Ilang oras na nang nasa unit ni Blessie ang binatang si Marius. Dumating na ang pagkain na inorder nito. Gaya nang napag usapan nila kanina. Sabay silang kakain ng hapunan."Bakit ang dami mong inorder na pagkain? Dadalawa lang tayo. Mauubos mo ba lahat 'yan?" tanong ni Blessie na matiim na nakatingin kay Marius. Nakaupo lang ang binata na nakahalukipkip. "We will eat all of this food. Wala akong pakialam kung busog ka na. Basta, uubusin natin 'to." may pinal na sagot ni Marius sa kanya. Namilog ang mata ni Blessie."Hindi ko kayang ubusin 'yan. Baka ikaw.. Kaya mong uubusin lahat ito." mariing tanggi ni Blessie. "Kumain ka lang nang kumain, Blessie. Tignan mo nga 'yang katawan mo. Ang payat payat. Baka pinababayaan mo na ang sarili mo at palaging dieta ka. Hindi mo na kailangan na magpasexy. Gusto pa din kita. Kahit tumaba ka pa. At kahit ano pa ang itsura mo. Mamahalin pa din kita." seryosong sabi ni Marius. Matiim siyang nakatingin kay Blessie.Pinagkrus ni Blessie ang kanyang ka
Dinala si Blessie ni Marius sa isang sikat na pasyalan sa Davao. Ang Malagos Garden Resort. Laking tuwa ni Blessie ng makita ang buong paligid sa resort. First time niyang makapunta sa ganitong lugar. Sa Baguio pa lang naman ang unang pinuntahan niyang lugar. Ni minsan ay hindi pa siya ay hindi pa siya nakapag bakasyon sa ganito kaganda na lugar. Napakaganda, sariwa ang hangin at ang aliwalas sa paningin ng maalon at asul na dagat. Parang gusto niyang dito na lang pansamantala mamalagi. Napakatahimik at simple lang ang buhay. Malayo sa lahat ng ingay at gulo sa siyudad.Napasinghap si Blessie nang may yumakap sa kanyang beywang mula sa likuran. Ramdam niya ang init ng katawan nito sa kanyang likod. Tumatama din ang mainit na hangin mula sa ilong ng bintana. Hinawakan niya ang mga brasong nakapulupot sa kanyang beywang. "Do you like the view?" tanong ni Marius sa kanya at isiniksik pa ang mukha sa leeg ni Blessie. Sinisinghot ang mabangong amoy sa kanyang leeg. Nakikiliti ang dalaga
NASA labas pa din siya ng bahay nina Blessie. Bigla naman tumunog ang phone niya. Si Blessie. Mabilis niyang sinagot ang tawag at itinapat sa tenga niya."Marius,""Blessie, where are you? Kanina pa ako naghihintay sayo sa opisina. Kung nasaan ka, sabihin mo para mapuntahan kita. Hindi ka ba papasok? Maysakit ka ba? Baaka napagod ka sa pagpunta natin sa Davao?" puno ng pag-aalalang mga tanong ni Marius sa kabilang linya.Naririnig niya ang mga malalim na paghinga ni Blessie."Puwede ba tayong mag-usap? Wala ako sa bahay ngayon. Isend ko ang address kung nasaan ako," ramdam ni Marius ang lungkot sa boses ni Blessie."Mukha seryoso 'yan. Sige, pupunta ako."Nang magpaalam si Blessie ay pinatay na nito ang tawag. Nagtataka si Marius sa naging gawi ni Blessie. Parang maayos pa naman sila noong ihatid niya ito sa bahay nila. Bakit bigla ang pagbabago ng pakitutungo ng dalaga sa kanya?Binuhay niya ang makina ng kotse niya at agad na umalis sa harapan ng bahay nina Blessie.Nakuha na niya a
MAGDAMAG na nag inom si Marius sa kanyang condo. Masama ang loob niya na iniwan siya ni Blessie. 'Di man lang nito inalam ang lahat sa kanya."Mahal na mahal kita, Blessie. Sana binigyan mo ako ng chance to explain everything. Hindi 'yong basta basta aalis ka na walang paalam!" Hinanakit niyang malakas na sigaw.Why should she leave? Puwede nilang pag usapan. Kung anuman ang narinig niya ay hindi narinig ni Blessie ng buo.Umaga nang magising si Marius dahil sa tunog ng kanyang phone. Nakatulog pala siya sa sahig dahil sa sobrang kalasingan.Pupungas pungas pa siyang bumango. At kinuha ang phone sa bulsa ng kanyang pantalon."Yes," pagalit na sabi niya sa knilang linya."Sir, dinala po si Miss Blessie sa probinsya. Nasa Isabela po nakatira ang Lola ni Ma'am," imporma ng inutusan niyang mag imbestiga sa pamilya ng dalaga.Napatayo bigla si Marius. "Send to me the address. Ako ang pupunta at haharapin ko si Blessie. Thank you sa info." Saka pinatay ang tawag.Nagmamadaling siyang pumunt
UMABOT na ang gabi, hindi pa rin umuuwi sina Blessie. Naiinip na si Marius sa paghihintay sa dalaga. Lumalapit naman si Lola Remedios sa kanya. Inilapag nito ang isang tasa ng kape sa lamesita."Inumin mo para hindi ka antukin. Baka nagkasayahan pa ang mga iyon kaya late na uuwi. Alam mo matagal na hindi napasyal ang apo kong 'yon dito sa Aurora. At namiss nila ni Andrew ang isa't isa."Napaayos ng upo si Marius. Naiinip na rin siya at inaantok na. Napagod siya sa mahabang biyahe niya kanina habang papunta sa Isabela."Hijo, magkape ka muna. Mukhang napasarap sa pamamasyal ang apo ko at hindi kaagad nakauwi," sabi ni Lola Remedios at inilapag ang tasa ng kape sa center table na kahoy."Salamat po, 'la."Nakangiting tumango naman ang matanda sa binata.'Wag kang mag alala dahil hindi pababayaan ni Andrew si Blessie. Magkababata ang dalawang 'yon. At kilala kong mabait na bata si Andrew. Naasahan ko nga sa manggahan, ako lang naman mag isa rito sa bahay.""Okay po, 'la. Pero gabing gabi
"ILANG beses ko nang narinig 'yan, Marius? Simula kay Luis at pari sa'yo. Katulad ka rin ng pinsan mo na manloloko! Wala na akong tiwala sayo at kahit kailan 'di kita minahal!" Pagkasabi niyon ni Blessie ay tumalikod siya sa binata. Ikinukubli ang pagdaloy ng masaganang luha sa mata.Natigilan si Marius. Wala nga silang pinagkaiba ni Luis, na walang ginawa kundi ang manakit ng mga babae. Iyon lamang ay nagbago siya, mula 'nong mabuo maging fake girlfriend niya si Blessie. Wala na siyang ibang babaeng ninais kundi ang dalaga na lamang."I'm sorry. Hayaan mo muna akong magpaliwanag, Blessie. Hindi totoo lahat ng narinig mo. Totoong sinabi ko 'yon pero hindi mo narinig ang buo naming pinag usapan ni Luis."Si Andrew ang lumapit kay Marius at mahinahon niya ng kinausap ang binata."Pare, try to understand, Blessie. Nasasaktan siya. Mas maganda na bigyan mo ng pagkakataon na maging mahinahon muna siya bago mo siya kausapin." Napatingin si Andrew sa gawi ng kaibigan niya. Umiiyak pa rin ito
PAGKALABAS ni Blessie ng bahay ay may napansin siyang kotse sa harapan ng bahay nila. Mukhang mamahalin. Sinilip pa niya kung may tao sa loob. Nang biglang bumukas ang pinto."Marius?!""Good morning, love. Nagising ba kita?" Todo ang ngiti ni Marius na binati siya."What are you still doing here? Di ba, umuwi ka na kagabi?"Mabilis na umiling si Marius. "Sinabi ko na kagabi na hindi ako uuwi ng Manila na hindi ka kasama," ang sabi nito na seryosong tumingin kay Blessie.Napairap si Blessie. "Hindi nga ako sasama sayo pabalik sa Manila. Kaya mauna ka na umuwi. Sige na, alis na!" Taboy nito sa binata.Nagyuko ng ulo si Marius. Gan'on na lang siya ipagtabuyan ni Blessie. Para lang siyang hindi kilala nito at parang pinandidirihan."Puwede bang kumain muna ako? Nagugutom na kasi ako. May pagkain ba d'yan?" biglang natanong ni Marius saka hinimas ang tiyan na ipinapahiwatig na masakit ang tiyan dahil sa gutom."Ang yaman yaman mo, hindi ka makabili ng pagkain mo. Hala, sige! Pumasok ka sa
HINDI rin nakakain ng maayos si Marius. Iniisip niya ang dalagang galit na galit pa rin magpahanggang ngayon sa kanya. Pumunta siya sa sala, magpapaalam siya kay Lola Remedios na aalis na muna. Palalamigin n'ya muna ang ulo ni Blessie.Napatigil siya nang makita niyang nakaupo sa upuan ang dalaga. Naglakad siya palapit kay Blessie at umupo sa tabi nito."Akala ko umalis ka na. Di ba sabi mo may sarili kang lakad?" walang ano ano ay tanong niya kay Blessie.Narinig ni Marius ang pagsinghot nito. Hinawakan niya sa magkabilang balikat si Blessie. Nagdiwang ang loob niya ng 'di nagreklamo ito nang hawakan niya. Saka iniharap sa kanya."Bakit ka umiiyak? Hindi ko naman sinabi na umiyak ka, Blessie. I want to always see you happy. I'm sorry kung mali ang narinig mo. Sinabi ko lang talaga na hindi kita mahal na niloloko kita dahil kinukulit ako ni Luis. Gusto ko lang na tigilan niya ako at gusto ka niyang agawin sa 'kin. Sa akin ka lang, di ba, Blessie?"Napaismid si Blessie. "Sinabi ko ba n