Not just because people had to leave, it doesn't mean they don't even care. Life is full of challenges and trials that test our resilience. In Alfa's story, her strength was tested, but in the end, her weakness prevailed. Although she may have lost the battle of life, the most important thing for her was to see her child in the final moments of her life. The love for her child gave her meaning and happiness despite the challenges she faced. Nagkamali siya at huli na para itama ang lahat. Ang iyak niya kay Cassandra. She begged to see her child. "Please, dalhin mo ako sa anak ko. Hindi ko sigurado kung bukas ay magigising pa ako. Cassandra, gusto ko lang talaga makilala ang anak ko." Napabuntong hininga si Cassandra ng malalim. Naawa siya kay Alfa kaya naman pinag isipan niya talagang maigi kung dadalhin niya ba ito sa mansyon ng mga Avedaño kung nasaan ang anak nito. Inisip niyang mabuti hanggang sa huli, napagdesisyunan niya na ibigay ang huling hiling nito. "Sige. Dadalhin ki
Mga labing-pitong taon na ang lumipas mula nang iwan ng kanyang ina ang anak, isang yugto ng kanyang buhay na puno ng mga tanong na hindi nasagot at isang matinding damdamin ng pag-iwan. Ang sakit ng paghihiwalay ay nag-iwan ng isang puwang sa kanyang puso, isang kawalan na natutunan niyang dalhin nang may tahimik na lakas at matatag na paninindigan. Isang araw, isang mensahe ang dumating sa anak, nagdala ng balita na magbubukas ng mga matagal nang nakatagong pinto sa kanyang puso. Ang kanyang ina, ang taong iniwan siya ng maraming taon na ang nakalilipas, ay may sakit ngayon at nangangailangan ng kanyang presensya. Ang mga damdaming matagal nang nakabaon ay muling sumibol, isang alon ng galit, kalituhan, at isang bahagyang pagmamahal para sa isang koneksyon na nawala sa paglipas ng panahon. Habang nilalabanan ni Alfa ang bigat ng hindi inaasahang balitang ito, natagpuan niya ang kanyang sarili na nakatayo sa isang krusada ng damdamin at desisyon. Ang mga sugat ng nakaraan ay nana
ALFA'S POINT OF VIEW Nakatakda ns sana kaming lumipad patungong Amerika kasama ang mga taong nagpalaki at tumayong mga magulang namin. Nasa airport na kami at kasalukuyang nag-iintay na lang ng tawag. Sa totoo lang, nakaupo ako at malalim na nag-iisip. Yung may nararamdaman ako na parang guilt na hindi ko maintindihan. Sa Pupuntahan namin, doon nag-aantay sa akin ang buhay na pinapangarap ng lahat. Ang maginhawa kasama ang mga mahal mo sa buhay. Okay na sana ang lahat kaya lang ay may kung anong nag-uudyok sa akin na huwag nang umalis. Hindi ako mapakali. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Hanggang sa kinumusta na ako ni mommy. Napansin niya pala ang pagkabalisa ko. "Ayos ka lang ba? mukhang malalim ang iniisip mo?" tanong niya sa akin. Siya ang nagpalaki sa akin kaya sa lahat ay siya ang mas nakakakilala sa akin. Kung masaya ba ako o kung kailan hindi. Hinimas niya ang likod ko. "Wala naman po. Excited lang po siguro." pagsisinungaling ko. Ngayon lang kasi ako lala
Hindi mapakali si Andrei. Sobrang excited niya dahil ilang oras na lamang ang bibilangin at magkakasama-sama na muli silang pamilya. Excited na siyang makitang muli ang kapatid niya. Bagamat nakarating na kay Andrei ang balita na hindi niya ito totoong kapatid pala, imbes na malungkot siya ay ikinatuwa niya. Ikinatuwa niya dahil hindi naman pala mali ang nararamdaman niya para kay Alfa. Na kaya pala higit pa sa pagiging kapatid ang pagmamahal na nararamdaman niya dito ay dahil hindi naman pala sila totoong magkapatid. At para kay Andrei, wala nang magiging sagabal pa para pigilan niya ang pag-ibig na matagal na niyang itinatago sa kaniyang puso. "See you in a bit." yan ang huling chat ng kaniyang Daddy Stefano na matagal na rin niyang nais na makita. Inihanda na niya ang kwartong gagamitin ni Alfa at siya mismo ang namili ng mga gamit doon. Ganado si Andrei na maglinis at mag-design sa kwarto para maging komportable ang tulog ni Alfa doon. Sa gilid ng kama ay may drawer kung saa
Ang mundo ay naging isang malamlam na larawan, walang kulay na dating kanyang kasiglahan. Bawat tunog, bawat tanawin, bawat haplos, ay isang malupit na paalala ng kawalan na sumanib sa kanyang kaluluwa. Nawalan siya ng kanyang ina, kanyang ama, at kanyang kapatid na babae, isang triong mga kaluluwa na bumuo sa mismong kanyang pagkatao, iniwan siya sa isang dagat ng kalungkutan. Sa bawat umagang gising siya, ang bigat ng kanilang kawalan ay bumibigat sa kanyang dibdib tulad ng isang mabigat na balabal. Ang pamilyar na rutina ng kanyang buhay, dating isang nakapagpapalakas na ritmo, ngayon ay walang saysay at walang kabuluhan. Maglalakad siya sa bahay, ang kanyang mga yapak ay nag-eecho sa katahimikan, bawat silid ay isang masakit na paalala ng tawa, ng init, ng pagmamahal na dating nagpupuno rito. Makikita niya ang paboritong upuan ng kanyang ina, ang lugar kung saan siya palagi naupo upang magtahi, at aalala niya ang kanyang mahinhing haplos, ang paraan kung paano siya palaging gi
Ang buhay ni Alfa sa Pilipinas ay biglang nagbago, isang mapait na pag-ikot ng kapalaran na nag-iwan sa kanya sa gitna ng kawalan ng kasiguruhan. Ang mga maingay na kalsada ng Maynila, dating puno ng buhay, ay naging isang malupit at hindi magpapatawad na tanawin. Ang init ng kanyang pamilya, ang kaginhawaan ng tahanan, ay biglang nawala sa isang iglap, pinalitan ng malamig na katotohanan ng pagiging walang-tahanan. Ang pagnanakaw ng kanyang cellphone at pera, isang mapanakit na gawa na hindi lamang nagnakaw ng kanyang mga ari-arian kundi pati na rin ng koneksyon niya sa mundo, iniwan siyang lubos na nag-iisa. Hindi niya natanggap ang balita ng pagbagsak ng eroplano, ang isa na kumitil sa buhay ng kanyang mga magulang. Nanatili siyang walang kamalayan sa kanilang kapalaran, umaasa na sila ay nasa isang ligtas na lugar, naghihintay para sa kanya. Ang mga araw ay naging linggo, ang mga linggo ay naging buwan. Naglakbay si Alfa sa mga kalsada, ang kanyang sikmura ay nagugutom, ang ka
ANDREI AVENDAÑO POINT OF VIEW "I can't understand you, Andrei! Ever since we returned to the Philippines, you seem different. You weren't like this when we were in America, huh! I don't get why you prefer this cheap hotel over the ten 5-star hotels you own. Cassidy, please, can you not make a big deal out of everything? Maybe you forget that you insisted on coming with me to the Philippines? I'm staying here because I like it here, and if you think this hotel is cheap, go and find another hotel. Let's not see each other for a few days because I'm getting annoyed with you." "But Andrei?!" Hindi ko naman intensyon na isama dito sa Pilipinas si Cassidy at pagkatapos ay aawayin ko lang dito. Hindi ganoon. It's just tama naman ang mga sinabi niya, Buhat nga nang dumating kami dito sa Pinas ay nag-iba na ako. Paano naman na hindi mag-iiba kung unang araw ko pa lang na nakakauwi dito sa bansa ay isang pamilyar na mukha na ang aking nakita. Kamukha ng babaeng mahal ko na limang taon n
ALFA POINT OF VIEW. LIMANG TAON. Limang taon na rin ang nakalilipas buhat nang mangyari ang pagkabangga sa akin ng kotse na nagdulot sa akin ng malaking pinsala. Tatlong buwan akong namali sa Ospital upang magpagaling ng mga nabali kong buto pero ang higit na napinsala sa akin ay ang aking mga alaala. Buhat kasi nang gumaling ako mula sa aksidente ay wala na akong maalala sa tunay na pagkakakilanlan ko. Ni hindi ko nga masagot ang doktor kung saan ako nakatira o ano ba ang pangalan ko. Ang sabi naman ng mga nagsugod sa akin sa Ospital ay isa daw akong pulubi na pagala gala sa daan. Sa kalye lang daw nila akong nakikitang natutulog. Ibig sabihin, wala akong pamilya at wala rin pa lang kwenta ang buhay ko dati kaya parang ayoko na rin pa lang alalahanin. Kaya naman nahabag sa akin ang mga doktor na tumingin sa akin. Tinulungan nila akong magkaroon ng maginhawang buhay. Inirekomenda nila ako sa isang kakilala at ipinasok bilang tagalinis. Sa Grand Manila Hotel. Nakiusap na rin ako