Chapter 71Dark POV"Kung gusto mong mabuhay, makinig ka," malamig kong bulong sa kanyang tainga habang ang dugo mula sa naputol na mga daliri ay patuloy na tumutulo sa sahig. Wala siyang magawa kundi ang umiyak sa sakit, ang mga mata'y puno ng takot. Hinila siya nina Alex at Botyok palayo, patungo sa malagim na silid sa aming hideout. Dito, walang makakarinig ng kanyang sigaw.Habang paalis na sila, lumapit ako kay Magda. Kitang-kita ko ang pagkatakot sa kanyang mga mata, nanginginig ang buong katawan. Dahan-dahan kong inilapit ang mukha ko sa kanya, bulong ko, "Hindi na kita hahayaang saktan pa. Ako lang ang may karapatang protektahan ka-kahit ano pa ang gawin ko," pangako ko sa kanya. Ngumiti ako, pero alam kong hindi iyon magbibigay ng kapanatagan sa kanya. Hindi ko mapigilang mapuno ng galit at pagkamuhi ang puso ko sa mga taong gustong agawin siya sa akin. Kung kailangan kong patayin ang lahat ng humadlang, gagawin ko. "Sa susunod na magtangka sila, hindi lang mga daliri ang
Chapter 72 Lumipas ang mga araw at ako'y nagdesisyon na pinalikas si Magda kasama ang kambal patungo sa Italy. Alam kong hindi sila ligtas dito, lalo't marami ang nag-aabang na pabagsakin ako. Nais kong ilayo sila sa gulo, dahil ang laban na ito ay hindi na lamang tungkol sa akin, kundi sa kapangyarihang aking pinanghahawakan bilang Mafia boss. Ang bawat galaw ko ay tinitimbang, bawat desisyon ay may bigat. Responsibilidad ko ang kaligtasan ng lahat ng mga tauhan ko, ngunit alam kong may ilan na nagtatangkang sirain ang tiwala sa akin. Hindi sila titigil hangga’t hindi ako bumabagsak. Papalapit na ang panganib. Ang hangin ay mabigat, nagbabadya ng unos na nagkukubli sa kadiliman. Ang oras ng pagharap ay malapit na, at hindi ko sila hahayaang magtagumpay. Ang sinumang pagtatangkang pabagsakin ako ay magiging kanilang huling pagkakamali. "Boss Dark, alam na namin kung sinu-sino silang nagtutulungan upang mapabagsak ka!" sambit ng pinsan kong si Cora, isa sa mga tauhan ko na may kasa
Chapter 73 Cora POV Alas-dos ng madaling araw, at nandito ako sa likod ng isang madilim na gusali. Malamig ang hangin, ngunit hindi ko ito alintana. Sanay na ako sa ganitong klaseng kapaligiran-ang dilim, ang malamig na simoy ng gabi, at ang katahimikang tila nagbabadya ng kamatayan. Ang dilim ay aking kaalyado, at ang bawat anino ay sandalan ko. Nakuha ko na ang direktang utos mula kay Boss Dark. Kailangang tapusin namin ang mga Delgado bago pa sila makakilos. Kilala ko si Boss Dark-kapag nagbigay siya ng utos, walang puwang para sa pagdadalawang-isip. At sa sandaling malaman niyang may mga traydor sa loob, alam ko na wala nang ligtas sa sinuman. Habang hinihintay ko ang signal mula sa aking mga tauhan, naalala ko ang mga araw kung kailan nagsimula akong maging assassin. Bata pa ako noon, puno ng takot at pangarap, pero mabilis kong natutunan na sa ganitong buhay, ang mga mahihinang puso ay unang bumabagsak. Naging matibay ako, walang awa, walang kinikilingan-at iyon ang dahilan
Chapter 74 Habang naglalakad ako palabas ng silid, sumasabay ang bigat ng aking hakbang sa bigat ng aking misyon. Nasa harapan ko na ang isang laban na hindi lang patungkol sa kapangyarihan, kundi tungkol sa katapatan—isang pakikibaka laban sa mga traydor na nakatago sa dilim. Alam kong nasa likod ng bawat anino ay maaaring may nagmamasid, handang ilaglag kami sa unang pagkakataon na magkamali ako. Sa bawat hakbang na ginagawa ko, humihigpit ang hawak ko sa aking baril. Naririnig ko ang boses ni Boss Dark sa isip ko, inuulit-ulit ang kanyang mga huling salita. **"Huwag kang titigil..."** Parang dagundong ng kidlat na umaalingawngaw, nagbabanta sa akin na wala nang pagkakataon para magkamali. Walang awa. Walang pagdadalawang-isip. Kapag may nakita akong traydor, tapos na ang laban para sa kanila. Paglabas ko sa main door ng compound, ang malamig na hangin ng gabi ay sumalubong sa akin, pero hindi iyon nakapagpagaan ng tensyon sa katawan ko. Alam kong nandiyan lang sila, naghihintay
Chapter 75 Dark POVTahimik kong pinagmasdan ang mga dokumento sa harap ko. Ang bawat papel, bawat detalye, bawat pangalan—lahat ito'y nagbibigay-linaw sa mas malaking larawan na bumabalot sa mundo ko. Ilang taon na ang lumipas mula nang mapuno ng traydor ang organisasyon ko, at ngayon, nagsisimula nang luminis ang hanay namin. Pero hindi ito sapat. Kailangan kong siguraduhin na lahat ng mga nagtatangkang bumagsak sa akin ay tuluyan nang mawawala.Ang mga traydor na ito, mga pira-piraso ng isang malalim na sugat, ay kailangan nang wakasan. Alam kong malapit na kaming manalo, pero hanggang may natitira pang isa, hindi ako makakapahinga. Kaya ipinadala ko si Cora—isang taong maasahan, matalas at walang takot na dumaan sa kahit anong impiyerno para lang maisakatuparan ang mga utos ko.Inisip ko ang huling pag-uusap namin ni Cora. Kitang-kita ko ang dedikasyon sa kanyang mga mata, isang dedikasyon na bihirang makita sa sinuman. Alam kong hindi siya bibitaw hanggang magtagumpay siya, pero
Chapter 76 Cora POVIsang malamig na hangin ang sumalubong sa akin habang naglalakad ako patungo sa warehouse. Malayo pa lang ay naririnig ko na ang tunog ng mga makina—tanda na hindi pa tapos ang misyon ko. Alam kong kailangan kong kumilos nang mabilis, ngunit kahit pa puno ng tensyon ang paligid, ako'y kalmado. Ito na ang nakasanayan ko—ang madugong mundo ng mga traydor at mga kaaway.Pagkatapos ng huling misyon, marami pa akong natuklasan tungkol sa natitirang mga kalaban. Hindi lang sila mga tauhan na nagtatago; ito ang mga utak ng mga pag-atake laban kay Boss Dark. Alam kong hindi ito basta-basta. Alam kong nasa gitna na ako ng isang mas malaking larangan ng digmaan.Habang papalapit ako sa warehouse, nakaramdam ako ng kakaibang pag-aalinlangan. Hindi tulad ng dati, parang may iba sa gabing ito—parang may mas mabigat na banta na nagtatago sa likod ng bawat anino. Ngunit wala akong oras para mag-isip ng ganoon. Kailangan kong sundin ang plano.Binuksan ko ang pinto ng warehouse,
Chapter 77 Dark POVNakatingin ako sa mga katawan na nakahilera sa sahig ng warehouse. Ang tunog ng baril at mga sigawan ay unti-unting namatay, at ang katahimikan ng gabi ay muling bumalot sa amin. Para sa iba, marahil isang malagim na tagpo ang ganitong eksena, ngunit para sa akin, ito ay tagumpay—isang hakbang paabante sa pagkuha ng kumpletong kontrol.Lumapit sa akin si Cora, tahimik ngunit may determinasyon pa ring nasasalamin sa kanyang mga mata. Hindi na siya nagtataka sa mga ganitong eksena, isang bagay na hinangaan ko sa kanya. Lakas at tapang—ito ang mga katangian na kailangang-kailangan ko sa mga tao ko. At si Cora, wala na akong hahanapin pa."Natapos na, Boss," sabi niya, diretso at walang bakas ng alinlangan. Tumango ako, ngunit alam kong malayo pa ito sa pagtatapos ng laban. Ito'y isang maliit na tagumpay, ngunit hindi pa sapat para sa akin."Lumalalim na ang galamay ng mga kaaway," sabi ko, malamig ang tono ng aking boses. "Pero magaling ang ginawa mo, Cora. Alam kong
Chapter 78 Botyok POVMalamig ang hangin sa labas ng safehouse, at habang nakaupo ako sa isang lumang upuan, sinisipat ko ang paligid. Tahimik ang gabi, pero alam kong ang ganitong katahimikan ay madalas na nauuwi sa kaguluhan. Bilang tauhan ni Boss Inday, may responsibilidad akong bantayan ang lahat ng sulok ng teritoryo. Hindi pwedeng magkamali, lalo na’t alam kong maraming mata ang nakatutok sa amin.Naramdaman ko ang bigat ng mga sandata ko sa ilalim ng aking jacket. Palaging handa, palaging nakaabang. Hindi lang buhay ko ang nakataya dito, kundi ang buhay ng mga taong tinitingala ko—ang mga taong itinuturing ko na ring pamilya. Si Boss Inday, si Cora, at pati na ang mga tauhan ko ay umasa sa akin. Isa lang ang mali, at maaaring mapahamak ang lahat.Huminga ako nang malalim, pinipilit kontrolin ang kaba. Alam kong may paparating, pero hindi ko alam kung gaano kalaki ang kalaban. Malinaw ang mga bilin ni Boss: protektahan ang safehouse at siguraduhing walang makalalapit sa mga mah
Chapter 127 Matapos ang mga nakababahalang pangyayari, nagdesisyon akong mas maging mapagbantay. Sa mga susunod na araw, tinitiyak kong nasa tamang kalagayan ang aming seguridad. Inilagay namin ang mga surveillance cameras sa paligid ng bahay at nakipag-ugnayan sa mga lokal na awtoridad upang magkaroon ng backup kung kinakailangan. Isang linggo ang lumipas, at tila lumalabas ang mga alalahanin sa paligid. Pero sa likod ng lahat, nagpatuloy ang aming pamilya sa pagkakaroon ng masayang mga alaala. Ang mga bata ay abala sa kanilang mga aktibidad, at si Magda ay patuloy na nagtatrabaho sa mga community projects. Ang aming buhay ay unti-unting bumabalik sa normal. Isang gabi, habang nag-uusap kami ni Magda sa sala, nagpasya akong ilabas ang mga bagay na nakatago sa aking isip. “Mahal, gusto kong malaman mo na handa akong ipaglaban ang ating pamilya sa anumang panganib,” sabi ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. “Alam ko, Dark. At handa akong sumama sa iyo. Ngunit huwag nati
Chapter 126Makalipas ang ilang araw ng paghahanda, nagpasya kaming umalis at bumalik sa Pilipinas. Habang nasa eroplano, ramdam ko ang halo-halong emosyon—ang saya ng pagbabalik at ang takot sa mga posibilidad na maaaring mangyari. Si Magda ay nasa tabi ko, nakangiti habang tinitingnan ang mga bata na abala sa kanilang mga laro.“Ang saya, Dad! Ang bilis ng eroplano!” sabi ni Andrew, puno ng excitement.“Oo, anak. Ngunit mas mabilis tayong makakabalik sa ating tahanan,” sagot ko, sinisikap na maging positibo kahit may mga alalahanin sa aking isipan.Nang makalapag kami sa Pilipinas, sinalubong kami ng mainit na hangin at ngiti ng aming pamilya. Ang mga bata ay nagtakbuhan sa kanilang mga pinsan, puno ng saya. Ang aming mga magulang ay nandoon din, nag-aalala at nagagalak sa aming pagbabalik.“Salamat sa pagbalik! Nami-miss na namin kayo,” sabi sa aking pangalawang ina ang aking yaya mula pa noong bata pa ako, yakap si Magda at ang mga bata.“Miss din po namin kayo!” sagot ni Magda, a
Chapter 125Makalipas ang matagumpay na charity event, nagpasya akong maglaan ng oras upang suriin ang mga susunod na hakbang para sa café. Nakita kong hindi lamang ito naging daan para sa mga bata at sa komunidad, kundi pati na rin sa aming pamilya. Ang mga ugnayang nabuo ay tila nagbigay ng bagong pag-asa.Habang nag-iisip ako, nakatanggap ako ng tawag mula kay Marco. “Dark, may mga balita ako. Kailangan natin ng emergency meeting,” sabi niya, ang tono ng kanyang boses ay seryoso.“Anong nangyari?” tanong ko, nag-aalala.“May mga impormasyon tayong nakuha tungkol sa mga lumang kaaway. Mukhang may balak silang bumalik sa ating teritoryo,” sagot niya.Naramdaman ko ang tensyon sa aking dibdib. “Saan tayo magkikita?” tanong ko, ang isip ko ay nag-iisip na agad ng mga hakbang.“Dito sa warehouse. Mas mabuti nang mag-usap tayo sa isang ligtas na lugar,” sabi niya.Nang makaalis ako, nagdesisyon akong hindi ipaalam kay Magda ang mga balita. Ayokong madagdagan ang kanyang pag-aalala. Sa pa
Chapter 124 Dark POVMinsan, habang nagmumuni-muni ako sa aking opisina, hindi ko maiwasang mapansin ang mga pagbabago sa buhay ni Magda at ng mga bata. Sa kabila ng mga dating hamon, tila nagiging mas matatag ang aming pamilya. Ang café na kanilang itinayo ay naging simbolo ng aming pag-asa at pagmamahalan.Ngunit sa likod ng saya, alam kong may mga bagay na hindi pa natatapos. Bagamat naipasa ko na ang posisyon ko bilang Mafia Boss kay Marco, patuloy pa rin akong nakikilahok sa aming organisasyon. May mga usaping kailangan pa ring ayusin, at ang mga banta sa aming kaligtasan ay hindi pa rin nawawala.Kamakailan lang, nakatanggap ako ng impormasyon tungkol sa isang lumalabas na banta. Nagpasya akong makipagkita kay Marco upang talakayin ang sitwasyon. Sa isang madilim na sulok ng isang lokal na bar, nagtipon kami. “Marco, kailangan nating pag-usapan ang lumalalang sitwasyon. May mga balitang nagbabalak ang mga lumang kalaban,” sabi ko, puno ng pag-aalala.“Alam ko, Dark. Nakakatangg
Chapter 123 Pagdating sa bahay, ramdam ko ang init ng pamilya sa bawat sulok. Ang mga bata ay abala pa rin sa pag-uusap tungkol sa mga nangyari sa charity event. “Mommy, gusto ko nang maging volunteer sa susunod na event!” sabi ni Andi, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa excitement. “Syempre, anak! Mas masaya kapag sama-sama tayong nagtutulungan,” sagot ko, bumuhos ang saya sa puso ko. Habang nagpapahinga kami sa sala, napansin ko si Dark na nakatingin sa akin. “Magda, gusto kong pag-usapan natin ang tungkol sa café. Mukhang umuusad ang lahat, pero ano ang mga susunod na hakbang?” tanong niya, ang tono ay puno ng interes. “Sa tingin ko, magandang ideya na palawakin ang aming menu. Gusto kong magdagdag ng mga lokal na pagkain at mga specialty items,” sagot ko, nagtatanong din kung anong mga bagong ideya ang nasa isip niya. “Bakit hindi natin isama ang mga bata sa pagpaplano? Siguradong magiging masaya sila,” suhestiyon niya. Nagustuhan ko ang ideya; ang mga bata ay dapat ma
Chapter 122 Magda POV Matapos ang mga linggong puno ng paghahanda, nararamdaman kong nagiging mas masaya at mas makulay ang aming buhay. Ang pagbubukas ng aming café ay hindi lamang isang bagong simula; ito ay simbolo ng aming lakas at pagtutulungan bilang isang pamilya. Habang inaayos ko ang mga detalye sa café, napansin kong ang mga bata ay masaya at abala sa pagtulong kay Dark. “Mommy, tingnan mo ang mga decorations!” sabi ni Andi, hawak ang isang kulay na banner. “Ang ganda, anak! Napaka-creative mo!” sagot ko, ang puso ko ay puno ng pride habang pinagmamasdan silang nag-eenjoy. “Gusto ko rin tumulong!” sabi ni Andrew, tumatakbo patungo sa akin. “Ano ang pwede kong gawin?” “May mga cupcakes tayong gagawin. Makakatulong ka sa akin sa kusina!” sabi ko, na excited na sa ideya ng paglikha ng masasarap na treats. Habang nagluluto kami, puno ng tawanan ang paligid. “Mommy, kailan tayo magbubukas? Ang mga tao ba ay excited na makita ang mga gawa natin?” tanong ni Andrew. “
Chapter 121 Lumipas ang ilang buwan, at sa wakas, nakabalik na si Magda sa kanyang dati at mas malakas na sarili. Ang mga session ng therapy at ang pagmamahal ng aming mga anak ay nagbigay sa kanya ng bagong pag-asa at lakas. Ngayon, siya ay hindi lamang isang survivor, kundi isang mandirigma. Ang mga kalaban na dati naming hinaharap ay tuluyan nang nawasak. Ang mga pagsubok na iyon ay nagbigay daan sa amin upang muling bumangon at ipaglaban ang aming mga prinsipyo. Sa tulong ng aking pinsan, si Marco Santillan Claveria, unti-unti naming naibalik ang kapayapaan sa aming mundo. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, nagpasya akong ipasa ang aking posisyon bilang Mafia Boss kay Marco. Nakikita kong siya ang tamang tao para sa papel na iyon. “Marco, handa ka na ba?” tanong ko habang kami’y nag-uusap sa isang tahimik na sulok ng opisina. “Oo, David. Nandito ako para sa pamilya natin at sa lahat ng ipinaglaban natin,” sagot niya, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon. “Alam kong kayan
Chapter 120 Dark POV Sa mga nakaraang linggo, tila naging mas magaan ang atmospera sa ospital. Si Magda ay unti-unting bumabalik sa kanyang dating sarili. Nakikita ko ang kanyang determinasyon na bumangon, at bawat araw na siya’y nagiging mas malakas ay nagbigay ng pag-asa sa akin at sa mga bata. Habang pinagmamasdan ko siyang nagpipinta kasama ang mga bata, hindi ko maiwasang magpasalamat sa Diyos. Nakita kong ang saya sa mga mata ni Magda habang nakikipag-ugnayan sa mga anak namin. “Ang ganda, Mama! Paborito ko ang kulay na ito!” sigaw ni Andi, na tila puno ng kasiyahan. “Ang mga likha niyo ay kahanga-hanga!” sagot ni Magda, na may ngiti na nagbigay ng liwanag sa silid. Sa mga sandaling ito, ang sakit at takot na dulot ng mga nakaraang pangyayari ay tila napawi, at ang pamilya namin ay nagiging buo muli. Nakatayo ako sa isang sulok ng silid, pinagmamasdan ang lahat. Sa kabila ng mga pagsubok na aming dinaanan, ang pagmamahalan namin ang nagbigay ng lakas upang patuloy na lumaba
Chapter 119 Ilang araw ang lumipas at unti-unti kong nararamdaman ang pagbuti ng aking kondisyon. Ang mga doktor ay nagpatuloy sa kanilang pagsusuri at tinutulungan akong makabalik sa aking mga lakad. Sa tuwing pumapasok si Dark, ang aking puso ay sumasaya, para bang ang kanyang presensya ang nagiging gamot sa aking pagdapo sa sakit. “Magda, may mga bisita tayo,” sabi ni Dark isang umaga habang ako’y nagpapahinga. “Mga bisita?” tanong ko, naguguluhan. “Sino sila?” takang tanong ko. “Naghihintay ang mga bata,” ngiti niya, at sa mga salitang iyon, tila umakyat ang saya sa aking puso. Hindi ko mapigilan ang pagngiti. “Talaga? Gusto ko na silang makita!” masaya kong sabi. Maya-maya, pumasok ang mga bata, si Andi at Andrew, na may mga ngiti sa kanilang mga mukha. “Mommy!” sabay silang tumakbo papunta sa akin. Yakapin ang aking mga anak ay ang pinakamagandang pakiramdam sa mundo. “Miss ko kayo!” bulong ko habang hinahaplos ang kanilang mga buhok. “Miss ka rin namin, Mommy!” sagot