Balik pinas

Ang mundo ay naging isang malamlam na larawan, walang kulay na dating kanyang kasiglahan. Bawat tunog, bawat tanawin, bawat haplos, ay isang malupit na paalala ng kawalan na sumanib sa kanyang kaluluwa. Nawalan siya ng kanyang ina, kanyang ama, at kanyang kapatid na babae, isang triong mga kaluluwa na bumuo sa mismong kanyang pagkatao, iniwan siya sa isang dagat ng kalungkutan.

Sa bawat umagang gising siya, ang bigat ng kanilang kawalan ay bumibigat sa kanyang dibdib tulad ng isang mabigat na balabal. Ang pamilyar na rutina ng kanyang buhay, dating isang nakapagpapalakas na ritmo, ngayon ay walang saysay at walang kabuluhan. Maglalakad siya sa bahay, ang kanyang mga yapak ay nag-eecho sa katahimikan, bawat silid ay isang masakit na paalala ng tawa, ng init, ng pagmamahal na dating nagpupuno rito.

Makikita niya ang paboritong upuan ng kanyang ina, ang lugar kung saan siya palagi naupo upang magtahi, at aalala niya ang kanyang mahinhing haplos, ang paraan kung paano siya palaging gi