Chapter 2

I expect less, kaya hindi na rin ako nadismaya pagkapasok ko sa bahay niya. Pinaalala ko na lamang sa sariling isa lamang akong bilanggo niya. Wala akong karapatan upang mag-inarte. 

“I have to be a good woman,” bulong ko at pilit na pinalitaw ang ngiti sa labi.

“Anong ginagawa mo?” Napansin niya akong nakapikit habang nag-breathe in and out. Hindi na rin naman siya naghintay ng kasagutan at nagpatuloy sa pag-akyat ng naglalakihang Maleta.

Ilang sandali akong nakatanga sa kaniya, napalunok nang makatitigan siya ng maigi. Kakaiba lang sa paningin ang makita siyang pawisan ngunit hindi man lang nabawasan ang lakas ng dating. Bago pa man kung saan-saan na mapadpad ang isip ko ay dali-dali akong sumunod sa kaniya. 

Nang nasa itaas na ay doon ko lang napagtantong iisa lang ang silid na bakante. Ang ibang silid ay may kung anong nakatagong misteryong hindi pinagbubuksan ng lalaki. “Ano bang bahay 'to?” Bulong ko at napansin ang mga duming dumidikit sa may pintuan. 

“Anong ginagawa mo?” Muli ay narinig ko ang pangmalakasang tanong niya. Muntik ko ng maikot ang mga mata ngunit agad kong naalala ang bilin ng Ina. 

Hirap man ang loob ay lumapit ako sa kaniya. Hindi ko na sana sasagutin ang katanongan niya ngunit naisip kong mapapadali ang lahat pagsinasanay ko ang sariling muling magsalita kaharap siya. 

“Iyan ba ang silid?” Tanong ko na may panginginig pa sa boses. Nangunot lamang ang noo niya na para bang nahihiwagaan sa bigla kong pagsalita. Lalo na ang boses na pinipilit na para bang walang nangyari sa pagitan namin. 

Napatango-tango na lamang ako, sinasagot ang sariling katanongan, “Marahil 'yan nga!” Awkward akong natawa at nang bumaba siya para sa iba pang mga gamit ay napaikot na lamang ang mata ko. Pumasok ako sa silid at pinagbubuksan ang mga maleta. 

Ngunit bago 'yon ay pinakatitigan ko ang silid. Hindi tulad ng inaasahan ko, halos kumikintab sa linis ang sahig at kahit saan dumaan ang paningin ko. Sa isiping hindi naman siguro kami nag-iisa sa bahay na ito at may mga Kasambahay naman siya ay nagpahinga ng maluwag sa dibdib ko. Feeling ko nakaka-suffocate na kahit isipin pa lamang na kami lang dalawa sa buong bahay namin rito!

But needless to say, I'm just a prisoner of his life. Do I have a right to suggest things?

“No, I don't,” tugon ko sa sariling katanongan. I witness my own Mother having no rights at all to suggest things. What father wants, father gets. At ang laging paalala ni Ina, “We don't have to voice what we feel. Let's just live the life of being woman.”

I can say na pinaniniwalaan ko 'yon hanggang lumawak ang isip ko at natutunang hindi sa lahat ng pagkakataon ay paniniwalaan ang nakasanayan. I find loophole to the life that Mother raise me to manifest, lalo nang minsan kong nabasa ang mga librong naging isang labis na pinagbabawal sa pamilya. Kung bakit ko binasa despite the fact na pinagbabawal 'yon? Well curiousity can kill me sometimes. I can't just leave any thought of wonder: bakit nga ba pinagbabawalan kaming magbasa ng libro? Of course, no one have told me the reason, and I'm afraid asking such things.

What I did is something I never knew is the right thing. Read books because it's not a sin! I did realize that as I finish my first ever book that read. It is contain the out of the Town knowledge. I can feel the sudden burst of emotion inside me and I can't let go the feeling that foreign to me. 

It is a fact in the Town to have a woman stay in their home, produce an offspring and widened their family member. That's after the woman become in her right age, marry a man who is partnered by her parents. In their early age, woman study the common manners but highly appreciated one in the community. 

Before I learned that a woman can feel love, too, in her own freewill, I have been thought that my purpose is only bring goodness and abundance to the community. And help the Town to produce more well-mannered offspring. 

Questions lingering at the back of my mind: why the Town keeps women captive and stay at their home? Doing nothing but keep producing offspring? Once in my life, I only saw women when it is Festival that celebrates the abundants of the Town. That time I didn't realize how big the world is. Perhaps it due to becoming a good woman, you just have to know a common knowledge. In terms of people who fascilate the Town, the common knowledge is what I previously stated. But the Festival goals is to show to the world that having a good woman in the household can contribute greatly to the abundant of the Town. It is a persuasive show to tell the other places to be more aware of how to tame their society. All of those is only what I obtain by reading a forbidden books. Why it become discarded is the question that left at the back of my mind.

I thought I can find the answer once I leave the town, but being captive is really what destined to me, of every women in this Town. I wonder if aparts from me, if the other woman have questions their own capabilities. Can they run from home on their own? Definitely the answer of that is an enormous 'no'. And that's why...I have to be a good woman.

But how can I do that when I hate my husband? 

“Are you asleep?” I heard a whisper from him, nanlalamig pa rin ang mga mata niya ngunit natuod ako nang mapagtanto ang halos magkadikit na naming mukha.

Pakiramdam ko ay ako pa ang natutunaw sa klase ng titig niya. Hindi ko na naigagalaw ang sarili, parang nagyeyelo ang buo kong katawan. Naglalakbay sa isip ko ang dapat kong gawin upang maging mabuting babae. Ang isipin pa nga lang ang mga posibilidad ay lalong nagpatuod sa akin. Gusto ko na lamang matunaw matapos maging yelo!

Napalayo si Dan nang hindi ako nakakibo. “Is she having...a hardened sickness like!” Namalayan ko na lamang ang bigla niyang pagyakap, nanginginig pa ang kamay na dumadampi sa likuran ko. “Liz...Liz?”

Naalala ko na lamang ang unang naisip kong irason sa kaniya nang matulala ako sa unang beses na nagtagpo ang landas namin. “I...I have this so-called...h-hardened sickness!”

Ito 'yong unang beses na nakakita ako ng isang lalaki maliban sa Ama at mga kapatid ko. I am shock at halos hindi ako makagalaw dahil para siya 'yong na-i-imagine ko sa mga nababasa kong mga libro. Na sa pagkakataong 'yon ay ang dahilan kung bakit ako halos magulat sa presensiya niya. Paano na lang kung nakita niya ang ginagawa ko? Ang pagbabasa ko ng mga libro?

Mula no'n, inisip niyang ang init ng yakap niya ang lunas sa kuno ay sakit ko.