Chapter 81 Dark POV Ang laban ay tila isang masiglang sayaw ng kamatayan. Ang bawat putok ng baril ay tila isang himig na nagmamarka ng bawat huling hininga ng mga kalaban. Habang pinapanday ko ang aking landas sa gitna ng mga anino, alam kong wala akong puwang para sa panghihina. Ang bawat hakbang ko ay hinuhubog ng galit at determinasyon na protektahan ang aking pamilya, ang aking imperyo. "May isa pa!" sigaw ni Botyok mula sa likuran. Nagpalingon ako, nakuha ang atensyon ko sa isang nakatakas na kalaban na nagtatangkang makalayo. Sa isang mabilis na galaw, itinutok ko ang baril ko at nagpasabog ng bala na tumama sa kanyang binti. Nagsalubong ang aming mga mata-nakita ko ang takot at desperasyon sa kanyang mga mata bago siya bumagsak sa lupa, sumisigaw sa sakit. Hindi ko na siya tinigilan. Naglakad ako palapit, unti-unting lumapit sa kanya habang ang mga tauhan ko ay patuloy na sumusugod at nakikipaglaban sa mga natitirang kalaban. Sa harap ng mga mata ng aking mga kasamahan, da
Chapter 82 Patuloy ang ulan, ang mga patak nito’y tila mga bala na bumabagsak mula sa kalangitan. Ang bawat pagsabog ng kidlat ay tila naglalantad ng totoong mukha ng digmaan—mga takot na nakatago sa mga ngiti ng kalaban, mga pangarap na naglalaho sa ilalim ng giyera. Ang masalimuot na laban ay tila nagiging mas madugo, at naramdaman ko ang tindi ng aking pagkasabik sa bawat putok at sigaw. "Boss, nandito na sila!" sigaw ni Renz mula sa kanyang pwesto, at sumilay ang takot sa kanyang boses. Ang mga kalaban, tila wala nang katapusan, ay patuloy na umaatake mula sa lahat ng direksyon. “Hindi tayo susuko! Manatili sa posisyon!” sigaw ko, ang boses ko’y nangingibabaw sa ingay ng digmaan. Ang mga tauhan ko ay nagpatuloy sa kanilang laban, ang kanilang mga mata’y puno ng tapang kahit sa likod ng takot. Lumakad ako patungo kay Renz, ang mga hakbang ko’y matatag, kahit na ang mga pagod ay unti-unting bumubuhos sa aking katawan. Tumingin ako sa paligid, nakikita ang mga tauhan kong wal
Chapter 83 Tumango ako sa kanilang mungkahi, isang maliit na ngiti ang sumilay sa aking labi. “Mabuti. Dapat tayong maging mabilis. Hindi natin alam kung kailan muling lalabas ang mga taksil, at hindi tayo puwedeng mahuli sa aming mga plano.” Habang nag-uusap kami, nakaramdam ako ng malamig na simoy ng hangin. Nagpatuloy kami sa aming misyon, tila naglalakad sa isang madilim na daan ng mga alaala at pangarap. Ang bawat sulok ng aming mundo ay puno ng panganib, ngunit sa kabila ng lahat, nahanap namin ang lakas sa aming pagkakaisa. Ilang oras ang lumipas, at nagtagumpay kami sa pagbuo ng aming plano. Sa tulong ng iba pang tauhan, nakalikha kami ng isang imahen ng takot at kapangyarihan. Napagpasyahan naming makipag-ugnayan sa ibang mga organisasyon na may galit sa mga taksil, at ang balita ay kumalat sa paligid. Isang mas malaking laban ang naghihintay sa amin, at bawat isa sa amin ay handang ipaglaban ang kanilang mga pangarap. Habang ang mga tao ay nagtipon at nag-usap, natan
Chapter 84 Cora POV Habang tumataas ang tensyon sa kaguluhan ng labas, ako’y nakatayo sa isang madilim na sulok, ang bawat tunog ay tila nagbabadya ng panganib. Ang mga sigaw at putok ng baril ay sumasalakay sa aking mga tainga, at ang aking puso ay nag-aalab sa galit para kay Marco at sa aming mga tauhan. Alam kong kailangan kong kumilos, pero nag-alinlangan ako na baka masaktan sila sa aking paglusob. “Nandito na ako, Marco,” bulong ko sa aking sarili, ang mga mata ko’y nakatuon sa mga anino sa labas ng bintana. Kung narito siya, nangangailangan siya ng tulong. Alam kong hindi niya ako hahayaan, at hindi rin ako papayag na hindi siya maligtas. Kumuha ako ng isang patalim nasa aking tagiliran, sanay na ako sa ganitong sitwasyon pero iba pala kapang ang mahal mo sabuhay qng nasa panganib. “Kailangan kong mailigtas siya.” Tumingala ako, ang isip ko’y puno ng mga plano. “Kailangan kong mag-isip nang magandang ideya para pagsugod ko.” Pinagmasdan ko ang paligid. Ang mga tau
Chapter 85 Isang ngiti ang sumilay sa aking mga labi. “At ikaw ang dahilan kung bakit ako narito ngayon. Magkasama tayong lalabanan ang lahat ng ito.” Ngunit sa mga salitang iyon, narinig namin ang malalakas na tunog ng putok sa labas. Ang mga kalaban ay patuloy na umaatake, at ang mga sigaw ng mga tauhan ni Dark ay nagsisilbing paalala na ang oras ay lumilipas. “Dapat tayong kumilos,” sabi ni Marco, hinawakan ang aking kamay ng mas mahigpit. “Tara na, kailangan nating makaalis dito.” Habang kami’y naglalakad patungo sa pintuan, ang bawat hakbang ay nagdudulot ng higit na lakas sa aming puso. Walang mas hihigit pa sa pag-ibig na nag-uugnay sa amin. Sa kabila ng panganib, alam naming kaya naming harapin ang anumang pagsubok na darating. “Mag-ingat ka, Cora,” sabi niya habang binuksan ang pinto. “Sama-sama tayo sa laban na ito.” “Mag-ingat ka rin, Marco. Hindi kita hahayaan,” sagot ko, ang aking boses ay puno ng tiwala. Hindi kami maihihiwalay sa isa’t isa, at sa pag-ibig na
Chapter 86 Marco POV Habang lumilipad ang mga bala sa paligid namin, tila nagiging mabagal ang bawat sandali. Sa loob ng aking isipan, ang boses ni Cora ay umaabot sa aking mga tainga, puno ng lakas at determinasyon. “Para sa pamilya,” patuloy na bumabalik sa aking isip, na nagiging gabay sa aming laban. Nakatayo kami sa gitna ng labanan, ngunit sa kabila ng kaguluhan, ang aking puso ay nakatuon lamang kay Cora. Ang kanyang presensya ay nagbigay ng aliw sa aking takot. Sa bawat putok ng baril, alam kong nandiyan siya, nakatayo sa aking tabi, handang makipaglaban. “Marco!” sigaw niya habang lumalaban kami. “Tingnan mo sa kanan!” Nakita ko ang isang kalaban na papalapit mula sa aming gilid. Wala nang oras upang mag-isip. Kinuha ko ang aking baril at pinindot ang gatilyo. Ang bala ay tumama sa target, at sa isang saglit, bumagsak ang kalaban sa lupa. “Magaling!” sambit ni Cora, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa pagsuporta. Ngunit alam ko na hindi ito ang oras para magdiwa
Chapter 87 Habang patuloy ang labanan, ang aming mga puso ay naglalaban din. Ang takot ay nariyan, ngunit ang pagmamahal ay nagbigay sa amin ng lakas. Alam ko na hindi ako nag-iisa sa laban na ito, at ang bawat galaw ni Cora ay nagsisilbing gabay sa akin. “Marco, nandiyan ka pa ba?” tanong niya, ang kanyang tinig ay puno ng pangangailangan. “Nandito ako,” sagot ko, ang puso ko’y nag-aalab sa pag-asa. “Magkasama tayo.” Sa gitna ng lahat ng ito, naisip ko na ang tunay na laban ay hindi lamang sa mga kaaway kundi sa aming kakayahang ipaglaban ang aming pagmamahalan. At sa bawat sandaling kasama si Cora, alam kong kaya naming harapin ang kahit anong pagsubok. “Bumalik tayo sa laban!” sabi ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. Ang aming mga kamay ay sabay na kumilos, at sa bawat putok ng baril, nagpatuloy kami sa aming laban. Para sa pamilya. Para sa aming pagmamahalan. Ngunit sa kabila ng aming mga pagsisikap, alam naming hindi sapat ang aming lakas. Kailangan namin ang tul
Chapter 88 Dark POV Nasa isang madilim na sulok ng silid, pinapanuod ko ang bawat galaw ng aking mga tauhan. Sa labas, naririnig ko ang ingay ng labanan, ang tunog ng mga putok ng baril, at ang mga sigaw ng aking mga kalaban. Ang puso ko ay puno ng galit at determinasyon. Hindi ko sila maaaring hayaan na magtagumpay. Ang aking pamilya at ang mga nasasakupan ko ay nakasalalay sa akin. Naisip ko ang mga panganib na dala ng laban na ito. Ang mga taksil ay hindi lamang mga kaaway; sila ay mga kasabwat na naglalayon na ibagsak ang lahat ng itinaguyod ko. Ang bawat hakbang nila ay tila isang hamon sa aking pamumuno, at hindi ako papayag na maging talunan. Sa kabila ng sitwasyong ito, alam kong kailangan kong kumilos. “Botyok, kailangan natin ng back-up!” utos ko, ang aking boses ay malamig ngunit puno ng kapangyarihan. “Renz, tawagan mo ang assassin natin?” tanong ko. Ngunit sa sagot niya, nagdulot ito ng takot sa akin. “Wala dito sila ni Cora, nasa misyon sila!” Dahil dito, lal
Chapter 127 Matapos ang mga nakababahalang pangyayari, nagdesisyon akong mas maging mapagbantay. Sa mga susunod na araw, tinitiyak kong nasa tamang kalagayan ang aming seguridad. Inilagay namin ang mga surveillance cameras sa paligid ng bahay at nakipag-ugnayan sa mga lokal na awtoridad upang magkaroon ng backup kung kinakailangan. Isang linggo ang lumipas, at tila lumalabas ang mga alalahanin sa paligid. Pero sa likod ng lahat, nagpatuloy ang aming pamilya sa pagkakaroon ng masayang mga alaala. Ang mga bata ay abala sa kanilang mga aktibidad, at si Magda ay patuloy na nagtatrabaho sa mga community projects. Ang aming buhay ay unti-unting bumabalik sa normal. Isang gabi, habang nag-uusap kami ni Magda sa sala, nagpasya akong ilabas ang mga bagay na nakatago sa aking isip. “Mahal, gusto kong malaman mo na handa akong ipaglaban ang ating pamilya sa anumang panganib,” sabi ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. “Alam ko, Dark. At handa akong sumama sa iyo. Ngunit huwag nati
Chapter 126Makalipas ang ilang araw ng paghahanda, nagpasya kaming umalis at bumalik sa Pilipinas. Habang nasa eroplano, ramdam ko ang halo-halong emosyon—ang saya ng pagbabalik at ang takot sa mga posibilidad na maaaring mangyari. Si Magda ay nasa tabi ko, nakangiti habang tinitingnan ang mga bata na abala sa kanilang mga laro.“Ang saya, Dad! Ang bilis ng eroplano!” sabi ni Andrew, puno ng excitement.“Oo, anak. Ngunit mas mabilis tayong makakabalik sa ating tahanan,” sagot ko, sinisikap na maging positibo kahit may mga alalahanin sa aking isipan.Nang makalapag kami sa Pilipinas, sinalubong kami ng mainit na hangin at ngiti ng aming pamilya. Ang mga bata ay nagtakbuhan sa kanilang mga pinsan, puno ng saya. Ang aming mga magulang ay nandoon din, nag-aalala at nagagalak sa aming pagbabalik.“Salamat sa pagbalik! Nami-miss na namin kayo,” sabi sa aking pangalawang ina ang aking yaya mula pa noong bata pa ako, yakap si Magda at ang mga bata.“Miss din po namin kayo!” sagot ni Magda, a
Chapter 125Makalipas ang matagumpay na charity event, nagpasya akong maglaan ng oras upang suriin ang mga susunod na hakbang para sa café. Nakita kong hindi lamang ito naging daan para sa mga bata at sa komunidad, kundi pati na rin sa aming pamilya. Ang mga ugnayang nabuo ay tila nagbigay ng bagong pag-asa.Habang nag-iisip ako, nakatanggap ako ng tawag mula kay Marco. “Dark, may mga balita ako. Kailangan natin ng emergency meeting,” sabi niya, ang tono ng kanyang boses ay seryoso.“Anong nangyari?” tanong ko, nag-aalala.“May mga impormasyon tayong nakuha tungkol sa mga lumang kaaway. Mukhang may balak silang bumalik sa ating teritoryo,” sagot niya.Naramdaman ko ang tensyon sa aking dibdib. “Saan tayo magkikita?” tanong ko, ang isip ko ay nag-iisip na agad ng mga hakbang.“Dito sa warehouse. Mas mabuti nang mag-usap tayo sa isang ligtas na lugar,” sabi niya.Nang makaalis ako, nagdesisyon akong hindi ipaalam kay Magda ang mga balita. Ayokong madagdagan ang kanyang pag-aalala. Sa pa
Chapter 124 Dark POVMinsan, habang nagmumuni-muni ako sa aking opisina, hindi ko maiwasang mapansin ang mga pagbabago sa buhay ni Magda at ng mga bata. Sa kabila ng mga dating hamon, tila nagiging mas matatag ang aming pamilya. Ang café na kanilang itinayo ay naging simbolo ng aming pag-asa at pagmamahalan.Ngunit sa likod ng saya, alam kong may mga bagay na hindi pa natatapos. Bagamat naipasa ko na ang posisyon ko bilang Mafia Boss kay Marco, patuloy pa rin akong nakikilahok sa aming organisasyon. May mga usaping kailangan pa ring ayusin, at ang mga banta sa aming kaligtasan ay hindi pa rin nawawala.Kamakailan lang, nakatanggap ako ng impormasyon tungkol sa isang lumalabas na banta. Nagpasya akong makipagkita kay Marco upang talakayin ang sitwasyon. Sa isang madilim na sulok ng isang lokal na bar, nagtipon kami. “Marco, kailangan nating pag-usapan ang lumalalang sitwasyon. May mga balitang nagbabalak ang mga lumang kalaban,” sabi ko, puno ng pag-aalala.“Alam ko, Dark. Nakakatangg
Chapter 123 Pagdating sa bahay, ramdam ko ang init ng pamilya sa bawat sulok. Ang mga bata ay abala pa rin sa pag-uusap tungkol sa mga nangyari sa charity event. “Mommy, gusto ko nang maging volunteer sa susunod na event!” sabi ni Andi, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa excitement. “Syempre, anak! Mas masaya kapag sama-sama tayong nagtutulungan,” sagot ko, bumuhos ang saya sa puso ko. Habang nagpapahinga kami sa sala, napansin ko si Dark na nakatingin sa akin. “Magda, gusto kong pag-usapan natin ang tungkol sa café. Mukhang umuusad ang lahat, pero ano ang mga susunod na hakbang?” tanong niya, ang tono ay puno ng interes. “Sa tingin ko, magandang ideya na palawakin ang aming menu. Gusto kong magdagdag ng mga lokal na pagkain at mga specialty items,” sagot ko, nagtatanong din kung anong mga bagong ideya ang nasa isip niya. “Bakit hindi natin isama ang mga bata sa pagpaplano? Siguradong magiging masaya sila,” suhestiyon niya. Nagustuhan ko ang ideya; ang mga bata ay dapat ma
Chapter 122 Magda POV Matapos ang mga linggong puno ng paghahanda, nararamdaman kong nagiging mas masaya at mas makulay ang aming buhay. Ang pagbubukas ng aming café ay hindi lamang isang bagong simula; ito ay simbolo ng aming lakas at pagtutulungan bilang isang pamilya. Habang inaayos ko ang mga detalye sa café, napansin kong ang mga bata ay masaya at abala sa pagtulong kay Dark. “Mommy, tingnan mo ang mga decorations!” sabi ni Andi, hawak ang isang kulay na banner. “Ang ganda, anak! Napaka-creative mo!” sagot ko, ang puso ko ay puno ng pride habang pinagmamasdan silang nag-eenjoy. “Gusto ko rin tumulong!” sabi ni Andrew, tumatakbo patungo sa akin. “Ano ang pwede kong gawin?” “May mga cupcakes tayong gagawin. Makakatulong ka sa akin sa kusina!” sabi ko, na excited na sa ideya ng paglikha ng masasarap na treats. Habang nagluluto kami, puno ng tawanan ang paligid. “Mommy, kailan tayo magbubukas? Ang mga tao ba ay excited na makita ang mga gawa natin?” tanong ni Andrew. “
Chapter 121 Lumipas ang ilang buwan, at sa wakas, nakabalik na si Magda sa kanyang dati at mas malakas na sarili. Ang mga session ng therapy at ang pagmamahal ng aming mga anak ay nagbigay sa kanya ng bagong pag-asa at lakas. Ngayon, siya ay hindi lamang isang survivor, kundi isang mandirigma. Ang mga kalaban na dati naming hinaharap ay tuluyan nang nawasak. Ang mga pagsubok na iyon ay nagbigay daan sa amin upang muling bumangon at ipaglaban ang aming mga prinsipyo. Sa tulong ng aking pinsan, si Marco Santillan Claveria, unti-unti naming naibalik ang kapayapaan sa aming mundo. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, nagpasya akong ipasa ang aking posisyon bilang Mafia Boss kay Marco. Nakikita kong siya ang tamang tao para sa papel na iyon. “Marco, handa ka na ba?” tanong ko habang kami’y nag-uusap sa isang tahimik na sulok ng opisina. “Oo, David. Nandito ako para sa pamilya natin at sa lahat ng ipinaglaban natin,” sagot niya, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon. “Alam kong kayan
Chapter 120 Dark POV Sa mga nakaraang linggo, tila naging mas magaan ang atmospera sa ospital. Si Magda ay unti-unting bumabalik sa kanyang dating sarili. Nakikita ko ang kanyang determinasyon na bumangon, at bawat araw na siya’y nagiging mas malakas ay nagbigay ng pag-asa sa akin at sa mga bata. Habang pinagmamasdan ko siyang nagpipinta kasama ang mga bata, hindi ko maiwasang magpasalamat sa Diyos. Nakita kong ang saya sa mga mata ni Magda habang nakikipag-ugnayan sa mga anak namin. “Ang ganda, Mama! Paborito ko ang kulay na ito!” sigaw ni Andi, na tila puno ng kasiyahan. “Ang mga likha niyo ay kahanga-hanga!” sagot ni Magda, na may ngiti na nagbigay ng liwanag sa silid. Sa mga sandaling ito, ang sakit at takot na dulot ng mga nakaraang pangyayari ay tila napawi, at ang pamilya namin ay nagiging buo muli. Nakatayo ako sa isang sulok ng silid, pinagmamasdan ang lahat. Sa kabila ng mga pagsubok na aming dinaanan, ang pagmamahalan namin ang nagbigay ng lakas upang patuloy na lumaba
Chapter 119 Ilang araw ang lumipas at unti-unti kong nararamdaman ang pagbuti ng aking kondisyon. Ang mga doktor ay nagpatuloy sa kanilang pagsusuri at tinutulungan akong makabalik sa aking mga lakad. Sa tuwing pumapasok si Dark, ang aking puso ay sumasaya, para bang ang kanyang presensya ang nagiging gamot sa aking pagdapo sa sakit. “Magda, may mga bisita tayo,” sabi ni Dark isang umaga habang ako’y nagpapahinga. “Mga bisita?” tanong ko, naguguluhan. “Sino sila?” takang tanong ko. “Naghihintay ang mga bata,” ngiti niya, at sa mga salitang iyon, tila umakyat ang saya sa aking puso. Hindi ko mapigilan ang pagngiti. “Talaga? Gusto ko na silang makita!” masaya kong sabi. Maya-maya, pumasok ang mga bata, si Andi at Andrew, na may mga ngiti sa kanilang mga mukha. “Mommy!” sabay silang tumakbo papunta sa akin. Yakapin ang aking mga anak ay ang pinakamagandang pakiramdam sa mundo. “Miss ko kayo!” bulong ko habang hinahaplos ang kanilang mga buhok. “Miss ka rin namin, Mommy!” sagot