Celeste's POV
Hindi ako makahinga. Parang biglang huminto ang mundo ko matapos marinig ang sinabi ni Ninong Chester. “We will raise that child and you need to marry me!” It felt like a forceful command, an inescapable fate that he had already decided for me. Bago ko pa maproseso ang lahat, bigla siyang lumapit. His towering presence made my legs weak, and before I knew it, his firm grip was on my wrist—hindi marahas, pero matigas, sapat para maramdaman kong wala akong kawala. "P—Paano mo nalaman?" mahina kong tanong, pilit na nilalabanan ang kaba. Tumigil siya sa paggalaw at tinitigan ako ng matalim. His cold, assessing eyes bore into mine, as if reading every thought inside my head. Damn it, Celeste. Bakit mo ba naisipang harapin siya ngayon? “You think I wouldn’t know?” bumaba ang boses niya, bahagyang lumapit pa sa akin. “You’ve been avoiding me for weeks. I had someone follow you—siyempre hindi mo naisip ‘yon dahil masyado kang busy sa kakaiwas sa akin. Masyado kang masunuring bata.” My blood ran cold. “You… had me followed?” Hindi siya nagsalita, pero sapat na ang tingin niya para kumpirmahin ang lahat. Napakapit ako sa bag na hawak ko, feeling utterly trapped. I should’ve known—hindi ko dapat minaliit ang isang tulad ni Chester Villamor. Isang billionaire na doktor, may sariling ospital, may koneksyon kahit saan. A man like him? He always got what he wanted. At ngayon, ako ang gusto niyang makuha. No, not me… our child. Pero bakit ako ang nakakaramdam ng takot? “Celeste,” he said my name with a tone that sent chills down my spine. “You’re pregnant. With my child. Do you think I’d let you handle this alone?” Sinubukan kong hugutin ang kamay ko mula sa hawak niya, pero hindi siya bumitaw. “I—It’s my body,” pilit kong depensa. “Ako ang magdedesisyon kung ano ang gagawin ko sa—” “No,” putol niya sa akin, mas matigas na ngayon ang boses niya. “Walang kasalanan ang anak natin.” Napapikit ako nang mariin, trying to steady my breathing. Anak natin. Ang bigat ng mga salitang iyon sa pandinig ko. “You will not abort our child,” he continued, his voice unwavering. “We will raise that child together. And you need to marry me.” His words slammed into me like a wrecking ball. Biglang bumalik sa akin ang lahat ng iniwasan kong katotohanan—ang isang gabing hindi ko dapat maalala, ang kahihinatnan ng isang pagkakamali, at ang matinding implikasyon ng pagbubuntis ko. At ngayon, gusto niya akong pakasalan. I let out a hollow laugh. “Marriage? Ninong, are you serious? Inaanak mo ako. Ano na lang ang iisipin ng pamilya natin? Dudungisan mo ang mga pangalan at reputasyon natin dahil lang sa batang nasa sinapupunan ko?” He didn’t even blink. “Do I look like I’m joking?” Napailing ako. “We don’t even have feelings for each other! And now you’re telling me to marry you?” “It’s not about feelings,” aniya, as if emotions were insignificant. “It’s about responsibility.” Parang may humigpit na gapos sa dibdib ko. I stared at him in disbelief. “Responsibility?” His gaze darkened. “I don’t take fatherhood lightly. At hindi ako papayag na lumaki ang anak ko nang walang ama.” His child. Not mine. Not ours. His. Sa mga sinabi niya, doon ako tuluyang naputol. Napaatras ako. Hindi ko alam kung dahil sa kaba, takot, o galit. “So what, ikakasal tayo para lang magkaroon ang anak natin ng ‘buong pamilya’? Para lang masabing may tatay siya? Para lang sa panlabas na imahe mo?” Nagtagilid ang ulo niya, studying me. “Isn’t that how it should be? Isn’t that better than raising a child alone?” I let out a bitter chuckle. “Wow, ang simple para sa 'yo. Pero ako? Ako ang babae rito. Ako ang may katawan na nagdadala ng batang ‘to. At higit sa lahat, ako ang may karapatang magdesisyon kung paano ko haharapin ‘to.” His jaw clenched. “You think kaya mong palakihin ‘yan nang mag-isa?” “I will, if I have to,” sagot ko agad. For the first time, nakakita ako ng bahagyang pagkagulat sa mukha niya. Pero agad ding nawala. Napakuyom siya ng kamao at bumuntong-hininga. Then he straightened up, as if regaining his control. “We’re getting married, Celeste. Whether you like it or not.” What the hell? “Excuse me?” “My lawyer will prepare the contract,” he continued, ignoring my furious reaction. “We’ll keep this between us for now. A secret marriage, if that’s what you prefer. Pero walang makakaalam na hindi totoo ‘to.” Napahawak ako sa sentido ko. I felt like my world was spinning. “Ninong, I don’t want to marry you! Bakit ba ang dali para sa 'yo ang mga bagay na ‘to? This isn’t just some business transaction!” His eyes flickered with something unreadable. “You don’t have a choice.” Oh, I definitely had a choice. Pero ang problema…kaya ko bang ipaglaban ang pagpili sa sarili kong landas? O matatalo ako sa laro ni Ninong Chester… at mapipilitang tanggapin ang buhay na siya ang nagdikta? Tahimik akong nakatingin sa kanya, while my mind screamed in frustration. Nasa loob kami ng kotse ko kasi biglang bumuhos ang malakas na ulan. Ninong Chester was a man who never lost a battle. At kung papatulan ko ang laro niya, alam kong wala akong laban. I swallowed hard. “And what if I say no?” His eyes turned colder. Damn it. Hindi ko gusto ang titig niyang ‘yon. “Then I’ll make sure you have no choice, but to say yes,” aniya. “And trust me, Celeste, I always get what I want.” His words were a warning. A threat. A promise. At doon ko naramdaman ang mas matinding kaba. I wasn’t just fighting for my freedom. I was fighting against a man who never accepted defeat. Author's Note: Hello! Thank you for reading this book. I really appreciate it! Anyway, pwede kayong mag-iwan ng comments (positive or negative) about the book. I'm open to criticism naman makakatulong iyon sa aking pagsusulat. Please bear with me kung may typographical at grammatical errors. Hindi po uso sa akin ang proofreading minsan. Hahaha. Hope you will continue supporting me as your underrated GoodNovel Writer! Don't forget to follow me, leave a comment, gem votes, and rate this book dahil may give away ako minsan sa mga readers ko.Celeste's POV Hindi ko alam kung ilang segundo akong nakatayo lang doon, nakatitig kay Ninong Chester habang unti-unting bumibigat ang bawat salita niya sa utak ko."Then I’ll make sure you have no choice, but to say yes. And trust me, Celeste, I always get what I want."Hindi ito usapang normal. Hindi ito usapang magaan lang na puwede kong tawanan o talikuran. Ito ay ultimatum.Huminga ako nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili ko. No, Celeste. Huwag kang magpaapekto. Ninong mo siya at inaanak ka niya.“Ikaw lang naman ang may gusto nito, Ninong,” sabi ko, pilit na pinapalakas ang loob ko. “Hindi ibig sabihin na buntis ako, kailangan ko nang pakasalan ka. Hindi ko rin naman sinabinsa iyo na kailangan mo akong panindigan. Hindi mo kami obligasyon o responsibilidad. Ang batang nasa sinapupunan ko ay bunga ng pagkakamali natin.”Nagtaas siya ng kilay. “At paano kung sabihin kong kailangan mo akong pakasalan alang-alang sa anak natin?”Napairap ako. “Dahil ba mayayaman tayo? Dahil b
Celeste's POV Gusto niya akong pakasalan. Hindi dahil mahal niya ako, kundi dahil lang sa bata. Hindi ako kailanman magiging asawa niya sa paraan na gusto ko. Matigas ang kanyang tingin, walang bakas ng emosyon. Ngunit alam kong ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya ay hindi basta pananakot lang. Si Ninong Chester Villamor ay hindi marunong magbiro pagdating sa mga desisyon niya. Kaya nang sabihin niyang wala akong ibang pagpipilian, alam kong hindi iyon biro. Huminga ako nang malalim at tumawa nang mapait. “So, gano’n lang ‘yon? We sign a contract, we get married, and then what? Magpapanggap tayong masaya? Magpapanggap tayong normal?” “Hindi ko kailanman sinabing kailangan nating magpanggap.” Napairap ako. “Oh, so magpapakasal tayo pero hindi tayo magiging totoong mag-asawa? Gano’n ba, Ninong?” Napatingin siya sa akin nang matalim. “Chester. I'm not your Ninong Chester anymore, Celeste. Tumigil ka na sa kakatawag sa 'kin ng Ninong.” “Bakit?” ngumisi ako nang mapait. “Naa
Celeste's POV Dalawang araw mula nang iwan ko si Ninong Chester sa opisina niya, isang tawag ang nagpabalik sa akin sa katotohanan. "Ms. Rockwell, this is Attorney Sebastian Cruz. Can we set a meeting? It’s about Dr. Villamor’s proposal." Halos mabitawan ko ang telepono ko. Proposal. Hindi kasal, kung 'di isang negosasyon. Alam kong hindi susuko si Ninong Chester, pero hindi ko akalaing magpapadala pa siya ng abogado. "You’re wasting your time, Attorney Cruz," malamig kong sagot. "I already gave him my answer." "This isn’t just about your answer, Ms. Rockwell. This is about what happens next." Naramdaman kong bumigat ang loob ko. "Fine. Set the meeting." *** Nasa harapan ko ngayon si Attorney Cruz sa isang private meeting room ng isang five-star hotel. Sa tabi niya, may isang makapal na dokumento. Alam ko na kung ano ‘yon kahit hindi ko pa binabasa. "This is a contract of marriage, Ms. Rockwell," kalmadong paliwanag niya. "One year. That’s all Dr. Villamor is asking." Tumaa
Celeste's POV Pinili naming magpakasal nang tahimik sa opisina ni Attorney Cruz. Wala man lang bulaklak, walang bisita, at walang engrandeng selebrasyon—isang pirmahan lang, isang kasunduang legal. At pagkatapos, bumalik kami sa kani-kanilang buhay na parang walang nangyari. Sa mata ng mundo, hindi kami kasal, at kahit sa pagitan naming dalawa, parang gano’n na rin. Sa loob ng unang linggo ng kasal namin, walang nagbago sa relasyon namin. Ninong Chester continued to treat me with cold professionalism—parang doktor sa pasyente, parang employer sa empleyado. Para sa akin, parang Ninong pa rin siya. Sa labas, mukhang normal lang ang buhay ko. Pumapasok pa rin ako sa law firm, patuloy sa trabaho, patuloy sa pag-abot ng pangarap ko bilang senior partner. Pero ang totoo, may bitbit akong lihim na unti-unting nagpapabigat sa akin. Gabi-gabi, natutulog ako sa isang malawak na kama sa isang bahay na hindi akin—ang penthouse ni Ninong Chester. Hindi ko inaasahan na titira ako rito mat
Celeste's POV Pagkatapos ng nakakapanindig-balahibong family gathering, nanatili akong tahimik sa buong biyahe pauwi. Si Ninong Chester, tulad ng inaasahan, ay walang interes makipag-usap. Ang mga kamay niya ay nasa manibela, mata nakatutok sa daan—walang emosyon, walang kahit anong indikasyon na naapektuhan siya ng ginawa naming pagpapanggap. Ako lang ang nakakaramdam ng bigat. Isang kasinungalingan ang lumipad sa hangin kanina, at ngayon, nakadikit na ito sa katauhan ko. I was no longer just Celeste Rockwell—the corporate lawyer climbing her way to the top. I am now Mrs. Villamor, the wife of a billionaire doctor. At ang buong pamilya ko, pati ang mundo sa labas, ay naniwala sa ilusyon na iyon. Muli kong inisip ang sinabi niya kanina sa hapunan. "I'm already married." Napapikit ako. Hindi ko alam kung anong mas nakakagulat—ang katotohanang nagawa niyang bigkasin iyon nang walang kahirap-hirap o ang katotohanang para bang wala lang talaga ito sa kanya. Nang makarating kami sa
Celeste's POV Nakaharap ako ngayon sa isa sa pinakamalalaking kaso sa career ko. Isang high-profile corporate dispute na halos tatlong buwan ko nang hinahawakan. Lahat ng atensyon ng media at legal industry ay nasa amin, lalo na’t ang clients ko ay isa sa mga pinaka-influential na negosyante sa bansa. Pero ngayong nasa loob ako ng courtroom, habang pinapakinggan ang mga argumento ng kabilang kampo, isang bagay ang napansin ko—hindi ako makapag-focus. Lahat ng naririnig ko ay parang ingay lang sa background. Madalas, ang ganitong klaseng setting ay ang mundo kung saan ako nag-e-excel. Ang bawat galaw sa korte ay parang isang chess game, at ako ang master strategist. Pero ngayon, hindi ko magawang ituon ang isip ko sa laro. Dahil sa isang dahilan—Chester Villamor. Ang aroganteng, cold-hearted billionaire doctor na napilitan akong pakasalan. Ang lalaking hindi ko dapat iniisip ngayon, pero patuloy na sumasagi sa utak ko sa pinakamasasamang pagkakataon. Muling bumalik sa isip ko ang
Celeste's POV Pagdating ko sa private restaurant na pagmamay-ari ng isa sa business partners ni Ninong Chester, hindi ko pa rin maintindihan kung bakit ako pumayag makipagkita sa kanya. The place was secluded, sophisticated, and exactly the type of venue he would pick—somewhere discreet, away from prying eyes. Pagpasok ko, agad kong nakita siya. Nakaupo siya sa dulo ng VIP section, hawak ang isang baso ng whiskey habang nakasandal sa upuan na parang wala siyang pakialam sa mundo. Napansin kong kami lang ang customer. Mas mabuti ang ganito kesa may makakita sa amin at makarinig kung ano man ang pag-uusapan namin ngayong gabi. He looked completely unbothered. Samantalang ako? Pakiramdam ko parang may unos sa loob ko. Huminga ako nang malalim bago lumapit. The moment he saw me, he tilted his head slightly and gestured to the seat across from him. "Celeste," Ninong Chester greeted smoothly, his deep voice carrying its usual authority. Hindi ko siya sinagot at naupo na lang. "Let’s
Celeste's POV Pagkatapos ng gabing iyon, mas lalo akong naging determinado na panatilihing propesyonal ang lahat sa pagitan namin ni Ninong Chester. He could dictate the terms of our marriage all he wanted, pero hindi niya ako mapipilit na hayaan siyang kontrolin ang buhay ko. Kaya nga nang bumalik ako sa trabaho kinabukasan, ginawa ko ang lahat para ibalik ang focus ko sa aking legal career. I was handling a high-profile case, something that could push my name further as one of the most formidable lawyers in the industry. But no matter how much I tried to immerse myself in my work, my mind kept drifting back to him—to us. At ang mas lalong nakakainis? Parang hindi ako iniistorbo ng konsensya ni Ninong Chester. He went about his life like nothing had changed, like our secret marriage was just another business transaction. Then, the inevitable happened. *** “Celeste, hija! Bakit ngayon ka lang? Akala namin hindi ka na dadalo.” Pagkapasok ko pa lang sa ancestral house ng mga Alca
Celeste's POV "Fuck!" usal ko nang isara ni Chester ang pinto sa dressing room. Magbibihis dapat kami dahil may gagawin pa para sa bagong kasal. "Masisira ang gown ko. Hindi pa tapos ang program!" reklamo ko nang bumaba ang halik niya sa leeg ko. "I can't wait," bulong niya at kinapa ang dibdib ko. "Pigilan mo ang sarili mo. Mamayang gabi pa ang honeymoon natin," natatawang sabi ko.Ngunit masyado siyang matigas ang ulo. Hindi siya nakinig sa akin. "Chester!" sigaw ko nang marinig ang pagkapunit ng gown ko.Binaba niya ang kaniyang pantalon at agad kong nakita ang paninigas ng alaga niya. "Hindi ko na kayang maghintay pa hanggang gumabi. I think someone put a robust in my drink," sabi niya, sabay hinila ako papalapit sa kanya. Muling siniil niya ako ng halik, at naramdaman ko ang init ng mga labi niya na sumasalubong sa akin. Kinuha niya ang kamay ko at itinaas ito, saka ito hinawakan ng mahigpit upang hindi ako makagalaw.Nang tuluyan niya nang mahubad ang napunit kong gown ay b
Celeste's POV Celeste and Chester's Wedding Day Ang mga mata ko ay puno ng emosyon habang tinitingnan ko ang aking sarili sa malaking salamin. Sa likod ko, naririnig ko ang masayang hiyaw ng mga anak namin, sina Caleigh at Claudette, habang inaayos ang mga huling detalye ng aking kasuotan. Ang mga bata ay nagmamasid at tinitingnan ang aking wedding dress, hindi makapaniwala na ito na naman ang araw na iyon—ang wedding day namin ni Chester. Hindi ko alam kung anong pakiramdam ko—kilig, saya, at kaunting lungkot. Ang lahat ng ito ay tila isang panaginip na nagkatotoo. Noong una, iniisip ko na renewal of vows lang ito, at akala ko ay tapos na ang lahat. Pero heto na naman kami, muling nagpapakasal, at ngayon, parang mas matindi pa ang pagmamahal namin kaysa noon. Paano nga ba kami nakarating sa puntong ito? Puno ng mga pagsubok, ngunit ang bawat hakbang ay tinahak namin nang magkasama. "Mommy, ang ganda n'yo po!" puri ng bunso kong anak na si Claudette. Nakasuot siya ng cute na white
Celeste’s POV “Bakit parang kabado ka?” tanong ko kay Chester habang binabaybay namin ang isang pamilyar na daan. Ngumiti lang siya. “Wala. Gusto lang kitang muling mapasaya ngayong gabi.” Napatingin ako sa mga anak namin na biglang natahimik. Usually, sa biyahe pa lang ay maingay na ang dalawa sa pagkukuwento, pero ngayon, panay sulyap nila sa isa’t isa habang pigil ang mga ngiti. Pagdating namin sa venue, bumungad sa akin ang isang garden na punong-puno ng puting bulaklak, fairy lights, at mga larawan naming dalawa ni Chester. Parang biglang bumagal ang oras. Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. “Chester…” mahina kong tawag habang unti-unti akong lumalakad papasok. Paglingon ko sa likod, nakita ko si Chester na hawak ang isang bouquet ng puting rosas. Suot niya ang dark navy suit niya, at kitang-kita sa mga mata niya ang kilig at kaba. Hinawakan niya ang kamay ko at dahan-dahang lumuhod sa harapan ko, tulad ng ginawa niya sampung taon na ang nakalipas. "Celeste R
Chester's POV Ten Years Later... "Careful, Caleigh and Claudette. Baka madapa kayo," paalala ko habang nakatitig sa rearview mirror ng sasakyan, pinagmamasdan ang dalawang pinakamahalagang batang babae sa buhay ko. Kakapasok lang nila sa kotse matapos kong sunduin sa school. Pareho silang masigla, parang may sariling mundo habang nagkukuwentuhan tungkol sa mga nangyari sa klase nila. Lalo na ngayon, may plano kaming sorpresahin si Celeste ngayong gabi para sa ika-sampung anibersaryo ng kasal namin. Si Caleigh Devika Villamor, ang panganay naming anak, ay labing-isang taong gulang na. Napakatalino ng batang 'yon—mana sa nanay niya. Mahilig siya sa science at palagi siyang may tanong tungkol sa mga bagay na para bang gusto niyang unawain ang buong mundo. Ang bunso naman namin, si Claudette Aoife Villamor, ay siyam na taong gulang na. Siya ang mas maharot at mas artistic sa dalawa. Mahilig gumuhit, gumawa ng kanta, at minsan ay kinakausap ang mga halaman sa likod-bahay namin. Ang bi
Chester's POV Tahimik lang akong nakaupo sa gilid ng veranda habang nakatingin sa lalaking nasa harapan ko—si Victor Novela, ang taong nagsasabing siya ang tunay kong ama. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Habang si Celeste ay nasa loob ng bahay, kasama ang kaniyang pamilya, ako naman ay naiwan dito sa labas, harap-harapan sa katotohanang hindi ko inakalang kailanman ay haharapin ko. Nag-umpisang magsalita si Victor. Mapanatag ang kaniyang tinig, pero puno ng pighati at pangungulila. "Ikuwento ko sa iyo ang lahat, anak," panimula niya. "Ako at ang mama mo... kami ang una. Mahal na mahal ko si Cecilia noon. Bata pa kami, puno ng pangarap. Palagi naming sinasabi na balang araw, bubuo kami ng pamilya. Pero hindi gano’n kadaling labanan ang mundo. Galing ako sa simpleng pamilya. Samantalang siya, ipinanganak na may gintong kutsara sa bibig." Napakuyom ang kamao ko. Hindi ko alam kung bakit, pero pakiramdam ko ay sinasaktan ako ng bawat salitang binibigkas niya. "Arranged m
Celeste’s POV Marahan kong hinaplos ang malamig na salamin ng kabaong ni Reginald—o dapat ko nang sabihing ni Papa. Oo, siya ang totoo kong ama. Ang lalaking kinamuhian ko noon, hindi dahil sa personal na kasalanan niya sa akin, kundi dahil sa mga kasinungalingang inilim sa akin ng mundo. Ngunit ngayon, wala na siya. At habang nakatitig ako sa kaniyang walang buhay na katawan, isang bagay lang ang paulit-ulit na sumisigaw sa isip ko—huli na ang lahat. Pinilit kong pigilan ang pagtulo ng luha, ngunit walang silbi. Basa na naman ang pisngi ko. Hindi ko man lang siya nayakap bilang isang anak. Hindi ko siya nagawang tingnan sa mata at sabihin, “Pinapatawad na kita. Salamat sa lahat.” Hindi ko siya natawag na Papa habang buhay pa siya. Pinatay siya ni Isabelle. Isang babaeng minsan kong inakalang matalino, mapagmahal, at karapat-dapat mahalin. Pero ngayon, isa na lamang siyang baliw. Isa siyang halimaw na binalot ng delusyon at galit. Kung maibabalik ko lang ang panahon… kung may kahit
Celeste’s POV Katatapos lang ng huling court hearing ngayong araw. Pagod na pagod ang katawan ko, pero mas mabigat ang pagod ng isip at damdamin. Buong araw akong nakatayo sa harap ng hukom, isinusumite ang mga ebidensiya ng kaso ni Reginald laban kay Isabelle. Pinilit kong maging matatag, kahit na alam kong sa bawat pagbasa ng testimonya, unti-unting nahuhubaran ang nakaraan naming lahat—at ang sakit ay tila laging bago sa bawat pagbanggit nito. Nang makalabas na ako sa korte, agad kong tinanggal ang heels at isinalya ito sa passenger seat ng kotse ko. Magsusuot pa lang ako ng flats nang tumunog ang cellphone ko. Mama calling… Napakunot ang noo ko. Ilang segundo akong nakatitig sa pangalan niya sa screen. Nagdadalawang-isip akong sagutin. Hindi pa ako handang harapin siya. Hindi pa ako handang marinig ang boses niya pagkatapos ng lahat ng nalaman ko tungkol sa pagkatao ko at sa mga kasinungalingang isiniksik niya sa buong pagkabata ko. Napabuntong-hininga ako at inilagay ang tel
Chester’s POV Pagkababa ko ng sasakyan sa ospital ay ramdam ko agad ang bigat ng hangin. Halos ayaw gumalaw ng katawan ko, pero pinilit kong tahakin ang pasilyo patungo sa silid ni Daddy. Naguguluhan pa rin ang damdamin ko sa huling pag-uusap namin. Sa kabila ng lahat ng ginawa niya, gusto pa rin ng bahagi ng puso kong maniwala na may natitira pa rin sa kaniya—hindi bilang ama, kung 'di bilang taong may kapasidad na pagsisihan ang kanyang mga kasalanan. Pagliko ko sa corridor, agad nahagip ng paningin ko si Celeste. Nakatayo siya sa tapat ng pinto, tila pinipigil ang sariling pumasok. Suot niya ang simpleng beige na blouse na madalas niyang suotin kapag gusto niyang manatiling mahinahon. Nakapikit siya at halatang kinakalma ang sarili, pero bago ko pa man siya matawag o malapitan, bumukas ang pinto at tuluyang pumasok si Celeste sa loob ng silid. Binilisan ko ang hakbang ko, pero pagdating ko sa pinto, pinili kong huwag pumasok. Sa halip, sumilip ako mula sa maliit na bintanang sal
Chester’s POV Tahimik ang silid ng ICU, pero masyadong maingay ang dibdib ko. Ang bawat tibok ng puso ko ay parang kalembang ng kampana—mabigat, malalim, puno ng alaala at tanong na hindi ko kailanman sinagot. Pagbukas ng sliding glass door ay sumalubong agad sa akin ang amoy ng antiseptic at ang banayad na tunog ng monitor na bumibilang ng mahihinang pintig ng puso ng taong nakaratay sa puting kama—si Reginald Villamor. Ang lalaking minsan ay itinuring kong haligi, ngunit ngayon ay parang isang lumang istatwa na unti-unting nadudurog ng panahon at pagkakasala. Nakahiga siya, maputla, halos kulay abo na ang balat, may oxygen tube sa ilong at dextrose sa magkabilang kamay. Nanlilimahid ang pisngi niya sa pagod, tila ba pinipilit na lang ng katawan niyang mabuhay kahit ang kaluluwa niya ay unti-unti nang sumusuko. Nang mapansin niyang pumasok ako, bahagyang gumalaw ang mga mata niya—mahina pero puno ng emosyon. Para siyang batang matagal nang nawalan ng silong, ngayon lang muling nakat