05

O ayun ang akala niya.

Pagkapasok na pagkapasok pa lamang ni Leandra sa loob ay hindi na niya napigilan pa ang mapahagulgol sa kamay ng kaniyang kaibigan.

“Hush, Leandra. I'm so proud of you. You handled it without crying in front of them.” Hindi mapigilan ni Kara ang magalit sa kalunos-lunos na itsura ng kaniyang kaibigan.

“Tama ba ang desisyon ko na itigil lahat para sa kaniya?” mahina at basag na tanong ni Leandra habang titig na titig sa magarang paligid ng bahay ni Kara.

Kasalukuyan silang nasa back patio at tanging puno at malawak na syudad lamang ang kita.

Hindi sumagot ang kaibigan. Sa halip, marahan itong lumapit kay Leandra, iniabot ang isang baso ng mainit na tsaa, at umupo sa tabi niya. Ilang segundo silang walang imikan, tila iniintay ang bawat isa na magsalita. Hanggang sa maramdaman ni Kara ang marahang panginginig ng balikat ni Leandra. Ipinatong niya ang kamay sa balikat ng kaibigan, bahagyang niyugyog ito at binasag ang katahimikan.

“Wala kang kasalanan, Lea. Wala kang pagkakamali sa ginawa mong pagpili sa pagmamahal.” Mahinahon ngunit may halong kirot sa boses ni Kara. “Siya ang may kasalanan, hindi ikaw.”

Umiling si Leandra, pilit na pinipigilang bumuhos muli ang mga luha.

“Ano’ng mali sa’kin, Kara? Hindi ko ba siya minahal ng sapat? Hindi ko ba siya inalagaan ng tama?” Bahagyang natawa si Leandra, ngunit puno ng pighati ang tunog nito. “Sinakripisyo ko ang lahat, kahit ang pangarap kong makapagtapos. Lahat binigay ko sa kaniya, kahit ang pagkatao ko.”

Niyakap ni Kara si Leandra, marahang idinampi ang kaniyang ulo sa balikat ng kaibigan.

“Wala kang ginawang mali, Lea,” bulong niya. “He’s just a jerk, okay? Kupal siya, gago siya. Kasalanan niya lahat, Lea. You've done your best. Kaya huwag mong sisihin ang sarili mo. Wala kang ginawang mali. Nagkamali lang si Reiwon sa dahil tanga siya at nabulog sa paniniwalang santa ang babaeng malanding ‘yon.”

Muling nagpatuloy ang tahimik na iyak ni Leandra. Ngunit sa gitna ng mga luhang iyon, tila unti-unti niyang napagtanto ang mga katotohanan na matagal na niyang pinipilit itanggi sa kaniyang sarili. Niyakap niya si Kara ng mahigpit, tila ba doon niya ibinuhos ang lahat ng sakit at galit na hindi niya naipakita.

“Paano na ako ngayon, Kara?” Mahina niyang bulong.

Ngumiti si Kara, puno ng tapang at pag-asa. “Bubuo ka ng bagong simula, Lea. Bubuo ka ng sarili mong buhay na walang takot, walang sakit. Kasama ako, susuportahan kita.”

Tahimik na tumango si Leandra. Ngayon lamang niya naramdaman ang kakaibang lakas sa mga salitang binitiwan ni Kara. Tumayo ito, dahan-dahang hinatak si Leandra upang maglakad-lakad sa maluwag na sala ng bahay.

“Simula ngayon, Lea, titigil na tayo sa pagtatanong ng ‘paano kung’,” malambing ngunit mariing sabi ni Kara. “Simula ngayon, itatayo natin ang sarili mong buhay — buhay na ikaw mismo ang pipili ng direksyon.”

Unti-unting ngumiti si Leandra, tila ba nabubuo ang isang bagong determinasyon sa kaniyang puso. Marahan niyang pinunasan ang mga natitirang luha, bumuntong-hininga, at tumayo nang mas maayos.

“Gusto kong simulan ang buhay ko ulit, Kara,” ani Leandra, ang boses ay puno ng pananabik at kaunting takot. “Gusto kong bumalik sa kung sino ako dati — pero mas malakas, mas matapang.”

Muling ngumiti si Kara, at sa pagkakataong iyon, isang ngiting puno ng pagmamalaki at pag-asa ang kaniyang ipinakita sa kaibigan.

“Yan ang gusto kong marinig,” masiglang sagot ni Kara. “At simula bukas, sisimulan na natin ‘yan.”

Hindi mapigilang matawa ni Leandra dahil sa exaggerated na pagbigkas ni Kara.

Kinaumagahan, magkasamang nag-agahan sina Kara at Leandra sa isang maliit na veranda na tanaw ang luntiang kagubatan sa paligid ng bahay ni Kara. Nasa dulo ng lungsod ang bahay na iyon, tila ba isang munting paraiso sa gitna ng kaguluhan ng siyudad.

“May naisip na akong unang hakbang,” biglang sabi ni Kara habang iniinom ang kape.

Nag-angat ng tingin si Leandra mula sa pinipirasong tinapay. “Ano ‘yon?”

Ngumisi si Kara, puno ng kapilyahan. “Balikan mo ‘yung mga bagay na gusto mong gawin dati. Lahat ng napigilan mo dahil kay Reiwon.”

Natahimik si Leandra, tila ba nag-iisip. Marahan niyang ibinaba ang tinapay at tumitig sa kawalan. “Gusto ko… gusto kong bumalik sa pag-aaral.”

Napangiti nang malapad si Kara. “Then do it, Lea! Mag-enroll ka sa kahit anong kurso na gusto mo. Bumalik ka sa dati mong pangarap!”

Tumango si Leandra, at sa kauna-unahang pagkakataon simula nang mangyari ang lahat, naramdaman niya ang kaunting sigla sa kaniyang puso. Tila ba unti-unting bumabalik ang mga pangarap na dati ay kaniyang isinantabi.

“Ano’ng kurso gusto mong kunin? May naisip ka ba? O kung gusto mo, go back to psychology!”

Hindi napigilan ni Leandra ang mapangiti. Matagal na niya itong iniisip, ngunit ngayon lang niya muling binigyang pansin.

“Ayun nga ang balak ko . . . bumalik doon,” sagot niya, puno ng determinasyon.

Tila ba isang paputok ng tuwa ang bumungad sa mukha ni Kara. “Then go for it, girl!”

Hindi pa man nakakapagsalitang muli ay halos mapatili ito nang halos maluwa ni Kara ang iniinom na kape. Nanlalaki ang mga mata nito at nakatitig kay Leandra.

“Oh my god! I forgot to tell you!” sigaw nito.

“What is it? You're scaring me! Stop freaking out, will you?” bahagyang inis na ani Leandra na ikinatawa ni Kara.

“First, Professor Juarez was back at our university!”

Nanlaki ang mga mata ni Leandra sa narinig. Ang propesor na iyon ay ang naging instructor nila noon at talagang napakagaling nito ngunit nang ikasal si Leandra ay siya ring nabalitaang umalis ito sa unibersidad.

“Subukan natin siyang puntahan . . . baka matulungan niya rin ako.”

Tumango si Kara at napangiti. Siya ang mas nakakaalam sa lahat kung gaano kahalaga kay Leandra ang pag-aaral kaya’t ganoon na lamang ang galit nito kay Reiwon.

“Ano ‘yong isa mong sasabihin?” kuryosong tanong ni Leandra.

Napangiti si Kara at sa ngiting iyon ay tila ba natakot si Kara. Ang mga ngiting iyon ay alam na niyang may binabalak si Kara. Umambang iiling pa lamang siya nang magsalita ito.

“Go with me at the gala next week . . . the Rolus heir will be there.”