จุดจบของการเริ่มต้น

กชกรตื่นมาโดยการที่เห็นณภัทรประกาศขายคอนโดและต้องการหาพี่เลี้ยงเด็กผ่านทางโซเซียลมีเดียของเขาเองช่องทางหนึ่ง ข้อความเหล่านั้นทำเอากชกรถึงกับใจหายวูบเมื่อระลึกได้ว่าอีกเพียงไม่นานเขาก็จะไม่ได้อยู่ที่นี่ต่อแล้ว แถมเธอเองก็ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าณภัทรจะย้ายไปอยู่ไหน ที่เขาบอกว่าจะพาลูกสาวหนีนีรยาไปนั้นมันที่ใดกัน แต่คงจะไม่ใช่ในกรุงเทพนี้แน่ๆ 

พอตั้งสติได้ โทรศัพท์มือถือก็ถูกหยิบขึ้นมาเพื่อต่อสายหาณภัทรทันที เธอยังงงอยู่เลยว่าทำไมทุกอย่างถึงได้ปุบปับแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อวานนี้ตอนที่คุยกันเธอยังไม่เห็นว่าณภัทรจะเอ่ยเรื่องอะไรเหล่านี้เลยด้วยซ้ำ

"นะ อยู่ไหนน่ะ กั้งเห็นนะประกาศขายคอนโดแล้ว ทำไมทุกอย่างมันถึงได้เร็วปุบปับแบบนี้"

'นะว่าจะพาลูกย้ายไปอยู่ที่เขาใหญ่น่ะกั้ง พอดีว่านะปรึกษาเรื่องนี้กับแม่ แล้วแม่เขาเป็นห่วงหลาน ก็เลยไปขอร้องคุณพ่อให้ช่วยหาทางออกให้ คุณพ่อก็เลยบอกว่าให้นะพาลูกไปอยู่ที่นั่นแล้วนะเองก็ไปช่วยท่านทำงาน ติดก็แค่ตรงที่ว่านะยังหาพี่เลี้ยงให้ขนมไม่ได้'

"หมายความว่านะจะย้ายไปอยู่ที่โน่นเลยเหรอ งั้นต่อไปนี้กั้งก็จะไม่ได้เจอนะอีกแล้วใช่ไหม"

พอถึงตอนนี้น้ำเสียงของเธอก็อ่อนลง พลางน้ำตาก็ค่อยๆเริ่มเอ่อทะลักขึ้นมาคลอเต็มหน่วย ยิ่งคิดว่าณภัทรต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น และห้องตรงข้ามจะไม่มีเขาอยู่อาศัยอีกต่อไปแล้ว หัวใจดวงน้อยของเธอก็ยิ่งปวดแปลบ อุตส่าห์คิดว่าที่ผ่านมาทำใจให้เข้มแข็งขึ้นได้แล้วแท้ๆเชียว ทำตอนนี้ถึงกับพังล้มไม่เป็นท่าอีกจนได้

'กรุงเทพเขาใหญ่อยู่ห่างกันแค่นี้เองกั้ง ถ้ากั้งคิดถึงนะกับหลานเมื่อไหร่ก็แวะไปหาได้เสมอ คุณพ่อนะเองก็แก่มากแล้ว ท่านอยากให้นะไปช่วยดูแลกิจการของที่บ้าน นะว่าก็ดีนะ อากาศที่เขาใหญ่คงจะดีกับขนมมากกว่าที่กรุงเทพ นะอยากจะไปหาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่น กั้งว่าดีไหม'

จิตใจของณภัทรคงจะมองไปเพียงแค่ข้างหน้าอย่างเดียว กระทั่งถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เคยหันมามองทางเธอที่คอยยืนอยู่ข้างๆเลยแม้แต่น้อย มีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่เป็นบ้าเป็นหลังเรื่องของเขาไม่จบไม่สิ้นสักที

"ก็ดี ขนมเองจะได้รู้จักคุณปู่เพิ่มมากขึ้นด้วย แล้วแม่นะล่ะจะอยู่ยังไง"

'แม่บอกว่าแม่อยู่ได้ไม่ต้องเป็นห่วง นี่น้องสาวแม่กับหลานสาวก็พึ่งจะขอย้ายมาอาศัยอยู่กับแม่ด้วย เพราะว่าสอบติดที่มหาวิทยาลัยที่อยู่แถวๆใกล้กับบ้านแม่น่ะ นะก็เลยขอให้ทั้งสองคนช่วยดูแลแม่ให้'

"ถ้าอย่านั้นนะก็คงไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วล่ะ ว่าแต่จะย้ายไปเมื่อไหร่"

'อาทิตย์หน้า ทันทีที่เก็บของเสร็จ คุณพ่อจะให้รถที่บ้านมารับนะกับขนมเลย'

"เร็วจัง"

ยิ่งพูดเธอก็ยิ่งใจหาย น้ำเสียงของณภัทรนั้นไม่ได้มีความลังเลเลยแม้แต่น้อย แต่ทำไมเธอถึงยังพะวงกับเขาอยู่ได้เหมือนกับคนโง่จมปลักที่ไม่ยอมตัดอกตัดใจ

'กั้งไม่ต้องบอกน้ำหวานนะ เรื่องครอบครัวเราที่เขาใหญ่น้ำหวานยังไม่รู้'

"ได้สิ เอาไว้เราจะไปเยี่ยมหาบ่อยๆนะ ไม่มีนะอยู่ที่นี่เราคงจะเหงาแย่"

จากนั้นหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปห้องของณภัทรก็มีใครคนใหม่เข้ามาจับจองเป็นเจ้าของ วันสุดท้ายก่อนที่เขาจะไป ทำเอาวันนั้นทั้งวันเธอถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับ ประหนึ่งว่าได้กลับมาอกหักอีกครั้งก็น่าจะได้ 

สองอาทิตย์ผ่านไป ทุกอย่างรอบตัวเธอช่างเงียบเหงา เวลาที่เปิดประตูออกไปทำงานทุกเช้า ตามันก็เอาแต่จะมองไปทางนั้น แต่พอนึกขึ้นได้ว่าห้องๆนั้นไม่ได้มีณภัทรอยู่ที่นั่นอีกต่อไปก็ยิ่งเศร้า

ส่วนเจ้าของห้องที่พึ่งมาอยู่ใหม่เป็นใครเธอเองก็ยังไม่ได้เห็น บางทีจังหวะที่เธอเปิดประตูออกมา ฝ่ายนั้นก็ปิดเข้าไปพอดีบ้าง พอถามช่างที่มาตกแต่งภายในว่าเจ้าของคนใหม่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ไม่มีใครรู้ แต่ก็ช่างมันเถอะ วันนี้เธอตัดสินใจดีแล้วว่าต้องการทำอะไรบางอย่าง พอยิ่งเห็นว่าช่วงนี้ณภัทรยังคงหาพี่เลี้ยงให้ลูกสาวตัวน้อยไม่ได้ โทรศัพท์สายตรงก็ถูกต่อไปยังเขาใหญ่

"นะ ยังหาพี่เลี้ยงให้ขนมไม่ได้อีกเหรอ กั้งเห็นนะยังประกาศหาอยู่เลยเมื่อเช้า"

'ยังเลยกั้ง คนที่เขียนมาสมัครเขานึกว่านะจะให้เลี้ยงขนมอยู่ที่กรุงเทพ พอนะบอกว่าพี่เลี้ยงขนมต้องย้ายมาอยู่ที่เขาใหญ่กับขนมตลอดเวลา เพราะว่านะต้องทำงาน ก็ไม่มีใครสนใจเลยสักคน ตอนนี้นะเองก็เริ่มเครียดแล้ว อีกหน่อยถ้านะต้องไปทำงานแล้วขนมจะอยู่กับใคร'

"งั้นนะจ้างกั้งได้ไหม กั้งเหลือเคลียร์งานอีกประมาณสองอาทิตย์แล้วกั้งจะลาออก บอกตรงๆนะ เห็นรูปบรรยากาศที่ที่นะอยู่แล้วเรารู้สึกอิจฉาน่ะ มีแต่ที่สวยๆบรรยากาศดีๆ ถ้านะจ้างเราไปเป็นพี่เลี้ยงขนม เราก็จะได้อยู่ที่นั่นได้แบบสามร้อยหกสิบวันเลยดีไหมนะ"

'พูดเป็นเล่นน่ากั้ง ลาออกจากงานที่รักมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กนี่นะ'

"ทำไมล่ะ ขนมเองก็หลานเรา อีกอย่างพอที่นี่ไม่มีนะอยู่แล้ว กรุงเทพแม่งโคตรน่าเบื่อเลย นะจ้างเราไปเป็นพี่เลี้ยงขนมเถอะนะ เราคิดเงินเดือนไม่แพงหรอก"

'นี่พูดจริงใช่ป่ะกั้ง'

"จริงสิ เราจะมาล้อนะเล่นทำไม ถ้าเกิดว่านะตอบตกลงที่จะจ้าง วันนี้เราก็จะไปบอกหัวหน้าแล้วก็เขียนยื่นใบลาออกเลย ตกลงนะจ้างเรานะ"

หลังจากที่พูดคุยกันถึงข้อตกลงเรียบร้อยแล้ว กชกรก็ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดีใจ เธอกำลังจะได้ตามไปหาเขาแล้ว ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ ได้มีณภัทรอยู่ในอาณาบริเวณสายตา แค่นั้นเธอก็มีความสุขแล้ว ถึงแม้ว่าใจลึกๆยังเสียดายงานที่รัก แต่ถ้าที่นี่ไม่มีณภัทรอยู่ เธอก็ไม่อยากจะอยู่ต่อไปเหมือนกัน ทุกสิ่งรอบตัวมันช่างมืดเปลี่ยวไม่มีความสดใส ใครจะคิดว่าเธอบ้าผู้ชายก็ช่าง

แล้วในที่สุดมันก็มาถึง วันที่เธอได้รู้ว่าเจ้าของห้องคนใหม่คือใคร ทันทีที่เธอเปิดประตูออกไป สายตาก็เห็นใครบางคนรูปร่างสูงใหญ่คุ้นตาเดินมา แถมข้างกายยังมีผู้หญิงคนเดิมเกาะแขนเดินเคียงคู่มาด้วย ทั้งสองคนเดินคุยกันมากระหนุงกระหนิง แม้ว่าฝ่ายชายจะเงียบหน่อย แต่ฝ่ายหญิงแสดงออกด้วยท่าทางที่ดูจะประดิดประดอยคำพูดเป็นพิเศษ

จังหวะนั้นกชกรรีบหันหลังกลับมาประตูห้องของตัวเองเมื่อเห็นว่าสองคนที่มุ่งหน้ามาทางนี้นั้นกำลังเดินตรงมา แน่นอนว่าสุดทางเดินนี้ก็มีแต่ห้องเธอกับณภัทร คงจะไม่ใครก็ใครคนใดคนหนึ่งต้องเป็นเจ้าของห้องแน่ 

มือเล็กทำท่าควานล้วงหาอะไรบางอย่างในกระเป๋า โทรศัพท์มือถือถูกยกขึ้นมาแนบคีบไว้ที่ระหว่างไหล่และคอราวกับกำลังติดธุระยุ่งอยู่ พอทั้งคู่เดินผ่านไปแล้วประตูห้องถูกปิดลง ริมฝีปากบางเล็กนั่นก็กัดเม้มเข้าหากันอย่างแรง

"ทำไมชีวิตฉันถึงได้หนีคุณไม่พ้นสักที สรุปว่าจะปรากฏตัวมันไปทุกที่ให้ได้เลยหรือไง"