Kabanata 5:
Hindi na kaya pang magsalita ni Albert, para siyang nauupos na kandila sa nabasang nilalaman ng brown envelope. Nakalagay doon ang pirma ng asawa niyang si Martina sa diborsyo.
Naging seryoso lamang siya nang mabasa din ang nilalaman nito. Na kahit maghiwalay silang dalawa, hindi kukuha o makikihati man lang si Martina sa kayamanan o ari-arian niya.
Sige, itutuloy ko ang kwento mo—medyo may tensyon, kaya pananatiliin ko ‘yung vibe ng eksena. Heto ang karugtong:
---
Pinag-ipit ni Zia ang kanyang ibabang labi. Malinaw at maikli ang mga kondisyon sa dokumento—halatang aalis siyang walang kahit anong dala.
"Usal..." ni Zia habang nanlalaki ang mga mata sa nabasa, at tila natuwa siya dahil kaagad singko, duling hindi hihingi ang hipag sa kanyang kuya. Ngunit tinikom niya ang labi dahil sa kakaibang tingin ng kapatid. Ramdam niyang galit ito.
"Anong masaya diyan?" malamig na tanong ni Albert, ang kanyang nakatatandang kapatid.
Nagkibit-balikat si Zia, pilit na itinatago ang ngiting kanina pa gusto kumawala. "Wala. Nagulat lang ako. Hindi ko akalaing papayag siya sa ganyang kasunduan. Parang... masyado siyang proud."
"Hindi niya ‘yan ginawa dahil proud siya," mariing sagot ni Albert, habang dinudurog ng tingin ang hawak na papel. "Ginawa niya ‘yan kasi pagod na siyang ipaglaban ‘tong kasal namin na matagal mo nang pinapakialaman."
Natahimik si Zia. Hindi niya inaasahang sa unang pagkakataon ay pagtatanggol pa ng kanyang kapatid ang asawa nitong si Martina—ang babaeng hindi niya kailanman tinanggap bilang bahagi ng pamilya.
"Kuya, iniwan ka na nga niya. Hindi mo ba nakikita? Wala na siyang pakialam sa’yo!"
"Oo," sagot ni Albert mapakla ang tinig, "at kasalanan ko ‘yon."
Tumalikod si Albert at diretsong lumabas ng opisina. bitbit ang envelope na may lagda ni Martina. Naiwan si Zia, tulala at hindi mapakali.
---
Tahimik siyang napaupo sa gilid ng sofa, hawak-hawak pa rin ang papel na para bang isang bahagi ng kanyang sarili ang unti-unting nawawala. Hindi niya akalaing darating sa ganitong punto.
Matagal siyang nanatiling nakatulala, hanggang sa dahan-dahang pumasok sa sala si Martina, suot ang simpleng bestida na parang kasing gaan ng kanyang pasya. Wala man lang bakas ng galit o pait sa kanyang mukha—pawang kapayapaan lang.
"Ayaw ko nang patagalin pa," mahinang sabi ni Martina, ngunit buo ang tinig. "Matagal na akong wala sa puso mo, Albert. Hindi ko kailangan ng pera mo para makapagsimula ulit. Ang kailangan ko lang ay kalayaang piliin kung saan ako masaya."
Tumayo si Albert, nanginginig ang mga kamay. "Bakit ngayon lang, Martina? Pwede pa nating ayusin ‘to... Pwede pa nating subukan."
Napangiti si Martina, ngunit may lungkot sa kanyang mga mata. "Ilang beses na nating sinubukan. Pero hindi mo ako pinili kahit kailan."
Hindi agad nakasagot si Albert. Gusto niyang sabihin na mahal pa rin niya si Martina, pero alam niyang huli na ang lahat. Mas masakit tanggapin ang katotohanan kapag hindi mo agad pinansin ang mga palatandaan.
Lumapit si Martina at iniabot ang susi ng bahay. "Babalik ako para sa mga gamit ko sa susunod na linggo. Huwag kang mag-alala, hindi ko na guguluhin ang buhay mo."
At sa huling pagkakataon, tinalikuran siya ni Martina—hindi na dahil galit siya, kundi dahil natutunan na niyang piliin ang sarili.
---
Sa bawat hakbang palayo sa bahay na minsan nilang pinagsamahan, pakiramdam ni Martina ay unti-unting gumagaan ang dibdib niya. Hindi dahil masaya siya sa paghihiwalay, kundi dahil sa wakas, pinili na rin niya ang sarili.
Sumakay siya sa taxi at tahimik na tumingin sa bintana. Ang mga alaalang masaya at masakit ay sabay-sabay na dumaan sa isip niya—ang mga gabi ng pag-aabang, mga panahong pakiramdam niya'y invisible siya
sa buhay ng sariling asawa, at ang mga sandaling pilit niyang pinapaniwal
a ang sarili na sapat siya.
Ngunit tapos na iyon.
Habang nakaupo pa rin si Martina sa may front desk, dama niya ang inis ng mga staff na babae sa kanyang postura—tiklop ang mga braso, kunot ang noo, at tila ilang sandali na lang ay sasabog na ang kanyang pasensya. Kahit tahimik siya, bakas sa kanyang mga mata ang awa para sa sarili ng dalawang receptionist na walang habas sa panghuhusga. Parang gusto niyang sabihin, "Alam niyo ba kung sino ako? Kung paano ko kayo mapapaalis sa trabaho?" pero pinigilan niya ang sarili. Hindi niya gugustuhin na magmukhang isa sa mga babaeng ginagawa nilang biro.Sa isang gilid ng mesa, pabulong ngunit sadyang dinidinig ni Martina, sabay nagtatawanan sina Angel at Joan."Nakita mo ba 'yung suot niya? Parang galing sa ukay-ukay!" bulong ni Angel, ang boses niya ay puno ng paghamak."Oo nga eh," sagot ni Joan, "Para siyang isang gusali ng condo—matagal na, sira-sira na, at walang kwenta!"Sumilay ang isang matalim na tingin sa mukha ni Martina. Nais niyang salubungin ang mga babae at bigyan ng matindi
Martina tahimik na nakatingin sa monitor habang mabilis ang pag-scroll ng mouse. Ang headline ay naka-bold sa pulang font sa taas ng webpage:“Ex-wife ng Montenegro Group CEO, umani ng batikos sa online community: Gold digger, oportunista, at walang kahihiyan!”Sumunod ang sunod-sunod na mga artikulo na parehong tono: mga paninira, pekeng istorya, at maseselang detalye na ni hindi niya alam saan kinuha.Tumayo si Xander mula sa sofa, nilapitan si Martina, at sinilip ang screen. “Seryoso? Ganito kababa ang kayang gawin ng kampo nila?”Martina, kalmado pa rin, pero may apoy na sa mga mata. “Hindi nila ako kayang gibain sa boardroom, kaya sinusubukan nila akong sirain sa mata ng publiko.”Pumasok ang kanyang assistant na si Irene, hawak ang tablet. “Ma’am, kasabay ng mga article, may nagpapakalat din sa anonymous forums. May mga leaked photos kuno na sinasabing galing sa 'luxury divorce settlement.' Pero walang official source. Gawa-gawa lang.”“Orchestrated smear campaign,” sabi ni Xand
Isang linggo matapos mag-viral ang post ni Martina, patuloy ang pagdagsa ng tawag at mensahe mula sa iba't ibang media outlets. Ang kwento niya ay naging isang pambansang usapin—isang babae na iniiwasan, ngunit nagpatuloy at bumangon sa kabila ng mga pagsubok. Nakamit niya ang katarungan na matagal na niyang hinahanap, at ang kanyang boses ay nagsilbing simbolo ng paglaban para sa mga taong patuloy na nakakaranas ng kawalang katarungan.Nasa loob ng isang maluwag na conference room si Martina, ang mga mata niyang hindi na kalmado tulad ng dati. Ang bawat titig ay puno ng lakas ng loob at determinasyong humarap sa lahat ng mga pagsubok. Sa harap niya, nakaupo ang isang editor-in-chief ng sikat na magazine, isang tanyag na personalidad sa industriya. Nagsimula na ang interview."Martina, maraming tao ang nahulog sa iyong paninindigan. Pero may ilan pa ring nagtatanong—bakit mo inilabas ang mga ito sa publiko? Bakit hindi mo na lang sila pinatawad?" tanong ng editor, seryoso ang expressi
---Kabanata 9: Laban sa Liwanag ng Pag-asaAng liwanag ng araw ay sumisingit sa bintana, nag-iiwan ng mga gintong guhit sa sahig ng silid ni Martina. Ngunit sa kabila ng araw na nagbibigay liwanag sa buong paligid, tila ba ang sikat ng araw ay hindi nakakapasok sa kanyang puso. Ang puso ni Martina ay nananatiling madilim, malamig, at puno ng mga sugat mula sa nakaraan. Ang matinding bangungot ng pagkakabasag ng kanyang imahe sa publiko ay parang isang bagyo na nagwasak sa kanyang buhay, nag-iiwan ng mga bakas ng sakit at pangamba sa bawat sulok ng kanyang pagkatao.Ang mga mata ng publiko ay nakatutok sa kanya, naglalabas ng mga masasakit na salita at nag-aalab na kritisismo. Ang mga salita ng mga tao ay para bang mga paltos sa kanyang balat, sumasakit, ngunit hindi siya nagpatinag. Bagamat nasasaktan, si Martina ay nagpatuloy. Alam niyang hindi siya magpapatalo sa mga kasinungalingang ipinapakalat ng mga tao sa paligid niya. Ang bawat hakbang na ginawa niya mula sa unang araw ng hiw
Kabanata 10: BlacklistAng ulan ay kumakapit sa salamin ng bintana. Sa loob ng tahimik na silid, tanging mahinang tunog ng cellphone ni Martina ang maririnig. Nasa kamay niya ang telepono—tumatawag si Albert. Mabilis ang tibok ng kanyang dibdib, pero hindi dahil sa kaba—kundi sa galit na matagal niyang kinimkim.Saglit siyang pumikit bago sinagot ang tawag.“Martina, pwede ba tayong mag-usap nang maayos—”Hindi pa man natatapos si Albert ay sumagot na siya, malamig ang tinig."Ngayon mo pa gustong makipag-usap nang maayos? Tatlong taon, Albert. Tatlong taon akong nabuhay sa piling mo, sa piling ng pamilya mong tiningnan ako mula ulo hanggang paa. Nagpakababa ako. Kumapit ako. Hindi ako nagreklamo. Hindi ko isinumbat kahit kailan. Pero ngayon, ako na mismo ang bibitaw."Natahimik ang kabilang linya. Humigpit ang hawak ni Martina sa cellphone."Pinirmahan ko na ang kasunduan ng diborsyo. Wala akong hiningi kahit isang kusing. Ni isang salitang 'salamat'—hindi ko na rin inaasahan. Gusto
Kinabukasan, walang pasabi at walang pag-aalinlangan na dumating si Albert sa mansyon ni Pia. Wala itong dalang ngiti, ni anino ng dating lambing. Ang bitbit niya ay isang folder na puno ng katotohanan—mga kasalanang matagal nang nakatago.Pagkabukas pa lang ng pinto ni Pia, bigla niyang ibinato ang mga papel sa harap ng babae. Kumalat iyon sa marmol na sahig, tila mga pangakong winasak."Ipaliwanag mo ‘to."Matigas ang tinig ni Albert, tila bakal ang bawat salita. Halos umalsa ang litid sa leeg niya sa tindi ng galit.Napamaang si Pia, tila hindi makapaniwala sa pag-uugali ni Albert. Kanina lang ay akala niya'y isa itong pagbisita ng pagkakasundo, ngunit iba ang hatid ng lalaki—poot at pagkasuklam.Dahan-dahan niyang dinampot ang isa sa mga papel, nanginginig ang kamay habang binabasa ang laman: mga screenshot ng usapan niya sa isang kilalang PR handler, patunay na siya ang nasa likod ng mga kasinungalingang kumalat online laban kay Martina."A-Ako ba ang tinutukoy mo?" tanong ni Pia
Kabanata 12: Hanggang Dito na LangHindi makapaniwala si Pia sa narinig niya. Parang hindi siya makahinga nang marinig mula mismo kay Albert ang mga salitang tila pagtatanggol pa kay Martina—ang babaeng matagal na niyang kinaiinggitan."Albert, seryoso ka ba? Hindi mo ba dati ikinagagalit 'yang si Martina? Bakit parang pinapanigan mo pa siya ngayon?" mariing tanong ni Pia, halatang naiipit ang damdamin. "Nakita mo naman ang mga post niya, 'di ba? Wala siyang pakialam sa'yo o sa pamilya mo! Kung totoo ang pagmamahal niya noon, bakit siya basta na lang nagpaalam? Gusto ka lang niyang tapakan, pati si Clarisse!"Napailing si Albert. Mula nang hingin ni Martina ang diborsyo habang siya'y nasa ospital, para bang gumuho ang lahat ng alam niyang totoo. Ayaw niya ng ganitong kawalan ng kontrol—isang damdaming hindi niya kayang sanayin.Marahil nga, totoo ang sinasabi ni Pia. Baka wala talagang halaga kay Martina ang kasal nila. Kasi kung meron, hindi siya ganoon kadali bumitaw."Hanggang dito
“May bago na agad na boyfriend si Martina?”“Ah kaya pala ganyan siya kabilis nakipaghiwalay sa’yo, Kuya Albert. Mukhang mamahalin ang kotse, hindi naman niya kaya ‘yon,” bulong ni Pia habang sadyang pinapalakas ang boses para marinig ni Albert.Hindi pa man malinaw ang mukha ng lalaking bumaba mula sa driver's seat, ay mabilis na siyang nagbitiw ng paratang.“Hindi na nakuntento sa’yo,” dagdag pa ni Pia, habang nakakunot ang noo pero may bahid ng panlalamang ang ngiti. “Naghanap ng mas mayaman. Ibang klase talaga siyang babae. Magaling magpanggap—pero kita mo, hindi rin pala loyal.”Ramdam ni Albert ang pag-init ng ulo niya. Habang nakatingin sa kotse, parang unti-unting binabalot ng usok ang isipan niya. Ayaw niyang maniwala, pero parang hinahatak siya ng mga sinabi ni Pia papunta sa madilim na pagdududa.“Kuya, tama lang ‘yan. Buti na lang natapos na kayo bago ka niya tuluyang niloko,” patuloy ni Pia, habang marahang hinawakan ang braso ni Albert na tila gusto siyang konsolohin—o b
Kabanata 32: Alagang RamdamNang makita ni Martina ang pamilyar na pigura, agad siyang tumakbo papalapit at masayang yumakap sa braso ni Martin. Tila isang batang sabik sa yakap ng pamilya, mahigpit ang pagkakayakap niya.Napangiti si Martin habang nakatingin sa kapatid. Sa likod ng malamig niyang anyo, bakas ang pag-aalala at lambing sa mga mata."Nandito ako para sunduin ka sa trabaho. Bago ka pa mapagod, dapat nagpapahinga ka na. Kararating mo lang mula sa biyahe, Martina. Huwag mong pwersahin ang sarili mo."Napangiti si Martina at tumango. May init na yumakap sa kanyang puso.Sa pamilya ng Montenegro, kailanman ay walang nagtatanong kung pagod ba siya, kung nahihirapan siya, o kung kailangan niya ng karamay. Pero ngayon, naririnig niya ang mga salitang matagal na niyang hinahangad. Totoo ngang ang pamilya pa rin ang tahanang pinakamasarap balikan."Kuya," bulong niya, may halong lambing. "Pwede ba tayong dumaan sa bar? Gusto ko lang mag-relax kahit sandali."Bahagyang kumunot ang
Kabanata 31: Pag-uudyok "Huwag kang mag-alala, Pia. Hindi ko naman siya sasaktan."Pinakamasama na siguro ang turuan ko lang siya ng leksyon para hindi na siya makabalik sa mundo natin.Tumikhim si Pia at nag-angat ng tingin sa kausap. Kitang-kita niya ang mapanlikhang liwanag sa mga mata ni Zia—isang liwanag na parang apoy, handang lamunin ang sinumang sumalungat."Sa totoo lang... alam ko kung nasaan siya ngayon."Napatingin si Zia, agad na nanlaki ang mga mata."Talaga? Nasaan siya?""Noong pumunta sila ni Kuya Albert sa Civil Affairs Bureau para kumuha ng divorce certificate, ang kapatid ko ang naghatid sa kanya.""Ang kapatid mo? Hindi ba matagal nang patay ang kapatid mo?"Diretsahang tanong ni Zia, habang nakakunot ang noo.Bahagyang napatigil si Pia, tila may alinlangan. Ngunit sa huli, piniling sabihin ang totoo."Hindi 'yung panganay namin... 'yung pangalawa, si Lorenzo Trinidad.""Si Lorenzo? 'Yung kilalang babaero ng pamilya Trinidad?"Tumango si Pia, sabay bitaw ng mahin
Kabanata 30: Bangayan ng MagkapatidNapanganga si Zia, hindi makapaniwala. “Pinagtatanggol lang naman kita, tapos ako pa ang sinisi mo? Kung ganyan mo pala kamahal ang babaeng 'yon, bakit mo pa siya hiniwalayan? Ni hindi mo nga siya ginagalaw noon! Hindi ba’t dahil ni hindi mo siya gusto?!”Pak!Napapitlag si Zia. Mariing tinakpan niya ang kanyang pisngi matapos siyang biglang sampalin ni Albert.“Sinaktan mo ako? Dahil lang sa babaeng walang hiya na ‘yon?!”Mariing tumingin si Albert sa kapatid. “At nagsalita ka pa! Zia, ganyan mo ba binastos si Martina noon? Tapos sa tuwing lalapit ka sa akin, magpapakaawa ka’t magpapanggap na mabait, kaya tuloy mali ang naging tingin ko sa kanya?”Tiningnan siya ni Zia na punong-puno ng galit at hinanakit. Sa loob-loob niya, matagal na siyang nasusuklam sa pangyayari, pero ngayon lang siya tuluyang sumabog. Dati, may paggalang pa siya kay Albert bilang kuya, pero nang manaig ang init ng ulo niya, wala na siyang pakialam.“Ano ngayon kung oo?! Nagsi
Kabanata 29: Kapritso"Okay lang, malamang hindi naman narinig ni Kuya Albert," bulong ni Zia sa sarili, sinusubukang pakalmahin ang kabang nararamdaman. Pero sa totoo lang, takot siya. Kilala niya si Albert—hindi ito marunong magtimpi pag may mali. Wala siyang pakialam kung kapatid ka niya o empleyado, kapag may pagkakamali ka, sisinghalan ka sa harap ng maraming tao. Kahit anong pakiusap ng iba, hindi ito nagpapapigil.Nahihiya man, nagtapang-tapangan pa si Zia. “Eh ano kung narinig niya? Totoo naman ang sinabi ko.”Hindi na umimik si Pia. Nang pumasok si Albert, agad siyang tumahimik at tumutok dito. Halatang wala na siyang gana pang pansinin si Zia. Pagkatapos ng linya ni Zia, dumating na rin ang doktor na kasama ni Albert.Lumapit ang doktor at sinuri ang paa ni Pia. “Ayos naman. Wala namang kakaiba. Fracture nga lang talaga, kaya normal na masakit habang naghihilom ang buto.”Nakapout si Pia, pilit pa ring nagpapaawa. “Pero natatakot po talaga akong masaktan...”Napatingin sa ka
Kabanata 28: PaghamakSa mga oras na iyon sa loob ng ospital na kwarto, buong pagmamalaking ibinaba ni Pia ang kanyang cellphone.“Ano, anong sabi ni Kuya Albert?” tanong ni Zia, habang kumakain ng prutas na dinala ng nurse, ngunit hindi maitatago ang sabik na ekspresyon sa mukha.May nahihiyang ngiti sa labi ni Pia, ngunit bakas sa mga mata niya ang ligaya. “Sabi niya pupuntahan daw niya ako. On the way na raw siya.”“Kita mo? Sabi ko na nga ba—iba ang trato sa’yo ni Kuya. Kung ako ‘yung nasugatan, baka next week pa niya ako maalala,” sabay irap ni Zia, halatang may halong panunukso at inggit.“Hindi, baka naman kaya lang gano’n si Kuya Albert ay dahil kay Kuya ko. Malaki ang utang na loob niya noon,” pilit na paliwanag ni Pia, bagaman ang puso niya ay unti-unting umaasa.“Utang na loob? Naku, Pia, ilang taon na ang lumipas simula noong namatay ang kuya mo. Kung bayad-utang lang ‘yan, dapat matagal nang tapos. Sa nakikita ko, parang gusto ka na niya talaga,” bulong ni Zia, sabay kind
Kabanata 27 May pagkukulang ba ako.Napakunot ang noo ni Albert habang nakaupo sa kanyang opisina. Hindi siya kumbinsido. Hindi gano’n si Martina sa pagkakakilala niya rito. Ngunit sa totoo lang, sa tatlong taon nilang pagsasama bilang mag-asawa, kilala ba talaga niya ito? O baka nga tama sina Pia at Leo—na si Martina ay isang huwad lamang, isang babaeng nagpapanggap para dayain siya.Napabuntong-hininga si Albert. Lalo siyang nainis sa sarili sa kaisipang iyon. Sa halip na makipagtalo pa, mabilis niyang tinulak ang upuan, tumayo, at kinuha ang kanyang coat."Aba? Ang ganda ng usapan natin ah, saan ka pupunta?" tanong ni Leo, na kanina pa nakaupo sa kabilang upuan, may hawak na tasa ng kape at pilyong ngiti sa labi."Oras na. Pupunta ako sa ospital pagkatapos ng trabaho," malamig na sagot ni Albert habang inaayos ang kanyang coat at briefcase.Napailing si Leo. "Talaga, bro? Sa ganda ng mukha mo, sayang kung puro trabaho lang. Wala ka bang nightlife?" Tumawa ito at tinapik ang braso n
Kabanata 26: Nagbago ang Munting KorderoSa araw-araw, palaging hindi makita si Martina. Hindi siya dumadalo sa mga pagtitipon, hindi siya sumasama sa mga hapunan, at tila walang pakialam sa mga kaibigan ni Albert. Sa mata ng mga tao, kahit kasal siya, para pa ring binata si Albert sa labas.Malamig at tahimik talaga ang ugali ni Albert Montenegro. Kung wala kang malapit na taong mapagbabahagian ng bigat ng damdamin mo, mas mabuti pa sigurong huwag nang pumasok sa kasal. Kahit si Pia—na hindi naman niya gaanong pinapansin—ay marunong pa ring mag-alala tuwing nalalasing si Albert. Pero si Martina? Ano ba naman ang naitutulong niya bukod sa pagiging tahimik at pananatili sa bahay bilang “Asawa ni Albert”?At ang mas masahol, ‘yung mga ipinost ni Martina online ay nagdulot pa ng kontrobersya na nakaapekto sa Montenegro Designer Group. Sa huli, siya pa ang pinagbintangang dahilan ng lahat. Kaya bilang kapatid ni Albert, paano hindi magagalit si Leo?“Para sa pagbabalik ng pagiging binata
Kabanata 25: Hindi Ako Karapat-dapat Para sa’yo“Geo, ikaw na muna ang bahala sa pakikipag-ugnayan kay Marie. Ayos lang ba sa’yo?”Diretsong tanong ni Albert habang pinipilit manatiling kalmado sa harap ng kanyang team.May koneksyon din kasi ang pamilya ni Geo sa industriya, kaya’t siya ang pinakamainam na tao para mangasiwa ng usaping iyon.Tumango si Geo sabay taas ng daliri sa “OK” sign, saka ngumiti. “Walang problema, boss. Ako na ang bahala rito.”Tumango si Albert bilang tugon, saka ibinaling ang tingin sa buong team. “Ang paghahanap ng bagong designer ay pansamantalang ipapasa ko kay Geo, pero kailangan niyang suportahan ng buong team. Kayo na rin ang agad na makipag-ugnayan sa PR department para makabuo tayo ng contingency plan. Ayokong may butas sa sistema natin.”“Okay po, Mr. Montenegro,” sabay-sabay na tugon ng mga miyembro.Ngunit si Geo, kahit pa ngiti ang suot, ay napabuntong-hininga habang inaayos ang salamin niya. “Gagawin ko po ang makakaya ko.”Alam niyang hindi ga
---Kabanata 24: KumplikadoHabang patuloy ang tagumpay ni Martina Acosta sa pagpabagsak ng Mga Montenegro Group, isang seryosong krisis ang unti-unting bumabalot sa Montenegro Company. Mula sa ospital, agad na bumalik si Albert Montenegro sa Company matapos makatanggap ng balita—at pagkarating pa lang niya sa pinto ng kumpanya, sinalubong na siya ng kanyang assistant na si Gio Ramirez, may tensyon sa mukha.“Ano’ng nangyayari?” tanong ni Albert, agad na kinabahan sa ekspresyon ng kanyang tauhan.“Sir, hindi po namin makontak si Lead Designer Marie Curie,” mabilis at seryosong tugon ni Gio.“Anong ibig mong sabihin na hindi siya makontak?” naguguluhan tanong ni Albert sa kanyang assistant.“Ngayon po ang araw ng pirmahan ng kontrata para sa panibagong kolaborasyon, pero matapos dalhin ng business department ang kontrata sa kanya, tinanggihan niya ito. Nag-iwan lang siya ng maikling email na nagsasabing hindi na siya interesado. At mula noon, wala na po siyang sagot.” kinakabahan sago