"God knows best, baby. God knows best."
Those words were whispered into the ear of a kid named Kira. She was at the funeral of her mother, who had died for a reason she couldn't seem to accept. A shallow smile made its way to her lips.
Kira had been very close to her mother. They are the closest member in their family actually, and loosing her has a big effect on her. It seems so unreal, so unimaginable.
The remark came from a well-meaning family friend, but Kira found it more caustic than comforting. Maybe it is supposed to be a console but end up contumelious. Wrong choice of words. Doubtlessly wrong choice of words for a young girl like her who's currently grieving.
"Her death wasn't for the best," she kept repeating to herself. "It wasn't. It wasn't."
As Kira came to see, it can take a long time for someone to overcome grief, to escape from tender sorrow, to move on from a tragic memory, especially when the bereaved person was very close to the deceased. It breaks into our lives with irresistable force, often when we are completely unprepared, and it robs as for those who hold dear. None of us are immune to its ravages. Worse, out of too much pain, many people end up feeling emptiness. So it is not surprising if we feel at a loss when it comes to coping with death and its aftermath.
But how can we cope up? How can we move on? Is it bad to cry sometimes? Is it inappropriate to be yourself just for a couple of seconds?
Grievance . . .
"Drama for this time?" Awtomatiko akong napapikit nang mariin habang kagat-kagat ang labi, pinipigilan ang sarili upang hindi tuluyang masigawan ang istorbo kong kapatid. Na-dysfunction tuloy ang flow ng aking pag-iisip nang dahil sa kanya. Except from the instability of my memory, my thoughts can easily be distracted. Fish tea.
Ni-save ko sa drafts ko 'yung nasimulan ko nang itipa. After I shut my laptop down, I turned around my swivel chair to face her.
She is wearing her usual attire. A violet fitted silky dress that matches her boots that has heels of three-inch height. She's going to school-kind of stubborn for not wearing her uniform.
"Nah," iling ko. "Advisory article, continuation for the new published brochure of our Campus Chronology." My eyes are shut while speaking. "At the same time, critiquing a certain article, and found out it's plagiarised-copied from a certain magazine."
Seryoso, nawalan ako ng ganang makipag-usap. Although buo pa rin 'yung ideya sa isip ko, ang eksaktong linya na akin na sanang ilalagay ay tuluyan nang na-efface and liquidate. Sayang. Mukhang nangangailangan na naman ako pinagpares na isda at tsaa.
"Hindi ba't kapapasa mo lang ng manuscript? Iba na naman 'yan?"
"Para sa campus 'to, Shi. Iba 'yong ipinasa kong manuscript na tinutukoy mo. It's for a famous and respected publishing company. They offer good service and reliability. How I wish it will work. Pinaghirapan ko 'yun nang husto. Doble ang effort ko sa usual na nobelang isinusulat ko." It took me a couple of months to finish it so I can't really wait for its publicity. I just really hope they are good in handling things even to an undiscovered writer like me.
"Hindi ka ba nababaliw riyan? 'Yan na lang ang laman ng isip mo. Buti hindi mo ginagawan ng nobela 'yang mathematics tuwing may quiz kayo?" she joked, though it might be possible. "Pero hindi makakalampas sa akin ang balita. Economics, seriously?! Tinatanong lang kung ano ang connection ng production at consumption pero anong ginawa mo? You made a very long essay which was required to be only one paragraph."
Natawa ako nang mahina. So she knew it. Pinahirapan ko nang husto 'yung prof namin at hindi p'wedeng hindi niya iyon basahin. Ang lakas ng loob niyang magbigay ng approximate word count, partida ang taas ng minimum. Pinaikut-ikot ko lang naman ang sagot ko hanggang sa umabot ng one whole back-to-back. Marami-rami 'yon, given also the fact na sobrang liit ng aking handwriting.
Now that I think about it, I never knew I can be this crazy.
"By the way, dear sister, I'll help you fix your baggage now. Faster. Maaga ang bus bukas."
Muli akong bumuntonghininga. Bumalik na naman sa aking isipan ang haharapin kong impiyerno bukas. I will temporarily forget who I am as I wear my sister's identity. I can still turn my back, but how am I supposed to do it? Regrets always set at the end, but I'm willing to reach that ending for the sake of my sister.
Pero paano nga bang nangyaring ganito ang lahat? Inisip kong muli ang nangyari at isa nga itong malaking katangahan.
"It's our gift to you as good staffers in our campus. Although libre lahat, you can still bring your personal money in case of emergencies or whatever the circumstances are," our principal declaired after the announcement of the winners in the Press Conference, National Journalism.
Dala marahil ng kagalakan ay biglang nagbahagi ng biyaya ang principal naming terror. Nagpalakpakan kami kasabay ng sigaw ng kasiyahan ng aking mga co-writers na halos maglundagan sa sabik lalo na nang nagsalita ulit ang principal at taas-noong isinawalat ang mga katagang,
"Free tour in Palawan!"
What a great oppurtunity to grab! Minsan lamang ito kaya pupunta ako. Hindi lang naman kami ang kasali sa trip na ito, pero kami lamang ang sponsored by the school kaya walang gagastusin.
"Wow. I'm happy for you. Advantage of being a writer."
Kasalukuyan ko ngayong inililigpit ang journal at ballpoint pen ko na ginamit sa paglista ng data para sa Speech of Dedication namin for our new built building for Grade 11 and 12. Katatapos lang kasi ang Inaugural address ni Superintendent at importante itong data para sa news writing. At ang kaibigan ko namang bakla ay nanditong kasama ko at nagtatatalak na.
"Isama mo 'ko, girl! Baka makahanap ako ng pransiskano there!" Napaismid ako sa narinig mula sa'king kaibigan. "Sige na. Tell them na writer din ako."
Saglit ko siyang tinapunan ng tingin at inismiran. Alam na niya ang ibig sabihin n'on. "Whatsoever," kontra niya rin agad sa pagpupumilit niya. "Pupunta na lang akong mag-isa kaysa gumawa pa ng nobela!" Humalukipkip siya at padaskol na umupo. Para niyang sinasagot ang sarili niyang katanungan.
"There's a lot of literature, okay?" I clarified. "Puwede kang mag-submit ng anecdote, poem, essay, fable o kahit burador lang ng isang project proposal gaya ng ginaga-"
"Stop! Ayokong mabaliw kagaya mo. Duh! Mukhang nakaka-engot yata 'yan, e. Look at you. Madalas kang nakatunganga, 'yun pala nag-iisip na ng mga worst-case scenarios. No way bes, kaimbyerna sa beauty. Baka isipin nilang hindi pa ako out patient from mental pero lumabas na!"
Bahagya akong lumayo sa kanya dahil sa lakas ng boses niya. Ipinaliwanag ko na lang na parang regalo namin ang pagpunta roon nang libre dahil kami ang nagwagi at tinaguriang panalo sa Press Con. namin. Kaya kahit magpanggap siyang writer ngayon din, hindi siya isasama. Maliban na lang kung may hang-over pa si Sir Principal sa aming pagkapanalo nang sa gano'y maisama siya kung sakali. Malaking parangal kasi iyon sapagkat national ang naganap na paligsahan, kaya sobra na lang ang tuwa ni Sir.
Fortunately, Werdy has finally able to get it.
Sabay kaming lumabas ng silid. Sa pagtahak namin sa koridor ay nakita ko ang isang estudyante na nakahawak ng hardcopy w*****d story na nakasandal sa balustrade. Tiningnan ko nang palihim ang libro at nakilala ko ang pamilyar na pabalat. Dumaan ang ngiti sa'king labi nang mapansing pupunas-punas siya ng luha.
Yes, that's my very first published book. Unlike the other writers, I am more enthusiastic in making tragic endings rather than those happy ones. Sad endings aren't always bad. They are even better sometimes. Whether it is happy or sad, if we have a fine perception, we see reality.
Ang k'wento na binabasa ng babae ay ang pinakapaborito ko sa lahat. The characters remained alive. It's not a tragedy, but definitely not a romance with forever relationship. The man and the woman have decided to end their relationship because they chose to let go rather than holding on to something they can't control anymore. I know that my story is worth the lady's tears.
Pumatak ang alas-cinco. Lulan ng taxi ay dumiretso na ako agad sa bahay. Pagdating ko sa gate ay agad akong natigilan. Nabigla ako sa nakita kong nangyayari. My initial reaction is to run and hide. It even shocked me that I still able to move my feet.
I just saw my sister kissing her boyfriend. My mind isn't innocent but my eyes haven't seen a live kissing scene yet. Fish tea. Hindi ko pa nakikita nang malinaw ang boyfriend niya at wala rin akong pakialam. The last time I saw a man inside the gates of our house is already two to three years ago.
Napapikit ako nang mariin. I clearly saw how they torridly kiss each other. The distance isn't enough to make the image blur. Saglit lang pero kitang-kita ko iyon. Malinaw sa aking memorya. Malinaw ang detalye. Dikit na dikit ang katawan ng kapatid ko sa pintuan namin habang ang boyfriend niyang nakatalikod ay nagfe-flex pa ang muscle sa leeg sa sobrang panggigigil. O baka feeling ko lang.
Oo, aktres ang kapatid ko at sanay na siya sa ganyanan. But I never thought that she's more aggressive when she's behind the camera. Baka marahil dala ng pagkasanay niya kaya niya ito nagagawa pero hindi ko pa rin lubos maisip na gano'n- ugh, sht! Tumalikod ako at sumandal sa puno habang nangangatog ang mga binti.
Hinintay kong makalabas ang golden Lamborghini ng boyfriend ni Shi saka ako tuluyang pumasok. Nadatnan ko ang kapatid kong nakaharap sa malaking salamin ng aming bahay at naglalakad na animo'y kandidata sa isang beauty pageant. She's wearing a hanging sleeveless ruffled blouse with a lace skirt. 'Yan ang suot niya kanina. Halos kita ang kaluluwa.
Hinarap niya ako at saka ngumiti na parang walang nangyaring kababalaghan kanina lang. Sanay masyado ang kambal kong actress.
"Glad your home. Wanna ask you a favor my twin."
At doon na nagsimula ang delubyo. P'wede naman siyang hindi pumunta dahil nga maliban sa may photo shoot siya, hindi siya manunulat. But because of insecurity, she declaired to her horny boyfriend that she is one. Well, I hope I rendered justice in using that adjective towards him. After all, first impression doesn't always last.
Yet, who ever knew? Her boyfriend is no other than Third Montecarlo. Thinking about the kiss they shared kills me. The pain that shrieks in my heart is inevitable.
Reality really hurts. Parang ayaw kong harapin ang tadhanang ang hirap pakitunguhan. Bukas na ang biyahe. We have separate planes kaya magkikita na lang kami sa Palawan ni Third.
I think I need to gain barrels of courage, bravery and endurance. 'Yan ang mga pangunahing kailangan ko. Dahil kung wala ang mga iyan, babaha ang luha't tatangayin kaming muli sa nakaraan. Tomorrow, I'll face the present. The present that is made not for me but the role I'm going to play-my sister's.
Napatitig ako sa dalawang maletang nasa harap ko na katatapos lang naming i-empake. Good for a couple of days. Couple of days in Palawan-not as me but as my sister. Couple of days playing with a fire. Couple of days being with HIM.
Nanghinayang ang principal namin ganoon din ang iba kong kasamahan nang sinabi kong hindi ako makakasama sa kanila. Buti at hindi na sila nagtanong pa kung bakit. Sabi nila, pagsisisihan ko raw ito. Hindi nila alam, sasama ako pero gamit ang ibang katauhan.
Oo, pagsisisihan ko ito pero handa akong sumugal para sa kapatid ko. Handa akong masaktan basta huwag lang siyang mawala. We are already orphans. Sabay namatay ang mga magulang namin, halos dalawang-taon pa lang ang nakalipas. She's the only one that I have now and I don't want to lose her as well. Sanay akong nag-iisa, literally. Pero ang mag-isa sa buhay ay hindi ko na kaya. I might be lonely but I do not want to be alone.
"Sorry ulit, Sarina. Last na ito na pagpapanggap mo, pangako. Ayoko lang kasing magmukhang napakababa sa kanya."
Nangunot ang noo ko sa sinabi niya. Model in a best-selling magazine and protagonist in a magical genre series on TV, mababa? Ano ang standard mayro'n si Third at mababa pa sa kanya ang mga 'yon?
"He loves those who are having the same passion as he has. Kahit i-deny niya sa akin, alam kong gano'n ang hanap niya. I can't blame him. He has an unreadable taste."
Napabuntonghininga ako. Hindi ko inakalang gano'n siya. Ang maamo niyang mukha ngunit nakakayanig ng bahay-bata niyang kamandag ay malayong maging isang manunulat. Karamihan sa mga tipo niya ay 'yung showy ang talent-something like singing, dancing, playing sports, or being a model. Maganda ang katawan niya-hot, nakakaakit, ramdam kahit nakapikit.
"Let's sleep now for you to get ready for tomorrow."
Sobrang nakakakaba. Sobrang nakakatakot. Pero sa huli, kailangan kong sumugal.
Bukas. Bukas na magsisimula ang lahat. After a long time, we'll see each other again, Third Montecarlo.
Fish tea.
I closed my eyes, took a deep breath, and smiled. Here I am, standing in front of my sister's university, and I am now Shiyuri.Kahit may pangamba ay tinuloy-tuloy ko ang paglalakad diretso sa meeting place namin. Malawak ang unibersidad ng kapatid ko, dahilan kaya ako nakihiwalay. Mas gusto ko ang payapa at malayo sa kaguluhan, bagay na siguradong mangyayari sapagkat hindi malayong pagkamalan ako bilang Shiyuri, at isa iyon sa mga iniiwasan ko. I am already settled in silence and this silence is where I belong.Malayo pa lang ay nakikita ko na ang kumakaway na babae sa kabilang dako ng kalsada, nakangiti sa akin at nagtatakbong lumapit nang hindi tumitingin sa kaliwa't kanan ng kalsada.Umalingawngaw ang tunog ng busina ng paparating na kotse dahil sa biglaan niyang pagtawid."Ay!" Malakas siyang napasigaw, kinuha nito ang atensiyon ng mga taong nasa malapit."Tumingin ka kasi sa daan, Miss!" malakas na wika ng driver na bumusina sa kanya bago ito
Third . . .Napangiti ako kasabay ng pagpatak ng aking luha. Siya na ba iyan? Hindi ako makapaniwala. If I'm daydreaming right now, can someone pinch me? Can someone wake me up? Because I don't want to stay in this illusion. I might drown.But for second thought, I'd rather think that everything is just a dream, because if it is the reality, then it's clearly not mine. Because Third is my sister's. He was never mine, and never will be.Umangat ang palad niya para punasan ang mga luhang tumulo sa aking pisngi. He doesn't know the reasons behind these tears, but he can make me smile so easily."I am sorry. I'm so sorry." Paulit-ulit niya iyong sinabi na para bang ikamamatay niya ang nangyari. Hindi niya siguro pa kailanman nakitang dinumog si Shiyuri nang ganoon dahil lagi itong may bodyguard kaya sobra na lang ang pag-aalala niya.Well, it happened because I am too unlucky. Ako si Sarina, ang paborito ng kamalasan.I held his hand and looked
Pinagpapawisan ako nang malapot habang pilit nangangapa ng puwedeng idahilan. Nakatingin siya sa akin, halatang naghihintay ng sagot.Napalunok ako. Halos matawag ko na lahat ng santo sa ilalim at ibabaw ng lupa, hinihinging sana ay may malusutan pa ako."Who's she?" ulit niyang tanong.Fish tea. Wala na. I'm still groping for an alibi, or any possible escape! Can he not wait?"T-that's my . . . " It's not even the right time to stutter!Unti-unting tumigil ang tricycle, hudyat na nasa hotel na kami. "Nandito na po kayo," imporma ng driver sa amin.Saved by the bell! Sana ay hindi na ito maungkat pang muli.Bumaba na kami at pumasok. Nang makarating sa kuwarto, ipinatong ko sa tabi ng unan ko ang mga librong binili namin. Surely, my days and nights will never be boring with all of these entertainment stuff."So, it's a science fiction, huh?" Biglang nagsalita si Third habang nakaupo sa gilid ng kama niyang katabi lang ng aking
Mag-iisang oras na akong nakahiga ngunit nagmistula akong estatwa na hindi makagalaw sa kama. What Third did to me is getting into my nerves. Hindi ko inakalang marahas pala siya kapag nagagalit o nagseselos, malayong-malayo sa kalmado niyang mukha.Pagkatapos ng ilang segundong pagdiin niya sa akin sa kama at paghalik buhat ng sobrang galit ay bigla siyang tumigil at ilang ulit na nagmura. I wonder how he did that. Based on his aura, it seems like he cannot able to hold his anger.Mabuti na lang at nakapagpigil pa siya. Kung sakaling hindi ay paniguradong pasa na ang buong katawan ko. Kung sa bagay ay mahal ako ni Third. Mali, mahal niya ang kakambal ko. Siguro ay hindi niya magagawa ang iniisip ko. He's still trying to be decent and so do I.Kahit na halos namanhid ang buo kong katawan ay pinilit kong bumangon para abutin ang phone ko at ikumpirma ang litratong naging dahilan ng pag-hi-hysterical ni Third.I checked Shiyuri's account and scanned her pho
"Stupid and stubborn bratt," Alminaza giggled."Back to you, girl." I rolled my eyes before filling my wine glass with another shot of Martini.I am acting, looking so fine and all, but the truth is I'm really having a bad time copying Shiyuri's facial expressions and gestures. It makes me sick. But being able to stick with it makes me want to compliment myself."So how's his reaction?" May kung anong kislap sa mata ni Ami habang nangungulit pa ng mas maraming impormasyon tungkol sa nangyari kanina.Muli ay nararamdaman ko na naman ang sakit sa dibdib ko. The kind of feeling when I feel that I'm actually in pain knowing that I don't have to. Because chains are too tight and freedom is as blurry as my desire to be true. I am being caged in the midst of unknown and wasn't given the chance to spread my wings and show my existence, not just a mere shadow of my sister."So?" pukaw sa akin ni Ami nang mapansin ang pagkatulala ko.Bakit nga ba kasi
Binati ako ng maingay na plaza at ang nagtatakbuhang mga bata. Halu-halong ingay ang bumabalot sa paligid. Ang ilan ay galing sa kumakalansing na munting kampana mula sa sorbetero, ang ilan ay mula sa mga matitinis na sigaw ng mga bata, pero karamihan sa kanila ay galing sa mga turistang walang tigil sa pagkuha ng mga litrato sa paligid at pagbibigay ng walang humpay na papuri sa ganda ng tanawin.We are sauntering along the Bay Walk, enjoying the wide calm ocean like a pickled sauce savored in a plain radish's leaves."Let's take a sit on the guardrail."Nabaling kay Third ang aking atensiyon at sa kamay niyang nakalahad sa akin. Bahagya pa akong natigilan dahil 'di ko inaasahang kaya niyang umaktong normal sa kabila ng nangyari kanina. The last time I heard him spoke, he just said he's going to make me punished.Pero sa tingin ko nga ay ito na ang parusa niya sa akin—to torture me with his sweet gestures. He's already punishing me without him know
A sudden flash of a camera made me blink my eye. Napasunod ang tingin ko sa isang lalaking may katangkaran habang nakasabit ang DSLR sa kanyang leeg. He smiled apologetically before waving goodbye. Shiyuri's fan, obviously.I just shrugged my shoulders before taking a picture on my own. Maaga kaming nagsimulang mamasyal kasama ang ibang mga writers. Nagtipon-tipon kami sa nirentahan naming sasakyan bago kami lumuwas papunta rito.There are only three universities who attended the trip—sa aking pinapasukang eskuwelahan, sa unibersidad ni Shiyuri, at sa Sigmund kung saan naman nag-aaral si Third.We are approximately fifty. Tamang-tama lang para sa malayong trip na ito. They can't handle too much budget though our universities are evidently rich. Bagaman nagbayad ang ibang students, corruption is rampant nowadays. That's not a surprise. Sometimes even the most respected people on earth can do things that will destroy their beautiful image.Ipinilig ko
I struggled to swallow the last cut of steak I have in my plate. I'm trying to ignore Third's stare but I just can't. My mind can't. Kanina pa siya nakamasid, simula pa nang narinig ang sinabi ni Ami.Alam kong hindi ko habambuhay maitatago ang tungkol sa aking pagkatao. I can't hide Sarina Cruz forever. Pero sana hindi pa ngayon. I just want to end this situation finely. 'Yong walang problema. 'Yong hindi kami mabubuking. It is okay if I get hurt but not the people around me. Because from the first place, it is my fault so I should suffer the consequences. Alone.I didn't actually lie when he asked me because I answered, "Ah, yes. Kapatid ang turingan."Isa pa kasi itong si Alminaza sa mga problema ko. Baka sa susunod tuluyan na talaga akong mabubuking nang dahil sa kanya. What if I tell her instead? Siguro naman maiintindihan niya. Kung gagawin ko 'yon ay p'wedeng matutulungan niya pa akong magtago.But . . . that wasn't a part of the plan. Maybe
"Ang laki nitong Sunrise Mansion para sa ating dalawa lang," hindi ko napigilang isatinig pagdating namin sa nasabing lugar.Agad na isinayaw ng hangin ang mga hibla ng aking buhok sa segundong tumapak ako palabas sa salaming dingding na naghihiwalay sa bedroom at teresa. Bumungad sa aking paningin ang pamilyar na imahe sa aking harap.The endless horizon, the clear sand, they never fail to soothe me from exhaustion. The view of the dancing waves as they eagerly reach the surface has never lose its beauty. I'm still fascinated and I'll love to watch it whenever possible.We just finished putting our things on their places. We travelled for almost a day. It's a good thing that we took the night trip. Alas nuebe pa lamang ng umaga ay nandito na kami.Hindi nagtagal ay naramdaman ko ang presensiya ni Third sa likod ko. He snaked his arms around my waist as he rested his chin on my shoulder. The warmth of his body, the tingles that his breathing gives me, and
Side Story (Shiyuri)"Okay, nice!"Flash!"Alright, alright. Good."Flash!"Bend over. Tilt your head to the right. A bit. No no no, that's too much. Konti lang. Ayan, ayan. Okay, 1, 2, 3!"Flash!"Great! Next pose!"There had been a lot of clicks really. Strange. Is the photographer knows what she's doing? Kanina pa ako pabago-bago ng post habang suot ang bagong lingerie na ina-advertise ng Sexy Modest, isa sa mga pinakapaborito kong brand ng lingerie items. When they offered me to be a model of their newly released lingerie designs, I accepted it without hesitation.It's not a simple opportunity! And today is my photoshoot. I'm done with the first two designs --- there are actually three --- and it took us almost two hours already. Hindi pa kasali roon ang pag-se-set up sa studio at pag-aayos sa make-up ko. My goodness! It will be featured in a magazine but but they won't put me in every freaking pa
"He's really good in soccer."Isang tango na may kasamang ngiti ang pinakawalan ko habang pinagmamasdan ang ekspertong paggalaw ni Gray sa soccer field kasama ang ibang grade 12 mula sa STEM strand."Naaalala ko noong una ko siyang napanood na maglaro ng soccer, tinamaan ako noon ng bola. Hindi man lang siya nag-sorry."Natawa si Shiela sa sinabi ko. Malutong siyang tumawa at matinis ang boses niya. Kung sa hitsura, mas mature akong tingnan pero mas childish pa rin akong mag-isip kaysa sa kanya."Bakit hindi ko nakita ang side niyang iyon?" parang may patatampo sa tono ng boses niya. "Ang daya naman."Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. May parte sa akin na naiinis kapag naaalala ko kung paano niya ako asarin noon, kung paano niya ako paiyakin dahil sa mga kagagawan niyang nagpamukha sa aking hindi ako karapat-dapat maging prinsesa. Pero may parte rin sa puso ko na natutuwa kapag naaalala ko ang dahilan kung bakit niya nagawa ang lahat ng iyon
[Disclaimer: The following lyrics are taken from the movie "Cinderella"]In a perfect storybook, the world is brave and goodA hero takes your hand, a sweet love will followBut life's a different game, the sorrow and the painOnly you can change your world tomorrowLet your smile light up the skyKeep your spirit soaring high"Trust in your heart and your sun shines forever and ever. Hold fast to kindness— ano ba?!" asik ko nang may biglang humila sa earphone kong nasa kaliwang tainga. Naputol tuloy ang aking pagkanta.Kumibot lamang ang labi ni Ivy bago niya itinaas ang cell phone niya sa harapan ko. I saw in her screen my latest status."#TragicFairyTale," basa niya rito. "What is it all about?"Simple akong nagkibit-balikat. "Wala lang." At muling ibinalik ang earphone sa aking tainga. "Masakit ang ulo ko. Nahihilo ako. Umayos ka riyan."Halos lumipad ang kamao ko sa makulit kong pinsan nang muli
Narinig ko ang pagtunog ng door bell. Pababa pa lamang ako ng hagdan nang makitang pinagbuksan na ito ni nanay Rosing. Nakamasid lamang ako roon hanggang sa makita ko ang pagpasok ng pinaka-guwapong lalaki na nasilayan ko sa balat ng lupa — si Gray Rhodes.He's on his pair of dark slacks and grayish long sleeves covered with black tuxedo. He looks so masculine and chiseled. Pakiramdam ko nagkakasala na ako sa paninitig sa kanya.Nasa kalagitnaan ako ng pagroromansa sa kabuoan niya nang dumako sa akin ang mga mata niya. Wala akong mabasa sa paraan ng panunuri niya, pero isa lang ang alam ko: Hindi pa siya kumukurap."Jesus, what is an angel doing here?" bakas ang pagkamangha sa boses niya. Ako na mismo ang nailang sa sobrang lagkit ng paninitig niya sa'kin."Angel ka riyan!"Nagbaba ako ng tingin at binilisan ang paglalakad. Nang makalapit ako sa kanya ay agad akong nagpasalamat sa damit na suot ko. He has a good taste in fashion."Nagu
Hindi naman ako Kiss 'n Tell na tao. But I cannot say it isn't a good story to tell, that's why I wasn't able to stop myself from telling my friends what have exactly happened on that particular night."Posible pala 'yun? Akala ko sa movies at books lang nag-e-exist ang ganoong mga lalaki. Pa-fictional character naman pala ang peg nitong si Gray, e." Nakahawak pa sa baba niya si Aela habang sinasabi iyon."Hindi rin naman siya hashtag FameWhore, 'no?" mataray na segunda ni Raine. "Pagkatapos ng lahat ng ginawa niya sa 'yo?"Natawa na lamang ako sa mga komento dalawa. Pawang hindi sila saludo sa eksplanasyon ni Grat sa akin nang gabing iyon. Dalawang araw na rin ang nagdaan mula no'n, at sa dalawang araw na iyon ay lagi akong nilalapitan ni Gray at nakikipag-usap sa akin ng kung anu-ano. Napansin iyon ng tatlo kaya naman hindi na ako naglihim at kinuwento sa kanila ang nangyari at mga pinag-usapan namin noon.But then, when here I am, expecting them to fee
"Anong nangyari, Ma'am Ylona?" tanong sa akin ng driver kong kadarating lang."M-manong," nanginginig ang boses ko at para na akong nawawalan ng hangin sa dibdib. "Alalayan ninyo po siya papasok ng sasakyan, please. M-may pilay yata siya." May luha nang namumuo sa gilid ng mata ko habang pinagmamasdan si Gray na may dugo sa gilid ng labi, may sugat sa braso, at halos hindi na makatayo."Sige na, Princess. Umuwi ka na. Masakit lang naman ang paa ko, ayos na 'to mamaya. Kailangan ko lang umupo."I was shocked when I heard him call me Princess, but I did not have pay too much attention to it."No! You will come home!" pagpupumilit ko in response to what he has said. "At saka baka bumalik ang walanghiyang 'yun at saksakin ka na nang tuluyan." I couldn't afford to let that happen!Matagal pa bago ko napapayag si Gray na sumama sa bahay. Sabi niyang ihatid na lang namin siya sa bahay nila pero hindi naman ako ganoong tao. Hindi ko hahayaang umuwi siyang
Days have passed so quickly. Hindi ko namalayang nakalahati ko na pala ang isang buwan. Being in this school is just simply priceless. Kung magiging mabuti ang lagay ko rito hanggang sa matapos ang isang buwan, may posibilidad na papayagan na akong mag-aral dito sa susunod na school year.Kasalukuyan akong nagpapahangin ngayon dito sa aking teresa. Ginawan ako ni Ivy ng Facebook account kahapon, ngayon parang hindi ko na mapatay-patay ang cell phone ko. Sunod-sunod ang friend requests na naipadala sa akin, karamihan sa kanila ay ang mga classmates ko lang din. I accepted all of them after all. Wala akong makitang dahilan para hindi.I suddenly thought of changing my profile picture. Ang nilagay kasi ni Ivy ay picture ng bulaklak, hindi ako nagmumukhang tao.I chose a photo that screams beauty and elegance. Something that is a princess ideal because that's what I supposed to be.Ilang segundo pa lamang ang dumaan ay ang dami nang reacts ang display picture
Hindi mapigilan ang aking labi ang magsilay ng ngiti habang sumasabay ako sa malamyos at masayang tunog na nanggagaling sa malalaking speaker dito sa loob ng auditorium. Napapa-indak ako sa bawat bitaw ng beat at napapapikit ako sa bawat high pitch ng musika.Pinaghalong palakpak at sigaw ang namayani nang umabot kami sa pinakamagandang parte kung saan biglang bumilis ang kilos ng aming mga paa at galaw ng aming mga kamay.It is our final performance in our PE3. The ballroom dance we've been practicing is now being performed with audience from lower grades. Kanina ay kinakabahan ako, but music can really remove stress and helps the heartbeat calm and equal, so now I'm enjoying like I own the dancefloor.Masigabong palakpakan ang naghari sa loob ng malamig at maliwanag na auditorium ng paaralan nang sa wakas ay natapos ang kanta. Nakakatuwa. We did the performance perfectly, I guess. Ilang beses namin itong inensayo."Good job, HUMSS-Peridot. May nagawa ri