น้อยหน่า"ตอนนี้พี่มีแค่หน่าคนเดียวเท่านั้นครับ""ถ้าจะให้หน่าเชื่อตอนนี้มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ หน่าไม่รู้ว่าจะเอาอะไรมามั่นใจกับคำพูดของพี่คีย์"ฉันบอกพี่คีย์ไป ฉันไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะเป็นพี่คีย์ที่มาเคาะประตู ถ้าฉันรู้ว่าเป็นพี่คีย์ฉันจะไม่ยอมเปิดให้เด็ดขาด ฉันไม่อยากให้พี่คีย์เห็นความอ่อนแอของฉันไง"พี่เข้าใจ ขอแค่หน่ายังคุยกับพี่อยู่ก็โอเคแล้ว"พี่คีย์พูดก่อนจะยิ้มให้ฉันฉันมีไข้และตัวร้อนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คิตตี้โทรหาฉันบอกจะแวะเอายาเข้ามาให้จนตอนนี้มันก็ยังไม่โผล่หัวมาเลย และฉันเองก็พอจะรู้แล้ว่าทำไมคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันถึงได้มาพร้อมกับถุงยา"ถ้าธุระของพี่คีย์เสร็จก็ช่วยออกจากห้องหน่าได้แล้ว หน่าต้องการพักผ่อน"ฉันบอกพี่คีย์ก่อนจะนอนเอาผ้าคลุมตัวไว้เพราะถ้าพี่คีย์ยังมองหน้าฉันอยู่แบบนี้ความเข้มแข็งที่ฉันสร้างขึ้นมามันจะพังลง ยิ่งพี่คีย์ทำแบบนี้มากเท่าไหร่ใจของฉันมันยิ่งเต้นแรงมากเท่านั้น"ขอแค่ดูแลได้มั้ยหน่า พี่ขอแค่นี้และพี่จะไม่ปล่อยให้หน่าอยู่คนเดียวทั้งที่ป่วยแบบนี้"พี่คีย์พูดเสียงเบา"ห้องนี้เป็นพื้นที่ของหน่า ถ้าจะอยู่ที่ของพี่คีย์คือโซฟาข้างนอก"ฉันบอกไป"กินข้าวและกิ
น้อยหน่า"หน่าไม่อยากอยู่แบบหวาดระแวง หน่าไม่ชอบการวิ่งตามใคร"ฉันบอกพี่คีย์ไปมาถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้เชื่อคำพูดของพี่คีย์หรอกนะ แต่เพียงเพราะฉันรักพี่คีย์มากเกินไปจนเผลอหลุดปากออกมา คิดถึงมั้ยมันก็คิดถึงแหละก็รักเขาไปแล้วนี่"มันจะไม่เกิดขึ้นอีกพี่สัญญา"พี่คีย์ก่อนจะยิ้มให้ฉัน"อย่าสัญญาเลยค่ะถ้าเกิดพี่คีย์ทำไม่ได้พี่คีย์ก็แค่หมาตัวนึง"ฉันพูดจนโดนพี่คีย์มองดุ"เออ...เห็นว่าเป็นเมียหรอกนะถึงยอม"พี่คีย์พูดเสียงดุลองเจ็บดูอีกสักครั้งมันคงไม่ตายหรอกมั้ง ที่ฉันยอมให้โอกาสพี่คีย์เพราะฉันแค่อยากจะรู้ว่าคำพูดกับการกระทำของพี่คีย์มันจะตรงกันมั้ย อย่างที่ฉันเคยบอกฉันไม่อยากให้เราเป็นแค่คนเคยรู้จัก และฉันเองก็ไม่อยากให้พี่คีย์ไปเป็นของคนอื่น"ขอบคุณนะหน่า ขอบคุณที่ให้โอกาสพี่"พี่คีย์พูดพรางจับมือฉันไว้แน่น"โอกาสครั้งที่หนึ่งหน่าหวังว่าพี่คีย์จะไม่มาขอครั้งที่สองและครั้งต่อไปนะคะ"ฉันพูดเสียงดุจนพี่คีย์หน้าเสีย"ไม่มีแล้วครับเข็ดแล้ว"ถึงวันนี้ฉันจะยอมให้โอกาสพี่คีย์ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าถ้าพี่คีย์ทำผิดอีกครั้งฉันจะยอมเขาอีกหรอกนะ มันจะไม่มีครั้งที่สองหรือครั้งต่อไป เพราะต่อให้ฉันรักพี่คีย
น้อยหน่า"หน้าบานขนาดนี้ได้ไปกี่เข็มล่ะคะ"ฉันหันไปมองคิตตี้ที่พูดแซวฉันวันนี้ฉันกับเพื่อนมีนัดกินข้าวกันที่ร้านอาหาร ส่วนเรื่องของฉันกับพี่คีย์ก็ดีขึ้นตามลำดับแหละ ช่วงนี้พี่คีย์ไม่ไปไหนเลยเอางานกลับมาทำที่คอนโด แถมเดี๋ยวนี้พี่คีย์ยังขี้อ้อนมากขึ้นด้วย"มึงหุบปากไปเลยสมคิด กูยังไม่ได้ด่ามึงเรื่องที่มึงปล่อยให้พี่คีย์ไปหากูเลยนะ"ฉันชี้หน้าเพื่อนรักตัวเอง"ถ้ากูไม่ให้พี่คีย์ไปมึงจะหายเป็นไข้มั้ยคะ ถามจริงนะฉีดไปกี่เข็มมึงถึงได้หายเร็วผิดปกติ"คิตตี้พูดแล้วยกยิ้มใส่ฉัน"ไร้สาระ""เข็มน่าจะใหญ่เนาะเพื่อนกูถึงได้อารมณ์ดี"แล้วมันก็ไม่จบนะ"โบว์อ่ะ"ฉันหันไปมองจันทร์เจ้าที่เดินเข้ามา"มาแล้วค่ะ""มึงหายไข้แล้วหรอหน่า"จันทร์เจ้าถามฉัน"ได้ยาดีไม่หายก็แปลก"ฉันรีบมองดุคิตตี้ที่พูดพรางยกยิ้มใส่ฉัน แค่นี้จันทร์เจ้าแม่งก็จ้องจับผิดฉันอยู่"กูได้กับพี่โบ๊ท"เสียงของไอ้โบว์ที่ดังขึ้นมันทำให้ฉันกับจันทร์เจ้าหันไปมองมันพร้อมกัน"เอาใหม่อีโบว์ มึงพูดใหม่"คิตตี้ถามย้ำ"กูกับพี่โบ๊ทได้กันแล้ว คือพี่โบ๊ทกับกูขึ้นกันแล้ว"ฉันนั่งอ้าปากค้างกับสิ่งที่ไอ้โบว์พูด"ถึงว่าช่วงนี้มึงไม่ไปผับเลย"จันทร์เจ้าพูดเสียงเบา
น้อยหน่า"ยิ้มหน้าบานขนาดนี้กลับไปฉีดอีกกี่เข็มกันคะ"ฉันว่าฉันจะต้องฆ่าสมคิดจริงๆ แล้วแหละความสุขที่ฉันได้รับมันทำให้ฉันยิ้มได้ แต่ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะเชื่อใจพี่คีย์เต็มร้อยหรอกนะ ที่ฉันทำอยู่ก็แค่ฉันไม่อยากให้พี่คีย์ไปเป็นของคนอื่น ผู้หญิงทุกคนก็ต้องการเป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว โอกาสที่ฉันให้พี่คีย์มันเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวเท่านั้น ถ้าวันไหนพี่คีย์ทำมันพังนั่นหมายความว่าเราจะกลายไปเป็นคนไม่รู้จักกันทันที"มึงไม่ใช่คนที่จะกลัวอะไรแบบนี้นะโบว์"ฉันถามเพื่อนไป"กูไม่ได้กลัวพี่โบ๊ท""แล้วมึงจะมานั่งเครียดทำไม"ฉันถาม"กูไม่รู้จะมองหน้าหรือเข้าหายังไงอ่ะ มึงเข้าใจมั้ยว่าเราสนิทกันเกินไปแล้วมาวันนึงแม่งได้กัน""ตกลงมึงจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับมึงให้กูฟังเลยหรอหน่า"จันทร์เจ้ากระซิบถามฉันเสียงดุ"กูบอกแล้วไงถ้ากูพร้อมกูจะเป็นคนเล่าเอง กูอยากให้ทุกอย่างมันมั่นคงกว่านี้ก่อน"ฉันบอกเพื่อนไป"กูหวังว่ามึงจะได้รับความรักที่ดี""กูก็หวังว่าอย่างนั้น กูรอวันนั้นอยู่เหมือนกัน"ฉันแค่ผู้หญิงธรรมดาที่อยากมีครอบครัวและสามีที่ดี ฉันต้องการแค่นี้เองฉันไม่ได้ต้องการเงินทองมากมายอะไรเลยนะ แค่คนที่ฉันรักและรักฉันคนเดีย
คีย์"แต่งงานกันนะหน่าพี่ไม่อยากรออะไรแล้ว แต่งงานกันนะครับ"ผมบอกเมียตัวเองเพราะผมไม่อยากรออะไรแล้ว นับวันผมยิ่งรักน้อยหน่ามากขึ้น ความรักที่ผมมีผมให้เมียผมไปหมดแล้วด้วย"เร็วไปมั้ยคะ"น้อยหน่าถามผมเสียงเบา"จันทร์เจ้ากับไอ้พลก็เร็วไม่ใช่หรอหน่า"ผมรีบบอกเมียไป"พี่คีย์กำลังผูดมัดหน่า พี่คีย์กำลังต้อนหน่าให้จนมุม"ผมมองหน้าเมียตัวเองก่อนจะถอนหายใจ"ใช่พี่ผูกมัดหน่าแต่เหตุผลของพี่มันได้เห็นแก่ตัวเหมือนครั้งนั้นนะ ครั้งนี้ที่พี่จะทำก็เพราะพี่รักหน่าเท่านั้นเอง"ผมบอกไป"หน่า..........""ไม่เป็นไรไว้หน่าพร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอกพี่ก็ได้"ผมบอกก่อนจะเดินมากอดเมียตัวเอง"วันนี้พี่คีย์ได้เจอผู้หญิงที่ชื่อมิตาหรือเปล่าคะ"ถึงมันจะเสียงเบาแต่ผมได้ยินมันชัดมาก"เจอครับ"ผมตอบเมียไปตามตรงเพราะมันไม่มีอะไรไปมากกว่านี้แล้วไง"ขอบคุณค่ะที่ไม่โกหกหน่า"เมียผมบอกก่อนจะยิ้มให้"แต่พี่กับเธอไม่ได้มีอะไรติดค้างกันแล้วนะ เธอแค่เข้ามาทักพี่เท่านั้นไปดูกล้องวงจรปิดที่ผับได้เลย"ผมไม่รู้หรอกนะว่าน้อยหน่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อคำพูดของผม แต่ผมพูดความจริงมิตาเธอแค่เข้ามาทักผมก็แค่นั้นเอง"หน่าเชื่อพี่คีย์ค่ะ"ฉันบอกไป"ขอบ
น้อยหน่า"ไม่ต้องเกรงใจนะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวหน่าไปนั่งรอ เชิญต่อได้เลยค่ะไม่ต้องอายนะเดี๋ยวหน่าหันหลังให้"ฉันบอกคนที่อยู่ในรถ หมดแล้วจริงๆ วันนี้ความรู้สึกของฉันไม่ว่างเปล่า ยิ่งเขานิ่งมากเท่าไหร่มันยิ่งทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่เคยสำคัญอะไรกับเขาเลย ฉันก็แค่หนึ่งในตัวเลือกของเขา ฉันไม่ได้เป็นคนที่นั่งอยู่ในใจของเขาตั้งแต่แรกอยู่แล้วสิ่งที่ฉันกลัวและระแวงมาตลอดวันนี้เป็นจริงแล้วสินะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่คิดอะไรเลยนะแต่ที่ฉันทำตัวมีความสุขและยิ้มนั้นมันเป็นสิ่งที่ฉันทำเพื่อลบความกังวลลงไง"หน่าซื่อสัตย์มากเกินไปสินะพี่คีย์ถึงได้ตอบแทนหน่าแบบนี้ มันเป็นของขวัญที่เชี้ยมากเลยพี่คีย์รู้มั้ย"ฉันพูดแล้วยิ้มให้พี่คีย์"หน่าฟังพี่ก่อน"ฉันมองพี่คีย์ที่รีบลงจากรถแล้วเดินเข้ามาหาฉัน"หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามาใกล้หน่า อย่าให้หน่าเกลียดพี่คีย์ไปมากกว่านี้เลยค่ะ"ฉันบอกพี่คีย์พรางก้าวถอยหลัง"หน่าไม่เป็นแบบนี้สิพี่ขอโทษครับ"ฉันมองหน้าพี่คีย์ที่พูดขอโทษ"เพลินขอโทษนะคะ เพลินไม่ได้ตั้งใจ"ฉันหันไปมองนักศึกษาฝึกงานที่ยืนอยู่ข้างพี่คีย์"ฉันต้องขอบคุณเธอมากกว่า ขอบคุณที่ทำให้ฉันเป็นคนเร็วขึ้น"ฉันบอกเธอพรางมองไปสร้อยท
น้อยหน่าฉันเคยบอกไปแล้วไงโอกาสที่มีฉันให้ได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ มันจะไม่ครั้งที่สองและครั้งต่อไป ฉันเป็นคนที่เจ็บแล้วจำ ยิ่งความเจ็บปวดที่ฉันได้รับจากพี่คีย์วันนี้มันยิ่งทำให้ฉันจำไปจนวันตาย"หน่าใจร้ายไปใช่มั้ยคะ แต่มันก็ยังไม่ถึงครึ่งกับสิ่งที่พี่คีย์ทำลงไปเลย"ฉันถามพี่คีย์ที่ยืนนิ่งอยู่"พี่เลวเอง แต่พี่รักหน่าจริงๆ นะ และพี่จะไม่ยอมเสียหน่าไปอีก"พี่คีย์พูดเสียงเบา"คิดว่าเก่งขนาดนั้นเลยหรอคะคุณคีริน ฉันคิดว่าคุณกำลังเก่งผิดคนนะคะ"ฉันลุกขึ้นก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าพี่คีย์"พี่ขอโอกาสอีกครั้งได้มั้ยหน่า พี่สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก"พี่คีย์เอื้อมมาจับมือฉันไว้"ไม่มีโอกาสครั้งต่อไปและไม่ต้องมาขอด้วย หน่าว่าพี่คีย์รับสายคนที่โทรมาก่อนมั้ย ดูท่าแล้วเธอน่าจะมีธุระด่วน"ฉันบอกเมื่อเห็นมือถือของพี่คีย์ดังอยู่ มาถึงขนาดนี้แล้วเขาก็ยังมีคนอื่น"โถ่ว..โว้ย!!"ตุ้บ!! พี่คีย์ปามือถือของตัวเองลงพื้น ฉันก้มลงหยิบมือถือของพี่คีย์ขึ้นมาก่อนจะปาไปที่กำแพงห้องจนมือถือตกแตก ฉันไม่ได้อยากทำแบบนี้แต่เพราะพี่คีย์เป็นคนเริ่มก่อน"หน่าๆ พอแล้ว หน่าเมามากแล้วนะ"พี่โบ๊ทรีบเข้ามาห้ามฉันไว้"ยังไงพี่ก็
น้อยหน่าฉันไม่ใช่คนใจร้าย แต่เพราะความเจ็บปวดที่ฉันได้รับมันทำให้ฉันต้องปกป้องตัวเอง แค่คำขอโทษมันไม่ได้ทำให้ฉันหายเจ็บหรอก เพราะฉันได้ฟังมันจนชินแล้ว ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ฉันฟังคำขอโทษและทุกอย่างก็วนอยู่แบบนี้ฉันควรจะให้โอกาสเขามั้ยล่ะ"แค่เคยเอากันพี่คีย์อย่ามาทำแบบนี้ เพราะหน่าไม่ได้ยินดีกับสรรพนามที่พี่คีย์มอบให้หน่าขนาดนั้น"ฉันบอกพี่คีย์ไป"หน่า..........""หน่าง่วงนอนและหวังว่าพี่คีย์คงไม่ไปรบกวนการนอนของหน่าหรอกนะคะ พรุ่งนี้หน่าต้องไปทำงานทุกคนต้องก้าวเดินต่อไม่ใช่ย่ำอยู่กับที่"ฉันพูดจบก็เดินออกจากห้องทันที"เดี๋ยวกูไปนอนด้วย"ไอ้โบว์เดินมาจับมือก่อนจะยิ้มให้ฉัน"กูไม่ใช่คนโง่ที่จะทำร้ายตัวเองนะโบว์ อกหักมันเจ็บแบบนี้สินะกูเข้าใจไอ้เจ้าแล้วแหละ"ฉันหันมายิ้มให้เพื่อนตัวเองฉันแค่อยากให้พี่คีย์รู้ว่าฉันอยู่ได้ถ้าไม่มีเขา ความเจ็บปวดวันนึงมันก็หายไปเองอยู่ที่ว่าฉันจะทำได้เร็วแค่ไหนกับการลืมเขา"ฉันพูดถูกแล้วใช่มั้ยคะ"กึก...ฉันกับเพื่อนหยุดแล้วหันกลับมามองเสียงของผู้หญิงที่พูดเมื่อกี้ ไอ้โบว์กระตุกมือฉันให้เดินต่อ แต่เหมือนว่าฉันไม่ชอบอะไรที่มันค้างคาฉันก็เลยเดินเข้ามาหาเธอเอง"ใช