Lulan ng sasakyan, nagising si Kariel nang biglang lumundag ang sasakyan dahil sa malubak at mabatong daan. “Are you okay?” usisa ni Darrius nang makita niyang naalimpungatan ito.Ngumiti at umiling si Kariel habang sinipat ang paligid. Madilim na, kaya’t napatingin siya sa relong pang-pulso. Mag-aalas singko y medya na. “Malapit na ba tayo?” tanong niya kay Darrius.“Ilang minuto na lang at makakarating na tayo sa ating destinasyon,” tugon ni Darrius.She nodded. “Okay.”“Medyo malubak talaga ang daan papunta sa nayong ito, lalo na kung dadaan tayo sa sapa. Pero pagkarating natin doon, medyo okay na ang daan,” dagdag pa ni Darrius.“Ganun ba? Sayang, nakatulog ako sa biyahe. Hindi ko tuloy natanaw ang magagandang tanawin na dinaanan natin,” ani Kariel na may panghihinayang.“Wala pa tayo sa exciting part. Pagdating natin doon, saka mo masasabi na worth it na nakatulog ka, lalo na kung ganito kaganda ang sasalubong sa'yo,” biro ni Darrius, sinisikap na huwag nang manghinayang si Kari
Pagkatapos nilang kumain, hinatid ni Darrius, kasama si Mang Emilio, si Kariel sa kubong tutuluyan nito. Katabi lang din ito ng tutuluyang kubo ni Darrius at ng kanyang assistant. Sinipat ni Kariel ang kabuuan ng kubo. May maliit na lamesa, napapalibutan ng apat na bangkong yari sa kawayan, na nakalagay sa munting sala. Manipis na puting kurtina lamang ang humaharang sa pangdalawahang kama. May nakalatag na kutson para mas komportable ang kanyang tulog."Wow! In fairness, Mang Emilio, pinaghandaan niyo talaga ang pagdating namin," ani Darrius, na namangha sa nakita.Tumawa lang si Mang Emilio. "Oo naman," nakangiting tugon ng matanda. "Pinaghandaan talaga namin ang pagbabalik mo," dagdag pa nito "At syempre, ang unang pagpunta ni Ms. Kariel."Nginitian ito ni Darrius. "Oh siya, Mang Emilio, tulungan ko na lang muna si Kariel sa pag-aayos ng gamit niya," saad ni Darrius."Sige, mauna na ako't maaga pa tayo bukas," paalam ni Mang Emilio. Akma na sana itong lalabas ng mapansin si Kari
Kinaumagahan, maagang nagising si Kariel. Kinuha niya agad ang coat mula sa maleta at isinuot ito. Malamig pa kasi, kaya’t kailangan niyang mag-jacket para hindi lamigin paglabas niya. Pagkalabas ng kubo, napansin niyang sarado pa ang bintana ng tinutuluyang kubo nina Darrius at ng assistant nito, kaya’t sigurado siyang tulog pa sila. Naglakad-lakad siya at nasalubong ang ilan sa mga taong sumalubong sa kanila kahapon.“Magandang umaga po,” bati niya nang nakangiti.“Magandang umaga rin po,” tugon ng mga ito.“Saan po ba kayo pupunta, Mam?” tanong ng isa sa kanila.“Maglalakad-lakad lang po ako para makalanghap ng sariwang hangin,” sagot ni Kariel.“Ah, ganun ba? Sige po, mag-ingat kayo. May gagawin pa kasi kami,” paalam ng kausap.“Sige ho,” sagot ni Kariel bago nagpatuloy sa paglakad. Hindi nagtagal, narating niya ang isang malawak na taniman ng mga bulaklak.“Wow!” Napamangha siya sa tanawin. Isang malawak na hardin ng namumukadkad na rosas ang bumungad sa kanya. Ang mga bulaklak a
Samantala, nagising si Jason sa loob ng kanyang selda nang kalampagin ng guwardiya ang rehas.“Jason Laurel! May dalaw ka!” sigaw ng guwardiya. Nanghihinang bumangon si Jason at paika-ikang lumabas ng selda.“Sino po ang dalaw ko, Sir?” tanong niya sa guwardiyang kasunod niya.“Hindi ko alam! Bilisan mo ang paglakad, parang pagong ka!” singhal nito. Kahit masakit ang katawan, pinilit ni Jason na maglakad nang maayos.“Punyeta kang Darrius ka, may oras ka rin sa akin!” sigaw niya sa isip, dahil sa bawat pagpapahirap ni Darrius, parang gusto siyang patayin nito nang dahan-dahan.Nang makarating si Jason sa isang silid, nakaramdam siya ng pangangatal. Kahit hindi niya ginusto, tila alam na ng katawan niya ang peligro tuwing napupunta siya sa ganitong lugar. Huminto siya at nilingon ang guwardiya.“S-sir… bakit hindi sa—"“Pumasok ka na! Ang dami mong tanong!” tinulak siya ng guwardiya papasok sa silid.“Andito na po ang hinihintay niyo, Ma’am,” sabi ng guwardiya sa babaeng nakasuot ng it
"Wow!" Manghang-mangha si Kariel sa nakita sa loob ng greenhouse. Pagkatapos nilang mag-agahan, inaya na siya ni Darrius na pumunta roon. Una nilang nakita ang mga hilaw na ubas na nakabitin sa mga baging."Ang ganda! Matagal na ba 'to?" tanong ni Kariel kay Darrius.Tumango lang si Darrius bilang sagot.“Well, actually, first crop pa lang ito. Sa nakaraang subok, medyo hindi maganda ang resulta," nakangiting tugon ni Darrius.“Kailan kaya ito maaani? Sayang, mukhang hindi ko maaabutan ang pamimitas ng ubas," may panghihinayang na sabi ni Kariel habang nakatingala sa mga nagsasabitang bunga.“Pwede naman. May ilang puwede nang kunin doon sa kabila, kahit medyo alanganin pa,” sabi ni Darrius at inaya siyang pumunta roon."Wow! Tara, excited na akong manguha!" Kitang-kita sa mukha ni Kariel ang saya."Magandang umaga, Sir Darrius, Ma'am Kariel," bati ng ilang nagtatrabaho sa loob."Good morning din po," sagot ni Kariel habang hinihila si Darrius patungo sa dulo ng greenhouse. Hingal na
Habang naglalakad si Darrius pabalik sa kubo ni Kariel, pasan niya ito sa kanyang likod. Tahimik lang si Kariel, pero sa kaloob-looban niya, hindi mapigilan ang mabilis na pagtibok ng puso. “Okay ka lang ba talaga?” tanong ni Darrius, na diretso ang tingin. “Mm-hmm,” sagot ni Kariel, pilit na itinatago ang namumuong kilig. “Ikaw, okay ka lang? Baka naman napapagod ka na.” Tumawa si Darrius nang bahagya. “Ikaw? Mapapagod ako dahil sa'yo? Tingin mo ba mabigat ka?” Dahil sa sinabi, bahagya siyang hinampas ni Kariel sa balikat, dahilan para matawa siya. “Grabe ka naman, ang ibig kong sabihin, baka gusto mong magpahinga muna.” "Sigurado ka bang gusto mo akong huminto at pababain ka?" tanong ni Darrius na may pilyong ngiti, pero tuloy-tuloy lang sa paglakad. Napatawa si Kariel. “Huwag na, baka matapilok pa ulit ako.” Habang binabaybay nila ang daan pabalik sa kubo, dumilim bigla ang ulap at naramdaman nila ang unti-unting pagpatak ng ulan. "Great, ulan pa talaga," sabi ni Kar
Alas tres na ng hapon nang bumalik si Darrius sa kubo ni Kariel, dala ang isang tray ng kamoteng kahoy sa gata. Nakatulog din kasi ito kanina nang pinuntahan niya ito nang tumigil ang ulan. Nakaupo si Kariel sa may bintana, habang naka-angat ang isang paa na halatang paika-ika pa rin matapos itong matapilok noong umaga. Napansin agad ni Darrius ang ekspresyon ng bahagyang sakit sa mukha ni Kariel."Kamusta na 'yang paa mo?" tanong ni Darrius habang inilapag ang tray sa mesa. Halata ang pag-aalala sa boses niya."Medyo masakit pa rin, pero kaya naman. Wala 'to, hindi ako masyadong pabigat," sagot ni Kariel, pilit na tinatago ang nararamdamang kirot. Ayaw niyang isipin ni Darrius na mahina siya."Baka gusto mong ipahilot kay Manang. Magaling siya sa ganyan," suhestiyon ni Darrius, habang iniaabot kay Kariel ang isang maliit na plato ng kamoteng kahoy. "Pero, bago 'yan, kumain ka muna. Pinagluto kita ng meryenda."Nag-aalangan si Kariel nang tingnan ang pagkain. "Kamote... ano nga ulit
Pagkatapos nilang kumain, tumayo si Darrius at nilapitan si Kariel. “Halika, tingnan natin ang paligid. Baka makatulong ‘to sa'yo para ma-relax,” sabi ni Darrius sabay yuko upang buhatin si Kariel.“Hoy! Anong ginagawa mo?” nabiglang tanong ni Kariel, pero wala na siyang magawa nang buhatin siya ni Darrius. Mahigpit siyang kumapit sa leeg nito, tila nahihiya, pero hindi rin niya maitago ang kilig. Ngumiti si Darrius habang binababa si Kariel sa duyan na nasa ilalim ng puno ng mangga, kung saan kitang-kita ang malawak na taniman ng mga bulaklak at ang malawak na taniman ng ubas. “Dito ka muna. Magpahinga ka habang ako naman ang magtutulak ng duyan para sa’yo.”Napangiti si Kariel, at umayos nang upo sa duyan. Marahan siyang itinulak ni Darrius habang pinagmamasdan nila ang tahimik na paligid. “Ang sarap dito. Tahimik, walang ingay ng syudad,” bulong ni Kariel habang ini-enjoy ang simoy ng hangin.“Oo nga,” sagot ni Darrius. “Lalo na kasama kita.”Tahimik na napangiti si Kariel sa sina