Pinanatili ni Leandra ang titig kay Draven. Ang mga mata nito’y malalim, tila ba binabasa ang bawat iniisip niya. Sa bawat segundo ng katahimikan ay parang lalo lamang bumibigat ang hangin sa paligid. Ano kaya ang nais nitong iparating? At bakit tila may kakaiba sa intensyon nito? Kahit sina Kara at ang propesor ay tahimik na naghihintay. Nagtama ang mga mata ni Leandra at ni Draven, at sa mga titig nito ay may halong kabigatan at sinseridad. Tumikhim si Draven, binasag ang katahimikan. “Do you really want to go back to school, Leandra?” tanong niya sa malamig na tinig. Ang paraan ng pagsasalita niya ay parang palaging may nakatagong hamon. “Oo naman,” sagot ni Leandra nang hindi nag-aalinlangan. “Kaya nga kami nandito, hindi ba?” Tumango si Draven, ngunit ang ekspresyon nito’y nanatiling seryoso. “I can help you get into the university despite the semester already starting. I have connections. Pero...” saglit itong tumigil at bahagyang inilapit ang katawan, “… may kondisyon.”
Sa isang maliit na café malapit sa unibersidad, tahimik na nagkakape sina Leandra at Kara. Malapit na ang enrollment sa prestihiyosong paaralang pinapangarap ni Leandra, pero tila balisa ang babae.“Lea, ano bang iniisip mo? Mukhang malalim na naman ang iniisip mo diyan,” sabi ni Kara habang sinisimsim ang iced latte.Napabuntong-hininga si Leandra, hinawakan ang tasa ng kape at tumingin sa labas ng bintana ng café. “Kara, tungkol kay Draven… Naalala mo yung sinabi niya nung nakaraang linggo?”Tumango si Kara. “Yung alok niya? Oo naman. Pero ang tanong, papayag ka ba talaga?”Tahimik si Leandra saglit bago nagsalita, mabagal at puno ng pag-aalinlangan. “Kailangan niyang tulungan ang kapatid niyang si Mara. May sakit daw ito, at kailangan ng tutor para sa mga advanced lessons niya habang nagpapagaling.”Napatigil si Kara sa pagsipsip ng inumin at tumitig kay Leandra. “Teka, Lea. Ibig mong sabihin, tutulong ka sa kapatid niya kapalit ng tulong niya para makapasok ka sa unibersidad? Hind
Sa isang café, nagkaharap sina Leandra at Draven. Ang buong paligid ay tila punong-puno ng katahimikan, pero para kay Leandra, ang bawat segundo sa presensya ni Draven ay nagdadala ng bigat na mahirap ipaliwanag.Si Draven ay nakasuot ng tailored black suit, na lalong nagpapalabas ng kanyang aura ng awtoridad. Nang umupo siya sa tapat ni Leandra, agad niyang ipinako ang kanyang malamig ngunit matalim na tingin sa babae.“Leandra,” bungad ni Draven, ang boses niya’y malalim, kalmado, ngunit puno ng implikasyon na siya ang nasusunod. “I’m glad you came. Let’s not waste time—do you accept the deal?”Saglit na nagdalawang-isip si Leandra, ngunit nagdesisyon siyang huwag ipakita ang kanyang pag-aalinlangan. Tumuwid siya ng upo at sinagot ito nang diretso. “Yes, I think, I can. I’ll start helping Mara.”Tumango si Draven, ang ekspresyon sa kanyang mukha ay nanatiling walang pagbabago. “Good. You’ll start today.” Iniabot niya sa mesa ang isang leather folder. “Inside are all the materials yo
Nasa loob ng isang mamahaling sasakyan si Leandra. Tahimik siyang nakaupo sa likuran habang pinipilit pigilan ang kaba na nararamdaman niya. Ang interior ng sasakyan ay hindi katulad ng kahit anong nasakyan niya noon—ito’y isang jet-black Rolls-Royce Phantom. Ang mga leather seats ay kulay cream na malambot at halatang mamahalin, habang ang mga accent ng wood paneling ay parang pinakintab na ginto. Ang ilaw mula sa overhead starlight ceiling ay parang mga kumikislap na bituin sa gabi, nagdadagdag ng kakaibang ambiance.Sa dashboard ay makikita ang touchscreen interface na kumokontrol sa halos lahat ng aspeto ng sasakyan, mula sa temperatura hanggang sa entertainment system. Malinis, moderno, at sobrang elegante—isang sasakyan na nagpapakita ng yaman at kapangyarihan.Tahimik na nagmamaneho si Draven sa harapan, nakasuot pa rin ng kanyang tailored black suit. Wala siyang imik, ngunit ang presensya niya ay napakabigat, halos mapuno ang kabuuan ng sasakyan. Sa gilid niya, naroon ang isan
Ang tensyon na nararamdaman ni Leandra ay mabilis na napalitan ng bahagyang ginhawa nang may babaeng nagsalita sa kanilang gilid.“Naku, Sir Reiwon! Narito pala kayo, hindi ako nakapaghanda ng kakainin.”Isang matandang naka-daster ang sumalubong sa kanila. Puti na ang taas ng buhok nito at ngiting-ngiti habang nakatingin kay Leandra.“Manang, hindi magtatagal si kuya rito. That's Leandra, my tutor.”Tinapunan ni Leandra ng tingin si Mara, na ngayon ay pabalang na naupo sa isang napakalaking couch. Naka-krus ang mga kamay nito at bored na nakatingin sa kanya.“Mara is right, Manang. Hinatid ko lamang si Leandra. Kayo na po muna ang bahala rito.”Isang tango lamang ang binigay ni Draven sa kanila at tumalikod na ito hanggang sa mawala sa kanilang paningin.Tahimik na naupo si Leandra sa harap ni Mara. Ramdam niya ang bigat ng tingin ng dalaga, ngunit pilit niyang pinanatiling magaan ang kanyang ekspresyon. Sa likod ng pagmamataas ng dalaga ay may halatang tensyon, parang anumang pagkak
Pagkatapos ng mahabang araw sa mansyon ng mga Rolus, umuwi si Leandra sa bahay ng kanyang matalik na kaibigan, si Kara. Inabutan niya itong nakaupo sa couch, nakasandal habang iniinom ang paboritong red wine. Kaagad siyang nilapitan ni Kara, bakas ang excitement sa mukha nito. “Hey, you’re home! How was your first day with Mara Rolus?” tanong ni Kara, kasabay ng pagbibigay sa kanya ng isang baso ng tubig. Napaupo si Leandra sa kabilang dulo ng couch at napabuntong-hininga. “It was… a lot,” sagot niya, halatang pagod pero may halong alanganin sa boses. Kumunot ang noo ni Kara. “A lot? I thought you’d be tutoring her. Hindi naman siguro gano’n kahirap magturo, di ba?” Umiling si Leandra, iniwas ang tingin na parang nag-iingat sa mga sasabihin. “It’s not about the lessons. I mean, Mara’s smart. Pero…” Nag-atubili siya, pilit nilalabanan ang pagnanais na magkuwento. “Pero ano?” usisa ni Kara, nakatingin sa kanya nang mabuti. “May something off,” sagot ni Leandra. “Hindi ko maip
Habang ang mga tahimik na tunog ng mga estudyante sa loob ng klase ay nagiging kabuntot ng mga pag-uusap, nakaupo si Leandra sa likuran ng silid, tahimik na nakikinig sa lektura ng propesor. Ang paksa ng araw na iyon ay tungkol sa mga teorya ng developmental psychology—isang mahalagang aspeto ng kurso na siyang siyang magiging pundasyon ng kanyang mga susunod na pag-aaral. Pinag-aaralan nila ang mga sikolohikal na pagbabago mula sa pagkabata hanggang sa pagtanda, at paano ito nakakaapekto sa pagbuo ng personalidad.“Sa bawat yugto ng buhay, nagkakaroon tayo ng mga pagbabago,” wika ng propesor, “na humuhubog sa ating pananaw, ugali, at mga reaksyon sa mga nangyayari sa ating paligid. Ang ating mga relasyon sa iba, lalo na sa ating pamilya at mga kaibigan, ay may malaking papel sa ating pag-unlad.”Habang nag-iisip, napansin niyang may babaeng sumulyap sa kanya mula sa gilid ng kanyang mata. Hindi na bago ang mga matang iyon na minsan ay nagmamasid o nagmamasid sa mga kasama sa klase. N
Naguguluhan ay halos dalawang beses umiling si Leandra. Mariin ang titig niya sa lalaki na para bang sinisisid kung ano ang nasa utak nito.“What?” Bakas sa boses ni Draven ang inis.Tinapunan nito ng masamang tingin si Leandra ngunit para sa babae ay kakaiba ang tingin nito. Tila ba hinihipnotismo nito ang kaniyang kaluluwa. Sa lalim ng tingin nito ay kada segundo’y pakiramdam niya ay hindi siya makahinga.“Hey, I said get in.” Ang baritonong boses ni Draven ang nakapagbalik sa kaniyang ulirat. Ang kaniyang mga kilay ay mas lalo pang kumunot at mas sumama ang tingin sa kaniya.Napaayos ng tayo si Leandra at napalunok bago muling umiling. “No Sir, we’ve talked about this. Salitan ang pagpunta ko kay Mara dahil may klase rin ako.”Kita ang pagtutol sa mata ni Draven. Tiim bagang itong tumingin sa kaniya at tila ba pinaglalaruan ang dila sa loob ng kaniyang pisngi.“Uuwi ako kay Kara, Sir. Salamat.”Mabilis na tumalikod si Leandra at walang lingunang sumakay sa isang bus. Ang totoo ay
Nagising si Leandra sa malambot na kama, ramdam pa rin ang panghihina sa kanyang katawan. Ang liwanag ng umaga ay malumanay na pumapasok sa kwarto, bumabalot sa paligid ng mapayapang ambiance. Unti-unting bumalik ang kanyang diwa, at doon niya napansin na hindi siya nag-iisa. Sa tabi ng kama, nakaupo si Kara, nakasuot ng isang simpleng white blouse at jeans, may bahagyang kunot sa noo habang nakatingin sa kanya. “Good morning, sleepyhead,” bati ni Kara, may halong pag-aalala sa boses. “Kumusta ang pakiramdam mo?” Napasinghap si Leandra at dahan-dahang bumangon, ngunit agad niyang naramdaman ang bahagyang pagkahilo. Mabilis namang inalalayan siya ni Kara. “Easy lang,” sabi ni Kara, maingat na inayos ang unan sa likod niya. “Hindi mo ako puwedeng biglain ng ganyan. Buti na lang tinawagan ako ni Draven, kung hindi, baka napabalikwas ako sa kama sa sobrang gulat.” Bahagyang kumunot ang noo ni Leandra. “Tumawag siya sa’yo?” Tumango si Kara. “Kaninang madaling-araw. Sinabi niyang nan
“Why are you dong this?” mahinang tanong ni Leandra, halos bulong, habang pilit na nilalabanan ang sariling kahinaan. Hindi kumurap si Draven. Ang titig niya’y parang binabasa ang kaluluwa ni Leandra, tila gustong sirain ang mga pader na matagal niyang itinayo. Bago pa siya makapagsalita, isang malutong na boses ang sumingit sa tensyon. “Well, isn’t this a cozy little scene?” Sabay silang napalingon sa pinto, kung saan nakatayo si Mara. Suot nito ang isang cream trench coat at mataas na leather heels, na nagbigay-diin sa kanyang kagalang-galang at elegante niyang itsura. Ang kanyang maayos na nakapusod na buhok ay kumikintab pa sa kaunting ulan. Hawak niya ang ilang mamahaling shopping bag sa isang kamay at ang isang payong na basa pa sa kabila. “Mara,” mahinang sabi ni Draven, ang boses niya’y mababa ngunit kontrolado. Tumayo siya nang tuwid, agad na bumalik ang kanyang awtoridad sa eksena. “Maaga kang nakauwi.” “I don’t recall needing permission to return to my own apartment,”
Pagkatapos ng tensyonadong sandali sa ilalim ng ulan, halos hindi na nag-usap sina Draven at Leandra sa biyahe papunta sa apartment ni Mara. Tahimik ang sasakyan, tanging ang tunog ng wiper na naglilinis ng basang windshield ang maririnig. Paminsan-minsan ay pasimple si Leandra na sumusulyap kay Draven. Basa pa rin ang damit nito, at ang patak ng ulan ay tila nagpapatingkad sa matipunong pangangatawan niya. Ang lalim ng tingin nito habang nagmamaneho ay nagdudulot ng kakaibang init sa dibdib ni Leandra na pilit niyang nilalabanan. “We’re here. This is Mara’s apartment. Ginagamit niya pag may pasok. Help your self out.” Nang makarating sila sa apartment, agad na binuksan ni Draven ang pinto at tumungo sa banyo. Si Leandra naman ay naiwan sa sala, nagbabantay habang pinupunasan ang sarili ng maliit na tuwalya na nakuha niya sa bag. “May mga damit akong pwedeng mahiram kay Mara,” bulong niya sa sarili, ngunit ang isip niya’y abala pa rin sa nangyari kanina. Paulit-ulit na bumabalik s
Naguguluhan ay halos dalawang beses umiling si Leandra. Mariin ang titig niya sa lalaki na para bang sinisisid kung ano ang nasa utak nito.“What?” Bakas sa boses ni Draven ang inis.Tinapunan nito ng masamang tingin si Leandra ngunit para sa babae ay kakaiba ang tingin nito. Tila ba hinihipnotismo nito ang kaniyang kaluluwa. Sa lalim ng tingin nito ay kada segundo’y pakiramdam niya ay hindi siya makahinga.“Hey, I said get in.” Ang baritonong boses ni Draven ang nakapagbalik sa kaniyang ulirat. Ang kaniyang mga kilay ay mas lalo pang kumunot at mas sumama ang tingin sa kaniya.Napaayos ng tayo si Leandra at napalunok bago muling umiling. “No Sir, we’ve talked about this. Salitan ang pagpunta ko kay Mara dahil may klase rin ako.”Kita ang pagtutol sa mata ni Draven. Tiim bagang itong tumingin sa kaniya at tila ba pinaglalaruan ang dila sa loob ng kaniyang pisngi.“Uuwi ako kay Kara, Sir. Salamat.”Mabilis na tumalikod si Leandra at walang lingunang sumakay sa isang bus. Ang totoo ay
Habang ang mga tahimik na tunog ng mga estudyante sa loob ng klase ay nagiging kabuntot ng mga pag-uusap, nakaupo si Leandra sa likuran ng silid, tahimik na nakikinig sa lektura ng propesor. Ang paksa ng araw na iyon ay tungkol sa mga teorya ng developmental psychology—isang mahalagang aspeto ng kurso na siyang siyang magiging pundasyon ng kanyang mga susunod na pag-aaral. Pinag-aaralan nila ang mga sikolohikal na pagbabago mula sa pagkabata hanggang sa pagtanda, at paano ito nakakaapekto sa pagbuo ng personalidad.“Sa bawat yugto ng buhay, nagkakaroon tayo ng mga pagbabago,” wika ng propesor, “na humuhubog sa ating pananaw, ugali, at mga reaksyon sa mga nangyayari sa ating paligid. Ang ating mga relasyon sa iba, lalo na sa ating pamilya at mga kaibigan, ay may malaking papel sa ating pag-unlad.”Habang nag-iisip, napansin niyang may babaeng sumulyap sa kanya mula sa gilid ng kanyang mata. Hindi na bago ang mga matang iyon na minsan ay nagmamasid o nagmamasid sa mga kasama sa klase. N
Pagkatapos ng mahabang araw sa mansyon ng mga Rolus, umuwi si Leandra sa bahay ng kanyang matalik na kaibigan, si Kara. Inabutan niya itong nakaupo sa couch, nakasandal habang iniinom ang paboritong red wine. Kaagad siyang nilapitan ni Kara, bakas ang excitement sa mukha nito. “Hey, you’re home! How was your first day with Mara Rolus?” tanong ni Kara, kasabay ng pagbibigay sa kanya ng isang baso ng tubig. Napaupo si Leandra sa kabilang dulo ng couch at napabuntong-hininga. “It was… a lot,” sagot niya, halatang pagod pero may halong alanganin sa boses. Kumunot ang noo ni Kara. “A lot? I thought you’d be tutoring her. Hindi naman siguro gano’n kahirap magturo, di ba?” Umiling si Leandra, iniwas ang tingin na parang nag-iingat sa mga sasabihin. “It’s not about the lessons. I mean, Mara’s smart. Pero…” Nag-atubili siya, pilit nilalabanan ang pagnanais na magkuwento. “Pero ano?” usisa ni Kara, nakatingin sa kanya nang mabuti. “May something off,” sagot ni Leandra. “Hindi ko maip
Ang tensyon na nararamdaman ni Leandra ay mabilis na napalitan ng bahagyang ginhawa nang may babaeng nagsalita sa kanilang gilid.“Naku, Sir Reiwon! Narito pala kayo, hindi ako nakapaghanda ng kakainin.”Isang matandang naka-daster ang sumalubong sa kanila. Puti na ang taas ng buhok nito at ngiting-ngiti habang nakatingin kay Leandra.“Manang, hindi magtatagal si kuya rito. That's Leandra, my tutor.”Tinapunan ni Leandra ng tingin si Mara, na ngayon ay pabalang na naupo sa isang napakalaking couch. Naka-krus ang mga kamay nito at bored na nakatingin sa kanya.“Mara is right, Manang. Hinatid ko lamang si Leandra. Kayo na po muna ang bahala rito.”Isang tango lamang ang binigay ni Draven sa kanila at tumalikod na ito hanggang sa mawala sa kanilang paningin.Tahimik na naupo si Leandra sa harap ni Mara. Ramdam niya ang bigat ng tingin ng dalaga, ngunit pilit niyang pinanatiling magaan ang kanyang ekspresyon. Sa likod ng pagmamataas ng dalaga ay may halatang tensyon, parang anumang pagkak
Nasa loob ng isang mamahaling sasakyan si Leandra. Tahimik siyang nakaupo sa likuran habang pinipilit pigilan ang kaba na nararamdaman niya. Ang interior ng sasakyan ay hindi katulad ng kahit anong nasakyan niya noon—ito’y isang jet-black Rolls-Royce Phantom. Ang mga leather seats ay kulay cream na malambot at halatang mamahalin, habang ang mga accent ng wood paneling ay parang pinakintab na ginto. Ang ilaw mula sa overhead starlight ceiling ay parang mga kumikislap na bituin sa gabi, nagdadagdag ng kakaibang ambiance.Sa dashboard ay makikita ang touchscreen interface na kumokontrol sa halos lahat ng aspeto ng sasakyan, mula sa temperatura hanggang sa entertainment system. Malinis, moderno, at sobrang elegante—isang sasakyan na nagpapakita ng yaman at kapangyarihan.Tahimik na nagmamaneho si Draven sa harapan, nakasuot pa rin ng kanyang tailored black suit. Wala siyang imik, ngunit ang presensya niya ay napakabigat, halos mapuno ang kabuuan ng sasakyan. Sa gilid niya, naroon ang isan
Sa isang café, nagkaharap sina Leandra at Draven. Ang buong paligid ay tila punong-puno ng katahimikan, pero para kay Leandra, ang bawat segundo sa presensya ni Draven ay nagdadala ng bigat na mahirap ipaliwanag.Si Draven ay nakasuot ng tailored black suit, na lalong nagpapalabas ng kanyang aura ng awtoridad. Nang umupo siya sa tapat ni Leandra, agad niyang ipinako ang kanyang malamig ngunit matalim na tingin sa babae.“Leandra,” bungad ni Draven, ang boses niya’y malalim, kalmado, ngunit puno ng implikasyon na siya ang nasusunod. “I’m glad you came. Let’s not waste time—do you accept the deal?”Saglit na nagdalawang-isip si Leandra, ngunit nagdesisyon siyang huwag ipakita ang kanyang pag-aalinlangan. Tumuwid siya ng upo at sinagot ito nang diretso. “Yes, I think, I can. I’ll start helping Mara.”Tumango si Draven, ang ekspresyon sa kanyang mukha ay nanatiling walang pagbabago. “Good. You’ll start today.” Iniabot niya sa mesa ang isang leather folder. “Inside are all the materials yo