Tahimik ang paligid ng ICU. Ang tanging naririnig ni Darrius ay ang mahinang tunog ng mga makina—mga aparato na siyang bumabantay sa bawat pintig ng puso ni Kariel, bawat paghinga niya, at bawat senyales ng kanyang buhay. Halos anino lamang ng ilaw mula sa hallway ang tumatagos sa silid. Nakatayo sa gilid ng kama ni Kariel si Darrius habang nakatingin sa maputlang mukha ng babae.Marahan siyang umupo sa tabi nito, at hinawakan nang mahigpit ang malambot at malamig na kamay ng nobya. Sa kabila ng kanyang lakas, tila nawalan siya ng kontrol sa sarili. Alam niyang ilang oras na siyang naghihintay, pero bawat segundo ay tila isang dekadang paghihintay na walang kasiguraduhan. Pinipilit niyang huwag bumigay, ngunit ang bigat ng emosyon ay halos nagpapabagsak sa kanya."Kariel... Mahal ko, nandito ako," bulong niya, saka pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang boses. Pinagmasdan niya ang bawat galaw ng katawan ni Kariel, nagbabakasakaling bumukas ang mga mata nito o gumalaw ang mga
Pagkalipas ng ilang araw matapos magising si Kariel, siya ay nailipat na sa isang private room para makapagpahinga nang mas maayos. Bagamat kailangan pa rin ng masusing pagmamatyag, malaki na rin ang ipinagbago ng kanyang kalagayan. Hindi na kailangan ng maraming aparatong nakadikit sa kanyang katawan at mas maluwag na ngayon ang kuwarto, tila simbolo ng pagbuti ng kanyang lagay. Anumang oras ay puwede na siyang magising at makausap.Tahimik na nakaupo si Darrius sa isang upuan malapit sa kama ni Kariel, hawak pa rin ang kamay ng nobya. Hindi mapigil ang kanyang damdamin—nagpapasalamat siya ng paulit-ulit sa Diyos, sa bawat hiningang kinukuha ni Kariel at sa bawat minuto na buhay siya. Pinagmasdan niya ang kanyang nobya, na tila mahimbing na natutulog, ngunit sa pagkakataong ito, hindi na siya natatakot. Alam niyang ligtas na si Kariel."Salamat, Diyos ko, salamat talaga," bulong niya, halos walang tigil ang pagbuhos ng kanyang pasasalamat. Sa mga oras na iyon, pakiramdam ni Darrius a
“Para sa kapatid ko ‘yan!" sigaw ni Kenneth, pagkatapos lumanding sa ikalawang pagkakataon ang kamao nito sa kanyang mukha. Pagkalabas niya ng silid ni Kariel. Nakaabang pala ito roon habang nangangalit ang panga nito sa sobrang galit. Isa pang suntok ang bumagsak sa tapat ng kanyang dibdib, at naramdaman ni Darrius ang kirot na parang pumutok sa kanyang buong katawan. Hindi lumaban si Darrius. Hindi siya tumakas. Tinanggap niya ang bawat suntok ni Kenneth na parang ito na lamang ang paraan upang bayaran ang kanyang pagkukulang. Gusto niyang maramdaman ang sakit—dahil iyon lamang ang bagay na pakiramdam niya ay nararapat para sa kanya sa ngayon. “Hindi ka na dapat bumalik sa buhay ni Kariel!” sigaw pa ni Kenneth. Isa pang malakas na suntok ang tumama sa kanyang tadyang, at naramdaman ni Darrius na nahirapan siyang huminga. Alam niyang mahirap mapapatawad, alam niyang kailangan niyang bayaran ang lahat ng pagkakamali. Ngunit ang pinakamabigat na nararamdaman niya ay ang ideya na maa
Pilit na iminulat ni Kariel ang kanyang mga mata, nang tumahimik na ang paligid. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang sinusubukang iproseso ang bawat imahe sa kanyang paligid. Naroon pa rin ang kanyang ina, pati na ang ama at mga kapatid niya. Ang ina ay nakaupo sa silyang nasa tabi ng kanyang hinihigaan. Habang hawak ang kanyang mga kamay. Habang nasa likuran ng ina nakatayo ang ama kanyang ama. “Mom,” kunwari niyang tawag. Para kuno sabihin na kagigising lang niya. Agad namang nagsilapitan ang ama at kapatid.“Kumusta na ang pakiramdam mo, bunso?” tanong agad ni Keith.“Anak, kamusta ang pakiramdam mo?” mahina ngunit puno ng pag-aalala ang mangiyal-ngiyak na tanong ni Margarette, at hinagkan ang kanyang kamay na hawak nito.Napasulyap si Kariel sa kanyang ina, ngunit wala siyang salitang naisagot. Pakiramdam niya ay tila natuyo ang kanyang lalamunan. She heaved a sigh, bagay na ikinakunot ng noo ng ina."Kariel," muling tawag ng kanyang ina. "Anak, ano ba talaga ang nangyari
Panay ang pagpakawala ng malalim na buntonghininga si Darrius, habang pinapaikot-ikot niya ang basong hawak na may lamang alak. Halos hindi na niya mabilang kung ilang beses ma niyang sinalinan ng alak ang baso, ngunit kahit gaano karami ang iniinom niya, tila hindi sapat para mapawi ang bigat na nararamdaman. Ang bawat lagok ay parang pinalala pa ang mga tanong sa isip niya—ang mga pangarap na tila unti-unting naglalaho, at ang takot na baka hindi na maayos ang lahat. “I need to fixed this missed,” naisaad niya sa kanyang isipan, at muling nagpakawala ng malalim na hininga. Tahimik niyang tinungga muli ang alak hanggang sa tumunog ang kanyang selpon. Walang ganang dinukot ang selpon sa kanyang bulsa at agad na sinagot. “Hello…” "Sir… naayos na po namin ang kaso patungkol kay Jason Laurel, napa-cremate na rin namin ang bangkay niya. Sadyang mautak lang po talaga si mr. Laurel, kaya’t nakatakas siya sa bilangguan," boses ng imbistigador ang narinig niya. Doon pa ulit na buhayan ang
Kinaumagahan, ay desididong bumalik si Darrius sa ospital. Para kumustahin ang kalagayan ng babaeng minamahal. Taliwas pa kung galit sa kanya ang pamilyang kinilala niya. Nang makarating siya sa hallway ng ospital, bumilis ang tibok ng puso niya. Pagod man sa dami ng iniisip at ang bigat ng sitwasyong hinaharap, hinahanap niya ang lakas mula sa pagnanais na makitang muli si Kariel at ang magiging anak nila. Nang marating niya ang labas ng silid ni Kariel, ay agad siyang hinarang ng kapatid nilang si Kennetth, na palapit sa kanyang puwesto. “Hindi ka puwedeng pumasok, Darrius,” mariing sabi ni Kenneth. Bakas sa mukha nito ang galit, habang nakakuyom ang mga kamao. “This time, hindi nakita tatawaging kuya, total hindi ka naman nagpaka-kuya sa amin. I admire you, but you failed,” dagdag pa nito. “Kenneth, hindi ako nandito para makipag-away. Gusto ko lang makita si Kariel, gusto kong malaman kung—” ngunit hindi pa man siya natatapos ay bigla siyang tinulak ni Kenneth palayo sa p
Lumipas ang mga araw matapos ang insidente sa ospital. Hindi na muling bumalik si Darrius, hindi dahil sa ayaw niya, kundi dahil sa ipinagbawal na siyang pumasok ng mismong ospital. Kinuha ng pamilya ni Kariel ang lahat ng paraan upang mailayo si Darrius sa kanilang buhay, lalo na sa kalagayan ng kanilang anak. Isang araw, habang nagpapahinga si Kariel sa kanyang silid, natanong niya ang kanyang ina. "Ma, nasaan si Darrius? Bakit hindi ko siya nakikita?” Ngunit tila bumangga sa pader ang kanyang mga salita. Walang narinig na sagot mula sa kanyang ina, isang malalim na buntonghininga lamang ang binitawan ng ina habang patuloy na binabalataan ang mansanas na ni-request niya. “Anak… ayaw kong masaktan ka, pero kailangan naming gawin ang tama,” wika ng ina, nang hindi na nito matiis ang anak na makitang nasasaktan at hinahanap si Darrius. “Ano po ang ibig niyong sabihin, Mom,” garalgal ang boses na naiusal ni Kariel. “Ano ka— “Margarette!” saway ng kanyang ama, nang magsimula
Lumipas ang mga linggo mula nang muling nakaligtas si Kariel at kanyang ang anak sa bingit ng kamatayan. Sa kabila ng mga pangyayaring iyon, nanatiling malalim ang sugat sa kanyang puso. Hindi siya mapakali; bawat araw ay tila nagiging paulit-ulit na panaginip, hindi na siya muling nakakita o nakarinig ng balita mula kay Darrius. Walang palya sa mga araw na iniisip niya kung nasaan na ito. Nagpasya ang kanyang pamilya na ilayo siya sa lahat ng bagay na maaaring magpaalala kay Darrius. Hanggang sa isang araw, matapos ang ilang linggong pagpapagaling, pinayagan na siyang makauwi sa mansyon. Pagdating sa kanilang bahay, tila hindi na siya ang dating Kariel. Laging nagkukulong sa kanyang kuwarto, hindi kumikibo, at bihirang magpakita sa kanilang pamilya. Kung dati’y masayahin at palaging puno ng sigla, ngayon ay tahimik na siyang nakahiga sa kama, nakatitig sa kawalan, pilit na binubura sa kanyang isipan ang alaala ni Darrius ngunit hindi magawa. "Kariel, anak," tawag ni Margarette, h
MAAGA pa nang makarating sina Kariel, Darrius, at Darielle kasama na ang kapatid na si Kenneth dahil bakasyon at on leave ito, sa resort na pag-aari ni Kieth. Agad silang sinalubong ng mga staff na may malalapad na ngiti at magalang na pagbati. Napapalibutan ng luntiang mga puno at namumukadkad na mga bulaklak ang paligid, at ang dagat ay kumikislap sa liwanag ng umaga. Ang malamig na simoy ng hangin ay nagdala ng kakaibang saya sa kanilang lahat, lalo na kay Darielle na namamangha sa tanawin. Puti rin ang buhangin at ang linis tingnan na halatang hindi pinapababayaan ng mga naroon. “Wow, Mommy! Ang ganda dito!” bulalas ni Darielle habang hawak-hawak ang kamay ng ina. “Oo nga, anak. Parang paraiso, hindi ba?” sagot ni Kariel habang malambing na tinatapik ang ulo ng anak. “Paraiso nga ito,” sabat ni Darrius na nasa gilid lamang nila. Ngunit hindi tanawin ang tinitingnan nito kundi si Kariel. Nang magtama ang kanilang mga mata, bahagyang umiwas si Kariel, na ramdam ang pag-i
MAAGANG nagising si Kariel kinaumagahan. Agad niyang kinapa ang tabi ngunit wala doon ang anak kaya dahan-dahan niyang iminulat ang kaniyang mga mata. Agad siyang bumangon at nagtungo sa banyo upang tingnan kung naroon ang anak. "Darielle, anak?" dahil walang bakas na naroon ang anak, lumabas siya ng kwarto. Pagtapat niya sa veranda, natanaw niya ang anak na masayang naglalaro sa hardin kasama si Darrius. Tahimik niyang pinagmasdan ang dalawa. Para silang matagal nang magkasama. Panay ang hagikgik ng anak habang buhat-buhat ito ng ama. May kung anong kirot siyang naramdaman sa puso niya. Matagal na panahon silang nawalay sa isa’t isa, at ngayon ay unti-unti silang bumabalik sa buhay ng isa’t isa. Naputol ang pagmumuni-muni niya nang mapansin siyang nakatingin si Darrius. Ngumiti ito bago ibinaba si Darielle at tumawag, “Mommy, halika rito! Maglaro tayo kasama si Daddy, mommy!” "Oo nga, pumarini ka na at samahan kami rito!" Napasinghap siya saka napangiti. Hindi niya alam
Matapos ang emosyonal na muling pagtatagpo nina Darrius at Darielle, dinala ng pamilya si Kariel at Darrius sa dining area para sa isang espesyal na hapunan. Halatang pinaghandaan ito ng kanyang mga magulang, na tila isang paraan ng pagsuporta at tahimik na pagtanggap sa nangyari. Sa mahabang mesa, naupo si Darielle sa pagitan nina Kariel at Darrius. Panay ang kwento ng bata habang kumakain, walang tigil sa pagsasalaysay ng mga bagay na gusto niyang gawin kasama ang kanyang ama. Hindi naman iyon nagawang pigilan ni Kariel dahil alam niyang sobra ang pagkasabik ng bata bagay na napangiti na lamang siya habang pinagmamasdan ang mga ito. “Daddy, marunong ka bang magtayo ng kastilyong buhangin?” Puno ng excitement na tanong ng anak na ikinangiti ni Darrius. “Oo naman, baby. Gusto mo bang turuan kita?” Tumango naman si Darielle, bakas ang kasabikan sa kanyang mukha. “Yes! Gusto ko po! Pwede po ba bukas? Isama natin si mommy sa pagpunta sa beach resort na itinayo ni tito Kieth.”
Matapos ang emosyonal na pagtanggap ng mga magulang ni Kariel sa kanilang pagbabalik, dama pa rin ni Darrius ang kaunting tensyon sa pagitan nila. Hindi naman siya nagtataka, alam niyang hindi ganoon kadali para sa pamilya ni Kariel na naging pamilya na rin niya ng ilang taon na bigla siyang muling tanggapin sa buhay ng anak nila matapos ang lahat ng nangyari. Subalit, ipinangako niya sa sarili na hindi na siya muling mawawala at paninindigan ang desisyong napili sa kabila ng lahat. Habang nagmimiryenda sila sa sala, tahimik lang si Darrius na pinagmamasdan ang bawat kilos ni Kariel. Panay ang abot niya ng pagkain sa babae, tila ba paraan niya iyon ng pagpapakita ng pag-aalaga. "Nga pala, pinasundo ko muna si Darielle sa school. Maya-maya lang ang narito na ang mga 'yon," wika ng ina na ikinatango ni Kariel. Ilang sandali pa, tanaw nila mula sa sala ang pagparada ng puting van sa harap ng mansyon at bumaba mula roon ang kanilang anak. "Mommy!" Agad na tumayo at sinalubong
Matapos makalapag ang eroplano, tahimik na bumiyahe mula sa airport patungo sa mansyon sina Kariel at Darrius. Pareho silang may sariling iniisip, ngunit dama ang tensyon at excitement sa hangin. Bagamat kinakabahan, hindi maiwasan ni Kariel ang mapangiti sa ideya na makikita muli ang kanyang pamilya. Lalo na ang anak na ilang linggong hindi na kasama. Tahimik din si Darrius ngunit bakas sa mukha ang hindi matatawarang excitement dahil sa wakas, makikita na ang anak na matagal nang nawalay sa kaniya. “Magiging okay din ang lahat,” saad ni Kariel saka ipinilig ang ulo sa balikat ng lalaki. Ngumiti naman ito at saka mahigpit na niyakap ang palad ng mga palad din nito. “Yeah, magiging okay din ang lahat.” Muli na lang napangiti si Kariel nang maramdaman ang marahang pag-amoy at paghalik ng lalaki sa ulo niya.PAGDATING nila sa malaking gate ng mansyon, bumaba si Kariel mula sa sasakyan. Agad namang sumunod si Darrius na puno ng galak sa kaniyang puso. Ilang taon na rin magmula nang u
SA KABILANG DAKU Sa isang maliit ngunit marangyang villa sa tagong bahagi ng lungsod, nakaupo sa isang leather armchair ang isang babaeng may matapang na aura. Nakasuot siya ng itim na blazer na bumagay sa kanyang makinis at mahabang buhok, habang hawak ang isang baso ng alak. Siya si Cassandra, ngunit mas kilala sa ilalim n'yang pangalang Diablo. Sa kabila ng kanyang eleganteng anyo, ang kanyang mga mata ay puno ng galit at determinasyon. Alam niyang oras na para muling simulan ang plano laban kay Darrius. Alam n'yang sa mga oras na ito ay alam na nito ang pagtakas niya at pag-uwi sa Pilipinas. Medyo mainit at patuloy kasi sa pagtutugis sa kaniya ang kapulisan at assets na nakuha ni Darrius bagay na kailangan niyang kumalma at magpalamig na muna. Ngunit hindi siya titigil para sa paghihiganteng alam niyang sagot para mawala ang sakit sa nakaraan. Sa harap niya ay nakaayos ang mga dokumento, larawan, at mapa. Kabilang dito ang larawan ni Kariel na kuha sa isang public event, na
Nang sumunod na araw, maagang naggayak sina Darrius at Kariel upang maghanda sa kanilang pagbabalik sa Pilipinas. At ang kanilang mga bagahe ay maayos nang nakalatag sa tabi ng pinto, at ramdam sa buong silid ang katahimikan. Sa kabila ng kanilang excitement na makabalik, hindi maiwasan ni Kariel na mag-alala sa mga darating na araw, lalo’t alam niyang hindi magiging madali ang kanilang haharapin.Habang iniinspeksyon ni Darrius ang kanilang mga dokumento, lumapit si Kiarah na nakangiti. “Mukhang ready na talaga kayo ah, good luck na lang sa inyo. Parang kailan lang, at ngayon sabay na kayong babalik sa bansa.”“Oo nga, medyo kinakabahan din ako. Hindi para sa pagbabalik namin sa bahay kundi sa hamon na kailangan naming harapin para sa ikakatahimik ng lahat,” nakangiti ngunit bakas sa mukha ni Kariel ang labis na alinlangan sa darating na mga araw. Bahagya namang napangiti si Kiarah dahil ramdam niya ang alinlangan sa puso ni Kariel bagay na nilapitan na lamang niya ito at niyakap.“
Matapos ibaba ang tawag, agad namang napatingin si Darrius sa kawalan dahil sa nabalitaan ngunit bumajas rin sa kaniyang mukha ang galit ang pagkamuhi. Napansin naman iyon ni Kariel na ngayon ay nakasandal sa kama at tahimik lang din na nakatingin sa lalaki. Pagod man sa kanilang pag-iisa subalit ramdam naman ni Kariel ang labis na pagkabahala sa nakita.“Dar,” tawag niya, “ano bang nangyari?”Napalingon naman si ni Darrius, ngunit imbis na sumagot, tumayo ito at naglakad papunta sa bintana. At napatitig sa mga naglalakihang gusali sa lugar.“Darr, kausapin mo naman ako,” dagdag ni Kariel nang hindi siya nito sinagot. “Ano bang problima?”Huminga nang malalim si Darrius bago pa bumalik sa tabi ni Kariel. Naupo siya sa gilid ng kama at mahigpit na hinawakan ang kamay ng babae. “Kariel,” panimula niya, “may isang bagay na kailangang asikasuhin. At hindi ko puwedeng ipagsawalang-bahala ito.”“Anong ibig mong sabihin? May nangyari ba?” tanong ni Kariel, na ramdam ang hindi magandang bali
Sa bawat pagbaon ng pagkalalaki ni Darrius, ay s’ya namang pagliyad at pa-ungol ni Kariel. Hindi niya alam pero parang muli s’yang dinala sa langit kung saan ilang taon na n’yang hindi napupuntahan. At sa bawat ulos ni Darrius pakiramdam n’ya muli na naman silang pinag-isa. Hindi niya alam kong ano ang magiging reaksyon niya sa bawat pagpasok nito sa kaniyang kuweba. Basta ang tanging nagawa niya lang ay sambiti ang pangalan ng kaulayaw sa mahina ngunit tila angel na umaawit sa pandinig ni Darrius. "Yamz-" Saglit pa itong tumigil at pinagmamasdan siya bagay na magtama ang kanilang mga mata. “I've waited this for so many years, at ngayon nakasama na kita ulit.” “Me too,” tugon naman ni Kariel. Ngumiti naman si Darrius sa sinabi ni Kariel saka nag-smirk. “Just moaned my name, at ako na ang bahalang magdala sa’yo sa langit.” “Loko,” nakangising aniya. “Kung ako lang ang nasusunod, hindi ko na hahayaang matapos pa ang gabing ‘to para naman makasama pa kita nang matagal.” Ngumiti p