AFTER 15 YEARS CLAIRE POV Malalaman mo na lang talaga pag nasa pinas ka na dahil sa init ng hangin na binubuga habang papalabas kami sa waiting area ng departure lounge. Pagod ako mula sa mahabang flight at sunod-sunod na meetings sa US, pero ang ideya ng makikita ko na ang kambal ko at si Edward ay nagbibigay ng kakaibang enerhiya para sa akin. Sa wakas, makakauwi na rin ako sa bahay, sa piling ng pamilyang binuo namin ni Edward sa loob ng isang linggong pagkawala ko. Pagkatapos ng kasal namin ni Edward nagbunga ang pagmamahalan namin ng kambal na babaeng anak. Although identical twins sila pero habang lumalaki ay nakikitaan namin ng kaibahan ng ugali ang magkapatid. Si Kerry ay masunurin, matalino, malambing at mabait na anak samantalang ang kakambal niyang si Tara habang tumatagal ay lumalayo ang loob sa amin. Matalino, noon ay okay na okay naman siya hindi ko alam ang dahilan kung bakit biglang nagbago siya ng pakikitungo samin. Nawala na ang malambing na Tara na kilaa ko. S
KERRY POV Nagulat ako sa biglaang sigawan muk sa canteen. Nasa gitna ako ng pagkain nang makita kong tumatakbo ang kaibigan kong si Charm, halos hinihingal habang sinasabi, “Kerry! Si Tara! Nakikipagrambulan na naman!” Parang bumagsak ang puso ko sa kaba. Iniwan ko agad ang kinakain ko at mabilis na tumakbo papunta sa canteen. Pagdating ko doon, nakita ko si Tara sa gitna ng kaguluhan. Nakikipagsagutan siya sa dalawang seniors na babae. Pero ang ikinagulat ko, hindi lang salita ang ginagamit nila halos magkasabunutan na sila. “Tara! Ano ba!” sigaw ko habang pilit siyang hinihila palayo. Halos hindi niya ako pansinin, galit na galit siya habang itinuturo ang isa sa mga senior. “Ikaw ah! Subukan mo ulit akong pagsalitaan ng ganyan, sisigiraduhin kong may kalalagyan ka sakin.!” “Stop it! Ano ba kayo?!” sigaw ng isa sa mga teacher na biglang dumating. Tumigil sila sa sigawan pero kitang-kita ko ang nagbabagang tingin ni Tara sa kaaway niya. Maya-maya, pumasok na rin ang principal
TARA POV “Fvck You all!” Malakas kong sigaw. Wala akong pakielam kahit sino pa ang makarinig sakin. AKO SI TARA! , labing- apat na taong gulang, ang itinuturing na problema ng pamilya namin. Lagi na lang akong ikinukumpara kay Kerry, ang perpekto kong kapatid. “I WANT HER GONE FOR GOOD!” Dahil siya lang ang palaging tama, palaging mabait sa paningin ng lahat, siya ang palaging bida sa mata nila Mama at Papa. At Ako? Ako raw ang “sakit ng ulo” sa pamilya namin. “The hell I care.” Ano pa bang kakaiba sa ganuong tingin sakin ng lahat?! Ultimo sarili kong magulang ganun din ang tingin sakin. Siguro nga immune na ako sa ganoong pagtrato sakin. Nobody likes me, because everybody’s attention is with Kerry. Naalala ko nung isang araw na pinatawag ng principal sila Mama at Papa dahil sa pag cutting classes ko hindi na ako nagulat nang magalit sila sakin. Kahit naman wala akong kasalanan wala ng mababago sa pagtingin nila sakin. Parang palagi nilang inaasahan na may gagawin akong mali. “H
CLAIRE POV Matagal ko nang napapansin ang pagbabago ni Tara. Hindi ko alam kung saan kami nagkamali bilang mga magulang. Dati, siya ang masayahing bata, puno ng pangarap at ambisyon. Pero ngayon, parang ibang tao na siya. Tahimik, matigas ang loob, at laging angil ang boses kapag kinakausap ko. Lagi siyang wala sa bahay. Paulit-ulit ang mga reklamo ng principal sa amin tungkol sa pag-absent niya at sa pagsama sa mga sanggano sa labas ng eskwelahan. Gabi-gabi akong hindi mapakali, iniisip kung saan siya nagpupunta. Kinausap ko si Edward tungkol dito, pilit na iniintindi ang sitwasyon ni Tara. “Edward, hindi na pwedeng ganito. Hindi natin pwedeng hayaan na mas lumala pa ang pagiging rebelde niya. Alam kong galit siya sa atin, pero dapat may magawa tayo bago maging huli na ang lahat.” Napabuntong-hininga siya. “Claire, ginagawa naman natin ang lahat. Pero parang hindi na siya nagpapasakop. Lahat ng pakiusap natin, tinatanggihan niya. Mas lalo siyang nagrerebelde, siguro mas tamang h
After 5 YearsCLAIRE POVCOLLEGE DAYSSimula nang maghiwalay ng landas si Tara at Kerry sa kolehiyo, ramdam ko nang may kakaiba kay Tara. Magkaiba sila ng kurso ni Kerry, at doon nagsimula ang unti-unting paglayo niya sa isa’t isa. Si Kerry ay kumuha ng kurso para maging piloto samantalang si Tara ay kumuha na maging IT.Sa bawat paglipas ng araw, mas naging tahimik siya, mas naging mailap. Hindi na siya ang dating Tara na kilala ko yung masayahin, puno ng ambisyon, at handang harapin ang kahit anong hamon. Minsan naiisip ko mas okay pa yung dating Tara na kilala namin. Ang hirap para sa isang magulang kapag naliligaw sa landas ang anak mo. Hindi naman kami nagkulang sa lahat ng aspeto sa buhay namin. Kung tutuusin mas sagana pa sila kesa sa iabng kabataan na ka edad nila.Lahat ng paraan ginawa namin ni Edward para mapalapit samin , para iparamdam na hindi siya nag-iisa. Pero parang may pader na nakaharang sa pagitan namin, unti-unti niya kaming tinulak palayo. Kahit anong gawin nam
Matapos ang insidente, hindi na naging pareho ang takbo ng buhay ni Tara. Kahit nakaligtas siya mula sa kapahamakan, para bang naiwan siya sa isang bangungot na hindi niya matakasan. Ang pinakamahirap para sa amin ni Edward ay ang hindi namin alam ang buong katotohanan. Sino ang lalaking nakabuntis sa kanya? Ano ang nangyari sa kanila? Bakit niya ito tinago sa amin? Paulit-ulit naming tinanong si Tara, ngunit nanatili siyang tahimik. Hindi namin makuha sa kanya ang kahit na anong sagot. Si Edward bilang ama ay hindi na mapakali. Alam kong galit siya, hindi lang kay Tara kundi pati sa lalaking gumawa nito sa kanya. Isang gabi, nadatnan ko siya sa opisina niya, hawak ang cellphone habang tinatawagan ang isa sa kanyang mga tauhan. “Hindi ako titigil hangga’t hindi ko nalalaman kung sino ang hayop na ‘gumawa nun kay Tara, alam kong may kinalaman siya sa naging desisyon ng anak ko.” sabi niya, mariing mariin ang boses. “Gawin niyo ang lahat. Alamin niyo kung sino siya.” “Edward,” sa
AFTER 1 MONTHEDWARD POVTila dalawang linggong naging maayos si Tara pero ng magluwag na kami sa kaniya ay bumalik siya sa dati niyang mga ginagawa. Hindi ko matitiis ang anak ko kaya naman gumawa na ako ng paraan para matunton ang hayop na wumalanghiya sa anak ko. Sa kabila ng mga pagsisikap naming makipag-usap kay Tara, nanatili siyang mailap na naman sa amin, halos wala na kaming makuhang sagot mula sa kanya sa tuwing tatanungin namin siya. Iniba na naman niya ang statement niya tungkol sa lalaking gumawa sa kaniya ng kahalayan. Alam kong may itinatago siya, pero kung hindi niya kayang sabihin sa amin, ako na mismo ang kikilos para alamin ang katotohanan.Isang buwan na ang nakalipas, at natunton na ng mga tauhan ko ang lalaking sinasabi ni Tara na ama ng kaniyang pinagbuntis kong may kinalaman sa lahat, si Enrique Salvador. Pero lahat ng impormasyong nakuha ko ay taliwas sa mga binibintang ni Tara sa kaniya, ayon sa mga tauhan ko sa Mexico, siya ay isang respetadong bachelo
TARA POV Galit na galit ako kay Enrique. Parang gusto kong magwala, sumigaw, at sabihin sa kanya kung gaano siya kasinungaling ng sabihin niyang hindi niya ako ilalaglag kila Mama, ngayon walang kwenta na naman ang tingin sakin ng lahat ng taong nakakakilala sakin. SI Kerry na naman ang mabait na anak at ako na naman ang salbahing anak. Ang lalaking akala ko ay magiging sandigan ko ay rin pang magsusumbong sakin kita Mama. Siya pa ang nagbigay sa kanila ng mga dahilan para lalo akong husgahan.Nakatayo ako sa gitna ng kwarto ko, nanlilisik ang mga mata. Hindi dahil sa pagmamahal kundi dahil sa matinding galit. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang sinabi ni Papa: “Tara, anak, kung hindi mo mabago ang sarili mo, baka kailangan mo talagang humingi ng tulong. Bigyan mo ng pagkakataon si Enrique. Baka siya ang makapagpabago sa’yo. ” Ano? Siya ang makakapagbago sa akin? Siya na mismong sumira sa buhay ko? Siya na mismong dahilan kung bakit galit ako sa sarili ko at sa lah
“Mas malalim na pagsusuri?” tanong ko nang malamig. “Hanggang kailan niyo gagawin yan? Ilang buhay pa ang kailangang mawala bago kayo magising at kumilos?” Hindi makasagot si Dr. Mendoza. Halatang alam niyang may punto ako. Nakita ko rin ang ibang miyembro na tila nahihiya sa sitwasyon. “Ang gusto ko ay aksyon, hindi pangako. Kung wala kayong kongkretong plano para ayusin ang problema sa ospital na ito, walang patutunguhan ang mga sinasabi niyo. At kung hindi ako makakakita ng resulta, hindi lang tayo sa pag-uusap na ito matatapos,” patuloy ko. Nagkatinginan muli ang mga direktor. Ilang sandali ang lumipas bago may sumagot. Si Dr. Hernandez, isa pang opisyal ng ospital, ang naglakas-loob na magsalita. “May mga hakbang na kaming ginagawa, Mr. Drake,” sabi niya, halatang pilit pinapakalma ang sarili. “Inatasan na namin ang ilang staff na sumailalim sa masusing pagsasanay at pagsusuri. Alam naming hindi sapat ang magbigay lang ng paliwanag, kaya gagawin namin ang lahat para mapan
Isang araw, nakatanggap kami ng tawag mula sa ospital. Nalaman naming may mga empleyadong natanggal dahil sa mga pagkukulang nila noong araw na iyon. Unti-unti kaming nakakakuha ng mga sagot, at ramdam ko ang bahagyang kaginhawaan kahit papaano. Matapos ang ilang buwan ng pakikibaka at paghahanap ng hustisya, unti-unti kong naramdaman ang mas magaan na pakiramdam. Alam kong hindi na maibabalik si Mama, pero ang pagkamit ng hustisya ay tila pag-ahon ko mula sa sakit. “Drake, salamat sa lahat ng ginawa mo para sa akin. Kung wala ka, baka hindi ko makakayang lampasan ang lahat ng ito,” sabi ko sa kanya habang magkasama kaming nakaupo sa paborito naming lugar sa parke. Tumingin siya sa akin at ngumiti, “Maya, hindi mo kailangang magpasalamat. Ginawa ko ito dahil mahal kita, at gusto kong makita kang ngumingiti ulit. Alam kong si Mama, masaya siya dahil natutunan mo nang bumangon muli.” Habang nakaupo kami sa ilalim ng mga bituin, naramdaman kong unti-unti nang naghilom ang mga sug
AFTER FEW HOURS SA LOOB NG OSPITAL “Anong nangyari? Akala ko okay na si Mama Selya? Bakit biglang wala na siya?” humahagulgol kong tanong kay Drake. Mahigpit niya akong niyakap, hinayaan akong ilabas ang lahat ng sakit at hinanakit na nararamdaman ko. “Huwag kang mag-alala, Maya,” mahina ngunit matatag ang tono ng boses niya. “Sisiguraduhin kong mananagot ang may kagagawan nito. Hindi ko hahayaang makalusot ang sinuman na responsable sa krimen na ito.” Sa kanyang mga mata, kitang-kita ko ang determinasyon. Alam kong gagawin niya ang lahat para makamit namin ang hustisya. Ngunit sa kabila ng lahat, alam kong walang sinuman ang makakapuno sa kawalan ng isang ina sa buhay ko. Hindi man siya ang nagsilang sakin pero kay Mama Selya ko nakita ang buhay na nuon pa man ay pinagkait na sa akin. Pagkatapos ng libing ni Mama, para bang nag-iba na ang lahat. Ang makulay na mundo ko noon ay biglaang naging madilim at tahimik muli. Wala akong makita ni kaunting liwanag ng pag-asa. Nandiya
Habang abala kami sa ngiti at pag-uusap, biglang nag-ring ang cellphone ko. Napaangat ako at agad itong kinuha mula sa gilid ng kama. Naka-display ang pangalan ng ospital, at biglang bumigat ang pakiramdam ko. Natigilan ako, at napansin ni Drake ang pagbabago sa ekspresyon ko.“Maya, sagutin mo,” mahina niyang sabi, mahigpit na hawak ang kamay ko bilang suporta.Dahan-dahan kong sinagot ang tawag. “Hello?”Isang malamig at pormal na boses ang sumagot mula sa kabilang linya. “Hello, si Ms. Maya po ba ito? Ako po si Dr. Mendez mula sa ospital kung saan naka-confine ang Mama niyo.”Ramdam ko ang bigat ng kaba sa dibdib ko. “Opo, ako nga po,” sagot ko, pilit na pinipigilan ang panginginig ng boses ko. “Bakit po kayo tumawag?”Narinig ko ang mahinang paghinga ng doktor, at bawat segundo ng katahimikan ay parang bumibigat sa akin. “Ms. Maya,” mahinahon ngunit seryoso niyang sabi, “I’m sorry to inform you, pero ang Mama niyo po is pronounce dead. Nagkaroon ng komplikasyon ang sitwasyon niya
DRAKE POVSa totoo lang kanina habang nananahimik ako sa harapan niya ang daming naglaro sa isip ko. Hindi ako makapaniwala sa lahat ng sinabi ni Maya. Parang isang bahagi ng mundo ko ang biglang bumaligtad nang marinig ko ang mga lihim na itinago niya sa loob ng mga panahong magkasama kami. Ang daming bagay na hindi ko kailanman inakala na magiging bahagi ng buhay ko, mga bagay na tila mahirap paniwalaan, pero sa kabila ng lahat, hindi ko magawang talikuran siya.Nakatayo kami sa loob ng maliit niyang apartment, tahimik na nagpapakiramdaman. Nakayuko siya, halatang hindi makatingin sa akin nang diretso. Para bang naghihintay siya na husgahan ko siya, na talikuran ko siya tulad ng ginawa ng iba sa kanya noon. Pero iba ako. Alam kong iba ako.“Maya…” tinawag ko siya, at dahan-dahan siyang napatingin sa akin. Nakita ko ang kaba sa mga mata niya, pero kasabay niyon ay ang pag-asa na baka, sa pagkakataong ito, hindi siya tuluyang nag-iisa."Drake... wala akong ideya kung paano kita pasasa
MAYA POVMasaya ako sa proposal ni Drake. Ang saya na makita siyang nakaluhod, hawak ang isang singsing na tila simbolo ng panibagong simula. Pero kahit anong pilit kong ngumiti, napansin niya agad ang lungkot sa mga mata ko."Maya," tanong niya, puno ng pag-aalala, "handa akong makinig sa gusto mong sabihin?"Hindi ko alam kung paano sisimulan. Pero alam kong hindi na maaaring manatili sa akin ang bigat ng nakaraan. Kailangang malaman niya ang totoo.Tahimik lang akong nakaupo sa harap ni Drake. Ang bawat pintig ng puso ko'y parang martilyong humahampas sa dibdib ko. Alam kong wala nang atrasan ito. Kailangan kong sabihin ang totoo, kahit pa nangangamba ako kung matatanggap niya ako pagkatapos ng lahat.Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili bago ko simulang ibuhos ang lahat."Drake... ayokong naka oo nga ako sayo pero may lihim naman na hindi ko pa nasasabi sayo" mahina kong bungad, iniwasan ko ang tingin niya. "Tungkol ito sa nakaraan ko... at kay Erwin."Napatingin
DRAKE SOBEL POV Matapos ang isang matamis na sandaling pinagsaluhan namin ni Maya, malumanay kong inalis ang kaniyang ulo sa pagkakahiga nito sa aking bisig. Tumayo ako at naglakad sa direksyon kung saan ko nilagay ang mga damit kong pinaghubadan. “Saan ka pupunta?” Nagtatakang tanong sakin ni Maya. Tumingin ako at ngumiti lamang sa kaniya. Mula sa gilid ng kama kung saan nakaupo at nakasandal si Maya habang tabing tabing ng comforter ang hubad niyang katawan. Lumuhod ako sa harapan niya, ang mga mata ko ay nakatuon lamang sa kanya. Hawak ko ang kamay niya habang mabagal kong binibigkas ang mga salitang matagal ko nang iniisip. “Maya,” malumanay kong sabi habang pinipisil ang kamay niya, tinititigan ang mga mata niyang malalim at nagtataglay ng kaligayahan na tila abot-langit. “Please… be my wife. Pero hindi lang basta asawa. Gusto ko, sa bawat aspeto ng buhay natin, sa bawat galaw, sa bawat segundo maging akin ka. Gusto kong gawin ng totoo ang kasal natin , Maya. Gusto kong
Habang bumibigat ang aming mga hininga, ang malamig na hangin sa labas ay hindi kayang patamlayin ang init na bumabalot sa loob ng aming silid. Nilingkis ko ang aking mga braso sa leeg ni Drake, at kami’y dahan-dahang bumagsak sa kama, hinahayaang ang sandali ang magdikta ng aming mga kilos. Hindi nagtagal ay hinubad niya ang mga saplot sa kaniyang katawan. Nagulat ako ng makita ko ang kaniyang talong. Napaka-haba at ang taba nito. Malambing niya akong hiniga sa aking kama.Tumitig siya sa aking mga mata, tila humihingi ng permiso sa kaniyang gagawin, tinanguhan ko naman siya bilang pagpayag . Mariin niyang sinipsip ang aking sus* . Tila sanggol niyang pinagpalitan ang pagkain sa aking mabibilog na sus*. Sa una ay banayad hanggang sa nagiging mapusok ang bawat paglamas niya sa mga ito."owh Drake…” napasabunot ako sa kaniyang ulo habang patuloy ito sa pagro-romansa sa akin. Itinaas niya ang isa kong paa dahilan para bumulaga sa kaniya ang aking tahong na mamasa masa. Naramadaman k
MAYA POVHabang nakaupo kami ni Drake sa sofa, lumapit siya sa akin. Nagtagpo ang aming mga mata, at tila isang hindi maipaliwanag na koneksyon ang bumalot sa amin. Walang salitang kailangang bitawan; sa aming mga tingin pa lang, parang alam na namin ang nais naming mangyari.Dahan-dahan, unti-unting naglalapit ang aming mga mukha. Ramdam ko ang init na bumabalot sa aming dalawa, isang kakaibang sensasyon na hindi na namin kayang pigilan. Sa sandaling iyon, nawala ang lahat ng kaba at alinlangan, at ang natira na lamang ay ang tindi ng damdaming nag-uugnay sa amin.Nakatitig si Drake sa akin, puno ng sinseridad ang kanyang mga mata. “I love you, Maya. Lahat ng ipinapakita ko sa’yo, lahat ng sinasabi ko, totoo. Wala kang kailangang ipagduda o ikatakot.”Ang mga salitang iyon ay tila bumura ng lahat ng natitira kong pag-aalinlangan. Tumugon ako, ang boses ko’y puno ng damdamin. “I love you too, Drake. Hindi ko na kailangang hanapin ang dahilan, dahil mahal na kita.”Hindi ko inaasahan