Chapter 5: Not a Mistake

“You know, you don't have to bring all of your clothes. Pwede naman kitang ibili sa mall,” mapreskong sambit ni Ian habang pinapasok sa compartment ang bagahe ng asawa.

“Di na kailangan. Baka bilhan mo pa ako ng mga damit na kita na ang kaluluwa,” pabirong sagot naman ni Hestia.

Napatingin tuloy sa kaniya si Ian mula ulo hanggang paa. Aaminin niyang maganda ang katawan ng asawa. Mukhang hindi siya mahihirapang bihisan ito pagharap nila kay Dreonie at Lucio.

Sa katunayan, ito ang tunay na dahilan kung bakit niya sinundo ang asawa. Bagama't hindi pa sa ngayon, mas maigi nang maihanda na si Hestia. Pagkatapos ni Ian sa mga bagahe, nauna siyang pumasok sa kotse nang hindi man lang pinagbubuksan ng pinto ang asawa.

Umiirap na naglitanya si Hestia sa labas. “Parang ayaw mo man lang yata magalusan ang kamay mo. Di bale, mas makalyo pala ang akin, ako na lang.”

Rinig na rinig ni Ian ang pagrereklamo, kaya imbes na sumagot, awtomatiko nitong binuksan ang pinto muna sa loob. Napatahimik nito si Hestia, mukhang napahiya kaagad siya sa asawa.

Pagpasok niya, kaagad na nagbiro si Ian. “Sa susunod, antayin mong pagbuksan na lang kita. Nagmumukha kang ignorante, Tia.”

“Anong sabi mo?! Alam kong galing ako sa mahirap na pamilya, pero hindi ako ignorante!”

Tumaas ang gilid ng labi ng asawa, kinabahan tuloy si Hestia dahil parang hindi kaaya-aya ang naiisip nito. Napatakip siya ng kamay sa dibdib, sabay usog sa gilid ng sasakyan. Kitang-kita ang takot sa mga mata niya, at imbes na kaawaan siya ni Ian, mas naging pilyo pa ito.

Dahan-dahan siyang lumapit papunta sa mukha ni Hestia. Hininga pa lang nito, alam na ni Ian kung gaano siya kinakabahan. Sa kaloob-looban niya tuloy, napapatawa siya ng malakas. Natapat yata siya sa pinaka-inosenteng babae sa balat ng lupa.

“You’re my wife now, Hestia Escalera…” mapang-aking sambit ni Ian sa tenga ng asawa.

Walang ibang nagawa si Hestia kundi pumikit. Kahit galawin siya ni Ian, legal ito sa batas. Kaya habang mas lumalapit ang mukha nito sa kaniya, mas lalong kinakapos ng hininga si Hestia.

Ang pinagpapawisang itsura ng asawa ay tuluyang nagpatawa kay Ian. “HAHAHAHA, I'm just gonna put your seatbelt on. What were you thinking, Tia?”

Napadilat kaagad si Hestia sa narinig. Inaayos lang pala ni Ian ang seatbelt dahil hindi niya ito nagawang i-lock.

Nang makabalik na si Ian sa upuan, mas lalo niyang biniro ang asawa. “Mukhang excited ka na yata, baka ako ang halayin mo ah. Bata pa po ako ate, wag po!”

Sinabayan niya ito ng tawa na siyang kinainis ni Hestia. Ang naging reaksyon niya ay hindi dahil sa madumi ang kaniyang utak, kung tutuusin, si Ian naman talaga ang may kasalanan dahil lumapit ito nang sobra nang walang pasabi.

“Mukha kang unggoy, para lang alam mo! Wag kang mag-alala, ayaw kitang maging ama ng mga anak ko,” pambabara naman ni Hestia.

Umismid ang asawa sa turan niya. “Yeah, I shouldn't be the father. Imagine having kids that look like gods and goddesses. They’ll make the entire world jealous.” Kumindat pa ito at habang dahan-dahang pinaandar ang kotse.

Ikaila man ni Hestia, pero may pagkatotoo ang sinabi ni Ian. Paniguradong magiging agaw-pansin sa publiko ang magiging mga anak nila. ‘Yon ay kung magtatagal ang kasal nila.

Sinimulan na nilang bumiyahe. Hindi nakakatiyak si Hestia kung saan ba talaga siya dadalhin ng asawa, pero mukhang wala na siyang ibang pagpipilian kundi ang sumama. Kaya kahit ngayong araw niya lang din nakilala si Ian, pinipilit ni Hestia na magtiwala rito. Sinasamahan niya na rin ito ng dasal na sana ‘wag kunin ng asawa ang matres niya kagaya sa napanood na horror film.

Habang mas tumatagal, mas lalong hindi nagiging pamilyar ang lugar kay Hestia. Ang mga taong nakakasalubong din nila ay kakaiba kung makatingin. Napapaisip tuloy siya na baka cannibal talaga si Ian, at kasabwat niya ang Judge kanina.

Bago pa sila makarating sa villa, napapraning na sumigaw si Hestia. “Itigil mo ang sasakyan! Hindi mo makukuha ang matres ko! Maghanap ka na lang ng ibang babae!”

Maging si Ian ay nagulat sa tinuran ng asawa, kaya halos tumilapon sila sa pagpreno niya.

“Matres mo? Do I look like a flesh eating monster to you?” nakunot-noo na tanong ni Ian.

Ang villa kasi na titirhan ni Hestia ay napapaligiran ng libo-libong mga puno. Ang pamilya Escalera mismo ang nagtanim ng mga ito. Pribadong kalsada rin ang dinadaanan nila ngayon, at ang mga taong nadaraanan kanina ay mga trabahante lang.

Nagpatuloy si Ian sa pagpapaliwanag. “Just trust me, I'm not here to hurt you. You'll see the house ten minutes from now.”

Sa pagiging praning at inosente yata ng asawa magiging masaya ang malungkot na buhay ni Ian. Bagama't hindi pa siya tuluyang handa makipagsama, panahon na rin siguro para subukan niyang mahalin ang mga babae at ‘wag paglaruan.

Bago niya paandarin ulit ang makina, naalala ni Hestia ang sinabi sa kaniya ng Tiyahin tungkol sa hindi pagsipot ni Michael. Mas maigi na rin sigurong malinaw muna nila ang lahat bago siya dalhin ng asawa sa villa.

“Sa oras na nakita kita sa café, may hinihintay ka bang iba no’n?”

Naintindihan kaagad ni Ian ang gusto nitong sabihin. “I know that you weren't my date, so what?”

“Anong so what?! Alam mo naman palang hindi ikaw ang dapat kong nakausap kanina pero kinaladkad mo pa rin ako para magpakasal!” umaalmang sagot ni Hestia.

Sa tono ng pananalita niya, napataas ang kilay ng asawa. Kung babalikan nila ang mismong pinag-usapan, pareho silang nagmamadaling magpakasal. Ayaw lang ipamukha ni Ian kay Hestia na desperada na ito dahil pati siya nakinabang din sa mabilisang kasal.

Pero imbes na aminin kay Hestia na ginagamit lang siya, matamis na nagsinungaling si Ian. “Nothing went wrong about the marriage, you're single and so was I. I'll try my best so you won't regret marrying me.”

Isang pagkakamali ang kanilang pagkikita, at hindi dapat sila ang nagtagpo. Sa mundong mapanlinlang, maitatama pa kaya nila Hestia at Ian ang kasal na sinimulan?