CASSANDRA POINT OF VIEW After stefano bumped me, sobrang toxic ng naging buhay ko. Yung isang taong inaasahan ko sana na tutulong sa akin ay namatay pa at iyon ay si Bryce. Wala akong ibang naging choice kung hindi ang lumayo na lang sa lugar ng Bulacan at tanggapin na lang na tapos na talaga ang sa amin ni Stefano. Namatay ang baby sa tiyan ko dahil sa kapabayaan ko at dahil na rin kay Stefano. Ang bata na sana ay magagamit ko para magbuklod kaming muli ni Stefano. Alam ko sa sarili ko na hindi habang buhay ay maitatago ko sa kaniya ang pekeng pagbubuntis ko. Alam ko rin naman na kapag nalaman niya na wala na ang bata sa sinapupunan ko ay wala na rin akong halaga sa kaniya. Masakit, mahirap, pero unti-unti ko na ring tinanggap sa sarili ko na tapos na ang chapter ng lovestory namin ni Stefano dahil na-witness ko mismo na si Derie na talaga ang minamahal niya at hindi naman na niya inilihim sa akin iyon. Hindi na ako para maging kontrabida pa sa kanilang dalawa dahil nang nakita
STEFANO AVEDAÑO POINT OF VIEW BULLSHIT! IT'S A BULLSHIT! Nanganak na si Cassandra at hindi ko maunawaan kung bakit hindi man lang siya nakitaan ng pagkamuhi saan. Like, bakit hindi siya galit? bakit sa halip na murahin niya ako at pagsalitaan man ng masakit. Dapat ganun dahil deserve ko iyon! Pero hindi, eh. Hindi ganoon ang nangyari. Kung tignan niya ako ay para wala man lang kaming nakaraan. Na parang wala akong sugat ba iniwan sa kaniya. Iniwasan niya lang ako at hindi ko inaasahan na magagawa niyang magsinungaling para tigilan ko ang pangungulit niya tungkol sa anak namin. Natawa na lang ako sa aking isipan. "Seryoso ba? parang hindi ako sanay na ganiyan ka ka-seryoso magsalita." sa isip-isip ko. Oo. Hindi maganda ang nagiging paghihiwalay namin pero mali naman na palabasin niyang patay na ang anak namin. Sa tingin niya paniniwalaan ko yon? Hindi ako tanga! maaaring gago ako pero hindi ako tanga. Paano ko paniniwalaan ang sinasabi niya na wala na ang anak namin kung na
DERIE MAY VEGAS POINT OF VIEW Hindi ako galit sa kasambahay namin sa kung ano nang nasabi niya na nakasama ng loob ko. Siguro ay malayo na nga talaga ang itsura ko ngayon sa dating ako. Nandito na ako ngayon sa kwarto namin ni Stefano at nakatayo sa harapan ng salamin. Its a full body size mirror at nakikita ko ang kabuuan ko. Oo nga. Malaki na nga ang pinag-iba ng katawan ko. Nagsasabi lang ng totoo ang aming kasambahay. Malaki na nga talaga ang nilapad ko at halos Malaki na talaga ang ipinangit ko. Marami akong adjustment ngayong nagdadalang tao ako. Proud naman ako dahil kahit na magbago pa ang katawan ko at hindi man bumalik sa dati ay ang mahala is maipanganak ko ng safe at healthy ang baby namin ni Stefano. Nakita ko kung gaano na siya kasabik maging isang ama at magpakaama. Me, my self, I can't wait also to see my child. Paniguradong mas magiging masaya ang pagsasama namin ni Stefano kapag naipanganak ko na ang aming anak. Ayoko kasing nakikita na hinahabol niya si Cassa
CASSANDRA POINT OF VIEW Kung kailan nag-momove on na ako saka naman ganito at kinukulit ako ni Stefano in a way na iba ang nagiging dating sa akin. Matagal ko nang natanggap na ganun siya at hindi na siya gaya ng dati. I love Paul at hinding-hindi na ako makakahanap ng kagaya niya kaya hindi na ako magiging marupok kay Stefano. Bakit ganun? matagal ko na siyang nakalimutan pero ngayong magkasama kami ay hindi ko pa rin maiwasan na purihin siya. Na tila may kakaiba na naman sa aking pakiramdam. Alam kong mayroon pang kaunti dito sa puso ko na puwang si Stefano. Naging magkarelasyon kami sa loob ng 3 taon at hindi basta-basta mabubura ang pinagsamahan namin dito sa akin. But I have Paul now. Naranasan ko na yung mahalin ng tama at maalagaan nang husto. I tried all My Best para maipakita kay Stefano na wala na siyang dating sa akin. Pinipilit niya akong paaminin sa isang bagay na inamin ko na. Na wala na kaming anak at wala na siyang obligasyon sa akin. At ang nakakaloka ay iy
Huli na nang mabasa ni Stefano ang nangyari sa asawa. Kaagad niya itong tinawagan hanggang sa ang katulong ang nakasagot at sinabi nito na nasa maayos na kalagayan ang kaniyang mag-ina at pauwi na rin daw sila. Napanatag man si Stefano dahil nasa maayos nang kalagayan ang kaniyang mag-ina ngunit naroon pa rin ang konsensiya niya sa nangyari. Pakiramdam niya ay wala na naman siyang kwentang asawa kay Derie. Yung pakiramdam ni Stefano ay naroon yung hindi mapakali. "Ayoko nang magkamali! Ayoko nang sirain ang tiwala ng asawa ko!" ito yung paulit-ulit niyang sinasabi. God knows na wala naman siyang masamang ginawa ngayong gabi. Kung uminom man siya at nagpaalam naman siya kay Derie. Yung tungkol naman sa paghahalikan nila ni Cassandra, hindi niya inaasahan iyon at hindi niya ginusto. Nagalit pa nga siya pero still, naguiguilty pa rin siya sa nangyari. Hanggang sa nakauwi na rin ng bahay ang kaniyang asawa. Siya mismo ang sumalubong dito ngunit dahil nga nakainom siya ay ang mga ka
Si Andrei at Alfa ay halos magkasintahan edad lamang dahil halos limang buwan lang ang pagitan nila. Mahirap intindihin para sa iba pero para kay Derie at Stefano ay hindi na kailangan pang ipaliwanag sa tao kung bakit may anak sila na parehas lang ang edad halos pero hindi naman kambal. Ang importante sa kanila ay pinalaki nila ito ng puno ng pagmamahal. Pantay ang pagtrato at Parehong ibinibigay ang gusto. Lumaki ang dalawang bata na magkasundo naman. Si Andrei, kahit na medyo may katigasan na ang ulo pagtungtong ng high school ay pagdating kay Alfa ay napaka maalaga nito. Hindi siya pumapayag na may aapi dito o may mang aaway. Si Aifa kasi ay lumaking sakitin. Mahina ang pangangatawan at lampa. Kaya naman over protective sa kaniya ang kaniyang kapatid na si Andrei lalo na sa mga lalaking nagpapakita ng pagkagusto sa magandang dalagita na si Aifa. "Hoyy! tigilan niyo ang kapatid ko kung ayaw niyong ako ang makaaway niyo. Hindi pa pwedeng ligaw ang iyan." matapang na pagsita
KINABUKASAN Sabay-sabay na nag-aalmusal ang pamilya. Si Stefano at Derie ay nag-uusap tungkol sa ilang mga bagay-bagay habang ang kanilang anak naman ay walang imikan. Nagsimula at natapos kumain ay hindi nag-uusap. Hanggang sa makapasok sila sa eskwelahan. Si Andrei at Alfa ay parehong nasa ika apat na sekondarya. Graduating sila pareho. Tiniis talaga ni Alfa na hindi kausapin ang kaniyang kapatid. Pagdating nila sa school ay mabilis na hakbang ang ginawa niya para agad na malampasan si Andrei. Sa kanilang roon ay naroon ang kaniyang mga kaibigan. Mga kaibigan na ayaw ng kapatid niya na kasamahin niya. "Hi, Alfa! Anong problema ng kapatid mo kahapon? bakit parang galit yata siya? magkaaway ba kayo?" tanong ng isa niyang kaibigan. "Hindi. Ganoon lang talaga yon." Sagot naman ni Alfa sabay baba ng kaniyang bag sa upuan. Andrei is a campus heartrob at kaya siya kinakaibigan ng mga Classmate niya ay dahil gusto ng mga ito na mapalapit sa kapatid niya bagay ba hindi alam ni
ANDREI AVENDAÑO POINT OF VIEW. Inintay ko lang makatulog ang mommy at daddy at bumalik na akong muli sa kwarto ng aking kapatid na si Alfa. May sakit siya at gusto ko siyang Alagaan. Wala akong paki kung mahawa man ako. i am worried. Pagbukas ko ng pinto ay naroon at natutulog pa rin siya. Nakatalukbong ng kumot. Hindi ko siya ginising at hinayaan ko lang siya na mamahinga. Naupo lang ako sa upuan sa tabi ng kaniyang kama at nag-antay kung kailan siya magigising. Nakatingin lamang ako sa Nakatalukbong ng kumot niyang katawan hanggang ilang oras din akong ganoon at parang tinablan ng antok. Dahil pinili kong samahan si Alfa ngayong may sakit siya ay sinabi ko na sa sarili ko na dito na rin ako magpapalipas ng gabi. Sa tabi niya. Normal lang ito sa amin at sa mga magulang namin dahil Super close nga namin. Maya maya pa ay tinabihan ko na siya at niyakap. Nang maramdaman kong "b-bakit parang...." Bakit parang unan kako ang katawan ni Alfa. Sobrang lambot. Para makita ko ang akin
- "The hardest thing about loving someone from afar is knowing that they are close enough to touch, but far enough to never feel." Nakahiga na sa ngayon niyang tutulugan si Dianne habang Yakap-yakap ang picture frame kung saan ay naroon ang larawan nila ng asawang si Andrei. Masaya siya na malungkot. Masaya dahil mabuti na ang kalagayan ni Andrei at the same time ay nalulungkot din siya dahil narito lang nga ang kaniyang asawa ngunit hindi naman niya ito o mayakap o maiparamdam man lang ang labis niyang pagmamahal dito. Ang hindi alam ni Dianne ay naroon lang si Andrei sa may pinto, nakatayo, at tahimik siyang pinanonood na umiiyak. Naguguluhan si Andrei sa mga nalaman mula sa mayordoma. Ang babae kasing nagpakilala na kaibigan 'daw' niya ay siya pala niyang asawa at nagdadalang tao sa kaniyang anak. Hindi malaman ni Andrei ang dahilan nito kung bakit inililihim pa sa kaniya nito ang tunay na katauhan. (biglang lumangitngit ang pinto) Biglang napapahid ng luha si Dia
ANDREI AVENDAÑO POINT OF VIEW. ITS GOOD TO BE BACK. Sa wakas ay nakauwi na rin ako sa mansyon. Iba pa rin talaga kapag bahay mo na ang inuwian mo. Maraming gumugulo at katanungan sa isipan ko pero iba pa rin sa pakiramdam na makita at makauwi sa bahay mo. Maswerte akong nakaligtas mula sa isang malagim na aksidente. Ayaw ng mga Doktor ko na pag-usapan pa ang nangyari noong araw na iyon dahil makakasama daw sa mental health ko. Pero paano kaya yon? Paano ko malalaman ang rason kung paano kami naaksidente. Hindi ko kasi maalala kung paano kami nabangga. Ang tanging naaalala ko lang ay yung si Alfa. Si Alfa na mahal na mahal ko. Hindi ko na lubos na maalala kung ano ba ang mga nangyari noong araw bago ako naaksidente basta ang naaalala ko lang ay kumain kami ng Lunch ni Alfa at the rest is blangko na. Naaalala ko naman ang lahat. Itong bahay na ito, ang pangalan ko, at kung sino ako. Ako si Andrei Avendaño known as a youngest billionaire in the country. Naaalala ko pa kung anong k
Araw, linggo, buwan ang lumipas at naghihintay pa rin si Dianne sa hudyat ng Doktor kung kailan siya ulit p-pwedeng makadalaw sa kaniyang asawa. Matatandaan na nagising nga si Andrei pero hindi naman siya nito matandaan. Ang pangalang binabanggit nito ay iba. Anong sakit iyon para kay Dianne. Nagising na nga at lahat-lahat ang asawa niya pero hindi siya nakikilala nito. Ngunit dahil sa dami na ng pagsubok na kanilang pinagdaanan, hindi na para sumuko pa si Dianne. Kahit Miss na Miss na niya ang asawa at para bang nakukulangan na siya ng pag-asa, naniniwala pa rin siya na hindi sa pangalan o mukha , ang pusong nagmamahal ay hindi nakakalimot sa taong tunay na tinitibok nito. Kaya naman laking tuwa n> Dianne ng tawagan siya ng Doktor ni Andrei at sinasabing okay na ito at pwede nang ilabas ng ospital. Sobrang saya ni Dianne sa magandang balita na iyon. Excited siyang nagtungo sa ospital kahit na walang ligo. Bago niya pwedeng ilabas si Andrei ay pinatawag muna siya ng Doktor para ka
Grabe ang takot ko matapos akong maalarma sa pagtunog ng mga aparato na nakakabit sa asawa ko. Hindi pwede! hindi siya pwedeng mamatay. Hindi ko kaya. Nagmadali akong tumawag ng mga Doktor. Halos mahulog ang puso ko. Hindi ako alam kung paano ang gagawin kong takbo mapuntahan lamang ang Doktor ng asawa ko. Sakto naman din at nakasalubong ko siya. Papunta rin pala siya sa asawa ko para tignan. Hindi ko na kayang kumalma sa mga oras na ito kaya hinila ko na siya patungo sa ICU kung saan nandoon ang asawa ko. "Dok ano pong nagyayari?" nag-aalala kong tanong. Patuloy pa rin sa pagtunog ang Machine at diretso pa rin ang linya. Gusto ko nang umiyak ng malakas. "misis relax." Ito lang ang sagot sa akin ng Doktor. kalmado niyang tinignan ang pasyente. "Paano po akong magrerelax? nasa peligro na po ang buhay ng asawa ko." sabi ko naman habang nakasunod sa kaniya. Hindi ko maintindihan kung paano niya nasasabi na irelax ko ang sarili ko. "Hindi po misis. Ang aparato po na tumutunog
Mas lalong nagkaroon ng rason si Dianne para tatagan ang loob. Hindi lang siya ang nag-aantay ngayon kay Andrei kung hindi dalawa na sila. Hindi madali sa kalagayan niya pero lumalaban siya. Kailangan niyang ilaban ang pananampalataya niya na magkakaroon ng himala. Ngunit talagang sinusubukan siya ng Diyos. Ayon sa mga Doktor ay hindi nila masasabi kung kailan magigising si Andrei o kung may tsansa pa ba ito na gumaling. Tinapat na siya ng Doktor na 50/50 na si Andrei at himala na lamang kung babalik pa ito sa dati. Bilang asawa ay napakahirap nitong tanggapin. Ngayon pa na magkakaanak na sila. Kahit anong utos ni Dianne sa kaniyang utak na tatagan ang loob ay hindi niya rin masunod dahil hindi biro ang sitwasyon na mayroon sila ngayon. Ang malamig at puting pader ng silid ng ospital ay tila sumasakal sa kanya, pinipigilan siya ng kanilang malamig at matigas na presensya. Ang kanyang mga daliri, payat na dahil sa pag-aalala, ay mahigpit na nakahawak sa mga rosaryo, ang makini
Lalo lang nadagdagan ang pag-aalala ni Dianne. Buong araw hanggang gabi siya iyak nang iyak. Halos walong oras ginamot si Andrei sa loob ng Emergency room bago ito inilipat sa ICU. Hindi pa niya pwedeng lapitan ang asawa dahil ayon sa mga doktor ay maselan ang kalagayan pa nito at under observation pa ito. Inilabas ito sa Emergency room ng walang malay. Samantala ang babaeng tinutukoy ng mga pulis na kasama nito ay inilabas ng E.R. na nakatalukbong na ng kumot. Dalawa lang naman ang nasa ER kaya naisip ni Dianne na tignan kung ito nga ang sinasabing babaeng kasamang naaksidente ng kaniyang asawa. "Saglit po, kilala ko po siya, maaari ko po bang sulyapan ang aking pinsan kahit na sa huling sandali?" pagsisinungaling ni Dianne sa mga nurse. "Okay pero saglit na saglit lang, ha?" sagot naman sa kaniya ng mga ito bilang pagpayag. "Hindi ba kinaya ng pasyente. Kung ikaw pala ang pinsan niya, ikaw na lang din ang pumirma para sa release paper niya para mamaya." Dahil inakala ng mga
MRS. DIANNE AVENDAÑO POINT OF VIEW. Hindi pa man din ay parang matutumba na ako. Yung tipong sana, sana panaginip na lang ito. Itong nangyari. Hindi ko kasi lubos na maisip na ngayon pa ito mangyayari. Bakit? bakit? bakit kung kailan maayos na ang lahat sa amin? bakit kung kailan nakamit na namin ang inaasam namin na kaligayahan? bakit? Masaya pa kaming nagtanghalian kanina. Sobrang saya niya at panay pa nga ang sabi niya ng "Mahal kita!" hinatid niya pa ako sa bahay namin at nangakong maaga uuwi para sabay kaming maghapunan. Ang sabi niya ss akin ay babalik siya sa office, bakit? ano ang nangyari? Sobrang nablablanko ang isipan ko ngayon at hindi malaman kung paano ko kakayanin na makita ang asawa ko na nasa kritikal na kalagayan. Panay ang hagod sa aking likod ng kasam bahay na isinama ko para alalayan ako. "Señorita, lakasan niyo po ang loob niyo. May awa po ang Diyos. Huwag po sana kayong panghinaan ng loob. Ang importante po ay buhay si Sir at magkakasama pa kayo." paulit-u
Baliw sa pag-ibig na nararamdaman at nilamon na ng matinding pagnanasa si Xander to the point na malaki na ang kaniyang pinagbago. Hindi ganito si Xander pero dahil nga sa labis na pagmamahal niya sa dalagang si Alfa ay tuluyan na siyang nag-iba. Talagang inabangan ni Xander ang opisina ni Andrei dahil malakas ang hinala niya na dito ito pupunta pagkatapos na tumakas mula sa kamay niya. Nang makita niya na nagtungo si Alfa sa opisina nito ay labis siyang nanggalaiti sa galit. Gumawa siya ng paraan para sirain ang pagsasama ng dalawa. Iniisip ni Xander na poprotektahan ito ni Andrei mula sa kaniya kaya inunahan na niya ito. Pinasok niya ang kotse nito nang walang nakakakita. Nagtago sa likod at nag-antay ng tamang pagkakataon bago umatake. Isang oras mahigit din siya nag-antay sa loob ng nasabing kotse. nagtiis sa init at kulang na bentilasyon ss loob. Hindi iyon ininda ni Xander bagkus ang tanging nasa isip niya ay mabawi si Alfa at patayin si Andrei. Oo. umabot na talaga siya
ANDREI AVENDAÑO POINT OF VIEW. Hindi ko alam na darating pala ang araw na ito, ang kamumuhian ko ang mukhang ito. Ang mukha ni Alfa na buong buhay kong minahal. Wala na itong dating sa akin ngayon dahil hindi naman talaga ang mukha niya ang minahal ko kung hindi ang pagkatao ni Alfa na siyang si Dianne na ngayon. At itong kayakap ko ngayon, isa siyang impostor. Ang akala niya siguro ay mapapaniwala niya ako. Huwag niya ako itulad sa iba. Hindi ako tanga. Alam kong peke siya dahil asawa ko na ngayon ang taong may ari ng mukha na iyan. Gusto ko siyang itulak at sitahin. Gusto ko siyang takutin hanggang sa mapaamin. Alam kong hindi naman mangyayari yon dahil hindi siya aamin. Nagawa niya ngang gumaya ng mukha na siyang nakababahala sa tahimik namin na pagsasama ni Dianne. Alam kong paghihiganti ang motibo ng taong ito at kung totoo ang hinala ko, hindi ko siya mapapayagan. "Andrei... Andrei, I Miss you so much! "I'm sorry, Andrei. I'm sorry kung bakit ngayon lang ako dumating. Ma