Chapter 86 Marco POV Habang lumilipad ang mga bala sa paligid namin, tila nagiging mabagal ang bawat sandali. Sa loob ng aking isipan, ang boses ni Cora ay umaabot sa aking mga tainga, puno ng lakas at determinasyon. “Para sa pamilya,” patuloy na bumabalik sa aking isip, na nagiging gabay sa aming laban. Nakatayo kami sa gitna ng labanan, ngunit sa kabila ng kaguluhan, ang aking puso ay nakatuon lamang kay Cora. Ang kanyang presensya ay nagbigay ng aliw sa aking takot. Sa bawat putok ng baril, alam kong nandiyan siya, nakatayo sa aking tabi, handang makipaglaban. “Marco!” sigaw niya habang lumalaban kami. “Tingnan mo sa kanan!” Nakita ko ang isang kalaban na papalapit mula sa aming gilid. Wala nang oras upang mag-isip. Kinuha ko ang aking baril at pinindot ang gatilyo. Ang bala ay tumama sa target, at sa isang saglit, bumagsak ang kalaban sa lupa. “Magaling!” sambit ni Cora, ang kanyang mga mata ay nagliliyab sa pagsuporta. Ngunit alam ko na hindi ito ang oras para magdiwa
Chapter 87 Habang patuloy ang labanan, ang aming mga puso ay naglalaban din. Ang takot ay nariyan, ngunit ang pagmamahal ay nagbigay sa amin ng lakas. Alam ko na hindi ako nag-iisa sa laban na ito, at ang bawat galaw ni Cora ay nagsisilbing gabay sa akin. “Marco, nandiyan ka pa ba?” tanong niya, ang kanyang tinig ay puno ng pangangailangan. “Nandito ako,” sagot ko, ang puso ko’y nag-aalab sa pag-asa. “Magkasama tayo.” Sa gitna ng lahat ng ito, naisip ko na ang tunay na laban ay hindi lamang sa mga kaaway kundi sa aming kakayahang ipaglaban ang aming pagmamahalan. At sa bawat sandaling kasama si Cora, alam kong kaya naming harapin ang kahit anong pagsubok. “Bumalik tayo sa laban!” sabi ko, ang aking boses ay puno ng determinasyon. Ang aming mga kamay ay sabay na kumilos, at sa bawat putok ng baril, nagpatuloy kami sa aming laban. Para sa pamilya. Para sa aming pagmamahalan. Ngunit sa kabila ng aming mga pagsisikap, alam naming hindi sapat ang aming lakas. Kailangan namin ang tul
Chapter 88 Dark POV Nasa isang madilim na sulok ng silid, pinapanuod ko ang bawat galaw ng aking mga tauhan. Sa labas, naririnig ko ang ingay ng labanan, ang tunog ng mga putok ng baril, at ang mga sigaw ng aking mga kalaban. Ang puso ko ay puno ng galit at determinasyon. Hindi ko sila maaaring hayaan na magtagumpay. Ang aking pamilya at ang mga nasasakupan ko ay nakasalalay sa akin. Naisip ko ang mga panganib na dala ng laban na ito. Ang mga taksil ay hindi lamang mga kaaway; sila ay mga kasabwat na naglalayon na ibagsak ang lahat ng itinaguyod ko. Ang bawat hakbang nila ay tila isang hamon sa aking pamumuno, at hindi ako papayag na maging talunan. Sa kabila ng sitwasyong ito, alam kong kailangan kong kumilos. “Botyok, kailangan natin ng back-up!” utos ko, ang aking boses ay malamig ngunit puno ng kapangyarihan. “Renz, tawagan mo ang assassin natin?” tanong ko. Ngunit sa sagot niya, nagdulot ito ng takot sa akin. “Wala dito sila ni Cora, nasa misyon sila!” Dahil dito, lal
Chapter 89Habang patuloy ang laban, ang aking puso ay nag-aalab sa galit. Ang mga kalaban ay tila hindi natitinag, ang kanilang mga mukha ay puno ng determinasyon at poot. Wala akong puwang para sa pagkakamali. Sa bawat galaw, alam kong ang buhay ng aking pamilya at mga tauhan ay nakataya.“Cora, siguraduhin mong hindi makapasok ang mga ito sa ating likuran!” utos ko, ang aking tinig ay malamig at puno ng awtoridad. “Marco, huwag hayaang makalapit ang sinuman sa ating posisyon!”Habang kumikilos ang mga tauhan ko, ang ingay ng laban ay tila umaabot sa rurok. Ang mga putok ng baril ay tila musika sa aking pandinig. Ngunit sa kabila ng ingay na ito, may isang mas malalim na banta na umuusbong sa aking isipan. Naramdaman ko ang pagkabahala ni Renz. “Boss, may nangyayari sa kanan!” sigaw niya, ang kanyang mga mata ay nag-aalab ng takot. Tumakbo siya patungo sa akin, ang kanyang boses ay puno ng pagkabahala. “Renz, tingnan mo ang sitwasyon!” utos ko, ang aking tinig ay umaabot sa kanyan
Chapter 90 “Hindi mo kami matatalo!” sigaw niya, ngunit sa aking mga mata, nakikita ko na ang kanyang mga salita ay walang halaga. Lumipat ako ng pabilog, ang mga suntok at sipa ay naglalaban. Ang kanyang lakas ay hindi makakatugon sa aking galit. “Dahil sa iyo, maraming buhay ang nasira!” sigaw ko, ang aking boses ay puno ng panghihinayang at galit. Ang kanyang mga pagsisikap na lumayo ay nabigo, at sa isang hakbang, nakuha ko siya sa leeg. “Magsimula ka ng laban!” sigaw ni Cora, at sabay kaming sumugod sa kanya. Ang kanyang mukha ay puno ng pagkabahala, ngunit sa oras na ito, handa kami na ipaglaban ang bawat segundo. Ang mga kalaban sa paligid namin ay nagdulot ng ingay. Ang bawat isa sa amin ay nagdadala ng mga sugat at galit. Ngunit ang aming pagkakaisa ay nagbigay sa amin ng lakas na hindi namin kayang sukuan. “Bumalik ka sa akin!” bulong ko, ang aking mga mata ay naglalaman ng determinasyon. Ang bawat atake ko sa kanya ay puno ng galit at pagkasira. “Hindi ka makakal
Chapter 91 Nang matapos ang aming laban, ang katahimikan sa paligid ay tila isang masakit na paalala ng mga sugat na dulot ng digmaan. Ang hangin ay puno ng amoy ng dugo at usok, at ang mga katawan ng mga kalaban ay nakalatag sa lupa. Ang aking puso ay nag-aalab, ngunit alam kong hindi ito ang katapusan. Habang ako ay buhay, may mga halang na kaluluwa na patuloy na nagnanais na pabagsakin ako at kunin ang aking titulo bilang isang Mafia Boss. Pagsilip ko sa paligid, nakita ko ang aking mga tauhan. Ang ilan sa kanila ay sugatan, ngunit ang kanilang mga mata ay puno ng tapang at determinasyon. “Tiyakin mong alagaan ang mga nasugatan,” utos ko kay Renz, ang aking boses ay matatag kahit na ang pagod ay umaabot na sa aking mga kalamnan. Habang lumalapit si Cora, ramdam ko ang kanyang panghihina. “Boss, may mga tao pa tayong kailangang ayusin,” sabi niya, ang kanyang tinig ay puno ng pag-aalala. “Alam ko na ang laban na ito ay hindi pa tapos.” “May mga traydor pa ring nag-aabang,” sago
Chapter 92 Unknown Leader POV Naka-upo ako sa aking opisina, ang aking katawan ay puno ng galit at pagkabigo. Ang mga ulat na natanggap ko mula sa aking mga tauhan ay tila isang pader na bumagsak sa aking mukha. Hindi nila napatay si Dark Smith. Sa kabila ng lahat ng mga plano at taktika na inihanda ko, siya ay nakaligtas muli. Ang pagkatalo na ito ay hindi lamang isang pagkatalo sa labanan, kundi isang paghamak sa aking kapangyarihan. Nagsimula akong maglakad-lakad sa opisina, ang mga pader ay tila nagiging testigo sa aking galit. “Bakit? Bakit siya hindi matigil-tigil?” bulong ko sa aking sarili, ang tinig ay puno ng pagkabigo. “Isang Mafia Boss lamang. Dapat ay madali siyang pabagsakin. Pero bakit hindi?” Ang galit ay tila umaapaw sa aking dibdib. Tumigil ako sa harap ng salamin, tinitigan ang aking repleksyon na nag-aalab sa galit. “Hindi ko siya mapapatawad sa pagkatalong ito. Hindi ko siya pwedeng hayaan na makaligtas nang ganito.” Ipinatawag ko ang mga pinuno ng aking m
Chapter 93 Cora POV Andito ako ngayon sa isang mapanganib na misyon. Ito ang huling ibinigay na misyon sa aking pinsan na si Boss Dark. Bilang isang assassin, sanay na ako sa ganitong sitwasyon, ngunit sa pagkakataong ito, may ibang damdamin akong nararamdaman. Ang pakiramdam ng responsibilidad ay mabigat, hindi lamang para sa aking sarili kundi para sa aking pamilya at sa mga mahal ko sa buhay. Nasa likod ng isang madilim na gusali ako, ang mga anino ay nagiging aking kaibigan habang pinapanuod ko ang mga galaw ng mga kalaban. Ang aking puso ay mabilis na tum beating, ngunit ang aking isip ay nakatuon sa mga detalye. Alam kong ang misyon na ito ay hindi simpleng pagpatay. Kailangan kong makuha ang mga impormasyon na magpapaigting sa laban namin laban kay Gerald Alcantara at sa kanyang mga tauhan. Ngunit sa likod ng bawat hakbang, may mga tanong na naglalaro sa aking isipan. Paano kung hindi ko siya kayang tapusin? Paano kung maging biktima ako sa laban na ito? Naramdaman kong an