Chapter 77 Dark POVNakatingin ako sa mga katawan na nakahilera sa sahig ng warehouse. Ang tunog ng baril at mga sigawan ay unti-unting namatay, at ang katahimikan ng gabi ay muling bumalot sa amin. Para sa iba, marahil isang malagim na tagpo ang ganitong eksena, ngunit para sa akin, ito ay tagumpay—isang hakbang paabante sa pagkuha ng kumpletong kontrol.Lumapit sa akin si Cora, tahimik ngunit may determinasyon pa ring nasasalamin sa kanyang mga mata. Hindi na siya nagtataka sa mga ganitong eksena, isang bagay na hinangaan ko sa kanya. Lakas at tapang—ito ang mga katangian na kailangang-kailangan ko sa mga tao ko. At si Cora, wala na akong hahanapin pa."Natapos na, Boss," sabi niya, diretso at walang bakas ng alinlangan. Tumango ako, ngunit alam kong malayo pa ito sa pagtatapos ng laban. Ito'y isang maliit na tagumpay, ngunit hindi pa sapat para sa akin."Lumalalim na ang galamay ng mga kaaway," sabi ko, malamig ang tono ng aking boses. "Pero magaling ang ginawa mo, Cora. Alam kong
Chapter 78 Botyok POVMalamig ang hangin sa labas ng safehouse, at habang nakaupo ako sa isang lumang upuan, sinisipat ko ang paligid. Tahimik ang gabi, pero alam kong ang ganitong katahimikan ay madalas na nauuwi sa kaguluhan. Bilang tauhan ni Boss Inday, may responsibilidad akong bantayan ang lahat ng sulok ng teritoryo. Hindi pwedeng magkamali, lalo na’t alam kong maraming mata ang nakatutok sa amin.Naramdaman ko ang bigat ng mga sandata ko sa ilalim ng aking jacket. Palaging handa, palaging nakaabang. Hindi lang buhay ko ang nakataya dito, kundi ang buhay ng mga taong tinitingala ko—ang mga taong itinuturing ko na ring pamilya. Si Boss Inday, si Cora, at pati na ang mga tauhan ko ay umasa sa akin. Isa lang ang mali, at maaaring mapahamak ang lahat.Huminga ako nang malalim, pinipilit kontrolin ang kaba. Alam kong may paparating, pero hindi ko alam kung gaano kalaki ang kalaban. Malinaw ang mga bilin ni Boss: protektahan ang safehouse at siguraduhing walang makalalapit sa mga mah
Chapter 79Mabilis kaming kumilos, at bawat bala ay tumama sa tamang target. Nakikipagpalitan kami ng putok, ngunit bawat isa sa amin ay sanay na sa ganitong sitwasyon. Ang kalaban ay matindi, ngunit kami ay mas malupit. Sa ilalim ng pagsasanay ni Boss Dark, walang sinuman ang makakapantay sa aming determinasyon at disiplina.Pagkatapos ng ilang minuto ng matinding bakbakan, tahimik na muling bumalik ang paligid. Nakahandusay sa lupa ang mga kalaban, at ang iba ay umatras na. Ligtas muli ang teritoryo. Ngunit alam ko, pansamantala lamang ito. Hindi sila titigil, at hindi rin kami titigil."Bantayan pa natin nang mabuti ang perimeter," sabi ko kay Renz habang pinagmamasdan ang lugar. "Magdoble tayo ng puwersa. Huwag niyong hahayaang makalusot kahit sino."“Walang problema, Botyok. Wala silang makakalusot,” tugon ni Renz habang inaayos ang kanyang baril.Sa loob ng safehouse, naramdaman ko ang bigat ng bawat laban na aming nalampasan. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, alam kong ito ang
Chapter 80Ilang minuto pa lamang ang lumilipas ngunit parang oras ang lumipas sa katahimikan. Nakaramdam ako ng isang mabagal na presensya sa gilid ko, at kasabay ng pagtawag ng adrenaline sa aking sistema, napahigpit ang hawak ko sa baril."Botyok, sa kaliwa," mahina at halos bulong na sabi ni Boss Dark. Tumango ako, alam kong may nakita siya na hindi ko pa natutunugan. Siya ang uri ng lider na hindi basta-basta nagpapakita ng takot o pangamba. Kahit na kanina pa nag-aalab ang kanyang galit, tahimik siyang kumikilos—para bang ang kanyang mga emosyon ay pinupulbos at pinapanday sa isang matinding disiplina.Mabilis akong gumalaw papunta sa kaliwa, palibhasa’y nasa madilim na bahagi ng safehouse. Narinig ko ang mabagal na yabag ng mga kalaban, tiyak nilang iniisip na makakalusot sila. Nakapuwesto ako sa isang sulok, hinihintay ang tamang oras. Tumigil ang aking paghinga habang inaantabayanan ang galaw nila. Malapit na, naririnig ko na ang bulungan nila.Bigla, mula sa dilim, sumugod a
Chapter 81 Dark POV Ang laban ay tila isang masiglang sayaw ng kamatayan. Ang bawat putok ng baril ay tila isang himig na nagmamarka ng bawat huling hininga ng mga kalaban. Habang pinapanday ko ang aking landas sa gitna ng mga anino, alam kong wala akong puwang para sa panghihina. Ang bawat hakbang ko ay hinuhubog ng galit at determinasyon na protektahan ang aking pamilya, ang aking imperyo. "May isa pa!" sigaw ni Botyok mula sa likuran. Nagpalingon ako, nakuha ang atensyon ko sa isang nakatakas na kalaban na nagtatangkang makalayo. Sa isang mabilis na galaw, itinutok ko ang baril ko at nagpasabog ng bala na tumama sa kanyang binti. Nagsalubong ang aming mga mata-nakita ko ang takot at desperasyon sa kanyang mga mata bago siya bumagsak sa lupa, sumisigaw sa sakit. Hindi ko na siya tinigilan. Naglakad ako palapit, unti-unting lumapit sa kanya habang ang mga tauhan ko ay patuloy na sumusugod at nakikipaglaban sa mga natitirang kalaban. Sa harap ng mga mata ng aking mga kasamahan, da
Chapter 82 Patuloy ang ulan, ang mga patak nito’y tila mga bala na bumabagsak mula sa kalangitan. Ang bawat pagsabog ng kidlat ay tila naglalantad ng totoong mukha ng digmaan—mga takot na nakatago sa mga ngiti ng kalaban, mga pangarap na naglalaho sa ilalim ng giyera. Ang masalimuot na laban ay tila nagiging mas madugo, at naramdaman ko ang tindi ng aking pagkasabik sa bawat putok at sigaw. "Boss, nandito na sila!" sigaw ni Renz mula sa kanyang pwesto, at sumilay ang takot sa kanyang boses. Ang mga kalaban, tila wala nang katapusan, ay patuloy na umaatake mula sa lahat ng direksyon. “Hindi tayo susuko! Manatili sa posisyon!” sigaw ko, ang boses ko’y nangingibabaw sa ingay ng digmaan. Ang mga tauhan ko ay nagpatuloy sa kanilang laban, ang kanilang mga mata’y puno ng tapang kahit sa likod ng takot. Lumakad ako patungo kay Renz, ang mga hakbang ko’y matatag, kahit na ang mga pagod ay unti-unting bumubuhos sa aking katawan. Tumingin ako sa paligid, nakikita ang mga tauhan kong wal
Chapter 83 Tumango ako sa kanilang mungkahi, isang maliit na ngiti ang sumilay sa aking labi. “Mabuti. Dapat tayong maging mabilis. Hindi natin alam kung kailan muling lalabas ang mga taksil, at hindi tayo puwedeng mahuli sa aming mga plano.” Habang nag-uusap kami, nakaramdam ako ng malamig na simoy ng hangin. Nagpatuloy kami sa aming misyon, tila naglalakad sa isang madilim na daan ng mga alaala at pangarap. Ang bawat sulok ng aming mundo ay puno ng panganib, ngunit sa kabila ng lahat, nahanap namin ang lakas sa aming pagkakaisa. Ilang oras ang lumipas, at nagtagumpay kami sa pagbuo ng aming plano. Sa tulong ng iba pang tauhan, nakalikha kami ng isang imahen ng takot at kapangyarihan. Napagpasyahan naming makipag-ugnayan sa ibang mga organisasyon na may galit sa mga taksil, at ang balita ay kumalat sa paligid. Isang mas malaking laban ang naghihintay sa amin, at bawat isa sa amin ay handang ipaglaban ang kanilang mga pangarap. Habang ang mga tao ay nagtipon at nag-usap, natan
Chapter 84 Cora POV Habang tumataas ang tensyon sa kaguluhan ng labas, ako’y nakatayo sa isang madilim na sulok, ang bawat tunog ay tila nagbabadya ng panganib. Ang mga sigaw at putok ng baril ay sumasalakay sa aking mga tainga, at ang aking puso ay nag-aalab sa galit para kay Marco at sa aming mga tauhan. Alam kong kailangan kong kumilos, pero nag-alinlangan ako na baka masaktan sila sa aking paglusob. “Nandito na ako, Marco,” bulong ko sa aking sarili, ang mga mata ko’y nakatuon sa mga anino sa labas ng bintana. Kung narito siya, nangangailangan siya ng tulong. Alam kong hindi niya ako hahayaan, at hindi rin ako papayag na hindi siya maligtas. Kumuha ako ng isang patalim nasa aking tagiliran, sanay na ako sa ganitong sitwasyon pero iba pala kapang ang mahal mo sabuhay qng nasa panganib. “Kailangan kong mailigtas siya.” Tumingala ako, ang isip ko’y puno ng mga plano. “Kailangan kong mag-isip nang magandang ideya para pagsugod ko.” Pinagmasdan ko ang paligid. Ang mga tau