Chapter 1

Simula ng lahat....

Ashley

Ako si Ashley Ruiz. Isa akong kerida, kabit, mistress at kung ano ano pang tawag sa taong karelasyon ng isang taong may asawa na. Ang tanging pinag-iba ko sa kanila ay mas malala ako sa kanila dahil sarili kong kapatid ang inaahas ko. Hindi lang basta kapatid, kung hindi sarili kong kakambal. 

Nagsimula ang lahat ng idilat ko ang aking mga mata mula sa pagka comatose matapos maaksidente ang sinasakyan ko kasama ang aking mga magulang at ang aking kakambal na si Ashlyn. Mukha agad niya ang natunghayan ko at kahit na wala akong maalala ay sobrang gaan agad ng loob ko sa kanya. Ramdam ko ang pagmamahal at worry niya for me at ang bahagyang pagsilay ng ngiti sa kanyang mga labi ay naghatid din sa akin ng kakaibang ligaya. Naisip ko na sobra ko siyang pinag-alala dahil mukha din itong walang tulog.

“Are you feeling okay?” ang tanong niya. Pinakiramdaman kong mabuti ang aking sarili bago sumagot. Medyo masakit pa ang aking katawan ngunit ayaw kong makita ang pag-aalala sa kanyang mukha kaya naman,

“Hindi naman na masyado. Pero sino ka?” napalis ang ngiti sa kanyang mga labi ng marinig ang tanong ko tapos ay tumingin sa doktor na kakadating lang.

“She doesn't recognize me, doc.” Ang turan niya. 

“Hayaan mong tignan ko siya.” Ang sabi ng doktor at medyo umurong siya to give way. May mga tinanong ang doktor at sinagot ko naman sa abot ng aking makakaya.

“Nagkaroon din siya ng trauma sa ulo kaya meron din siyang temporary amnesia. Huwag kang mag alala at pasasaan ba ay magbabalik din ang alaala nyo. May mga gamot akong irereseta and just like you, she need to take it regularly.” Sabi ng doktor at tumango naman kaming dalawa bago ito tuluyang umalis.

“May amnesia ako at ganun ka din?” Ang taka kong tanong. 

“Yes, we are twins and naaksidente ang sasakyan natin habang magkakasama tayo nila Mom and Dad.” Ang sagot niya. Bakit ganun, kambal kami at pati boses namin ay parang iisa kung hindi lang parang medyo paos ako. Napahawak tuloy ako sa aking leeg at hinagod ang parte ng aking lalamunan. 

“Here, I know na nauuhaw ka. Ganyan din ako ng magising, parang nanunuyot ang lalamunan.” Ang sabi niya at tinanggap ko naman ang baso ng tubig na binibigay niya. 

“Kamusta ang parents natin?” Ang tanong ko na nagbigay ng kalungkutan sa kanyang maamong mukha. Maluha luha na siya kaya naman nag alala ako para dito. “Hey..” Ang sabi ko, 

“I'm sorry, they're gone.” Ang sabi niya at hindi na niya napigilan ang umiyak. Hindi ko man natatandaan ay ramdam ko ang sakit ng kaalamang nawala na ang aming mga magulang kaya naman hindi ko na rin mapigilan ang mapaiyak.

Makalipas ang ilang sandali ay pareho na kaming payapa. “Sa bahay ka na lang mag stay.” Ang sabi niya. “Nasabi ko na kay Marco at pumayag naman siya.”

“Marco?” Ang takang tanong ko.

“Siya ang asawa ko. Huwag kang mag alala dahil mabait siya.”

“Pero hindi ba nakakahiya kung makikitira ako sa inyo? I mean, kailangan nyo ng privacy.”

“Ano ka ba, magkapatid tayo. Hindi lang basta magkapatid, magkakambal pa. Kaya hindi ko hahayaang maiwan kang mag isa dahil alam kong magiging malungkot ka. Tsaka pansamantala lang naman. Kapag nagbalik na ang alaala mo ay pwede ka ng mag decide kung aalis ka sa amin or hindi. Basta sa ngayon, ang gusto ko ay magkasama tayo.” ang mahabang sabi niya.

Na touched ako sa totoo lang. Siguro ay sobrang close talaga kami kaya ganon siya. Napangiti ako at sumang ayon nalang sa gusto niya. Kapag pakiramdam ko ay okay na ako ay magpapaalam na ako para bumukod.

“Thank God. Mag aalala lang kasi ako sayo ng husto kung magkahiwalay pa tayo ng tirahan. At least masisiguro ko ang safety mo.”

“Sa palagay ko ay ang laki ko na para mag alala ka pa ng husto. Pero pagbibigyan kita ngayon since I have no idea about sa sarili ko. Wala akong maalala na kahit na ano about sa akin at medyo confuse ako.” Ang tugon ko. Tapos ay ikinuwento niya ang ilang bagay about sa aming dalawa.

“Sobrang close tayo at lahat ng bagay ay shine share natin sa isa't isa.” Sabi pa niya. “Pero lahat ng mga sinabi ko ay ayon lang din sa asawa ko dahil wala pa rin naman akong naaalala about sa past natin.”

“Gaano katagal ba  akong walang malay?”

“May isang buwan na. Pero ako ay 3 days lang daw na walang malay at simula ng magising ako at malaman ko ang tungkol sa kalagayan mo ay hindi na ako nagpalya ng pagdalaw sayo para naman kausapin ka dahil sabi ng doktor ay makakatulong daw iyon sayo to find your way and eventually open your eyes.”

Grabe isang buwan? Isang buwan akong nakahiga lang dito? Kaya pala ang sakit ng likod ko at parang ang bigat ng katawan ko. Tapos ay naalala ko bigla, “Ano ngang pangalan mo? At anong pangalan ko?”

“Ako si Ashlyn at ikaw naman si Ashley. Mas matanda daw ako sayo ayon kay Marco. Kaya siguro ganito ako ka protective sayo.”

“Grabe ka naman, akala mo kung ilang taon ang age gap natin eh sigurado ko na ilang minuto lang.” Ang natatawa kong sabi na ikinatawa niya rin.

“Sabi ni Marco ay I always insist na older ako sayo dahil gusto ko raw ang pakiramdam ng pagiging ate. I always take care of you daw and happy about it.”

“Ang gaan ng pakiramdam ko sayo, siguro nga ay talagang alagang alaga mo ako. Don't worry, kung matigas ang ulo ko before the accident ay magpapakabait na ako ngayon. Lalo na at tayo na lang pala ang magkasama sa mundong ito.” ang sabi ko sa kanya. Pangako ko na rin sa sarili ko iyon at aalagaan ko rin siya. 

Nagkwentuhan pa kami pero hindi namin napagkwentuhan ang tungkol sa aming mga magulang. Nasabi lang ng asawa niya na super bait din ng aming mommy at daddy. Pero bukod doon ay wala na.

Hindi pa rin naman ganun katagal ang kanilang pagsasama pala at may anim na buwan pa lang din silang kasal. Sa mga panahon daw na iyon ay puro out of town sila dahil nasa honeymoon stage pa lang sila. 

Hindi ako iniwanan ni Ashlyn, inasikaso niya na rin ang discharge paper ko pero hindi pa pumayag ang doktor ko. Kailangan ko pa daw maobserbahan muna para masiguro na okay na okay na ako. “Di bale, aayusin ko na lang muna ang kwarto mo sa penthouse. Siya nga pala, pansamantala muna tayo doon dahil malapit lang dito sa ospital iyon. Ayaw ni Marco na magbiyahe ako ng may kalayuan kaya nagdecide siya na doon muna kami mag stay para madali lang kitang mapuntahan.”

“Okay lang kahit saan pa yang bahay nyo.” Ang tugon ko. “Makikitira na nga lang ako eh choosy pa?” Ang natatawa kong sabi.

Pamaya maya pa ay may kumatok sa aking hospital room at sabay pa kaming napatingin ng bumukas ang pintuan. Tapos ay iniluwa ang pinakagwapong lalaki yata na nasilayan ko. Nakangiti ito pero hindi sa akin kung hindi sa kakambal ko. “Am I late?” Ang tanong niya. 

“No, ayaw pa ring pauwiin ng doktor si Ashley kaya hindi din natin siya masasabay pag uwi.” Ang sagot ni Ashlyn bago siya binigyan ng mainit na halik ng asawa. Hindi ko naman alam ang gagawin ko dahil feeling ko ay na out of place ako. At dahil din sa eksenang iyon ay sure akong siya si Marco. 

“Eh di hayaan muna natin siya dito. Since gising na siya ay kaya naman na niya sigurong asikasuhin ang sarili niya at hindi mo na kailangang matulog pa dito.” Sabi ni Marco. 

Dahil sa sinabi ng lalaki ay nagulat ako, “What, natutulog ka dito?”

“Yes, hindi siya mapalagay hangga't hindi niya nasisiguro na okay ka.” si Marco ang sumagot imbes na si Ashlyn. Okay lang naman sana kaya lang ay bakit parang galit ito sa akin?

“Marco,” Ang sita ni Ashlyn dito. Siguro ay naramdaman din niya ang hostility sa tono ng asawa. “May problema ba sa company?” Ang tanong ng kakambal ko sa asawa niya na para bang iyon talaga ang dahilan kung bakit ganon ang tono ng pananalita nito. 

“I'm just tired. Hindi pa ba tayo uuwi?” Ang tanong niya. 

“Sige na, umuwi na kayo. Kaya ko naman na ang sarili ko at madali lang naman ang nurse tawagin.” Ang pagtataboy ko sa kanila. Baka kasi kaya mainit ang dugo sa akin ni Marco ay dahil nakukuha ko na ang buong oras ni Ashlyn at nawawalan na ito ng panahon sa asawa. 

“Are you sure?” Ang naninigurong tanong pa nito. 

“Oo naman. You go ahead at pagod na pala ang asawa mo. I can take care of myself na.” Sagot ko naman.

“Okay. Pero magbibilin ako sa mga nurse na tawagan ako kung ano't ano man.”

“Ikaw ang bahala.” Ang sabi ko na lang para tuluyan na silang umalis dahil bakas na sa mukha ni Marco ang pagkayamot. Napaisip tuloy ako kung okay lang ba talaga sa lalaki na makitira ako sa kanila.

Naiwan akong mag isa sa akin silid at doon ko naramdaman ang sobrang kalungkutan. Naalala kong wala na ang aming mga magulang tapos ngayon ay kailangan kong makisama kila Ashlyn.

At si Marco. Napaka gwapo niya at hindi ko mapigilan ang makaramdam ng paghanga rito. Nang gabing iyon ay siya ang laman ng isip ko kaya paulit ulit kong ipinipilig ang aking ulo dahil hindi tamang isipin ko siya. Asawa siya ng kapatid ko. Hindi lang basta kapatid, kung hindi kakambal pa.