"โอ๊ย!! เคยเจอที่ไหนล่ะคะ บอสกับโปรเฟสเซอร์ไม่เคยควงใครค่ะ เคยแต่ควงกันเองไปไหนมาไหนกัน 2 คน เวลาประชุมที ถ้าโปรเฟสเซอร์ว่ายังไงบอสก็เออออ หรือบอสว่าอะไรโปรเฟสเซอร์ก็เออออกะหนุงกะหนิงยิ่งกว่าอะไรซะอีก แล้วผู้หญิงหนึ่งเดียวที่ใกล้บอสก็คุณโรซี่นั่นแหละ จนคนในออฟฟิศคิดว่านางเป็นแฟนบอสเลยไม่มีใครกล้าฉะกับนาง คิดจะไล่ใครออกก็ไล่ บางคนนางไล่ออกโปรเฟสเซอร์ก็ให้คนไปตามกลับมาทำงานก็มี นางนี่วี้ด ๆๆ เป็นหมาโดนน้ำมันเลยจ้า" โอปอล์ได้เพื่อนคุยก็ร่ายยาวอย่างคันปากคันคอทันที
"แล้วบอสไม่ว่าอะไรเธอเลยหรือคะ เธอทำแบบนั้น" หญิงสาวเท้าคางถามอย่างสงสัย
"จะว่าอะไรล่ะ เห็นมีคนเคยพูดว่านางเคยช่วยบอสตอนที่บอสมาจากไทยใหม่ ๆ เลยถือเป็นบุญคุณกันล่ะมั้ง ทีแรกนางก็ทำฝ่ายการตลาดนี่แหละแต่นางไม่เอาใคร บอสเลยสั่งให้ย้ายเก็บเข้ากรุไปเป็นเลขาเหมือนต่อขาให้นางน่ะ ยืดคอสูงไปใหญ่ คิดจะชี้ใช้ใครก็ชี้จะไม่กล้าก็แค่กับโปรเฟสเซอร์เท่านั้นแหละ"
"แล้ว พิ...เอ้อ โปรเฟสเซอร์เค้าใจดีมั้ยคะ"
"มาก... ค่ะหนู คุณมาร์คคือนักสันถวไมตรีผู้สยบทุกอย่างบนโลกเคเอสของเราจ่ะ ใจดี ใจเย็น อ่อนน้อม น่
มือหนาสอดเข้าในผ้าห่มแล้วยกชายเสื้อนอนแขนยาวตัวใหญ่ของหญิงสาวขึ้นค่อย ๆ ยกถอดออกทางหัว ดึงออกจากแขนโยนลงพื้นลุกขึ้นนั่งมองคนหลับที่ขยับเปลี่ยนท่านอนขำ ๆ "เรื่องซ้อมตายไว้ใจหวานเลยจริง ๆ" ชายหนุ่มพึมพำแล้วล้มตัวลงนอนก่อนจะสอดมือไปจับที่ขอบกางเกงนอนของหญิงสาวค่อย ๆ ดึงลงเบา ๆ แล้วใช้เท้าช่วยเลื่อนกางเกงนอนตัวใหญ่ออกไปจนพ้นตัวพร้อมกับชั้นในตัวจิ๋วของเธอหลุดติดไปด้วย แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นมาหาผ้าขนหนูของหญิงสาวมาพันรอบเอวตัวเองถอดเกงกางวอร์มของตัวเองออกแล้วกลับไปนอนลงที่เดิม ก่อนจะรั้งร่างบางเข้ามากอดจนแนบชิด"เฮ้อ... ใครแกล้งใครวะเนี่ย กูทำกูเองอีกแล้วนะไอ้มาร์ค เป็นคนอื่นกูใส่จนพรุนไปแล้วแต่ไอ้ตัวเล็กนี่กลับเริ่มไม่ได้ซะงั้น" ชายหนุ่มพึมพำมองคนที่รั้งเข้ามากอดอย่างใช้ความคิด ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงประกบจูบปากบางเบา ๆ แล้วเลื่อนตัวขึ้นมากดหัวเธอซุกอกแกร่งของตัวเอง จับมือบางมาวางพาดที่เอวของตัวเองลูบหลังคนในอ้อมกอดเบา ๆ "เฮ้อ... ทำไม่ได้ว่ะ แม่ง..." ชายหนุ่มถอนหายใจพลางก้มลงจูบที่เรือนผมสวยแล้วข่มตานอนอย่างยากลำบาก "กู๊ดไนท์ นะตัวเล็ก"……….//……&he
ลิ้นอุ่น ๆ ลากเลื้อยฝากรอยจูบประทับเป็นทางยาวจากซอกคอหอมกรุ่นของหญิงลงหาร่องอกตีตราความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน แล้วเงยหน้าสบตาคนตัวเล็กหยาดเยิ้มจนหญิงสาวต้องอึ้งราวกับต้องมนต์สะกด ปากหนาก้มลงครอบครองจุกสวยสีระเรื่อดูดเม้มเสียงดังจนเจ้าตัวสะดุ้ง มือหนาอีกข้างลูบไล้ทั่วแผ่นหลังจนร่างบางสยิวขนลุกซู่อย่างประหลาด "อือ.. พิ พี่มาร์ค อูย อย่าเม้ม" หญิงสาวพูดตะกุกตะกักขาดห้วงพลางสูดปากยาว เมื่อจุกสวยถูกปากสีเข้มเม้มดูดแรง ๆแล้วเลื่อนมาอีกข้างอย่างเสมอภาค "หวานดีจัง ถ้ามีลูก ลูกต้องชอบ 2 เต้านี้แน่ ๆ" ชายหนุ่มว่าพลางสบตาหวานเยิ้ม "บ้า... พี่พูดอะไร ใครจะมีลูก โอ๊ะ!" หญิงสาวถามอาย ๆ แล้วต้องอุทานตกใจ เมื่อจู่ ๆ คนที่นอนอยู่ลุกขึ้นจับเธอพลิกนอนหงายตั้งแขนทั้ง 2 คร่อมร่างเธอเอาไว้ แล้วสบตายิ้มกรุ้มกริ่ม"ก็หนูไง พี่ท้องเองไม่ได้หรอก" เสียงทุ้มว่าพลางส่งสายตาหวานเยิ้มจนคนตัวเล็กหน้าแดงตัวแดงขึ้นต้องหลบตา"บ้า... ปล่อยหวานเลยพี่มาร์คจะเกินเส้นมากไปแล้วนะ สว่างแล้วด้วยอีกเดี๋ยวน้องขวัญก็มา" คนตัวเล็กหาข้ออ้างพลางเอามือทาบที่อกแกร่งแล้วดันออกห่างตัวเบา ๆ *รู้หรอกเว้ยว่าไม่ใ
"ครั้งก่อน? ครั้งไหน" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามยิ้ม ๆ"ก็ครั้งหวานเมาไง หวานไม่เห็นเหนื่อยเลย ไม่เจ็บเลยด้วย" คนตัวเล็กเริ่มออกอาการงอแงอย่างน่ามันเขี้ยว*เออ...ถึงว่าถึงยอมกูง่าย ๆ เพราะคิดว่าครั้งก่อนไม่เจ็บนี่เอง เฮ้อ...ครับ ต้องหาคำอธิฐานบทไหนมาสวดให้น้องคิดแล้วถามมากกว่าเออออเองบ้างเนี่ย โรคนี้มันติดทางอากาศจากน้องขวัญหรือไงวะ ...* ชายหนุ่มคิดในใจพลางถอนหายใจเบา ๆ"หวานเมา หวานจะเหนื่อยได้ไง พี่ไม่ได้ทำอะไรหวานนี่ครับ" คนตัวโตว่ายิ้ม ๆ "ฮะ!" หญิงสาวอุทานตาโตพร้อมทั้งลุกขึ้นเอามือค้ำหน้าอกแกร่งมองหน้าชายหนุ่มอึ้ง ๆ"ซี้ด...ลุกเบา ๆ เดี๋ยวก็หักใช้งานไม่ได้พอดี" ชายหนุ่มว่าพลางสูดปากเบา ๆ เมื่อคนคิดจะลุกก็ลุกแล้วอาจจะลืมไปว่าตอนนี้ทั้งคู่ยังประสานกันอยู่"พี่พูดแบบนี้ แล้ว ๆ คืนนั้นเลือดบนผ้าปูมันมาจากไหน พี่รู้มั้ยหวานเครียดมากเลยนะ แล้วพี่ไปโผล่ที่มหาลัยด้วยหวานทำหน้าไม่ถูกเลย หวานเครียดตั้งหลายวัน แล้วยังขู่หวานเรื่อย ๆ อีก ทำไมพี่แกล้งหวานแบบนี้ล่ะ พี่มาร์คใจร้าย อิยักษ์โหด..." คนตัวเล็กโวยวายทุบอกแกร่งรัว ๆ จนชายหนุ่มต้องรวบมือเธอไว้แล
"ฮะ! ท้องเหรอ"(เออ...ท้อง เพราะเอายาคุมฉุกเฉินให้แกกินน่ะแหละ ฉันเลยลืมกินกว่าจะนึกได้ ท้องเลยเนี่ย)"กรี๊ด ฉันจะมีหลาน หวานจะมีไข่น้อยแล้ว ฮ่า ๆ พี่หมอสุดยอดเลย เก่งกว่าพี่โรมอีกว่ะ แล้วคลอดเมื่อไหร่ ผู้หญิงผู้ชาย แล้ว...แล้วมุกแพ้มั้ยอะ แล้ว...แล้ว"(โอ๋ย... พรสิตา มีใครบอกเธอมั้ยว่าพูดมากเนี่ย แล้วฉันชื่อไข่มุก ลูกต้องชื่อมุกน้อย ไม่ใช่ไข่น้อย โวะ! ชื่ออะไรน่าเกลียด) เสียงไข่มุกโวยมาตามสาย"แฮ่ ก็หวานดีใจอะ หวานจะมีหลาน หวานอยากเล่น ลูกเฮียเทนก็โดนอากงอาม่าพาไปเลี้ยงที่เชียงใหม่นู่น... รอลูกพี่โรมก็ไม่รู้จะมีน้ำยาหรือเปล่า" คนตัวเล็กว่าพลางทำหน้าย่น น้ำหวานเป็นคนที่ชอบเด็กมากเมื่อตอนที่ลูกของเทนคลอดใหม่ ๆ ทั้งน้ำหวานและของขวัญเห่อกันมาก ไปหาทุกสัปดาห์แต่พอหย่านมแล้วคุณปู่คุณย่ามารับไปเลี้ยงที่เชียงใหม่พวกเธอจึงไม่ได้ไปเล่นด้วย ตอนนี้ก็รอลูกของโรมซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีอีกนั่นแหละ(ดีใจขนาดนี้ไม่ท้องเองเลยล่ะคะ ผัวก็มีจริง ๆ แล้วนี่) คนปลายสายดักขึ้นทำเอาน้ำหวานตาโตอย่างนึกได้"เออ...ใช่ มัวแต่แช่น
ตลอดทั้งสัปดาห์มาร์คต้องลงเตรียมจัดงานประมูลให้กับคุณอันทิกาด้วยตัวเอง ประจวบกับการเตรียมการสอบของนักศึกษาเขาต้องตรวจงานของนักศึกษาที่ส่งมาเก็บคะแนนก่อนสอบและงานออฟฟิศ ซึ่งกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปวันใหม่ของอีกวันหรือบางวันก็แทบจะไม่ได้นอน เลยทำให้ชายหนุ่มแทบจะไม่มีเวลาได้จับโทรศัพท์ทั้งยังไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะเกรงว่าถ้าพูดออกไปแล้วคนตัวเล็กจะโกรธ เลยคิดว่าน่าจะหาเวลาคุยกันจริงจังแค่ 2 คนกับเธอก่อน แล้วเขาก็ไม่ได้เข้ามานอนที่ห้องของเธออีกเลย แต่ละวันเขาก็ได้แต่แอบมองเธอทางกล้องวงจรปิดของห้องทำงานเพื่อดูว่าหญิงสาวเป็นอย่างไรบ้างแต่ตอนเช้าต้องฝืนร่างกายมาทานข้าวอย่างปกติเพื่อไม่อยากให้หญิงสาวเป็นห่วงครืด....ครืด....เสียงเรียกเข้ามือถือเครื่องบาง ทำให้เจ้าของเครื่องคว้ามากดรับสายแบบไม่ได้ดูสายเรียกเข้า"ฮัลโหล"(ตัวเล็ก)"ค่ะพี่มาร์ค"(นอนหรือยังครับ)"ค่ะ หวานนอนแล้ว" คนตัวเล็กตอบทั้งที่นั่งพิงหัวเตียงดูซีรีส์เรื่องโปรดอยู่(พรุ่งนี้วันเสาร์ตอนเช้าเราไปหอศิลป์กันดีมั้ย) เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางหลับตา
"หันมากอดพี่หน่อย" ชายหนุ่มเอ่ยขอเสียงเหนื่อยอ่อนจนเธอสงสารยอมหันมานอนหนุนแขนแกร่งแบบที่เขาเคยให้นอนประจำ มือบางโอบกอดเอวหนาไว้หลวม ๆ แล้วซุกหน้าลงที่ซอกคอแกร่งอย่างว่าง่าย"ขอบคุณครับ" เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ พร้อมกับกระชับท่อนแขนแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างเร็วด้วยความเหนื่อยล้า จนหญิงสาวขมวดคิ้วแต่ก็ไม่กล้าขยับก่อนจะหลับตาลงแล้วหลับตามชายหนุ่มไปท่ามกลางเสียงฝนและเสียงฟ้าร้องด้านนอกอย่างน่ากลัว..........//..........กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นในตอนเช้าปลุกชายหนุ่มให้ลืมตาตื่นพลางควานหาคนที่นอนกอดอยู่เมื่อคืนจนทั่วที่นอน"ตัวเล็ก..." "คะ พี่มาร์คจะเอาอะไรคะ" คนตัวเล็กขานรับพลางเดินเข้ามาในห้องพร้อมแก้วกาแฟในมือ"พี่นึกว่าไปไหน" เสียงทุ้มว่าพลางลุกขึ้นนั่งตบที่ท้ายทอยตัวเองเบา ๆ"กาแฟค่ะ" ยื่นแก้วกาแฟให้แล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง"ตัวเล็ก" "คะ?" น้ำหวานหันมาเลิกคิ้วถามแต่ไม่ได้เดินเข้ามาใกล้"มาหาพี่หน่อย" ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบก่อนจะหันเอาไปวางบนหัวเตียงแล้วยื่นมือมาดึงแขนหญิงสาวให้เดินเข้าไปหา"พี่มาร์คจะเอาอะไรคะ เดี๋ยวหวานจะไ
"โอ๊ย! นายอ้วน นายทำบ้าอะไรเนี่ย เอามานะ" เสียงเล็ก ๆ ร้องโวยวาย ด้านหลังเสาสะพานข้ามแยกใหญ่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยชื่อดังเท่าไหร่นัก ทำให้ชายหนุ่มที่กำลังคาบขนมปังแผ่นเปล่า ควบมอเตอร์ไซค์มาติดไฟแดงอยู่เลนซ้ายสุดต้องหันหาแต่ก็มองไม่เห็นเจ้าของเสียง"บอกแล้วไงว่าขายหมดแล้วอย่าเอามาอีกพูดไม่รู้เรื่องรึไงวะ" เสียงเด็กผู้ชายน่าจะวัยใกล้เคียงกันดังขึ้น"ก็มันยังไม่เที่ยงตามข้อตกลงเลยนี่ วันนี้วันพระด้วยเราก็ขายฝั่งของเรานายขายไม่ดีเองจะมาโทษเราทำไมล่ะ" เสียงเด็กหญิงดังสวนมาอย่างไม่ยอมกัน "นายอย่าทำแบบนี้นะ เอาคืนมา" เสียงเล็ก ๆ แหลม ๆ ดังมาอีกประโยคพร้อมกับเด็กชายวิ่งถือไม้แขวนพวงมาลัยวิ่งออกมาจากทางด้านหลังเสา แล้วมีเด็กหญิงผอมบางหน้าตาสะอาดสะอ้าน มัดผมหางม้าถึงกลางหลังวิ่งตามมาติด ๆ"ทำไม แกจะฟ้องตาน้อยงั้นเหรอ ยายเด็กกำพร้า แน่จริงก็ตามมาเอาคืนเด้... เฮ้ย!!"ปรี๊น!!..... "ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย จะหยอกกันให้รถชนตายหรือไงวะ!" เสียงบีบแตรดังลั่นแยกพร้อมกับเสียงก่นด่าออกมาจากรถเก๋งคันหนึ่ง ขณะที่กำลังจะออกตัวไฟเขียวแต่ต้องเบรกกระทันหัน รถข้างหลังเบรกตัวโก่งไปตาม ๆ กัน เพราะมีเด็กชายวิ่งถือไม้แขวนพวงมา
ห้องคณบดีทันทีที่เดินเข้าไปชายหนุ่มถึงกับชะงัก เมื่อคนที่มานั่งรอไม่ใช่แค่พ่อและแม่เลี้ยงเหมือนที่คิด หากแต่มีคุณย่าที่เป็นแม่ของพ่อมาด้วย ซึ่งคุณย่าก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าเขาเท่าไหร่นัก ท่านรักและเลี้ยงดูเนสมาตั้งแต่เด็ก ๆ เพราะเนสเป็นเด็กขี้ประจบเอาใจปากหวาน ทำให้ท่านทั้งรักทั้งหลงหลานชายคนกลางมากกว่าหลานคนโตและคนเล็กของบ้าน"ไอ้มาร์ค ไอ้หลานจังไร แกกล้าดียังไงมาทำร้ายหลานฉัน...!" คุณย่าเอ่ยขึ้นเสียงดังทันทีที่มาร์คเดินเข้าประตูไป"คุณย่าสวัสดีครับ คุณพ่อ น้านารถ ท่านคณบดี สวัสดีครับ" มาร์คกล่าวทักทายพร้อมกับยกมือไหว้อย่างนอบน้อมแล้วยืนอยู่หน้าประตูไม่เดินเข้าไปข้างใน"กองไว้ตรงนั้นแหละ หลานอย่างแกอย่ามาไหว้ฉันให้อายุสั้นเลย" คุณย่ากล่าวขึ้นเหยียด ๆ "แม่ครับ ผมว่าแม่จะมากเกินไปแล้วนะครับ นี่มันเรื่องในครอบครัวของผม" พ่อของมาร์คเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งถอนหายใจหนัก ๆ กับความเบื่อหน่ายของการรักหลานไม่เท่ากันของคุณย่า"ทำไม ฉันว่ามันไม่ได้เลยนะไอ้ลูกกำพร้าเนี่ย" คุณย่าว่าขึ้นอย่างเหยียด ๆ ทำให้ชายหนุ่มกัดฟันจนเป็นสันนูนอย่างพยายามระงับอารมณ์"มันจะมากไปแล้วนะครับแม่ ถ้ายังไม่หยุดผมจะไปส่งแม่บ้านพ
"หันมากอดพี่หน่อย" ชายหนุ่มเอ่ยขอเสียงเหนื่อยอ่อนจนเธอสงสารยอมหันมานอนหนุนแขนแกร่งแบบที่เขาเคยให้นอนประจำ มือบางโอบกอดเอวหนาไว้หลวม ๆ แล้วซุกหน้าลงที่ซอกคอแกร่งอย่างว่าง่าย"ขอบคุณครับ" เสียงทุ้มเอ่ยเบา ๆ พร้อมกับกระชับท่อนแขนแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างเร็วด้วยความเหนื่อยล้า จนหญิงสาวขมวดคิ้วแต่ก็ไม่กล้าขยับก่อนจะหลับตาลงแล้วหลับตามชายหนุ่มไปท่ามกลางเสียงฝนและเสียงฟ้าร้องด้านนอกอย่างน่ากลัว..........//..........กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นในตอนเช้าปลุกชายหนุ่มให้ลืมตาตื่นพลางควานหาคนที่นอนกอดอยู่เมื่อคืนจนทั่วที่นอน"ตัวเล็ก..." "คะ พี่มาร์คจะเอาอะไรคะ" คนตัวเล็กขานรับพลางเดินเข้ามาในห้องพร้อมแก้วกาแฟในมือ"พี่นึกว่าไปไหน" เสียงทุ้มว่าพลางลุกขึ้นนั่งตบที่ท้ายทอยตัวเองเบา ๆ"กาแฟค่ะ" ยื่นแก้วกาแฟให้แล้วทำท่าจะเดินออกจากห้อง"ตัวเล็ก" "คะ?" น้ำหวานหันมาเลิกคิ้วถามแต่ไม่ได้เดินเข้ามาใกล้"มาหาพี่หน่อย" ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบก่อนจะหันเอาไปวางบนหัวเตียงแล้วยื่นมือมาดึงแขนหญิงสาวให้เดินเข้าไปหา"พี่มาร์คจะเอาอะไรคะ เดี๋ยวหวานจะไ
ตลอดทั้งสัปดาห์มาร์คต้องลงเตรียมจัดงานประมูลให้กับคุณอันทิกาด้วยตัวเอง ประจวบกับการเตรียมการสอบของนักศึกษาเขาต้องตรวจงานของนักศึกษาที่ส่งมาเก็บคะแนนก่อนสอบและงานออฟฟิศ ซึ่งกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปวันใหม่ของอีกวันหรือบางวันก็แทบจะไม่ได้นอน เลยทำให้ชายหนุ่มแทบจะไม่มีเวลาได้จับโทรศัพท์ทั้งยังไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะเกรงว่าถ้าพูดออกไปแล้วคนตัวเล็กจะโกรธ เลยคิดว่าน่าจะหาเวลาคุยกันจริงจังแค่ 2 คนกับเธอก่อน แล้วเขาก็ไม่ได้เข้ามานอนที่ห้องของเธออีกเลย แต่ละวันเขาก็ได้แต่แอบมองเธอทางกล้องวงจรปิดของห้องทำงานเพื่อดูว่าหญิงสาวเป็นอย่างไรบ้างแต่ตอนเช้าต้องฝืนร่างกายมาทานข้าวอย่างปกติเพื่อไม่อยากให้หญิงสาวเป็นห่วงครืด....ครืด....เสียงเรียกเข้ามือถือเครื่องบาง ทำให้เจ้าของเครื่องคว้ามากดรับสายแบบไม่ได้ดูสายเรียกเข้า"ฮัลโหล"(ตัวเล็ก)"ค่ะพี่มาร์ค"(นอนหรือยังครับ)"ค่ะ หวานนอนแล้ว" คนตัวเล็กตอบทั้งที่นั่งพิงหัวเตียงดูซีรีส์เรื่องโปรดอยู่(พรุ่งนี้วันเสาร์ตอนเช้าเราไปหอศิลป์กันดีมั้ย) เสียงทุ้มเอ่ยถามพลางหลับตา
"ฮะ! ท้องเหรอ"(เออ...ท้อง เพราะเอายาคุมฉุกเฉินให้แกกินน่ะแหละ ฉันเลยลืมกินกว่าจะนึกได้ ท้องเลยเนี่ย)"กรี๊ด ฉันจะมีหลาน หวานจะมีไข่น้อยแล้ว ฮ่า ๆ พี่หมอสุดยอดเลย เก่งกว่าพี่โรมอีกว่ะ แล้วคลอดเมื่อไหร่ ผู้หญิงผู้ชาย แล้ว...แล้วมุกแพ้มั้ยอะ แล้ว...แล้ว"(โอ๋ย... พรสิตา มีใครบอกเธอมั้ยว่าพูดมากเนี่ย แล้วฉันชื่อไข่มุก ลูกต้องชื่อมุกน้อย ไม่ใช่ไข่น้อย โวะ! ชื่ออะไรน่าเกลียด) เสียงไข่มุกโวยมาตามสาย"แฮ่ ก็หวานดีใจอะ หวานจะมีหลาน หวานอยากเล่น ลูกเฮียเทนก็โดนอากงอาม่าพาไปเลี้ยงที่เชียงใหม่นู่น... รอลูกพี่โรมก็ไม่รู้จะมีน้ำยาหรือเปล่า" คนตัวเล็กว่าพลางทำหน้าย่น น้ำหวานเป็นคนที่ชอบเด็กมากเมื่อตอนที่ลูกของเทนคลอดใหม่ ๆ ทั้งน้ำหวานและของขวัญเห่อกันมาก ไปหาทุกสัปดาห์แต่พอหย่านมแล้วคุณปู่คุณย่ามารับไปเลี้ยงที่เชียงใหม่พวกเธอจึงไม่ได้ไปเล่นด้วย ตอนนี้ก็รอลูกของโรมซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีอีกนั่นแหละ(ดีใจขนาดนี้ไม่ท้องเองเลยล่ะคะ ผัวก็มีจริง ๆ แล้วนี่) คนปลายสายดักขึ้นทำเอาน้ำหวานตาโตอย่างนึกได้"เออ...ใช่ มัวแต่แช่น
"ครั้งก่อน? ครั้งไหน" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามยิ้ม ๆ"ก็ครั้งหวานเมาไง หวานไม่เห็นเหนื่อยเลย ไม่เจ็บเลยด้วย" คนตัวเล็กเริ่มออกอาการงอแงอย่างน่ามันเขี้ยว*เออ...ถึงว่าถึงยอมกูง่าย ๆ เพราะคิดว่าครั้งก่อนไม่เจ็บนี่เอง เฮ้อ...ครับ ต้องหาคำอธิฐานบทไหนมาสวดให้น้องคิดแล้วถามมากกว่าเออออเองบ้างเนี่ย โรคนี้มันติดทางอากาศจากน้องขวัญหรือไงวะ ...* ชายหนุ่มคิดในใจพลางถอนหายใจเบา ๆ"หวานเมา หวานจะเหนื่อยได้ไง พี่ไม่ได้ทำอะไรหวานนี่ครับ" คนตัวโตว่ายิ้ม ๆ "ฮะ!" หญิงสาวอุทานตาโตพร้อมทั้งลุกขึ้นเอามือค้ำหน้าอกแกร่งมองหน้าชายหนุ่มอึ้ง ๆ"ซี้ด...ลุกเบา ๆ เดี๋ยวก็หักใช้งานไม่ได้พอดี" ชายหนุ่มว่าพลางสูดปากเบา ๆ เมื่อคนคิดจะลุกก็ลุกแล้วอาจจะลืมไปว่าตอนนี้ทั้งคู่ยังประสานกันอยู่"พี่พูดแบบนี้ แล้ว ๆ คืนนั้นเลือดบนผ้าปูมันมาจากไหน พี่รู้มั้ยหวานเครียดมากเลยนะ แล้วพี่ไปโผล่ที่มหาลัยด้วยหวานทำหน้าไม่ถูกเลย หวานเครียดตั้งหลายวัน แล้วยังขู่หวานเรื่อย ๆ อีก ทำไมพี่แกล้งหวานแบบนี้ล่ะ พี่มาร์คใจร้าย อิยักษ์โหด..." คนตัวเล็กโวยวายทุบอกแกร่งรัว ๆ จนชายหนุ่มต้องรวบมือเธอไว้แล
ลิ้นอุ่น ๆ ลากเลื้อยฝากรอยจูบประทับเป็นทางยาวจากซอกคอหอมกรุ่นของหญิงลงหาร่องอกตีตราความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน แล้วเงยหน้าสบตาคนตัวเล็กหยาดเยิ้มจนหญิงสาวต้องอึ้งราวกับต้องมนต์สะกด ปากหนาก้มลงครอบครองจุกสวยสีระเรื่อดูดเม้มเสียงดังจนเจ้าตัวสะดุ้ง มือหนาอีกข้างลูบไล้ทั่วแผ่นหลังจนร่างบางสยิวขนลุกซู่อย่างประหลาด "อือ.. พิ พี่มาร์ค อูย อย่าเม้ม" หญิงสาวพูดตะกุกตะกักขาดห้วงพลางสูดปากยาว เมื่อจุกสวยถูกปากสีเข้มเม้มดูดแรง ๆแล้วเลื่อนมาอีกข้างอย่างเสมอภาค "หวานดีจัง ถ้ามีลูก ลูกต้องชอบ 2 เต้านี้แน่ ๆ" ชายหนุ่มว่าพลางสบตาหวานเยิ้ม "บ้า... พี่พูดอะไร ใครจะมีลูก โอ๊ะ!" หญิงสาวถามอาย ๆ แล้วต้องอุทานตกใจ เมื่อจู่ ๆ คนที่นอนอยู่ลุกขึ้นจับเธอพลิกนอนหงายตั้งแขนทั้ง 2 คร่อมร่างเธอเอาไว้ แล้วสบตายิ้มกรุ้มกริ่ม"ก็หนูไง พี่ท้องเองไม่ได้หรอก" เสียงทุ้มว่าพลางส่งสายตาหวานเยิ้มจนคนตัวเล็กหน้าแดงตัวแดงขึ้นต้องหลบตา"บ้า... ปล่อยหวานเลยพี่มาร์คจะเกินเส้นมากไปแล้วนะ สว่างแล้วด้วยอีกเดี๋ยวน้องขวัญก็มา" คนตัวเล็กหาข้ออ้างพลางเอามือทาบที่อกแกร่งแล้วดันออกห่างตัวเบา ๆ *รู้หรอกเว้ยว่าไม่ใ
มือหนาสอดเข้าในผ้าห่มแล้วยกชายเสื้อนอนแขนยาวตัวใหญ่ของหญิงสาวขึ้นค่อย ๆ ยกถอดออกทางหัว ดึงออกจากแขนโยนลงพื้นลุกขึ้นนั่งมองคนหลับที่ขยับเปลี่ยนท่านอนขำ ๆ "เรื่องซ้อมตายไว้ใจหวานเลยจริง ๆ" ชายหนุ่มพึมพำแล้วล้มตัวลงนอนก่อนจะสอดมือไปจับที่ขอบกางเกงนอนของหญิงสาวค่อย ๆ ดึงลงเบา ๆ แล้วใช้เท้าช่วยเลื่อนกางเกงนอนตัวใหญ่ออกไปจนพ้นตัวพร้อมกับชั้นในตัวจิ๋วของเธอหลุดติดไปด้วย แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นมาหาผ้าขนหนูของหญิงสาวมาพันรอบเอวตัวเองถอดเกงกางวอร์มของตัวเองออกแล้วกลับไปนอนลงที่เดิม ก่อนจะรั้งร่างบางเข้ามากอดจนแนบชิด"เฮ้อ... ใครแกล้งใครวะเนี่ย กูทำกูเองอีกแล้วนะไอ้มาร์ค เป็นคนอื่นกูใส่จนพรุนไปแล้วแต่ไอ้ตัวเล็กนี่กลับเริ่มไม่ได้ซะงั้น" ชายหนุ่มพึมพำมองคนที่รั้งเข้ามากอดอย่างใช้ความคิด ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงประกบจูบปากบางเบา ๆ แล้วเลื่อนตัวขึ้นมากดหัวเธอซุกอกแกร่งของตัวเอง จับมือบางมาวางพาดที่เอวของตัวเองลูบหลังคนในอ้อมกอดเบา ๆ "เฮ้อ... ทำไม่ได้ว่ะ แม่ง..." ชายหนุ่มถอนหายใจพลางก้มลงจูบที่เรือนผมสวยแล้วข่มตานอนอย่างยากลำบาก "กู๊ดไนท์ นะตัวเล็ก"……….//……&he
"โอ๊ย!! เคยเจอที่ไหนล่ะคะ บอสกับโปรเฟสเซอร์ไม่เคยควงใครค่ะ เคยแต่ควงกันเองไปไหนมาไหนกัน 2 คน เวลาประชุมที ถ้าโปรเฟสเซอร์ว่ายังไงบอสก็เออออ หรือบอสว่าอะไรโปรเฟสเซอร์ก็เออออกะหนุงกะหนิงยิ่งกว่าอะไรซะอีก แล้วผู้หญิงหนึ่งเดียวที่ใกล้บอสก็คุณโรซี่นั่นแหละจนคนในออฟฟิศคิดว่านางเป็นแฟนบอสเลยไม่มีใครกล้าฉะกับนาง คิดจะไล่ใครออกก็ไล่ บางคนนางไล่ออกโปรเฟสเซอร์ก็ให้คนไปตามกลับมาทำงานก็มีนางนี่วี้ด ๆๆ เป็นหมาโดนน้ำมันเลยจ้า" โอปอล์ได้เพื่อนคุยก็ร่ายยาวอย่างคันปากคันคอทันที"แล้วบอสไม่ว่าอะไรเธอเลยหรือคะ เธอทำแบบนั้น" หญิงสาวเท้าคางถามอย่างสงสัย"จะว่าอะไรล่ะเห็นมีคนเคยพูดว่านางเคยช่วยบอสตอนที่บอสมาจากไทยใหม่ ๆ เลยถือเป็นบุญคุณกันล่ะมั้ง ทีแรกนางก็ทำฝ่ายการตลาดนี่แหละแต่นางไม่เอาใคร บอสเลยสั่งให้ย้ายเก็บเข้ากรุไปเป็นเลขาเหมือนต่อขาให้นางน่ะ ยืดคอสูงไปใหญ่ คิดจะชี้ใช้ใครก็ชี้จะไม่กล้าก็แค่กับโปรเฟสเซอร์เท่านั้นแหละ""แล้ว พิ...เอ้อ โปรเฟสเซอร์เค้าใจดีมั้ยคะ""มาก... ค่ะหนู คุณมาร์คคือนักสันถวไมตรีผู้สยบทุกอย่างบนโลกเคเอสของเราจ่ะ ใจดี ใจเย็น อ่อนน้อม น่
"เอ่อ ..." "หืม? มีอะไร" ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม เด็กที่กำลังนั่งอ้าปากหวออยู่ข้างหน้า"ไม่มีอะไรค่ะ หวานง่วง..." ว่าพลางปิดปากหาวหวอดขึ้นมาทันที"ง่วงก็ไปนอนก่อนไป" ชายหนุ่มสั่งในขณะที่ตายังอ่านเอกสารในมือ"แล้วพี่มาร์คไม่กลับห้องล่ะ หวานจะได้ปิดไฟ""พี่นอนนี่" คนตัวโตพูดเสียงนิ่งทำเอาเจ้าของห้องอ้าปากหวอ กระพริบตาปริบ ๆ "ฮะ!""ก็บอกว่าไปนอนก่อนเลยหรือจะให้พี่พาไปนอน งั้น ปะ" ว่าแล้วปิดแฟ้มในมือทำท่าจะลุกขึ้น"เดี๊ยว... พี่มาร์คไม่กลับห้องล่ะ" คนตัวเล็กเบรกยาวถามประโยคเดิมอีกรอบ"ก็บอกว่า พี่นอนนี่" มาร์คตอบเสียงนิ่งเหมือนปกติแต่แอบกลั้นขำเด็กงงอย่างสุดฤทธิ์"ไม่ได้หวานไม่ให้พี่มาร์คนอน" หญิงสาวว่าขึ้นเตรียมจะลุกหนีเข้าห้อง แต่ไม่ไวเท่าคนตัวโตที่คว้าแขนเอาไว้แล้วดึงลงมานั่งที่ตักตัวเองแบบง่าย ๆ"จะไปไหน" "ไปนอนค่ะ หวานง่วง" น้ำหวานตอบหน้าบึ้ง *ห้องตัวเองก็มีมั้ยวะ จะมานอนเพื่อ*"งั้นไปนอนกันพี่ก็ง่วง" พูดจบลุกขึ้นช้อนร่างบางเดินเข้าห้องหญิงสาวทันที"พี่มาร์ค ปล่อยหวานก่อน" น้ำหวานโวยวายทุบอกแกร่งไม
"พี่มาร์คกลับไปทำงานเถอะค่ะเดี๋ยวหวานจะเก็บของแล้ว" น้ำหวานเอ่ยขึ้นเบา ๆ พร้อมกับวางกระเป๋าสะพายตัวเองไว้ที่โต๊ะกลางก่อนจะหันหลังเดินเข้าห้องตัวเองเพื่อไปเก็บของแต่โดนมือใหญ่รวบกอดจากทางด้านหลังแล้วรั้งร่างบางเข้าไปแนบอก"จะไปไหน?""ก็กลับไทยไงคะ น้องขวัญไม่อยู่หวานจะอยู่ยังไง แล้วประธานศิลาคงไม่ให้หวานอยู่ต่อแน่ถ้าน้องขวัญไม่อยู่" เสียงเศร้าปนสะอื้นเบา ๆ ดังออกมาอย่างน่าสงสาร"ฟังพี่นะ (ว่าพลางจับคนตัวเล็กหันมาสบตา) ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหวานต้องได้ฝึกงานอยู่ที่นี่จนจบ เรื่องที่เกิดขึ้นหวานกับน้องขวัญไม่ผิดพี่จะไม่ยอมให้การตัดสินใจของมันทำลายอนาคตของหวานได้ พี่สัญญานะ" ชายหนุ่มว่าเสียงทุ้มพลางเช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้อย่างอ่อนโยนแล้วรั้งร่างบางเข้ามากอดแนบอก"แล้วพี่มาร์คจะค้านประธานศิลาได้หรือคะ ถ้าเขาไม่ให้หวานฝึกต่อ...""หวานเป็นเด็กทุนของคุณปู่นี่ไม่ใช่เด็กทุนของไอ้ศิมันซักหน่อย แล้วถ้าฝึกจบมันไม่ให้ทำงานต่อ พี่ฝากหวานเข้าทำงานในมหาลัยได้" ชายหนุ่มปลอบใจเสียงทุ้ม"แล้วหวานต้องทำไงต่อคะ หวาน..." "หวานก็ไปทำกับข้าวมากินกันไง นี่บ่ายแล้วนะ