Chapter 79Mabilis kaming kumilos, at bawat bala ay tumama sa tamang target. Nakikipagpalitan kami ng putok, ngunit bawat isa sa amin ay sanay na sa ganitong sitwasyon. Ang kalaban ay matindi, ngunit kami ay mas malupit. Sa ilalim ng pagsasanay ni Boss Dark, walang sinuman ang makakapantay sa aming determinasyon at disiplina.Pagkatapos ng ilang minuto ng matinding bakbakan, tahimik na muling bumalik ang paligid. Nakahandusay sa lupa ang mga kalaban, at ang iba ay umatras na. Ligtas muli ang teritoryo. Ngunit alam ko, pansamantala lamang ito. Hindi sila titigil, at hindi rin kami titigil."Bantayan pa natin nang mabuti ang perimeter," sabi ko kay Renz habang pinagmamasdan ang lugar. "Magdoble tayo ng puwersa. Huwag niyong hahayaang makalusot kahit sino."“Walang problema, Botyok. Wala silang makakalusot,” tugon ni Renz habang inaayos ang kanyang baril.Sa loob ng safehouse, naramdaman ko ang bigat ng bawat laban na aming nalampasan. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, alam kong ito ang
Chapter 80Ilang minuto pa lamang ang lumilipas ngunit parang oras ang lumipas sa katahimikan. Nakaramdam ako ng isang mabagal na presensya sa gilid ko, at kasabay ng pagtawag ng adrenaline sa aking sistema, napahigpit ang hawak ko sa baril."Botyok, sa kaliwa," mahina at halos bulong na sabi ni Boss Dark. Tumango ako, alam kong may nakita siya na hindi ko pa natutunugan. Siya ang uri ng lider na hindi basta-basta nagpapakita ng takot o pangamba. Kahit na kanina pa nag-aalab ang kanyang galit, tahimik siyang kumikilos—para bang ang kanyang mga emosyon ay pinupulbos at pinapanday sa isang matinding disiplina.Mabilis akong gumalaw papunta sa kaliwa, palibhasa’y nasa madilim na bahagi ng safehouse. Narinig ko ang mabagal na yabag ng mga kalaban, tiyak nilang iniisip na makakalusot sila. Nakapuwesto ako sa isang sulok, hinihintay ang tamang oras. Tumigil ang aking paghinga habang inaantabayanan ang galaw nila. Malapit na, naririnig ko na ang bulungan nila.Bigla, mula sa dilim, sumugod a
Chapter 81 Dark POV Ang laban ay tila isang masiglang sayaw ng kamatayan. Ang bawat putok ng baril ay tila isang himig na nagmamarka ng bawat huling hininga ng mga kalaban. Habang pinapanday ko ang aking landas sa gitna ng mga anino, alam kong wala akong puwang para sa panghihina. Ang bawat hakbang ko ay hinuhubog ng galit at determinasyon na protektahan ang aking pamilya, ang aking imperyo. "May isa pa!" sigaw ni Botyok mula sa likuran. Nagpalingon ako, nakuha ang atensyon ko sa isang nakatakas na kalaban na nagtatangkang makalayo. Sa isang mabilis na galaw, itinutok ko ang baril ko at nagpasabog ng bala na tumama sa kanyang binti. Nagsalubong ang aming mga mata-nakita ko ang takot at desperasyon sa kanyang mga mata bago siya bumagsak sa lupa, sumisigaw sa sakit. Hindi ko na siya tinigilan. Naglakad ako palapit, unti-unting lumapit sa kanya habang ang mga tauhan ko ay patuloy na sumusugod at nakikipaglaban sa mga natitirang kalaban. Sa harap ng mga mata ng aking mga kasamahan, da
Chapter 82 Patuloy ang ulan, ang mga patak nito’y tila mga bala na bumabagsak mula sa kalangitan. Ang bawat pagsabog ng kidlat ay tila naglalantad ng totoong mukha ng digmaan—mga takot na nakatago sa mga ngiti ng kalaban, mga pangarap na naglalaho sa ilalim ng giyera. Ang masalimuot na laban ay tila nagiging mas madugo, at naramdaman ko ang tindi ng aking pagkasabik sa bawat putok at sigaw. "Boss, nandito na sila!" sigaw ni Renz mula sa kanyang pwesto, at sumilay ang takot sa kanyang boses. Ang mga kalaban, tila wala nang katapusan, ay patuloy na umaatake mula sa lahat ng direksyon. “Hindi tayo susuko! Manatili sa posisyon!” sigaw ko, ang boses ko’y nangingibabaw sa ingay ng digmaan. Ang mga tauhan ko ay nagpatuloy sa kanilang laban, ang kanilang mga mata’y puno ng tapang kahit sa likod ng takot. Lumakad ako patungo kay Renz, ang mga hakbang ko’y matatag, kahit na ang mga pagod ay unti-unting bumubuhos sa aking katawan. Tumingin ako sa paligid, nakikita ang mga tauhan kong wal
Chapter 83 Tumango ako sa kanilang mungkahi, isang maliit na ngiti ang sumilay sa aking labi. “Mabuti. Dapat tayong maging mabilis. Hindi natin alam kung kailan muling lalabas ang mga taksil, at hindi tayo puwedeng mahuli sa aming mga plano.” Habang nag-uusap kami, nakaramdam ako ng malamig na simoy ng hangin. Nagpatuloy kami sa aming misyon, tila naglalakad sa isang madilim na daan ng mga alaala at pangarap. Ang bawat sulok ng aming mundo ay puno ng panganib, ngunit sa kabila ng lahat, nahanap namin ang lakas sa aming pagkakaisa. Ilang oras ang lumipas, at nagtagumpay kami sa pagbuo ng aming plano. Sa tulong ng iba pang tauhan, nakalikha kami ng isang imahen ng takot at kapangyarihan. Napagpasyahan naming makipag-ugnayan sa ibang mga organisasyon na may galit sa mga taksil, at ang balita ay kumalat sa paligid. Isang mas malaking laban ang naghihintay sa amin, at bawat isa sa amin ay handang ipaglaban ang kanilang mga pangarap. Habang ang mga tao ay nagtipon at nag-usap, natan
Chapter 84 Cora POV Habang tumataas ang tensyon sa kaguluhan ng labas, ako’y nakatayo sa isang madilim na sulok, ang bawat tunog ay tila nagbabadya ng panganib. Ang mga sigaw at putok ng baril ay sumasalakay sa aking mga tainga, at ang aking puso ay nag-aalab sa galit para kay Marco at sa aming mga tauhan. Alam kong kailangan kong kumilos, pero nag-alinlangan ako na baka masaktan sila sa aking paglusob. “Nandito na ako, Marco,” bulong ko sa aking sarili, ang mga mata ko’y nakatuon sa mga anino sa labas ng bintana. Kung narito siya, nangangailangan siya ng tulong. Alam kong hindi niya ako hahayaan, at hindi rin ako papayag na hindi siya maligtas. Kumuha ako ng isang patalim nasa aking tagiliran, sanay na ako sa ganitong sitwasyon pero iba pala kapang ang mahal mo sabuhay qng nasa panganib. “Kailangan kong mailigtas siya.” Tumingala ako, ang isip ko’y puno ng mga plano. “Kailangan kong mag-isip nang magandang ideya para pagsugod ko.” Pinagmasdan ko ang paligid. Ang mga tau
Chapter 85 Isang ngiti ang sumilay sa aking mga labi. “At ikaw ang dahilan kung bakit ako narito ngayon. Magkasama tayong lalabanan ang lahat ng ito.” Ngunit sa mga salitang iyon, narinig namin ang malalakas na tunog ng putok sa labas. Ang mga kalaban ay patuloy na umaatake, at ang mga sigaw ng mga tauhan ni Dark ay nagsisilbing paalala na ang oras ay lumilipas. “Dapat tayong kumilos,” sabi ni Marco, hinawakan ang aking kamay ng mas mahigpit. “Tara na, kailangan nating makaalis dito.” Habang kami’y naglalakad patungo sa pintuan, ang bawat hakbang ay nagdudulot ng higit na lakas sa aming puso. Walang mas hihigit pa sa pag-ibig na nag-uugnay sa amin. Sa kabila ng panganib, alam naming kaya naming harapin ang anumang pagsubok na darating. “Mag-ingat ka, Cora,” sabi niya habang binuksan ang pinto. “Sama-sama tayo sa laban na ito.” “Mag-ingat ka rin, Marco. Hindi kita hahayaan,” sagot ko, ang aking boses ay puno ng tiwala. Hindi kami maihihiwalay sa isa’t isa, at sa pag-ibig na
Chapter 86 Marco POV Habang lumilipad ang mga bala sa paligid namin, tila nagiging mabagal ang bawat sandali. Sa loob ng aking isipan, ang boses ni Cora ay umaabot sa aking mga tainga, puno ng lakas at determinasyon. “Para sa pamilya,” patuloy na bumabalik sa aking isip, na nagiging gabay sa aming laban. Nakatayo kami sa gitna ng labanan, ngunit sa kabila ng kaguluhan, ang aking puso ay nakatuon lamang kay Cora. Ang kanyang presensya ay nagbigay ng aliw sa aking takot. Sa bawat putok ng baril, alam kong nandiyan siya, nakatayo sa aking tabi, handang makipaglaban. “Marco!” sigaw niya habang lumalaban kami. “Tingnan mo sa kanan!” Nakita ko ang isang kalaban na papalapit mula sa aming gilid. Wala nang oras upang mag-isip. Kinuha ko ang aking baril at pinindot ang gatilyo. Ang bala ay tumama sa target, at sa isang saglit, bumagsak ang kalaban sa lupa. “Magaling!” sambit ni Cora, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa pagsuporta. Ngunit alam ko na hindi ito ang oras para magdiwa