Chapter 3

Dinala kami ni Charie sa isang malapit na cellphone store at pumili ng kapalit ng nasira kong cellphone. Pagtapos ay hiniling ni Charie na magpalitan sila ng number. Natatawa na lamang ako dahil pasimpleng lumalandi ang bestfriend ko.

Maya-maya pa ay nagpaalam na ito sa amin matapos ibaba ang tawag sa kaniyang telepono. Marahil ay hinahanap na siya ng mayabang niyang amo.

“Hoy Charie ha? Pasimple ka” tukso ko sa kaibigan ko.

“Haha! E gwapo kase diba? Mukhang mabait at magalang pa di gaya nung boss niya.” Kinikilig kilig pang paliwanag nito.

“Tama ka naman. Pero grabe ka, dika man lang nagpakipot”

“Uyy! Walang mangyayare kung magpapakipot ako. Malay mo siya na pala ang pag-asa ko para makaalis sa–” saglit siyang napatigil at tumingin sa paligid “alam mo na!” Pagpapatuloy niya.

Buti pa siya, may chance na makaalis sa bangungot naming trabaho. E ako? Malabo na dahil may nag mamay-ari na ng buhay ko.

“Sab” tawag niya sa akin. Tiningnan ko lamang siya. “May chance pa ba na makawala ka diyan sa kontrata kay Mr. Teng”

Umiling ako “hindi ko alam e” bumuntong hininga ako bago nagsalita muli “sana meron diba? Diko ma-imagine na planado na ang buhay ko at wala akong laya gawin ang gusto ko” malungkot kong sabi. Naramdaman ko naman ang paghawak ni Charie sa aking mga kamay.

“Dasal lang tayo besh. Naniniwala ako na may magandang buhay ang naghihintay sa’yo dahil deserve mo iyon” natuwa naman ako sa sinabi niya. Laking pasalamat ko na lang talaga na naging kaibigan ko siya.

Nagpaalaman na kaming dalawa dahil kailangan ko din pumunta sa ospital para dalawin ang mga magulang ko.

Pagpasok ko sa ICU ay binalot ako ng lungkot. Lungkot dahil sa nangyare sa mga magulang ko at lungkot dahil naramdaman ko nanaman ang pag-iisa. Sariwa pa sa akin ang nangyare noon kung paanong narito sa ICU ang mga magulang ko at kung bakit ako nasa night club at hawak sa leeg ni Sir Ramil.

FLASHBACK !!

Tahimik akong nakikinig sa klase ng makaramdam ako ng kakaibang kabog sa aking dibdib. Hindi ko maipaliwanag ngunit nagdudulot ito sa akin ng kakaibang takot at lungkot. Kinuha ko sa bag ang baon kong tubig at uminom. Baka sakaling kumalma ang dibdib ko pagkatapos kong uminom. Bahagyang nabawasan ang kabog nito ngunit ang takot at lungkot ay nanunuot sa kaibuturan ng aking puso.

Naisipan kong silipin ang cellphone ko, ngunit naka off ito. Hindi ko nga pala naicharge ito kagabe, kaya malamang ay lobat na ito. Huminga ako ng malalim at ibinalik ang atensiyon ko sa aking guro nang biglang dumating si Dexter, ang boyfriend ko.

“Excuse po Ma’am. Pwede ko po bang mahiram si Sabrina? Emergency lang po, tungkol po sa mga magulang niya” pagkakarinig ko ng tungkol sa aking mga magulang ay napabalikwas ako sa kinauupuan ko. Lalo akong binalot ng matinding takot at kaba.

Nanginginig akong lumakad palabas ng makita kong sumenyas ang aking guro na lumabas na ako.

“Babe, hindi ka daw makontak ng ospital. Kanina ka pa daw nila tinatawagan” bungad sa akin ni Dexter.

“N-naubusan ng b-aterya ang cellphone ko.’ utal kong wika kay Dexter. “Ano daw ang nangyare” nagsisimula ng mamuo ang luha sa mga mata ko hindi ko pa man naririnig ang paliwanag niya. Naglalakad na kami papunta sa kotse niya habang nag-uusap.

“Babe, si Tito Renan. Bigla na lang daw nagseizure at nawalan ng malay. Kailangan na daw maoperahan.”

Tuluyan ng tumulo ang mga luha ko sa narinig. “S-si M-mama”

“Nagpanic siya sa nangyare at inatake siya sa puso. Wala pa ako balita tungkol kay Tita. Kausapin mo na lamang ang mga doctor pagdating natin sa ospital.” Tumango tango lang ako.

Halos iutos ko kay Dexter na paliparin na ang kotse niya makarating lang kami kaagad sa ospital.

Dali kong hinanap ang doctor. “Hindi sinabi ni Mr. Pascual na tumama pala ang ulo niya sa aksidenteng natamo niya. May namumuo na palang dugo sa utak niya na naging sanhi ng seizure niya. Namamaga na ang utak niya iha kung kaya’t kailangan na niyang maoperahan sa lalong madaling panahon.” Umiiyak akong nakikinig at inuunawa ang mga sinasabi ng doctor.

“N-nasaan po si M-mama? Kailangan ko po ang opinyon niya sa sitwasyon ni Papa”

“Sorry hija. Pero si Mrs. Pascual ay nag cardiac arrest dahil sa sobrang pag-aalaa sa Papa mo. Kailangan niya din maoperahan dahil may ugat malapit sa puso niya ang namamaga kung kaya’t kakailanganin niya ring sumailalim sa operasyon” malungkot na paliwanag ng doctor.

“Kakailanganin mo ng kulang dalawang milyon para sa operasyon nilang dalawa hija. Kung hindi natin dadalian, ay maaari nilang ikamatay ang komplikadong lagay nila ngayon” dugtong pa nito.

“Ano ho?!” Tuluyan na akong bumigay at humagulgol sa mga nangyare.

“Babe” salo sa akin ni Dexter. Niyakap niya ako at inalo alo.

“Paanong gagawin ko Dexter?” Hindi ko mapigilan ang humgulgol sa sobrang bigat ng dibdib ko. “Paano ang mga magulang ko. Hindi sila pwedeng mawala Dexter. Hindi ko kakayanin”

“Babe hindi sila mawawala. Magiisip tayo ng paraan para maoperahan sila ha?”

“Saan ako kukuha ng milyon Dexter. Hindi ko kaya. Hindi ko kaya” halos maputol ang aking paghinga sa sobrang bigat ng aking pakiramdam. Naramdaman ko ang pagdilim ng aking paningin at panlalambot ng buong katawan. Nakita ko pa si Dexter na nagsisisigaw pero wala akong boses na marinig bago tuluyang magdilim ang aking paningin.

Nagising na lamang ako na nakahiga na sa isang kama sa E.R. hinanap ko si Dexter ngunit wala siya sa paligid. Maya-maya ay narinig kong tumunog ang cellphone ko. May tumatawag sa akin na di kilalang numero.

“Hello!” Sagot ko sa tawag.

“Hello Sabrina. Si Mr. Teng ito, tanda mo ba?” Nagtataka man kung paano nito nalaman ang numero ko ay hindi ko na pinagtuunan pa ng pansin.

“Wala akong panahon ngayon Mr. Teng. Ibababa ko na–

“Kailangan mo ng malaking pera hindi ba?” Putol niya sa sasabihin ko.

“Paano mo nalaman?” Seryoso kong tanong.

“Sabrina. Sabrina. Marami akong mata at tainga. Unang kita ko pa lang sa’yo ay nagkainteres na ako kung kaya pinababantayan kita sa mga tauhan ko”

“Pasensya na pero hindi ako interesado sa mga sasabihin mo. Marami pa akong gagawin”

“Kahit sabihin ko sa’yo na ora mismo kayang kaya kong paoperahan ang mga magulang mo?”

Natigilan ako sa sinabi niya. Nagtatalo ang isip ko sa kung ibababa ko na ang tawag? O papakinggan ko pa siya para malaman kung may magagawa nga ba ito para lamang matuloy ang operasyon ng aking mga magulang. “Anong kailangan kong gawin?” Direkta at walang ligoy kong tanong. Narinig ko naman ang pagtawa niya sa kabilang linya. Tawa na nakakapangilabot na hindi ko na sana gugustuhing marinig pa.