CHAPTER 37

What!?" Napatayo sa kanyang pagkakaupo na bulalas ni Kara matapos ang ilang sandaling pagkapatda. "Are you kidding?" nanlalaki ang mga mata na sabi niya.

"I know, it's hard to believe. Alam ko rin na marami akong dapat na ipaliwanag sa inyong dalawa. Kahit ang sarili kong mga magulang hindi ko pa magawang lumantad sa ngayon. Kahit pakiramdam ko ay gustong gusto ko na silang yakapin at sabihin na ako ang anak nila, na hindi ako totoong patay, na buhay na buhay ako at humihinga. Pero sa tingin mo ba maniniwala sila sa akin? Malayo ang itsura ko sa dati, pero siguro naman hindi pwedeng magsunungaling ang puso at kilos ko sa inyo?" madamdamin niyang sabi habang tila mangiyak ngiyak na nakatitig sa kanyang mga kaibigan.

"Totoo ba talaga lahat nang ito? Pero papaano? Paano kang nakaligtas, at bakit ka nagtago ng mahabang panahon? Hindi ka nagpakita kaagad, kaya ano sa palagay mo ang na naming isipin? Dapat noong bago pa lamang ang insidente, nagpakita ka na sa amin, pero hindi