nagulat pa ako nang mapagmasdan ang laman ng malaking basket na pasan-pasan niya. Doon nagtagal ang tingin ko ngunit agad niya 'yong tinabunan.“Ngayon ka lang nakakita ng ganito?” aniya nang mapansin ang gulat sa mga mata ko. Napangisi siya, ngunit hindi ko maiwasan ang talim sa kaniyang tingin. “Hay, Senyorita ka nga kasi,” komento pa niya at may kung anong kakaiba na hindi ko maunawaan.Sinamaan ko na lamang siya ng tingin. Kung ano-anong sinasabi niyang nagpakabog sa dibdib ko. “Ano naman? May masama ba ro'n?” Nagkibit balikat siya at hindi umimik, at hindi ko na alam ang isipin.Napangisi na lamang ako. Nabasa ko ang mga kagaya niyang bukambibig ang mga bagay na hindi nila maabot-aboy, iniisip na lahat nang may kaya ay walang kaalam-alam sa buhay, tulad ko? Nagulat man ako ngunit dahil 'yon hindi ko inakala... Kahit na a
Ngunit hindi panaginip ang lahat. Nagulat man ay hindi ko pinahalata ang pagpasok ni Dan sa silid.“Liz,” tawag niya, hindi makatingin sa direksiyon ko. Napataas ang kilay ko. “Bakit parang balisa ka diyan?” tanong ko dahil isa 'yong imposible. Napalunok siya nang humarap. “Ayos ka ba?”Natulala ako, hindi maunawaan ang biglang pagkabog ng dibdib. Napaikot na lamang ang mata ko. “Oo naman! Bakit hindi?”Napakamot siya sa batok, bumibigat ang paghinga. “Bakit...ka nasa gubat-”“Ah!” bigla akong napasigaw, sapo ang kanang braso. Nagulat nanam ako sa biglang pagdalo niya at nakakabiglang reaksiyon.“L-liz? W-what's wrong?” hindi siya magkamay kung saan ilalagay ang kamay at nanginginig na lamang na napailing. “S-saan masakit? Liz...” Napapikit ako nang mariin. Iniisip na mukhang mali ako. Panaginip lamang ang sandaling 'to!“Liz?” patuloy niya at napangiti na lamang ako, hindi pinaniwalaan ang nakikitang takot sa mga mata niya. Dahil ba sa akin? “Kaygandang panaginip,” bulong ko at t
Hindi ako makatulog at namimigat ang dibdib. Wala na ang mga sugatan sa labas ngunit hindi ako mapanatag. Hindi ko maiwasang isipin ang pinagmulan ng lahat.Paano kung simula pa lamang ito? Ngunit ito ang nangyari, maraming inosente ang dumadaing ng sakit. Kaya paano sa susunod? Anong mangyayari?Maingat akong lumabas. Napakadalim nang pasilyo at patay-sindi pa. Napaisip tuloy ako kung ano ba ang ginagawa ni Dan sa yaman niya at ganito ang hospital na ito. O mali ako't hindi naman sa kaniya ito?O isang kastilyo nga ba ito sa simula pa lang?Narating ko ang exit nang walang nahagip na mga nurse man o pasyente. Sarado ang mga silid at mukhang namamahinga na ang lahat. Nakapagtataka nga lang kung bakit walang naka-estasyon na mga nurse kung maaring may emergency?O mali na naman ako sa iniisip kung 'to?Nasagot lamang ang katanongan ko nang mapagtantong nasa isang palapag pa lamang ako. Halos malula ako nang bumungad sa akin ang hagdan pababa at pataas. Matayog pa ang taas, at natanto k
Nakasunod nga siya, ngunit hindi ang gubat ang aking tinatahak. Hindi lang dahil mapanganib 'yon, para man sa akin o para sa kaniya, kundi lalayo lamang ako sa gusto kong mangyari.Ilang sandali ay bumungad ang naabong bahagi ng bayan; mula sa mga bahay hanggang sa mga punong nakapaligid sa maliit na kapaligiran. “This doesn't compare to that of the Justice Village?” hindi ko mapigilang mapaisip. “Every tragedy suppose to given its rightful justice, but this is too much!”“Real,” anang Kenan at nahahapo pa sa mahabang nilakbay. “Is this our destination?”“Yeah,” wala sa sariling tugon ko. “This is incomparable to the tragedy in the past, so I can't help to ponder how is that tragedy really is worse?”“For what extent you want to know, Real?” nababakas ang kakaibang tinig sa Kenan, naninimbang.Nagkibit-balikat na lamang ako. “I can risk the journey that is rough and is full of torns. Whatever this is can help me somehow to gain insight about the world. Don't you think I can understan
Narito ako para sa direksyon, ngunit sa hindi inaasahan ay napaisip ako sa nangyari sa kagubatan.“Last time I stumbe upon your world, Mario, in that stormy night,” sabi kong pilit nilalayo ang isip sa lumang libro. “I thought I can stop myself to think the deep of it, but why theere such a tragedy keep happening in this part of town?”Napaisip ang mario, nagtaka naman ang Kenan. Kahit sa sarili ay hindi ko mapaniwalaan ang sariling usisain ang bagay na akin rin namang iiwan. Marahil dahil isa 'tong posibilidad, at ang pagtakas ay may kalakip na trahedyang dapat kong paghandaan.“Are you sure that is your question?” Halatang duda ang Mario ngunit nagawang ngumiti bago hinanda ang sarili sa pagtugon. “It's unexpectedly simple and I haven't thought of it that much; that's why.”Natawa pa siya at kahit papaano ay nakahinga ako ng malalim. Ngunit ang Kenan ay tahimik at napaayos na lamang ng apo nang mapatingin sa akin. Tumaas lamang ang kilay ko sa kaniya, para bang ang katanongang ito a
Tahimik na ang Kenan nang dumating kami sa post-office. Pawisan man ay lalo lamang dumagdag sa magandang hubog ng Kaniyang mukha. “Um, is something in my face, Real?” Inosenteng tanong niya. Nagkibit-balikat lamang ako at napangising tumalikod, lalo lamang siyang nagtaka. Naalala ko tuloy ang tauhan sa kuwentong aking binasa dahil roon. Hindi dahil sa mukha niya, kundi dahil sa lito-lito na niyang emerald na mata.“So it's true,” sa isip ko habang nagtatalo ang isip sa pagtalikod. “The emerald eyes looks like a gem in person, and who knows if it's not mined by the family and just put into their eyes?” My mind rather run wild, and I can only shrugged the gibberish in it!“If it isn't the lord's wife!” maligayang tinig mula sa likuran, kasabay nang halos manginig na pagkapit ng Kenan sa aking braso.Sinamaan ko ng tingin ang gumulat rito. “Can you please, Mario?”“Oh,” he sounds rather regretful, but he smiled widely. “If it isn't the young wanted priest of town!”“Young, um, priest?
Ang totoo ay hinihintay ko ang isang himala. Himalang magpigil sa mga kalalakihang 'to. Hindi ko man alam kung anong himala 'yon, malakas ang pakiramdam kong may darating!“I was once in this situation,” halos bulong ko at nakagat na lamang ang labi. “If this situation is one of it, then perhaps those who rescued me before will come! I wonder who they are?” Hindi ko mapigilang isipin ang pagkakataong 'yon. I may fell unconscious, but I'm no fool. They are definitey no ordinary!“That woman especially is strange,” napahinga na lamang ako, pinipigilan ang panggigil nag maalala. “I ever thought she's a hunter or something, and awed by it! Who have thought she's far from that, and not only hunt the wild?!”Maya-maya lang ay halos mapalukso ako sa biglang senyas mula sa baba.“It's Kenan,” sabi nito nang mapansin ang pagkatigil ko. “I know you are there...”“The hell with you, Kenan,” nang makababa ay halos pandilat ko sa kaniya. “I told you to stay there! How can you less obedient?”“Lad
“Who are they?” tanong ko, sinilip siya sa siwang ng ugat ng puno.“Lady,” nanginginig ang boses niya at nakapikit lamang ang mga mata. “Come, and hide here with me. It's safest here...”“I don't think so,” pagkibit-balikat ko sa kaniya. “Don't you know that snakes or any wild or poisonous animals are inhabits the cavest-like roots?”“It's rather safest than being caught by them,” seryoso ang boses niyang nagpagulat sa akin.“Seriously?” Napahinga na lamang ako. Simula nang naputol na ang linya ay nanginginig na siya at panay na ang sambit ng mga salita. Nakasiklop ang dalawang kamay na para bang nananalangin?“Hindi ka na ba talaga lalabas diyan?” Hindi ko na napigilan. Nalukot lamang ang kaniyang noo, hindi naunawaan ang salitang lumabas sa aking bibig. Naikot ko naman ang mga mata. “If it isn't a foreigner!”“Oh, God,” sambit niya at hindi na ninanais pang maabala. “Save me until then. I must fulfill the purpose and my mission. Guide me, oh, God,” halos hindi na maunawaan ang kan
Kumalam ang kaniyang tiyan at namamawis na nang tuluyan. “Uh, can you-” “What?” “Biscuit,” nag-iwas siya ng tingin sabay pamula ng kaniyang pisngi.Namilog na lamang ang mga mata ko at lalo pang napaatras. “Biscuit?” Nalukot ang noo ko at napabulong na lamang habang hindi pa siya nakatingin, “Is it a code or something? Perhaps he will going to attack any moment!”Nalibot ko ang paligid ngunit tanging masukal na gubat lamang ang bumungad sa aking paningin. Ngunit hindi ko binaba ang mga posibilidad. Tulad ng nakaraan, hindi ko alam ang mga nangyayari at bigla na lamang silang naglabasan!“Where are they?” Baling ko sa kaniya nang may nakataas na kilay.“Whatever do you mean, lady?” Nalukot na ang kaniyang guwapong mukha, habang ang isang kamay ay nasa kaniyang kalamnan.Napakurap tuloy ako habang hindi niya alam kung saan babaling. Tulad ko man ay may kung ano siyang iniiwasan. Ngunit malaki ang posibilidad na hinahanap niya ang kaniyang mga kasamahan at nang matapos na ang aking ka
Nang wala si Dan ay naghanda na ako. Nasa banyo pa ang Vivien nang dahan-dahan kong tinawid ang malawak na likuran. May malalaking kahoy sa gilid ng nagtaasang bakod at kahit hindi ako magmadali ay walang makapansin, tinatago ang kagubatan at binandara ang kastilyo sa itaas ng kabundokan. Tinago ko ang mukha sa nalulumang kasuotang pangkasambahay. Hindi pa rin maalis sa akin ang nangyari ng nakaraan. Sa bahaging 'to, may nananahang ang galit ay nakatuon sa mararangyang kababaehan.Ang alalahanin ang mga sandaling 'yon ay nagpagulo sa akin sa ilang sandali. “Mistress,” bulong ko at nangungunot na ang noo. “I wonder if the mistress is there that time... Someone surely mistake me for a mistress...”Sa bawat pag-ihip ng hangin ay sumasabay ang kakaibang tunog na parang sa ahas. Bigla-bigla akong dinagsa ng pangyayaring 'yon. Ilang ulit ko pang inikot ang tingin at nanginginig na ang buong katawan.“Sa likod ng kabundokan ay ang post-office ni Mario,” nanginginig ang bibig na bulong ko. H
Halatang nagtaka siya ngunit hindi ko na pinansin. Ang nanlalamig niyang mata ay unti-unting nagpakalma sa akin. Gusto kong magalit at mainis ngunit ang kalituhan niya ay kakaiba ang hatid sa akin.Akto akong tatalikod sa kaniya nang matigil sa higpit nang biglang pagkapit niya sa braso ko. “We need to clarify something here, Liz,” seryoso ang boses niya at natulala na lamang ako imbes na mapadaing.Gusto ko na lamang maiyak. “Clarify what, Dan?” tanong ko, pinipilit ang ngiti sa kabila nang pagkabog ng dibdib.Hindi na ba siya makapaghintay na ako na ang kusang sumuko? Marahil kilala niya ako nang lubosan, at alam niyang kahit magkamali siya'y wala siyang makukuhang ni kirot sa aking mga mata!“I actually expected you to act like nothing happene. But perhaps I don't know you really well, Dan?” pagod ang boses na saad ko.Nagdalawang isip pa siya o sadyang hindi sigurado sa sasabihin. Ngunit bakas sa mga mata ang kakaibang emosyong ayokong pangalanan. Paano niya nakakayang magkaroon
Makitid ang daan at hindi abot tanaw ang pupuntahan. Ang pagtakas ko'y nauugnayan sa gano'ng kaisipan. Ngunit sa gabing 'to, luminaw ang noon ay malabo. “I have a question, Mario,” sabi kong hindi na makatingin sa kaniya. “I hope you don't mind?”“I don't!” agap niya at natawa na lamang kaming dalawa. “So where's the question?”“It's not actually a question but a direction, Mario,” napaiwas na lamang ako ng tingin.Saglita siyang natigilan. “Don't tell me you don't know the way to my post-office?”“What?” Napakurap-kurap ako, bigla ay naalala ang kaninang biro niya. “Seryoso ka bang pupunta ako?”“If you don't mind?” Kumislap ang kaniyang mga mata, ang kislap nito ay nangungusap sa hindi ko malamang dahilan.“I don't mind,” agap ko, pansin ang kaba sa kabila ng ngiti niya. Halos mapatalon siya, habang natulala na lamang ako sa kaniya. Magsusuli lang naman ng hiniram 'di ba?“Then I entertain your question the next time. I think you need time to polish that question first,” sabi niya