Kabanata 2

Awtomatikong nahinto ang paghakbang ko at kaagad nilingon ang sira-ulong si Brenton na ngayon ay dahan-dahan nang naglakad paatras.

"Gwindelyn..." Taas ang dalawang kamay niya, pero mapang-asar pa rin ang ngiti. "Joke lang 'yon, 'di ka naman mabiro—"

" 'Di mabiro? Sira-ulo ka!" Hindi ko na hinayaang matapos ang pagsasalita niya. Kaagad ko na siyang sinugod ng sapak. Tumama ang suntok ko sa ilong niya na nagpadaing at napayuko sa kan'ya.

"Gwin—" nasambit niya habang hawak na ang dumudugong ilong. Kaagad lumapit sa kan'ya ang mga kaibigan pero nasa akin lahat ang tingin.

"Buwesit ka! Matagal na akong nagtitimpi sa ugali mo," duro ko siya. "Sinagad mo ang pagtitimpi ko!" Akmang susugurin ko na naman siya.

Pero hinarang ako ni Fred, sabay sabing "tama na nga, Gwin, nakakahiya!" Hawak na niya ako sa braso. Nilibot pa nito ang paningin sa paligid habang pinipilit akong ilayo mula kay Brent na ngayon ay hindi na makapagsalita. Suntok lang pala ang kailangan para matahimik ang bibig niyang laging bumubula. Sayang nga at sa ilong niya tumama ang suntok ko.

"Samahan n'yo muna si Brent sa clinic. Sunod na lang ako mamaya," sabi niya sa mga kaibigan na natameme na rin lahat. Hindi maipagkakaila ang labis na pagkagulat.

Akala yata ni Brenton, katulad ako ng mga babaeng pinagtitripan nila na ngingiti lang kahit anong sabihin niya. Wala akong paki' kahit mayaman at sikat pa sila sa buong school.

"Halika ka nga rito, Gwin!" sikmat ni Fred. Hila-hila na niya ako. Halos buhatin na nga niya ako. Malayo lang kami sa mga kamag-aral na animo mga bubuyog na nagbubulungan.

"Warfreak!" rinig ko mula sa grupo ng mga babae sa hallway na nakasaksi sa ginawa ko.

"Gan'yan talaga kapag mga walang breeding!" tugon naman ng kasama nila. Sinamaan ko sila ng tingin.

Mapanghusgang tingin naman ang ganti nila na may kasamang panunudyo. Alam nga nilang lahat na utusan lang ako nitong si Fred.

Napangisi ako. Kahit ano pa ang sabihin nila, wala akong paki'. Kahit pa mayaman sila, hindi ko sila aatrasan. Ako ang napagtripan. Ako ang inasar, kaya karapatan ko'ng magalit. Pero sa kasamaang palad ay na kay Brenton ang simpatya nila.

"Ngayon, sino ang napahiya sa ginawa mo, hindi ba, ikaw lang din?" pabulong ngunit may diin na tanong ni Fred. Rinig nga rin niya ang usapan sa paligid. Puro pa rin bulungan at mahinang tawa ang aming naririnig.

"Ano ba kasi ang pamasok sa utak mo at nanapak ka na lang bigla?" Bakas ang inis sa boses niya. Syempre, inis siya dahil kaibigan niya ang sinapak ko.

"Tinatanong mo pa talaga, Fred? Narinig mo naman ang sinabi niya, hindi ba? 'Tsaka, alam mo naman, noon pa ako nagtitimpi sa ugali ng kaibigan mo'ng 'yon!"

"Nagbibiro nga lang 'yong tao, Gwin. Para ka namang hindi pa sanay—"

"Kaya nga namisaha dahil hinahayaan ko. At ikaw, wala kang paki' kahit asarin niya ako ng todo! Ngayon nga lang, imbes na ako ang kampihan mo. Ang gagong 'yon pa ang concern mo!"

"Alangan namang ikaw? Ikaw nga 'yong nanapak. Ikaw ang nakasakit. Paano na lang ko'ng makarating ito sa kanila Mommy at Daddy? Hindi ka nag-iisip, Gwin!" sermon niya. Hila niya pa rin ako.

Huminto ako at hinablot ang kamay ko. "Bakit ka ba galit? Ako naman ang pagagalitan nila, hindi ikaw. 'Tsaka, masama ba'ng ipagtanggol ko naman ang sarili sa sira-ulong 'yon? Higit sa lahat, hindi ko kasalanan kung naubos ang pasensya ko!"

"Pwede mo naman sanang kausapin lang o hindi kaya, gumanti ka ng asar. Sinapak mo kaagad! Para ka talagang hindi babae," umiiling niyang sabi.

Nadukot ko ang tainga sa narinig. Lihim na lamang akong natawa. Hindi nga pala talaga babae ang tingin niya sa akin.

"Oo na, hindi na nga ako babae kumilos. Kaya ko nga sinapak 'yon at hindi sinabunutan!" pabalang ko'ng sabi.

" 'Yang utak mo talaga—" Natiim niya ang bibig at hindi na tinuloy ang sasabihin. "Hindi ko naman sinabi na hindi ka babae. Pero sana kumilos ka naman na parang babae," giit niya.

"Umalis ka na nga. Puntahan mo na ang girlfriend mo," putol ko sa bangayan namin.

" 'Yan ka, ayaw mo'ng mapagsabihan. E, 'di sana kumilos ka ng tama para iwas sermon!"

"Alam mo naman pala. Kaya tumahimik ka na!" Tinulak ko na siya. Ayoko nang pakinggan ang sermon niya.

"Hindi pa tayo tapos!"

"Tapos na!" sikmat ko at kaagad na tumakbo papunta sa parking.

"Gwin, anong nangyari?" takang tanong ni Tonyo. Hawak ko kasi ang kamay ko'ng nabali yata dahil sa pagsapak ko kay Brent.

Hindi ako tumugon. Nanatili lang ako'ng nakatingin sa kamay ko'ng kumikirot. First time ko kaya manapak ng taong sira-ulo. Ang sakit pala sa kamay.

"Sino ba kasi ang sinapak mo at namaga 'yang kamay mo?" tanong niya. Hawak na nito ang kamay ko at hinaplos-haplos.

"Hindi kasi nag-iisip. Akala yata bakal ang kamay niya," biglang singit ni Fred, sabay hablot sa kamay ko'ng hawak ni Tonyo. "Padaloslos kasi, ito ang napala mo," dagdag pa nito.

Pareho kaming hindi naka-imik ni Tonyo. Nagkatinginan pa nga kami sandali saka napatingin naman ako sa kamay kong hawak pa rin ni Fred.

"Tonyo, hatid mo na si Gwin sa bahay. Tatawag na lang ako kapag magpapasundo ako," utos nito sa driver.

"Opo, Sir," tugon ni Tonyo at pumasok na sa kotse.

"Sige na Fred, lumakad ka na. Baka ma late ka pa sa date mo," may diin ko'ng sabi. Hinablot ko na rin ang kamay ko at kaagad na ngang pumasok sa kotse.

"Tara na Tonyo," matamlay ko'ng sabi matapos ikabit ang safey belt.

Kita ko pa rin si Fred mula sa side mirror. Hawak na nito ang cellphone. Mukhang kausap na niya si Mitch—ang beloved girlfriend niya.

"Hindi mo pa sinagot ang tanong ko, Gwin? Sino ba ang sinapak mo?" tanong ni Tonyo habang nagmamaneobra ng kotse. Napatingin ako sa kanya sandali.

"Si Brent," tugon ko sabay ang muling paglingon sa gawi ni Fred. Pero wala na siya sa kinatatayuan niya. Malamang pumunta na 'yon sa usapan nilang lugar ni Mitch.

"Bakit mo kasi pinatulan? Alam mo naman kung gaano ka kulit ang lalaking 'yon. Sakit sa kamay tuloy ang napala mo."

"Mas nasaktan naman siya! Dugo ang ilong niya," maangas ko'ng sabi.

"Iba ka talaga. Ang tapang," natatawang sabi ni Tonyo. "Pero tingnan lang natin kung uubra ba iyang tapang mo kapag kaharap mo na ang mga amo natin," ngising sabi nito.

Natigil ang usapan namin ni Tonyo nang tumunog ang cellphone ko. Matamlay ko iyong dinukot sa bag.

"Lagyan mo ng yelo ang kamay mo pagdating sa bahay." Minsahe galing ni Fred ang natanggap ko.

"Okay," tugon ko sa mensahe niya.

Kaagad akong nagbihis pagdating namin sa mansyon. Kailangan ko munang gawin ang trabaho ko bilang katulong sa mansyon, bago ko naman aasikasuhin ang mga takdang aralin ko.

"Gwin, pinatatawag ka ng mga amo natin," salubong sa akin ni Nana Puring—katiwala ng pamilya Calderon. "Puntahan mo na lamang sila sa study," dagdag ni Nana Puring.

Natiim ko sandali ang mga mata ko. Ito na 'yon. Ang kinatatakutan ni Fred na umabot sa mga magulang niya ang ginawa ko.

"Okay po, Nana Puring," matamlay ko'ng tugon.

Usad pagong ang lakad ko pa punta sa study. Hindi rin matigil ang pagkamot ko sa ulo. Alam ko nga kasi na malalang sermon ang maririnig ko mula sa mga magulang ng best friend ko.

"Magandang gabi po," yuko-ulo ko'ng bati sa mga magulang ni Fred. Pinagsiklop ko ang mga palad sa harap ko. Ang bait ko nga tingnan. Parang hindi nakasapak ungas.

"Ano ang ikinaganda ng gabi?" Si Ma'am Leanne ang nagsalita. Mommy ni Fred. "Ang bait mo naman ngayon, pero no'ng sinugod mo si Brent, para ka'ng lumaki sa kanto!"

Natiim ko ang bibig. Ito na nga ang sinasabi ni Fred. Siguradong kaagad makakarating sa mga magulang niya ang ginawa ko kanina. Kahit pa man hindi sila madalas nagpupunta sa school. Lahat ng mga kaganapan tungkol sa amin ng Anak nila ay naka-monitor.

"Sorry po," pabulong ko'ng paghingi ng paumanhin. Nanatili pa ring yuko ang ulo ko. Ayoko kasing makita ang matalim na mga mata ni Ma'am. Nakakatakot.

"Ano ba ang pumasok sa utak mo, Gwin at ginawa mo 'yon? Ka babae mo'ng tao, siga kung kumilos!" Si Sir Franco naman ang nagsalita—Daddy ni Fred. Ang bigat ng boses nito na parang pumupukpok sa ulo ko.

"Naubos po ang pasensya," halos pabulong ko pa ring tugon. "Sorry po."

"Naubos ang pasensya? Paano kaya kung ang pasensya namin ang maubos, Gwin? Hindi ka nag-iisip. Ano ang silbi ng pagpapaaral namin sa'yo? Wala ka naman palang natutunan. Maski ang kumilos ng tama hindi mo pa magawa," talak ni Ma'am Leanne.

Pero kahit naman anong talak ang gawin nila. Hindi ko naman magawang magdamdam. Karapatan nila na pagsabihan ako dahil sila nga ang nagpapasweldo at nagpapaaral sa akin. Gulo ko, gulo din nila kasi nasa poder nila ako. Sila ang tumatayong guardian ko.

Carry ko pa naman ang sermon nila. Hindi pa kasi sila umabot sa maximum level. Hindi kasi nila nabanggit si Nanay.

"Ayusin mo ang gulong ginawa mo, Gwin. 'Tsaka 'wag ka sa amin humingi ng sorry. Doon ka humingi ng sorry sa taong sinapak mo! Ilong pa talaga ang pinuntariya mo!" sikmat na naman ni Ma'am Leanne. "

"Opo, pasensya na po ulit," yuko ulo ko pa ring sabi.

"Magtrabaho ka na," sikmat nito. Buti na lamang at hindi na masyadong nagsalita si Sir Franco. Tutok na tutok kasi sa harap ng laptop.

Mabagal ko'ng tinungo ang pinto palabas ng study matapos magpaalam.

"Mabuti naman at hindi ka natagalan sa loob," kaagad na sabi ni Nana Puring, pagpasok ko sa kusina.

"Short session lang po kasi ang ginawa namin ngayon, Nana Puring," ngisi ko'ng tugon.

"Sige na, tumulong ka na sa paghiwa ng mga gulay nang matapos ka na kaagad at makapag-aral ka pa." Inabot niya sa akin ang mga gulay na hihiwain ko.

Tahimik ko'ng ginawa ang trabaho. Umalis na rin kasi si Nana Puring, matapos magbigay ng utos sa mga kasama ko. 'Yon lang naman kasi ang trabaho niya. Ang masiguro na maayos ang trabaho namin at nasusunod ang gusto ng mga amo.

Nang matapos ako sa ginagawa, kaagad na rin akong kumain at pumasok na kaagad sa kwarto. Finals nga namin. Ang dami ko pa'ng projects na gagawin at marami pa'ng ere-review.

Hindi naman kasi ako gaya ni Fred na matalino. Pero kahit paano, wala naman akong bagsak. Kailangan ko lang talagang mag-aral ng maigi para kahit paano hindi ako ikakahiya ng mga amo ko.

Napangiti ako habang tinitipa ang huling salita sa laptop ko. Tapos na rin sa wakas ang project ko. Saktong maghating gabi na. 'Di bale kung puyat, natapos ko naman lahat.

Nag-unat pa ako sandali bago humiga. Pero siya namang pagtunog ng cellphone ko. Napabuga ako ng hangin nang mabasa ang pangalan ng caller. Si Fred.

"Hello, Fred ..." matamlay ko'ng sabi. Antok na nga kasi ako.

"Hoy, Fred, ano ba?" tanong ko. Hindi kasi ito nagsasalita. "Kung wala ka naman palang sasabihin, hindi ka na sana tumawag," pagtataray ko.

"Kainis ka naman, e!" Nakamot ko na ang ulo ko. "Alam mo ba kung ano'ng oras—" Natigil ang pagtalak ko nang marinig ang impit nitong pag-iyak.