Chapter 5

Celeste's POV

"Buntis ka, Celeste."

Those words echoed in my head like a relentless storm.

Nakaupo ako sa harap ng doktor, pero pakiramdam ko sy lumulutang ako sa isang mundo kung saan walang tunog at walang galaw—parang huminto ang oras. Ang tanging naririnig ko lang ay ang malakas na tibok ng puso ko na parang gusto nang kumawala mula sa dibdib ko.

Napahawak ako sa tiyan ko. May nabubuhay sa loob ko.

My mind raced, trying to grasp the reality of what was happening. Buntis ako... buntis sa anak ng sarili kong Ninong.

Hindi ko namalayan na nanginginig na pala ang mga kamay ko.

"Ms. Rockwell?"

Napatingin ako sa doktor na may mahinahong ekspresyon. Hindi siya mukhang shocked sa balitang ito, pero halata sa mata niyang nag-aalala siya sa reaksyon ko.

"N—Nagkamali ba kayo, Dok?" mahina kong tanong, pilit na kumakapit sa kahit anong piraso ng pag-asang baka maling resulta lang ito.

Ngumiti siya ng mahinahon. "We ran both urine and blood tests. Both came back positive. Almost five weeks pregnant ka na, Ms. Rockwell."

Muli akong napahawak sa tiyan ko, parang hindi ko matanggap na may isang bagong buhay na nabubuo sa loob ko.

That one night. Ang gabing hindi dapat nangyari. Ang gabing pilit kong kinalimutan. Nagbunga ng buhay ang pagkakamaling iyon.

Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakatulala, pero nang magsalita ulit ang doktor, nagising ako mula sa pagkatulala ko.

"Hindi kita pipilitin kung hindi mo pa kayang tanggapin, Ms. Rockwell," aniya. "Pero I highly suggest na bumalik ka for prenatal check-ups. Importante ang first trimester sa development ng baby mo."

I swallowed hard.

Baby ko. Baby namin ni Ninong Chester.

Bigla akong napatingin sa doktor. "May ibang nakakaalam ba nito?"

Umiling siya. "Wala. Confidential ang medical records mo. Ikaw lang ang may karapatang sabihin ito kaninuman."

Nakaramdam ako ng bahagyang ginhawa. Kung ganoon, may oras pa ako para isipin kung anong gagawin ko.

Pagkatapos ng check-up, naglakad ako palabas ng ospital na parang wala sa sarili. Hindi ko alam kung paano ako nakarating sa sasakyan ko, pero ang alam ko lang, nanginginig ang kamay ko habang hawak ang manibela.

Hindi ko ito kayang sabihin kay Ninong Chester.

No. I couldn't.

Mula noong huli naming pagkikita, sinigurado kong hindi kami magkikita ulit. Iniiwasan ko ang kahit anong family gathering kung saan maaaring andoon siya. Kahit ang pagpunta sa ospital niya, tinangka kong iwasan hanggang sa wala na akong choice kung 'di rito magpa-check-up.

Pinilit kong i-focus ang isip ko sa pagmamaneho pauwi, pero sa bawat minutong lumilipas, palakas nang palakas ang katotohanang hindi ko kayang takasan.

I was pregnant.

Sooner or later… malalaman ito ni Ninong Chester.

Pagkauwi ko sa condo, agad akong dumiretso sa kwarto at nagkulong. Hindi ko na nagawang magbihis o mag-ayos. Hinayaan kong bumagsak ang katawan ko sa kama, habang nakatitig sa kisame. Doon ako tuluyang binalot ng emosyon.

Hindi ko alam kung paano tatanggapin ng mundo ang sitwasyon ko.

I was a successful corporate lawyer, just months away from becoming a senior partner. I worked hard to build my reputation, to prove myself in a male-dominated industry.

At ngayon? Isang scandal na puwedeng ikasira ng lahat ang bumalot sa buhay ko.

Paano kung malaman ng firm? Paano kung malaman ng pamilya ko?

At higit sa lahat… paano kung malaman ni Ninong Chester?

Napapikit ako nang mariin. I could already imagine his cold, piercing gaze.

He was a man of control, power, and logic. Wala siyang puso pagdating sa emosyon.

Kung malaman niyang buntis ako sa anak niya?

Ano ang gagawin niya?

Pipilitin ba niya akong ipalaglag ito?

O mas malala… kukuhanin niya ang bata at palalayuin ako?

Napahawak ako sa tiyan ko. A small, fragile life was growing inside me, and already, I felt the need to protect it.

Buong gabi akong hindi nakatulog.

Nagpapalit-palit ako ng posisyon sa kama, pero kahit anong gawin ko, hindi ako mapakali. Walang kapayapaan ang isip ko. Ang bawat segundo, bawat minuto, may bumabagabag sa akin—ang katotohanang may isang buhay sa loob ko.

Anak namin ni Ninong Chester.

Napahawak ako sa tiyan ko. Sa loob ng halos isang buwan, wala akong kaide-ideya na nagbubuntis na pala ako. Sa loob ng panahong iyon, iniiwasan ko ang lalaking iyon na parang isang sakit na ayokong madapuan ako. Pero ngayon?

Paano ko siya lalayuan kung ang isang parte niya ay nasa loob ko na?

Pinikit ko ang mga mata ko, hoping that maybe, just maybe, when I wake up, everything will be different. That this is all just a dream. Pero alam kong hindi. Ito ang realidad at hindi ko ito matatakasan.

***

Pagdating ng umaga, hindi ko na napansin na nakaidlip pala ako. Nagising ako sa malakas na tunog ng alarm clock. Napasinghap ako, parang hinihingal kahit wala akong ginawang mabigat. Mas lumakas ang kaba sa dibdib ko.

I reached for my phone, checking the time.

6:30 AM.

May trabaho pa ako.

Napabalikwas ako ng bangon at naglakad papunta sa banyo. Pilit kong tinatanggal sa isip ko ang lahat ng bagay na bumabagabag sa akin. Pero kahit anong pilit kong magpaka-normal, ramdam kong may mali.

Ang katawan ko mismo ang nagpapaalala sa akin.

Nang bumaba ako ng kama, biglang sumakit ang ulo ko. Parang bigla akong nahilo. Napahawak ako sa pader, pilit na pinapatatag ang sarili.

Nilabanan ko ang panghihina at pumasok sa banyo. Tumapat ako sa salamin, tinitigan ang mukha kong halatang puyat. Napansin kong medyo maputla ako, kaya't mabilis akong naghugas ng mukha.

"Celeste, kaya mo 'to," mahina kong sabi sa sarili ko.

I had to act normal. I had to pretend like nothing was wrong dahil ayokong may makahalata.

Sa buong oras na nasa opisina ako, pilit kong iniwasan ang kahit anong bagay na makapagpapaisip sa nangyari. Sinubsob ko ang sarili ko sa trabaho, pero kahit anong pilit kong mag-focus, parang hindi ko magawang alisin sa isip ko ang isang bagay.

Ano ang gagawin ko sa bata?

I tried to drown myself in legal documents, case files, at kahit ano pang trabahong puwedeng makabaling sa isip ko. Pero kahit anong gawin ko, hindi ko matakasan ang katotohanang nagbago na ang buhay ko.

Paano ko ipagpapatuloy ang karera ko kung magiging ina na ako?

Paano ko itatago ito kay Ninong Chester?

Wala akong balak sabihin sa kanya. Hindi dahil gusto kong ilihim ito, pero dahil hindi ko alam kung paano niya ito tatanggapin. Iniisip ko ang reputasyon at career namin. Pero alam kong hindi ako forever makakapagtago. Lalo na kapag nagsimulang lumaki ang tiyan ko. At lalo na kung may isang taong makahalata.

Pagkatapos ng halos isang buong araw na trabaho, napagdesisyunan kong umuwi agad. Gusto ko lang mahiga at kalimutan ang lahat ng iniisip ko. Pero paglabas ko ng opisina, parang biglang bumagsak ang mundo ko dahil sa tapat mismo ng building, nakasandal sa isang itim na sports car ang isang pamilyar na pigura.

Tall. Regal. Cold.

Si Ninong Chester.

Muntik na akong mapahinto sa kinatatayuan ko. Mabilis akong napalinga sa paligid, siniguradong walang ibang nakakakita. Kahit pa alam kong walang may alam sa nangyari sa amin, hindi ko mapigilang kabahan.

Nagtaas siya ng tingin at tumama ang matalim niyang mga mata sa akin. There was something unreadable in his expression—cold, calculating, but somehow… curious.

Naglakad siya papunta sa akin.

"Celeste."

I swallowed hard, forcing myself to look composed. "Ninong. Anong ginagawa mo rito?"

Nagtagilid ang ulo niya, his sharp gaze never leaves mine. "I was in the area. May gusto lang akong itanong sa 'yo."

Bigla akong kinabahan. "About what?"

Tahimik siyang tumingin sa akin bago dahan-dahang lumapit. Hindi ko namalayan na napaatras ako, pero hindi rin naman ako naglakad palayo.

Nang magsalita siya, mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko. "How are you?"

Napigil ko ang hininga ko. "What?"

"You haven't been attending family gatherings. You haven't been answering my messages." He tilted his head slightly, scrutinizing me. "And now that I'm seeing you again, you look different."

Parang bigla akong nawalan ng boses.

His gaze flickered down to my stomach for a split second before meeting my eyes again.

Hindi ko alam kung nagkataon lang iyon, pero pakiramdam ko ay nakahalata na siya.

"Are you hiding something, Celeste?" His voice was calm, but there was an edge to it. Doon ako nakaramdam ng totoong takot.

"Wala," agad kong sagot. "I'm fine, Ninong Chester. Kung wala ka nang ibang sasabihin, mauuna na po ako kasi medyo masama ang pakiramdam ko."

"Are you sick?" nag-aalalang tanong niya.

Napalunok ako nang bigla siyang humakbang palapit sa akin at hinawakan ang aking noo. "Y-Yeah." Mabilis kong inalis ang kaniyang kamay.

Napatingin ako sa kaniya nang mapansin ang malalim niyang pagtitig sa akin. Mabilis akong nag-iwas ng tingin sa kaniya at nagpasyang pumasok sa kotse ko para makauwi na, pero bago ko mabuksan ang pintuan ng aking kotse ay hinawakan niya ang aking braso.

"A-Are you pregnant?"

Bigla akong nanlamig sa tanong niya.

Binawi ko agad ang aking braso at mabilis na umiling. "I'm not pregnant," sagot ko.

Binuksan ko ang pintuan ng kotse ko at tumambad sa akin ang pregnancy examination results ko. Mabilis ko itong itinago, ngunit huli na dahil nakita ito ni Ninong Chester.

Napakagat-labi ako nang kunin niya ang pregnancy examination results ko at tiningnan ito. Pakiramdam ko ay para akong binuhosan ng malamig na tubig nang magtama ang paningin namin.

"You are pregnant?" matigas niyang tanong. Mahigpit niyang hinawakan ang braso ko habang hawak ang resulta ng aking pagbubuntis.

Napapikit ako sa takot at dahan-dahang yumuko. "Ipapalaglag ko ang bata kaya huwag kang mag-aalala. Hinding-hindi ko sisirain ang reputasyon at career mo, Ninong Chester," paos ang boses ko.

"No. Walang kasalanan ang anak natin," matigas niyang sabi, pero tanging ako lang ang nakarinig. "You will not abort our child, Celeste. We will raise that child and you need to marry me!"