Mabilis na lumipas ang mga araw sa nayon para kina Kariel, Darrius, at Mark. Ang dalawang linggong pananatili nila ay napuno ng masasayang alaala—mula sa mga kwentuhan sa tabing-ilog, hanggang sa simpleng pamumuhay kasama ang mga bagong kakilala tulad ni Kiarah para kay Kariel. Si Kariel, na hindi sanay sa mga simpleng bagay, ay tila natuto na ring mahalin ang katahimikan ng bukirin. Samantalang si Kiarah, na noong una'y tila malamig sa pakikitungo, ay naging isang matalik na kaibigan ni Kariel. Habang nag-aayos na ng mga gamit si Kariel sa kanyang silid, ay pumasok si Darrius para tingnan at tulungan siya. “Tapos ka na ba?” bungad at tanong ni Darrius nang makapasok ito sa kubo. Nilingon niya ito at nginitian. “Ah, oo patapos na rin ako,” sagot ni Kariel. "Dalawang linggo na pala ang lumipas. Parang ang bilis," ani Kariel habang sinisiksik ang huling piraso ng damit sa kanyang bag. Lumapit si Darrius para tulungan siyang mag-impake ng kanyang maleta. "Oo nga, pero masaya
Pagkababa ng sasakyan ay agad silang sinalubong ng kanilang mga magulang na may malalapad na ngiti sa mga mukha nito. Halos mangiyak-ngiyak naman na bumaba si Kariel sa sasakyan at agad na niyakap ang mga magulang. Sumunod namang lumabas si Darrius. At yumakap rin sa ama. “Welcome back! Mga anak,” masayang bati ng kanilang ina, ngunit hindi maipagkailang naluluha na rin ito. “Mom! Dad! I really miss you,” naiiyak na ani Kariel habang yakap ang mga magulang. “We’ve miss you too, mga anak.” Tugon ng ina ni Kariel. Ganun din si Darrius, niyakap din niya ang mga magulang. “Grabe its been a week pero, parang ang tagal na pong hindi ko kayo nakita,” sabi ni Kariel at agad na pinahiran ang mga luha. “I miss you, Dad.” Usal niya sabay yakap din sa ama. “I miss you too, Anak.” Tugon naman nito. Agad naman kumalas si Kariel sa ama. Tsaka nginitian ang mga ito. “O siya pasok na tayo. May inihanda kaming pagkain, alam naming darating kayo ngayon kaya masasarap at halos paborito m
Maaga pa lang ay nagising na si Kariel, pati na si Darrius. Para samahan at ihatid ang kanilang mga magulang sa pagpunta sa airport, kahit pa ramdam nila ang pagod mula sa mahabang biyahe mula sa probinsya. Lulan ng sasakyan, tahimik ang lahat habang sinasagap ang bawat huling minuto na magkasama sila bago muling maghiwa-hiwalay. Pagdating nila sa airport, bumaba agad si Kariel at muling niyakap ang kanyang ina. "Ingat po kayo sa biyahe Mom, Dad. Balik kayo agad ha, baka naman ma-e-extend na naman iyan," pabirong sabi ni Kariel ngunit halata ang lungkot sa kanyang mga mata. "Naku, anak, hindi naman sa ganon. Kailangan lang talagang asikasuhin ang negosyo," tugon ng kanilang ina, na bahagyang namumula ang mga mata sa pagpipigil ng luhang aagos sa mga mata nito ano mang oras. “Pero kahit anong mangyari, uuwi kami agad. Don't worry, sisikapin naming makauwi agad," dagdag pa ng ina. At saka niyakap siya nang mahigpit. Tumugon na rin siya sa pagkayakap rito. "Mag-ingat kayo lag
“Ehh! Ehh!” hiyaw ng mga kaibigan niya sabay sa tugtog na bumabalot sa loob ng nasabing club. “Puts your hands up in the air! Put your hands up!” hiyaw rin ng iba. “Woohh!” sigaw ni Kariel, habang sumasayaw at sumasabay sa indak ng musikang pinapatugtog ng Dj. Ganun din ang mga kaibigan masaya, at halatang nag-e-enjoy sa gabing iyon. Ilang linggo na ring hindi siya nagagawi sa bar kaya’t sabik siyang magwala sa gitna ng dance floor, ang bawat galaw niya ay swabe at puno ng saya. Kahit hindi siya umiinom ng alak, dama niya ang kalayaan at kaligayahan ng gabi. Hindi maipinta ang ngiti sa kanyang labi at ang kanyang mga mata’y kumikislap sa ilaw na sumasalamin mula sa dance floor. Pansamantala ay nakalimutan niya ang problimang dinadala niya. Hindi niya inalintana ang pag-alis ng mga magulang niya at ang balak nilang pag-amin ni Darrius, sa totoo nilang relasyon. "Kariel, tara na, inom ka na!" sigaw ng isa sa kanyang mga kaibigan, habang bitbit ang dalawang bote ng alak at inabot
“Kaninong kapabayaan ito?!” sigaw ni Darrius, na halos pumutok na ang ugat sa kanyang leeg habang kausap ang manager ng bar. “Paano niyo hindi napansin na wala na siya?!”Nang dumating kasi siya para sunduin si Kariel ay wala na ito sa lugar. “Sir, pasensya na po, pero hindi namin nakita kung saan siya dumaan. Ayon sa mga kaibigan niya, pumasok lang siya sa restroom pero hindi na bumalik,” sagot ng staff, habang nanginginig at halatang kinakabahan sa galit ni Darrius. “Hindi niyo napansin? Hindi niyo nakita? Ilan kayong nagbabantay dito?” asik niya. “Pasensya na po Sir marami lang po talagang tao, kaya hindi namin namalayan ang nagyayari sa paligid.” Sagot ng isa pang staff. Napagtanto rin ni Darrius ang nangyari bagay na niluwagan at binitawan niya ang manager. “Pasensya na po talaga S-sir,” nauutal na ani ng manager ng bitawan niya ito. Bumaling si Darrius sa ibang empleyado, habang ang mga mata ay nagliliyab na sa galit. “CCTV. Gusto kong makita ang CCTV ngayon din!” "Pas
Sa isang abandunadong warehouse dinala si Kariel ng lalaking kumidnap sa kanya sa loob ng bar. Nakagapos at pilit niyang kumawala sa lubid na nakatali sa oanya habang nakaupo siya sa bangko. Subalit ang mga lubid na nakagapos sa kanya ay masyadong mahigpit. Sa bawat galaw, parang mas lalo lang itong humihigpit at nagsasanhi ng matinding sakit sa kanyang mga pulso ramdam niyang humahapdi at batid niyang nasugatan na iyon. Pinipilit niyang maging kalmado, ngunit ang lamig na dumadampi sa kanyang pisngi ay biglang nagpabalik ng kanyang ulirat. Dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata. Isang malamig na halakhak ang narinig niya. Nang maaninag niya ang anyo ng taong nasa harapan, halos tumigil ang tibok ng kanyang puso. "Jason..." bulong niya, at halos hindi makapaniwala sa kanyang nakikita. Si Jason na nasa kulungan, ay nakalabas na. "Hindi! Paano ka nakalabas?" hindi makapaniwalang tanong niya rito. “Nice to see you, my Dear.” tugon ni Jason, at isang nakalolokong ngiti an
Sa mga sandaling iyon, ramdam ni Kariel ang malamig na patalim ni Jason na nakadampi sa kanyang leeg. Ang bawat segundo ay tila napakabagal, at ang kaba sa dibdib niya ay tila hindi na niya kayang pigilan. Sa kabila ng takot, pilit niyang iniisip ang posibleng pagdating ni Darrius—ang tanging pag-asa niyang maligtas mula sa impiyernong ito.“God help me,” dalangin ni Kariel, habang nanginginig siya sa takot.“Don't worry, parating na ang iyong nobyo,” ngising ani Jason. Ngunit napatingin sila pareho sa pintuan nang marinig ang tunog ng mga yapak sa malayo, at ilang segundo lang ay bumukas ang pinton ng warehouse. “Kariel!” tumambad si Darrius, mag-isa, ngunit may di-matatawarang determinasyon sa kanyang mga mata. Humakbang siya palapit sa kanilang posisyon. Alerto naman si Jason, pinalipat-lipat nito ang hawak na kutsilyo sa kanilang dalawa.“Diyan ka lang! Kung ayaw mong humiwalay ang ulo ng nobya mo sa katawan nito,” natatawang ani Jason, at tumawa na tila isang baliw. Nataranta b
Nagmamadaling nagmaneho si Darrius, na halos sumasayad na ang mga gulong ng sasakyan sa kalsada habang patuloy niyang pinipilit makalampas sa bawat traffic light at mga sasakyan na kanyang binabagtas. Sa bawat apak niya sa gasolinador ay panay rin ang tingin niya kay Kariel na nakahiga, walang malay, habang patuloy na umaagos ang dugo mula sa katawan nito. Hindi pa man kumpirmado, pero iisa lang ang pumasok sa kanyang isipan kung bakit dinugo si Kariel. Sa bawat segundo ay tila baga nagiging isang makakapal na ulap ng pag-aalala na nagbabadya ng panganib."Kariel... please, huwag kang bibitaw. Kailangan mong manatili, kailangan mo!" halos magmakaawa si Darrius, ramdam niya ang pagkasabik sa bawat salitang kanyang binibigkas. Hawak niya ang manibela nang mahigpit, tila ba iyon na lamang ang bagay na kaya niyang kontrolin sa sandaling iyon. Ngunit alam niyang ang buhay ni Kariel ay hindi na niya hawak, at iyon ang pinakamasakit sa lahat. Wala na siyang magawa kundi ang umasa at ipagda
Matapos makalapag ang eroplano, tahimik na bumiyahe mula sa airport patungo sa mansyon sina Kariel at Darrius. Pareho silang may sariling iniisip, ngunit dama ang tensyon at excitement sa hangin. Bagamat kinakabahan, hindi maiwasan ni Kariel ang mapangiti sa ideya na makikita muli ang kanyang pamilya. Lalo na ang anak na ilang linggong hindi na kasama. Tahimik din si Darrius ngunit bakas sa mukha ang hindi matatawarang excitement dahil sa wakas, makikita na ang anak na matagal nang nawalay sa kaniya. “Magiging okay din ang lahat,” saad ni Kariel saka ipinilig ang ulo sa balikat ng lalaki. Ngumiti naman ito at saka mahigpit na niyakap ang palad ng mga palad din nito. “Yeah, magiging okay din ang lahat.” Muli na lang napangiti si Kariel nang maramdaman ang marahang pag-amoy at paghalik ng lalaki sa ulo niya.PAGDATING nila sa malaking gate ng mansyon, bumaba si Kariel mula sa sasakyan. Agad namang sumunod si Darrius na puno ng galak sa kaniyang puso. Ilang taon na rin magmula nang u
SA KABILANG DAKU Sa isang maliit ngunit marangyang villa sa tagong bahagi ng lungsod, nakaupo sa isang leather armchair ang isang babaeng may matapang na aura. Nakasuot siya ng itim na blazer na bumagay sa kanyang makinis at mahabang buhok, habang hawak ang isang baso ng alak. Siya si Cassandra, ngunit mas kilala sa ilalim n'yang pangalang Diablo.Sa kabila ng kanyang eleganteng anyo, ang kanyang mga mata ay puno ng galit at determinasyon. Alam niyang oras na para muling simulan ang plano laban kay Darrius. Alam n'yang sa mga oras na ito ay alam na nito ang pagtakas niya at pag-uwi sa Pilipinas. Medyo mainit at patuloy kasi sa pagtutugis sa kaniya ang kapulisan at assets na nakuha ni Darrius bagay na kailangan niyang kumalma at magpalamig na muna. Ngunit hindi siya titigil para sa paghihiganteng alam niyang sagot para mawala ang sakit sa nakaraan.Sa harap niya ay nakaayos ang mga dokumento, larawan, at mapa. Kabilang dito ang larawan ni Kariel na kuha sa isang public event, na ngay
Nang sumunod na araw, maagang naggayak sina Darrius at Kariel upang maghanda sa kanilang pagbabalik sa Pilipinas. At ang kanilang mga bagahe ay maayos nang nakalatag sa tabi ng pinto, at ramdam sa buong silid ang katahimikan. Sa kabila ng kanilang excitement na makabalik, hindi maiwasan ni Kariel na mag-alala sa mga darating na araw, lalo’t alam niyang hindi magiging madali ang kanilang haharapin.Habang iniinspeksyon ni Darrius ang kanilang mga dokumento, lumapit si Kiarah na nakangiti. “Mukhang ready na talaga kayo ah, good luck na lang sa inyo. Parang kailan lang, at ngayon sabay na kayong babalik sa bansa.”“Oo nga, medyo kinakabahan din ako. Hindi para sa pagbabalik namin sa bahay kundi sa hamon na kailangan naming harapin para sa ikakatahimik ng lahat,” nakangiti ngunit bakas sa mukha ni Kariel ang labis na alinlangan sa darating na mga araw. Bahagya namang napangiti si Kiarah dahil ramdam niya ang alinlangan sa puso ni Kariel bagay na nilapitan na lamang niya ito at niyakap.“
Matapos ibaba ang tawag, agad namang napatingin si Darrius sa kawalan dahil sa nabalitaan ngunit bumajas rin sa kaniyang mukha ang galit ang pagkamuhi. Napansin naman iyon ni Kariel na ngayon ay nakasandal sa kama at tahimik lang din na nakatingin sa lalaki. Pagod man sa kanilang pag-iisa subalit ramdam naman ni Kariel ang labis na pagkabahala sa nakita.“Dar,” tawag niya, “ano bang nangyari?”Napalingon naman si ni Darrius, ngunit imbis na sumagot, tumayo ito at naglakad papunta sa bintana. At napatitig sa mga naglalakihang gusali sa lugar.“Darr, kausapin mo naman ako,” dagdag ni Kariel nang hindi siya nito sinagot. “Ano bang problima?”Huminga nang malalim si Darrius bago pa bumalik sa tabi ni Kariel. Naupo siya sa gilid ng kama at mahigpit na hinawakan ang kamay ng babae. “Kariel,” panimula niya, “may isang bagay na kailangang asikasuhin. At hindi ko puwedeng ipagsawalang-bahala ito.”“Anong ibig mong sabihin? May nangyari ba?” tanong ni Kariel, na ramdam ang hindi magandang bali
Sa bawat pagbaon ng pagkalalaki ni Darrius, ay s’ya namang pagliyad at pa-ungol ni Kariel. Hindi niya alam pero parang muli s’yang dinala sa langit kung saan ilang taon na n’yang hindi napupuntahan. At sa bawat ulos ni Darrius pakiramdam n’ya muli na naman silang pinag-isa. Hindi niya alam kong ano ang magiging reaksyon niya sa bawat pagpasok nito sa kaniyang kuweba. Basta ang tanging nagawa niya lang ay sambiti ang pangalan ng kaulayaw sa mahina ngunit tila angel na umaawit sa pandinig ni Darrius. "Yamz-" Saglit pa itong tumigil at pinagmamasdan siya bagay na magtama ang kanilang mga mata. “I've waited this for so many years, at ngayon nakasama na kita ulit.” “Me too,” tugon naman ni Kariel. Ngumiti naman si Darrius sa sinabi ni Kariel saka nag-smirk. “Just moaned my name, at ako na ang bahalang magdala sa’yo sa langit.” “Loko,” nakangising aniya. “Kung ako lang ang nasusunod, hindi ko na hahayaang matapos pa ang gabing ‘to para naman makasama pa kita nang matagal.” Ngumiti p
Matapos ang tawag sa anak, nanatiling tahimik si Kariel habang nakatitig sa screen ng kaniyang cellphone. Unti-unti niya rin itong inilapag sa lamesa at nagpakawala ng malalim na buntonghininga. Sa likod ng katahimikan, ramdam niya ang tila kumakabog na tibok ng kaniyang puso. “Kariel...”Agad namann'yang linigon si Darrius, nakatitig na sa kaniya, puno ng damdaming tila hindi maipaliwanag ng mga simpleng salita lamang. Naroon ang kasabikan, pangungulila, at... pagmamahal. Ilang taon na rin ang lumipas simula nang maghiwalay sila, ngunit sa bawat sulyap nito, dama pa rin niya ang koneksyon nilang dalawa.“Salamat,” basag ni Darrius sa katahimikan.“Sa alin?” mahinang sagot ni Kariel, pilit na pinipigilan ang pamumuo ng luha sa kaniyang mga mata.“Sa pagkakataong muli akong maging parte ng buhay niyo ni Darielle,” tugon nito, at bahagya pang yumuko, na tila dinadala ng bigat ang sariling emosyon. “Hindi mo alam kung gaano ko ‘to pinangarap, Kariel.”Hindi naman nagawang sumagot ni Ka
Agad namang inayos ni Kariel ang sarili nang makita ang pangalan ng kanilang anak sa screen nang muling tumunog ang kaniyang cellphone. “Si Darielle,” mahinang bulong niya kay Darrius habang pinapakita ang mukha ng anak mula sa screen. Napakunot ng kaniyang noo si Darrius ngunit agad ding nagliwanag ang mukha nang marinig ang pangalan ng kanilang anak.“Huwag mo na patagalin. Sagutin mo na,” ani Darrius na bakas sa boses ang pagkasabik.Agad namang pinindot ni Kariel ang green button at sumambulat sa screen ang masayang mukha ng kaniyang anak.“Mommy! Bakit ang tagal mong sumagot? Miss na kita!” bungad ng anak habang hawak ang isang stuffed toy.Napangiti naman I Kariel nang makita ang ang pagbusangot bigla ng anak.“Sorry, anak. Busy lang si Mommy kanina. Kaya hindi ko agad narinig ang tawag mo.”“Ganon ba mommy? Wag po kayo masyadong magpakagod riyan,” wika pa ng anak.“Wait, sino ba kasama mo riyan?” tanong ni Kariel nang mapansin na tahimik ang paligid ng silid ni Darielle.“Ako
PAGKARATING nila sa Hotel ay agad namang nagtungo sin Mark At Kiarah sa kani-kanilang silid. Samantalang sina Kariel at Darrius naman ay tahimik na nagpapahangin sa Rooftop ng hotel. Tahimikt at wala silang imikan na. Hindi tulad ng nasa event a sila at habang nasa sasakyan sila. Ang nagagawa lang ni Darrius ay ang panay na sulyap at pinipilit naman niyang ibuka ang bibig ngunit tila nasamid yata ang dila niya. Tumikhim at umayos na lang ng kaniyang sarili si Kariel, bago pa nagsalita. “Hi.” Panimula ni Kariel, para basahin ang katahimikan bumabalot sa kanilang paligid. Agad namang Napalingon si Darrius at saka ngumiti sa babae. “Hmm… Kariel, I don't know when to start. Hindi ko alam pero pakiramdam ko–” Ngunit hindi na nagawang ipagpatuloy pa ni Darrius ang sasabihin ng bigla na s’yang halikan sa labi ni Kariel. “Hanggang ngayon pa rin ba kailangang ako pa ang maunang gumawa nang paraan para sa ating dalawa? I’ve waited you so long. I’ve waited this day, tapos patorpe-torpe ka
MATAGUMPAY namang natapos ang event, at kasalukuyan na sila ngayong bumabiyahe pabalik ng hotel. Masaya at puno ng tawanan ang loob ng sasakyan, dahil sa muling pagkakabuo nilang apat. Naroon din kasi si Mark, at hindi maiwasan ni Kiarah na makaramdam ng kilig sa tuwing napapansin niyang sumusulyap ang nobyo sa kanya. Ngunit higit sa lahat, mas lalong sumabog ang kilig niya sa eksenang nasaksihan kanina sa dance floor.“Grabe, akala ko eksena lang sa pelikula ang gano'n! Grabe, kinilig talaga ako sa inyo. Akala ko nga magwa-wantotre pa kayo eh!” masayang bulong ni Kiarah kay Mark, ngunit sapat na sapat para marinig ng lahat sa loob ng sasakyan.Napangiti naman ng pilya si Kariel sa sinabi ng kaibigan. Bagay na hindi niya matiis na magkomento. “Naku, Kiarah, kung masyado kang kinikilig, edi sana hinila mo rin kanina sa gitna si Mark, ” pabirong sambit niya, na ikinatawa nilang lahat.“Naku! Ayaw kong sirain ang spotlight niyo, noh! Kaya next time na lang ako,” sagot ni Kiarah, kasabay