Chapter 89Habang patuloy ang laban, ang aking puso ay nag-aalab sa galit. Ang mga kalaban ay tila hindi natitinag, ang kanilang mga mukha ay puno ng determinasyon at poot. Wala akong puwang para sa pagkakamali. Sa bawat galaw, alam kong ang buhay ng aking pamilya at mga tauhan ay nakataya.“Cora, siguraduhin mong hindi makapasok ang mga ito sa ating likuran!” utos ko, ang aking tinig ay malamig at puno ng awtoridad. “Marco, huwag hayaang makalapit ang sinuman sa ating posisyon!”Habang kumikilos ang mga tauhan ko, ang ingay ng laban ay tila umaabot sa rurok. Ang mga putok ng baril ay tila musika sa aking pandinig. Ngunit sa kabila ng ingay na ito, may isang mas malalim na banta na umuusbong sa aking isipan. Naramdaman ko ang pagkabahala ni Renz. “Boss, may nangyayari sa kanan!” sigaw niya, ang kanyang mga mata ay nag-aalab ng takot. Tumakbo siya patungo sa akin, ang kanyang boses ay puno ng pagkabahala. “Renz, tingnan mo ang sitwasyon!” utos ko, ang aking tinig ay umaabot sa kanyan
Chapter 90 “Hindi mo kami matatalo!” sigaw niya, ngunit sa aking mga mata, nakikita ko na ang kanyang mga salita ay walang halaga. Lumipat ako ng pabilog, ang mga suntok at sipa ay naglalaban. Ang kanyang lakas ay hindi makakatugon sa aking galit. “Dahil sa iyo, maraming buhay ang nasira!” sigaw ko, ang aking boses ay puno ng panghihinayang at galit. Ang kanyang mga pagsisikap na lumayo ay nabigo, at sa isang hakbang, nakuha ko siya sa leeg. “Magsimula ka ng laban!” sigaw ni Cora, at sabay kaming sumugod sa kanya. Ang kanyang mukha ay puno ng pagkabahala, ngunit sa oras na ito, handa kami na ipaglaban ang bawat segundo. Ang mga kalaban sa paligid namin ay nagdulot ng ingay. Ang bawat isa sa amin ay nagdadala ng mga sugat at galit. Ngunit ang aming pagkakaisa ay nagbigay sa amin ng lakas na hindi namin kayang sukuan. “Bumalik ka sa akin!” bulong ko, ang aking mga mata ay naglalaman ng determinasyon. Ang bawat atake ko sa kanya ay puno ng galit at pagkasira. “Hindi ka makakal
Chapter 91 Nang matapos ang aming laban, ang katahimikan sa paligid ay tila isang masakit na paalala ng mga sugat na dulot ng digmaan. Ang hangin ay puno ng amoy ng dugo at usok, at ang mga katawan ng mga kalaban ay nakalatag sa lupa. Ang aking puso ay nag-aalab, ngunit alam kong hindi ito ang katapusan. Habang ako ay buhay, may mga halang na kaluluwa na patuloy na nagnanais na pabagsakin ako at kunin ang aking titulo bilang isang Mafia Boss. Pagsilip ko sa paligid, nakita ko ang aking mga tauhan. Ang ilan sa kanila ay sugatan, ngunit ang kanilang mga mata ay puno ng tapang at determinasyon. “Tiyakin mong alagaan ang mga nasugatan,” utos ko kay Renz, ang aking boses ay matatag kahit na ang pagod ay umaabot na sa aking mga kalamnan. Habang lumalapit si Cora, ramdam ko ang kanyang panghihina. “Boss, may mga tao pa tayong kailangang ayusin,” sabi niya, ang kanyang tinig ay puno ng pag-aalala. “Alam ko na ang laban na ito ay hindi pa tapos.” “May mga traydor pa ring nag-aabang,” sago
Chapter 92 Unknown Leader POV Naka-upo ako sa aking opisina, ang aking katawan ay puno ng galit at pagkabigo. Ang mga ulat na natanggap ko mula sa aking mga tauhan ay tila isang pader na bumagsak sa aking mukha. Hindi nila napatay si Dark Smith. Sa kabila ng lahat ng mga plano at taktika na inihanda ko, siya ay nakaligtas muli. Ang pagkatalo na ito ay hindi lamang isang pagkatalo sa labanan, kundi isang paghamak sa aking kapangyarihan. Nagsimula akong maglakad-lakad sa opisina, ang mga pader ay tila nagiging testigo sa aking galit. “Bakit? Bakit siya hindi matigil-tigil?” bulong ko sa aking sarili, ang tinig ay puno ng pagkabigo. “Isang Mafia Boss lamang. Dapat ay madali siyang pabagsakin. Pero bakit hindi?” Ang galit ay tila umaapaw sa aking dibdib. Tumigil ako sa harap ng salamin, tinitigan ang aking repleksyon na nag-aalab sa galit. “Hindi ko siya mapapatawad sa pagkatalong ito. Hindi ko siya pwedeng hayaan na makaligtas nang ganito.” Ipinatawag ko ang mga pinuno ng aking m
Chapter 93 Cora POV Andito ako ngayon sa isang mapanganib na misyon. Ito ang huling ibinigay na misyon sa aking pinsan na si Boss Dark. Bilang isang assassin, sanay na ako sa ganitong sitwasyon, ngunit sa pagkakataong ito, may ibang damdamin akong nararamdaman. Ang pakiramdam ng responsibilidad ay mabigat, hindi lamang para sa aking sarili kundi para sa aking pamilya at sa mga mahal ko sa buhay. Nasa likod ng isang madilim na gusali ako, ang mga anino ay nagiging aking kaibigan habang pinapanuod ko ang mga galaw ng mga kalaban. Ang aking puso ay mabilis na tum beating, ngunit ang aking isip ay nakatuon sa mga detalye. Alam kong ang misyon na ito ay hindi simpleng pagpatay. Kailangan kong makuha ang mga impormasyon na magpapaigting sa laban namin laban kay Gerald Alcantara at sa kanyang mga tauhan. Ngunit sa likod ng bawat hakbang, may mga tanong na naglalaro sa aking isipan. Paano kung hindi ko siya kayang tapusin? Paano kung maging biktima ako sa laban na ito? Naramdaman kong an
Chapter 94Magda POVAnim na buwan na mula nang makarating kami dito sa France, kung saan kami pinadala ng aking asawa, si Dark, upang makaiwas sa kapahamakan na nagbabanta sa kanyang buhay. Bilang isang Mafia boss, alam kong hindi madaling tanggapin ang posisyon niya, ngunit wala na akong magagawa kundi yakapin ang katotohanan na ito na bahagi ng aming buhay. Hindi ko na alam kung ano na ang nangyayari sa Pilipinas mula nang umalis kami.Ang aming kambal, sina Andi at Andrew, ay kasalukuyang nag-aaral online. Napansin kong kakaiba ang kanilang paraan ng pagtuturo dito—halos pang-high school na ang mga aralin kahit grade 4 pa lamang sila. Gustuhin ko mang ipasok sila sa regular na paaralan, wala akong magawa dahil sa panganib na nag-aabang sa labas.Kasama ko ngayon ang dati kong tauhan sa restaurant, si Ate Merlyn, na isang dating assassin at tauhan din ng aking asawa. Siya ang tumutulong sa akin na maging matatag sa kabila ng lahat ng ito.Bagamat ligtas kami dito, hindi pa rin maal
Chapter 95Dark POVAnim na buwan na rin ang lumipas mula nang ipadala ko sina Magda at ang kambal sa France. Araw-araw, iniisip ko kung tama nga ba ang naging desisyon ko—ang ipalayo sila sa akin para sa kanilang kaligtasan. Alam kong hindi ligtas ang mundo ko para sa kanila, pero wala ring araw na hindi ko sila namimiss. Lalo na si Magda. Siya ang kalmadong tinig sa gitna ng kaguluhan ng buhay ko bilang Mafia boss, at ngayon, nasa malayo siya kasama ang aming mga anak.Ngayon, mas nakatutok ako sa pagpapalakas ng aming pwersa. Maraming gustong pabagsakin ako at ang aking organisasyon, at hindi ko hahayaan iyon. Ngunit sa bawat labang pinagdaanan ko, laging nasa isipan ko kung ano na ang kalagayan nila. Paano ko sila maipagtatanggol kung ako mismo ay malayo sa kanila?Habang naglalakad ako sa gilid ng docks, naramdaman kong may paparating na tao. Mabilis kong binunot ang baril mula sa aking likod at inihanda ang sarili sa anumang maaaring mangyari.“Huwag kang mag-alala, boss,” sabi
Chapter 96 Cora POV Nagsisimula pa lang ang araw nang tumanggap ako ng tawag mula kay Ace. Katatapos ko lang ng isang misyon at inaasahan ko nang hindi pa magtatagal ay magkakaroon na naman ako ng bagong trabaho. Ganito talaga ang buhay ng isang assassin—walang pahinga, walang takot, at walang puwang para sa kahinaan. Ngunit ngayong sinabi ni Ace na personal na utos ito ni Dark, alam kong mas mabigat ang misyon na ito. “May kailangan tayong tapusin, Cora,” sabi ni Ace sa mababang tono. “Inutusan tayo ni boss na alisin ang banta. Dalawa tayo, kaya alam mong hindi ito basta-basta.” “Alam ko na,” sagot ko. Sa lahat ng mga misyon ko, hindi ko kailanman binigo si Dark. Alam kong malaki ang tiwala niya sa akin, at gagawin ko ang lahat para protektahan ang pamilya niya. Sina Magda at ang kambal ay nasa ilalim ng responsibilidad ko, at hindi ko hahayaan na may mangyari sa kanila. Mabilis akong naghanda, pinili ang mga gamit na kakailanganin ko. Sa mga ganitong uri ng misyon, kailangang m
Chapter 127 Matapos ang mga nakababahalang pangyayari, nagdesisyon akong mas maging mapagbantay. Sa mga susunod na araw, tinitiyak kong nasa tamang kalagayan ang aming seguridad. Inilagay namin ang mga surveillance cameras sa paligid ng bahay at nakipag-ugnayan sa mga lokal na awtoridad upang magkaroon ng backup kung kinakailangan. Isang linggo ang lumipas, at tila lumalabas ang mga alalahanin sa paligid. Pero sa likod ng lahat, nagpatuloy ang aming pamilya sa pagkakaroon ng masayang mga alaala. Ang mga bata ay abala sa kanilang mga aktibidad, at si Magda ay patuloy na nagtatrabaho sa mga community projects. Ang aming buhay ay unti-unting bumabalik sa normal. Isang gabi, habang nag-uusap kami ni Magda sa sala, nagpasya akong ilabas ang mga bagay na nakatago sa aking isip. “Mahal, gusto kong malaman mo na handa akong ipaglaban ang ating pamilya sa anumang panganib,” sabi ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. “Alam ko, Dark. At handa akong sumama sa iyo. Ngunit huwag nati
Chapter 126Makalipas ang ilang araw ng paghahanda, nagpasya kaming umalis at bumalik sa Pilipinas. Habang nasa eroplano, ramdam ko ang halo-halong emosyon—ang saya ng pagbabalik at ang takot sa mga posibilidad na maaaring mangyari. Si Magda ay nasa tabi ko, nakangiti habang tinitingnan ang mga bata na abala sa kanilang mga laro.“Ang saya, Dad! Ang bilis ng eroplano!” sabi ni Andrew, puno ng excitement.“Oo, anak. Ngunit mas mabilis tayong makakabalik sa ating tahanan,” sagot ko, sinisikap na maging positibo kahit may mga alalahanin sa aking isipan.Nang makalapag kami sa Pilipinas, sinalubong kami ng mainit na hangin at ngiti ng aming pamilya. Ang mga bata ay nagtakbuhan sa kanilang mga pinsan, puno ng saya. Ang aming mga magulang ay nandoon din, nag-aalala at nagagalak sa aming pagbabalik.“Salamat sa pagbalik! Nami-miss na namin kayo,” sabi sa aking pangalawang ina ang aking yaya mula pa noong bata pa ako, yakap si Magda at ang mga bata.“Miss din po namin kayo!” sagot ni Magda, a
Chapter 125Makalipas ang matagumpay na charity event, nagpasya akong maglaan ng oras upang suriin ang mga susunod na hakbang para sa café. Nakita kong hindi lamang ito naging daan para sa mga bata at sa komunidad, kundi pati na rin sa aming pamilya. Ang mga ugnayang nabuo ay tila nagbigay ng bagong pag-asa.Habang nag-iisip ako, nakatanggap ako ng tawag mula kay Marco. “Dark, may mga balita ako. Kailangan natin ng emergency meeting,” sabi niya, ang tono ng kanyang boses ay seryoso.“Anong nangyari?” tanong ko, nag-aalala.“May mga impormasyon tayong nakuha tungkol sa mga lumang kaaway. Mukhang may balak silang bumalik sa ating teritoryo,” sagot niya.Naramdaman ko ang tensyon sa aking dibdib. “Saan tayo magkikita?” tanong ko, ang isip ko ay nag-iisip na agad ng mga hakbang.“Dito sa warehouse. Mas mabuti nang mag-usap tayo sa isang ligtas na lugar,” sabi niya.Nang makaalis ako, nagdesisyon akong hindi ipaalam kay Magda ang mga balita. Ayokong madagdagan ang kanyang pag-aalala. Sa pa
Chapter 124 Dark POVMinsan, habang nagmumuni-muni ako sa aking opisina, hindi ko maiwasang mapansin ang mga pagbabago sa buhay ni Magda at ng mga bata. Sa kabila ng mga dating hamon, tila nagiging mas matatag ang aming pamilya. Ang café na kanilang itinayo ay naging simbolo ng aming pag-asa at pagmamahalan.Ngunit sa likod ng saya, alam kong may mga bagay na hindi pa natatapos. Bagamat naipasa ko na ang posisyon ko bilang Mafia Boss kay Marco, patuloy pa rin akong nakikilahok sa aming organisasyon. May mga usaping kailangan pa ring ayusin, at ang mga banta sa aming kaligtasan ay hindi pa rin nawawala.Kamakailan lang, nakatanggap ako ng impormasyon tungkol sa isang lumalabas na banta. Nagpasya akong makipagkita kay Marco upang talakayin ang sitwasyon. Sa isang madilim na sulok ng isang lokal na bar, nagtipon kami. “Marco, kailangan nating pag-usapan ang lumalalang sitwasyon. May mga balitang nagbabalak ang mga lumang kalaban,” sabi ko, puno ng pag-aalala.“Alam ko, Dark. Nakakatangg
Chapter 123 Pagdating sa bahay, ramdam ko ang init ng pamilya sa bawat sulok. Ang mga bata ay abala pa rin sa pag-uusap tungkol sa mga nangyari sa charity event. “Mommy, gusto ko nang maging volunteer sa susunod na event!” sabi ni Andi, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa excitement. “Syempre, anak! Mas masaya kapag sama-sama tayong nagtutulungan,” sagot ko, bumuhos ang saya sa puso ko. Habang nagpapahinga kami sa sala, napansin ko si Dark na nakatingin sa akin. “Magda, gusto kong pag-usapan natin ang tungkol sa café. Mukhang umuusad ang lahat, pero ano ang mga susunod na hakbang?” tanong niya, ang tono ay puno ng interes. “Sa tingin ko, magandang ideya na palawakin ang aming menu. Gusto kong magdagdag ng mga lokal na pagkain at mga specialty items,” sagot ko, nagtatanong din kung anong mga bagong ideya ang nasa isip niya. “Bakit hindi natin isama ang mga bata sa pagpaplano? Siguradong magiging masaya sila,” suhestiyon niya. Nagustuhan ko ang ideya; ang mga bata ay dapat ma
Chapter 122 Magda POV Matapos ang mga linggong puno ng paghahanda, nararamdaman kong nagiging mas masaya at mas makulay ang aming buhay. Ang pagbubukas ng aming café ay hindi lamang isang bagong simula; ito ay simbolo ng aming lakas at pagtutulungan bilang isang pamilya. Habang inaayos ko ang mga detalye sa café, napansin kong ang mga bata ay masaya at abala sa pagtulong kay Dark. “Mommy, tingnan mo ang mga decorations!” sabi ni Andi, hawak ang isang kulay na banner. “Ang ganda, anak! Napaka-creative mo!” sagot ko, ang puso ko ay puno ng pride habang pinagmamasdan silang nag-eenjoy. “Gusto ko rin tumulong!” sabi ni Andrew, tumatakbo patungo sa akin. “Ano ang pwede kong gawin?” “May mga cupcakes tayong gagawin. Makakatulong ka sa akin sa kusina!” sabi ko, na excited na sa ideya ng paglikha ng masasarap na treats. Habang nagluluto kami, puno ng tawanan ang paligid. “Mommy, kailan tayo magbubukas? Ang mga tao ba ay excited na makita ang mga gawa natin?” tanong ni Andrew. “
Chapter 121 Lumipas ang ilang buwan, at sa wakas, nakabalik na si Magda sa kanyang dati at mas malakas na sarili. Ang mga session ng therapy at ang pagmamahal ng aming mga anak ay nagbigay sa kanya ng bagong pag-asa at lakas. Ngayon, siya ay hindi lamang isang survivor, kundi isang mandirigma. Ang mga kalaban na dati naming hinaharap ay tuluyan nang nawasak. Ang mga pagsubok na iyon ay nagbigay daan sa amin upang muling bumangon at ipaglaban ang aming mga prinsipyo. Sa tulong ng aking pinsan, si Marco Santillan Claveria, unti-unti naming naibalik ang kapayapaan sa aming mundo. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, nagpasya akong ipasa ang aking posisyon bilang Mafia Boss kay Marco. Nakikita kong siya ang tamang tao para sa papel na iyon. “Marco, handa ka na ba?” tanong ko habang kami’y nag-uusap sa isang tahimik na sulok ng opisina. “Oo, David. Nandito ako para sa pamilya natin at sa lahat ng ipinaglaban natin,” sagot niya, ang kanyang boses ay puno ng determinasyon. “Alam kong kayan
Chapter 120 Dark POV Sa mga nakaraang linggo, tila naging mas magaan ang atmospera sa ospital. Si Magda ay unti-unting bumabalik sa kanyang dating sarili. Nakikita ko ang kanyang determinasyon na bumangon, at bawat araw na siya’y nagiging mas malakas ay nagbigay ng pag-asa sa akin at sa mga bata. Habang pinagmamasdan ko siyang nagpipinta kasama ang mga bata, hindi ko maiwasang magpasalamat sa Diyos. Nakita kong ang saya sa mga mata ni Magda habang nakikipag-ugnayan sa mga anak namin. “Ang ganda, Mama! Paborito ko ang kulay na ito!” sigaw ni Andi, na tila puno ng kasiyahan. “Ang mga likha niyo ay kahanga-hanga!” sagot ni Magda, na may ngiti na nagbigay ng liwanag sa silid. Sa mga sandaling ito, ang sakit at takot na dulot ng mga nakaraang pangyayari ay tila napawi, at ang pamilya namin ay nagiging buo muli. Nakatayo ako sa isang sulok ng silid, pinagmamasdan ang lahat. Sa kabila ng mga pagsubok na aming dinaanan, ang pagmamahalan namin ang nagbigay ng lakas upang patuloy na lumaba
Chapter 119 Ilang araw ang lumipas at unti-unti kong nararamdaman ang pagbuti ng aking kondisyon. Ang mga doktor ay nagpatuloy sa kanilang pagsusuri at tinutulungan akong makabalik sa aking mga lakad. Sa tuwing pumapasok si Dark, ang aking puso ay sumasaya, para bang ang kanyang presensya ang nagiging gamot sa aking pagdapo sa sakit. “Magda, may mga bisita tayo,” sabi ni Dark isang umaga habang ako’y nagpapahinga. “Mga bisita?” tanong ko, naguguluhan. “Sino sila?” takang tanong ko. “Naghihintay ang mga bata,” ngiti niya, at sa mga salitang iyon, tila umakyat ang saya sa aking puso. Hindi ko mapigilan ang pagngiti. “Talaga? Gusto ko na silang makita!” masaya kong sabi. Maya-maya, pumasok ang mga bata, si Andi at Andrew, na may mga ngiti sa kanilang mga mukha. “Mommy!” sabay silang tumakbo papunta sa akin. Yakapin ang aking mga anak ay ang pinakamagandang pakiramdam sa mundo. “Miss ko kayo!” bulong ko habang hinahaplos ang kanilang mga buhok. “Miss ka rin namin, Mommy!” sagot