Caline’s POVHuminga ako nang malalim, pilit nilalakasan ang loob ko para sa susunod na round ng training. Ramdam ko pa rin ang bigat sa katawan, pero higit pa roon ang bigat ng mga mata ni Papa Corvus, tila nanunuot sa kaluluwa ko ang bawat tingin niya. Alam kong hindi siya magpapakita ng awa dahil lang nahihirapan ako. Kaya kailangan kong tumayo at ipakita sa kanya na kaya kong magpakatatag.Ibang-iba si papa pagdating sa ganito, talagang para siyang ibang tao, sobrang seryoso at sobrang sungit, ngayon na lang ako natakot ng ganito kay Papa.Pumuwesto ako nang mas maayos at mas mababa ang stance, gaya ng sinabi niya kanina. Nang ngumiti siya nang bahagya, napatigil ako. Hindi ito ngiti ng pagtutuwid, kundi ng pagkilala—parang may bahagyang paghanga.“Now, strike at me,” sabi niya, seryoso ngunit mas kalmado na ang boses.Nagdadalawang-isip ako. Hindi pa ako sanay at alam kong magaling siyang lumaban kahit walang kapangyarihan, samantalang ako ay nagsisimula pa lang. Pero sa isang ig
Caline’s POVHapon na at kakauwi lang ni Akeno. Kakatapos lang din ng training ko at habang tumatagal, mas lalo akong nahihirapan sa mga pinapagawa sa akin ni papa. Kaya naman naisip ko, paano kaya kapag nasa katawan ko na habangbuhay ang kapangyarihan ko, siguro mas madali ang training kasi makapangyarihan na ako.Nadedemonyo tuloy akong puntahan si Akeno para magpasakop na, para isuko na ang aking pagkabirhen, iyon lang naman na ang kailangan, e. Sadyang ako lang ‘yung tangang malanding pakipot na ayaw pa, todo-bigay pa naman na si Akeno.Habang nandito ako sa loob ng kuwarto, nakahiga at namamahinga, panay ang isip ko kay Akeno. Iniisip kong ituloy na, kaya lang e, buwisit ang puso ko. Hindi tumutugma sa isip kong naughty mag-isip.“Anak, tara, mag-merienda ka, nagluto ako ng carbonara,” sabi ni mama sa labas ng kuwarto ko.“Sige po, susunod po ako sa ibaba,” sagot ko naman.“Huwag kang magtagal, lalamig, mas masarap iyon kapag mainit.”“Okay po.”Bumangon na ako at nagpalit ng dam
Caline’s POV Pagdating ko sa bahay-kubo ni Akeno, nadatnan kong nakaupo siya sa harap ng bahay niya, nakatulala at parang malalim ang iniisip. Nang makita niyang huminto ang sasakyan ko, doon lang siya napatingin sa akin.Tumayo siya at sinalubong ako. “Oh, anong ginagawa mo rito, Miss Caline?” tanong niya agad at saka siya tumingin sa bitbit kong merienda namin.“Tara, samahan mo akong mag-merienda,” aya ko sa kaniya. Ginawa ko lang dahilan din talaga itong merienda, pero iba ang pakay ko.“Aba, tamang-tama, nag-iisip din talaga ako nang me-meriendahin ko kaya tulala ako kanina,” nakangiti niyang sabi.Pagpasok namin sa loob ng bahay niya, binaba niya agad sa lamesa ang mga ihaw-ihaw at buko juice. Kumuha siya ng plato at saka niya hinandan ang dala ko. Habang inaasikaso niya ‘yon, nakatitig lang ako sa kaniya.Tama, sobrang okay naman talaga ni Akeno. Guwapo, maganda ang katawan, mabait at sobrang sipag. Wala akong nakikitang dahilan para mahiya akong patulan siya. Wala akong nakik
Alina’s POV Nagulat na lang ako na nasa tapat ako ng isang lumang apartment na para bang lumang-luma na. Takang-taka ako, dahil parang nag-teleport ako rito. Narito ako sa kalsada nang biglang may dumaan na mabilis na sasakyan. Napasigaw ako nang malakas nang inakala kong sasagasaan niya ako pero, laking-gulat ko nang tumagos ako bigla sa sasakyan na ‘yon. What the fuck! I slowly looked at myself. Nakasuot pa rin ako ng damit pangkasal pero, ngayon ko lang napagtanto na kulay abo ang buo kong katawan at buong sarili. Parang…parang black and white ang itsura ko. Panaginip ba ito? I looked around. I screamed and asked for help. Umaasang maririnig ako ng mga tao pero wala. Kahit lapitan at sigawan ko man sila sa mismong harap ng mukha nila ay walang nangyayari. I’m just passing through their bodies. Bakit tumatagos ako sa kanila? Okay, panaginip ata ito. Oo, hindi ako dapat mag-panic kasi panaginip ito. Pero kung panaginip ito, ang gara naman. Para kasing totoo. Napakunot ang n
Alina’s POV “Hoy, bakit hindi ka na sumasagot? Pinaglalaruan mo lang ba ako? Sinisilipan mo ba ako dahil nagsasarili ako? Hindi ka nakakatuwa ah! Umalis ka dito!” Galit na siya. Panay pa rin ang paghahanap niya pero, wala naman siyang makitang tao dito sa loob ng apartment niya, kung mayroon man, ako lang na kaluluwa na lang ngayon. Ibig sabihin ay hindi ito panaginip. Maaaring totoo na itong nangyayari ngayon at baka…baka naglalakbay na ang kaluluwa ko ngayon at dito ako napadpad? “I am here inside your apartment. Hindi mo ako makikita dahil…” I stopped speaking. I don’t think I can tell him that I’m already a soul now. Baka kasi matakot siya. “Hoy, ipapakulong kita! Hindi magandang biro itong ginagawa mo. Nasaan ka ba? Pa-english-english ka pa!” I just left his apartment because I was starting to feel scared and anxious about what was happening to me. Pakiramdam ko kasi ay may mali. Maling itong nangyayari ngayon. Mali itong kaluluwa na lang ako. Saka, bakit dito ako napunta
Corvus’ POVPumunta ako kay Aling Paleng para magtanong tungkol sa naririnig kong boses sa apartment ko. Nanginginig ang mga tuhod ko dahil sa pagtakbo ko. Pagdating dito sa tapat ng malaking bahay ni Aling Paleng ay agad kong pinindot ang doorbell sa may gate niya. Naghahabol ako ng hininga habang basang-basa rin sa sarili kong pawis.“Hoy, nandiyan na, sandali lang! Sisirain mo naman ang doorbell ko kung makapindot ka riyan!” iritadong sigaw niya habang palabas na ng pinto ng bahay niya. Iika-ika itong maglakad kasi pinanganak na talaga siyang pilay ‘yung isa paa. Kaya nga raw tinawag siyang paleng kasi paleng daw itong maglakad. Nakakunot ang noo niya, halatang na-bad-trip dahil sa pagdating ko.“Aling Paleng, may gusto po kasi akong sabihin at itanong sa inyo,” sabi ko nang pagbuksan na niya ako ng gate. Galit pa rin ang mukha niya kahit nakita niyang ako ito. Sa lahat kasi ng tenant niya, ako ang paborito niya. Ngayon kasi, mabilis na akong magbayad ng upa sa kaniya kasi mababa l
Alina’s POVI accompanied Helena downstairs to leave my penthouse. I thought that if I just stayed there, nothing would happen. Now I’m just a soul, I don’t know how long I’ll stay in this world. Baka kasi masayang lang ang oras ko dito. Bago sana ako tuluyang mawala dito sa mundong ibabaw, gusto ko sanang magkaroon ng hustisya ang pagkawala ko.I also don’t know if I’m headed for heaven or hell. Or maybe there really is another world where when you die here in the world of humans, you go to another world.“Alina, dalawin mo ako sa panaginip ko. Sabihin mo sa akin kung ano bang nangyari sa iyo,” bulong ni Helena dito sa loob ng elevator habang nasa tabi ko siya. Hanggang ngayon, panay pa rin ang iyak niya. Sobrang sweet talaga ng babaeng ito kahit kailan. Nalulungkot tuloy ako lalo kapag nakikita kong malungkot siya.“Kung kaya ko lang, Helena, gagawin ko,” sagot ko sa kaniya kahit na alam kong hindi naman niya ako maririnig.Pagdating sa labas ng penthouse, naghiwalay na kami. Hinaya
Corvus’ POV Si Geronimo ang bumungad sa mga mata ko nung magising na ako. Agad ko namang naalala ‘yung nakausap kong multo kanina kaya tuloy-bangon ako para tumingin sa paligid. “Pare, ano bang nangyari sa ‘yo?” tanong ni Geronimo na takang-taka sa akin. “M-may mult—” Hininto ko ang sasabihin ko kasi baka pati siya ay pag-isipan na nababaliw na ako. “May ano?” tanong pa niya ulit. “Wala, nanaginip lang siguro ako,” tanging sagot ko na lang at saka na ako naupo sa sofa. Tumingin-tingin pa rin ako sa paligid, pinapakiramdaman ko kung nandito pa rin ba ‘yung kaluluwa na iyon. Kung hindi ako nagkakamali, nagpakilala na siya sa akin kanina.Napatingin ako sa newspaper na nasa lapag. Pinulot ko ito at saka ko muling tinignan ang pangalan niya sa headline. Tama, siya si Alina Lovia. Ang babaeng nagpakamatay—hindi pala. Hindi raw siya nagpakamatay, iyon ang sabi niya kanina. “Mabuti pumunta ako dito. Nagulat ako nang madatnan kitang walang malay. May sakit ka ba?” “Wala, nawalan lang